Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Από το Μηδέν...

Επειδή ο κάλος στον εγκέφαλο είναι ένα πράγμα που δύσκολα φεύγει, όπως επίσης και η βλακεία, χθες πήγα ξανά στους σταύλους στο ΚΕΙΠΠ. Μου είχε λείψει ο κοντός μου πολύ. Δεν πήγα να ιππεύσω, πήγα βόλτα, να δω τι κάνει, πώς είναι, να του δώσω να μασουλήσει τίποτα.
Περίμενα να μην φοράει πέταλα, ή να φοράει αλλά να είναι στα τελευταία τους, να είναι γεματούλης, ως συνήθως, αφού μόνο τρώει και δεν δουλεύει, ε και να θέλει χάδια. Δεν περίμενα ούτε να με θυμάται, ούτε να αντιδράσει κάπως.

 Μπαίνοντας στους σταύλους, με το που του είπα το συνθηματικό μας "κοντέεεεεεεεεεεεε?!?!" έσκασε μούρη και με τσέκαρε. Μου έκανε και κάτι σαν χλιμίντρισμα. Κατασυγκινήθηκα λέμε... πήγα, τον πήρα αγκαλιά, του έτριψα την μουσούδα - έφαγε και την φάπα του που πήγε να με δαγκώσει, του έξυσα την κεφάλα και τον έβγαλα έξω να τον καθαρίσω λίγο, να του κάνω χαδάκια και άλλα τέτοια σαχλά που κάνουμε εμείς τα κορίτσια. Του έδωσα και ένα σύκο, το οποίο καταβρόχθισε πανευτυχής.


Με το που τον βγάζω έξω, αρχίζω και νοιώθω λίγο αμήχανα... Δεν ήταν αυτό το άλογο που είχα αφήσει... Καλά, ο βλακοχαρακτήρας του ήταν ο ίδιος ακριβώς, αλλά το σώμα του είχε αλλάξει.
Είχε αδυνατίσει πολύ, φαινόντουσαν τα πλευρά του, φαινόταν η σπονδυλική του στήλη και η λεκάνη του! Ο λαιμός του είχε γίνει ένα στενόμακρο πράγμα και η ακρωμία του ξεχώριζε σαν ένα λοφάκι πάνω στο σωρό από τα κόκαλα του ώμου.
Πάγωσα. 
πατήστε πάνω στις φωτό για να δείτε καλύτερα...

Γυρίζω και βλέπω τον Μωχάμεντ, που με κοίταζε. "Τι έγινε εδώ" του λέω, "τι έπαθε ο Νέρο"?
Δεν έπαθε τίποτα μου λέει. Απλά είναι καλοκαίρι και δεν έτρωγε πολύ. Τον κοίταζα... 
"Βρε Μωχάμεντ, ο ΝΕΡΟ δεν τρώει πολύ"? Μιλάμε, ο Νέρο μπορεί να φάει 2 φορές το βάρος του από λαιμαργία...
Είπα να αλλάξω λίγο θέμα, μην φανεί οτι ακόμα δεν πάτησα το πόδι μου και γκρινιάζω. Μου είχε πει παλιότερα οτι η κοπέλα που κάνει εκεί τα μαθήματα, τον έβγαζε με συραγωγέα για να γυμνάζεται λίγο.
"Κάνει συραγωγέα καθόλου"? ρώτησα, και βλέποντας ταυτόχρονα οτι δεν υπήρχαν μύες πάνω στο ζώο. 
Με κοίταζε ο Μωχάμεντ. Όχι λέει, δεν κάνει συραγωγέα. Δεν κάνει δουλειά, μόνο ελεύθερος τα πρωινά, στο πάντοκ.
Δεν μου καθόταν καλά όλο αυτό. Το ζώο δεν δούλευε, οκ, αλλά όσο λίγη όρεξη και να είχε, ποτέ δεν ήταν έτσι.
Πάντως, θα πρέπει να έχει λεφτά τώρα η Ομοσπονδία, αφού βλέπω οτι φοράει καλά πέταλα! Αυτά τα είπα χαμογελαστά και καλοπροαίρετα, αφού το θέμα του πεταλώματος πάντα ήταν πρόβλημα.
Όοοοοοοχι, όχι, αποφασίζει να μου εξηγήσει. Βάλανε πέταλα σε όλα, όταν έφτασαν να πέφτουν από όλα τα άλογα τα πέταλα! Δεν έχουν λεφτά, γι'αυτό και δεν έχει φαγητό.
Και μου εξήγησε. Έχει τελειώσει ο καρπός και εδώ και πόσο καιρό, τα ταϊζει μόνο τσαΐρι. Και γι'αυτό δεν κάνει συραγωγέα τον Νέρο, να μην τον κουράζει τσάμπα. Γι'αυτό το ζώο είχε μείνει πετσί και κόκαλο.

Και φυσικά, σαν θύμα που είμαι, αποφάσισα να πάω να αγοράσω εγώ κανα σακί καρπό για τα άλογα, μέχρι να πάρει η Ομοσπονδία ή μέχρι να τελειώσει και να πάρω κι άλλο.
Και μόλις πάρει λίγο το πάνω του, θα αρχίσω πάλι από το μηδέν. Όπως την πρώτη φορά που ξεκίνησα να κάνω μαζί του κάτι. Πάλι συραγωγέα να δυναμώσει λίγο. Πάλι βάδην και τροτ για λίγη ώρα, να στρώσει η πλάτη του με το βάρος μου από πάνω. Αλλά αυτή τη φορά θα έχω να διαβάζω τις παλιότερες αναρτήσεις μου εδώ, να κάνω τις συγκρίσεις και να ξέρω περίπου τι να περιμένω. Τώρα τον ξέρω σαν χαρακτήρα, ξέρω τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω και έχω να διαβάζω και βιβλία για να βελτιώνομαι.
Σκέφτομαι να πηγαίνω για ιππασία στον ΑΙΟΒΑ, μέχρι να στρώσει ο Νέρο κάπως, ώστε να έχω βρει την φόρμα μου όταν αρχίσω να τον ιππεύω και να δουλεύουμε μαζί όπως πριν από 1 χρόνο...


υγ. παρά την στεναχώρια και την γκρίνια μου, χάρηκα πολύ που ξανάδα αυτή την σκατόφατσα... και ο ίδιος μου έκανε αγάπες, αλλά μάλλον φταίει το σύκο για αυτό... ;)

Οι παλιές αγάπες δεν πάνε πάντα στον Παράδεισο... μερικές φορές, ξεμένουν λίγο παραδίπλα, μέχρι να το πάρουμε απόφαση οτι δεν είναι και τόσο... παλιές!

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Training with my sister...

Συνήθως με την αδελφή μου δεν βγάζουμε άκρη... άλλα λέει η μία, άλλα ακούει η άλλη. Ειδικά αν είναι να κάνουμε η μία στην άλλη υποδείξεις, το αγριοκοίταγμα και τα νεύρα πάνε και έρχονται!
Πλην όμως, όσες φορές την έχωσα κυριολεκτικά, να μου τραβάει βίντεο και να μου κάνει διορθώσεις στην ιππασία, είχαμε πολύ καλά αποτελέσματα.
Από την μία μου έλεγε λογικά πράγματα, από την άλλη την άκουγα ο,τι και να μου έλεγε. Και δούλευε το σύστημα...

Εδώ, σε μία από τις προπονήσεις μου, το διάστημα που προσπαθούσα να δουλέψω σε:
μέση (να μην σπρώχνω το άλογο με την λεκάνη μου, πράγμα που οπτικά είχε πολύ πλάκα γιατί φαινόμουν σαν να χοροπηδάω στην σέλα...)
χέρια (να μην τεντώνω τους αγκώνες και να μην κουνάω ή ανοίγω τα χέρια μου) και
πλάτη (να μην καμπουριάζω ούτε στους ώμους, ούτε στον θώρακα...)

(στο youtube φαίνεται καλύτερα...)

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Τροφή για σκέψη (food for thoughts)


Μετά από χρόνια και χρόνια βολεμένης ιππασίας, όπου απλώς ακολουθούσα οδηγίες που μου έδινε ο εκάστοτε προπονητής μου, χωρίς ούτε να τις αμφισβητώ αλλά ούτε και να μπορώ να σκεφτώ κάτι από μόνη μου, πλέον έχω αποφασίσει οτι καλύτερα να κάνω λιγότερα, και να τα κάνω πιο αργά, αλλά να είμαι σίγουρη για ο,τι κάνω. 

Δεν αποκλείω το γεγονός να κάνω λάθη και μαλακίες. Βασικά, είμαι σίγουρη οτι θα κάνω ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ. Αλλά θα είναι δικά μου λάθη, δικά μου αποτελέσματα σκέψης και γνώμης, και έτσι, θα μπορώ να τα καταλάβω και να τα διορθώσω ουσιαστικά.
Και για αρχίσω από κάπου, όπως θα έκανα και με ένα άλογο, έτσι και με εμένα, θα πάω στην αρχή. Θα τα πάρω από την αρχή - όσο μπορώ τουλάχιστον.
Και κατά την ταπεινή μου γνώμη, η αρχή δεν είναι πάνω στην σέλα. Είναι στην κατανόηση της θεωρίας.
Τι είναι σωστό, γιατί είναι σωστό, γιατί κάτι είναι λάθος. Πώς μπορώ να πετύχω αυτό που είναι σωστό. Τι να περιμένω και πώς να το προσπαθήσω. Όσο περισσότερα ξέρω πριν ανέβω στην σέλα, τόσο λιγότερο θα χρειάζεται να αναρωτιέμαι όσο ιππεύω.

Έχω ξεκινήσει λοιπόν, με ένα δανεικό βιβλίο του Alois Podhajsky, το "The Complete training of horse and rider", στο οποίο μέσα λέει πολύ ενδιαφέρονται πράγματα, και με αρκετά απλό και κατανοητό τρόπο. 
Μία από τις φράσεις του, την οποία και παίρνω σαν βάση για την κίνηση του αλόγου είναι αυτή:
"Riding foward is the essence of correct training".

Και επίσης, σ'αυτή την ιστοσελίδα, βρήκα ένα σχολιασμό για την περιγραφή του ως προς το κάθισμα του ιππέα

Καθώς επίσης, για πιο "ελαφρύ" διάβασμα, βρήκα χρήσιμες τις "Οδηγίες εκμάθησης" στο 50 5-Minute Fixes to Improve Your Riding: Simple Solutions for Better Position and Performance in No Time (δεν το αγόρασα, αλλά όσο μπορώ να δω από το ίντερνετ, μου φτάνει).
Ουσιαστικά, προτείνει τα παρακάτω, για να μάθει κανείς πιο γρήγορα:

1. Δώσε στον εαυτό σου χρόνο να συγκεντρωθεί και να μείνει συγκεντρωμένος
2. Προχώρα αργά
3. Κάνε λιγότερα
4. Κάνε διαλείμματα
5. Σταμάτα όταν πονάς
6. Άκου τον εαυτό σου (τις αισθήσεις σου)
7. Πειραματίσου
8. Χρησιμοποίησε οπτικοποίηση και εικόνες
9. Βάλε ποικιλία
10. Χρησιμοποίησε τη περιέργεια για να ξεπεράσεις τον φόβο
11. Διασκέδασε!

Ετοιμάζομαι λοιπόν για ιππασία, διαβάζοντας θεωρία, προσπαθώντας να μεταφράσω σε εικόνες και ασκήσεις τις παραγράφους, και χαϊδεύοντας την Νάτα, που ως γάτα, απαιτεί μερίδιο από την προσοχή μου, ο,τι και να κάνω!

Η χρήσιμη πυραμίδα της ημέρας...

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Tsitsikos my love !

Και μερικά εσταντανέ, από την μαγική Ξ, με τον φανταστικό Τσιτσίκο...


Τσιτσίκος: αριστοκρατικό όνομα, με καταγωγή από την Ανδραβίδα, προέρχεται από το λατινογενές "πιτσιρίκος"
Το ουγκαλάκι καβάλα στο τρένο, και εγώ, καβάλα στο ανέκδοτο... 




Καλέ, έλα να σου δώσω ένα φιλάκι...

...και εγώ σ'αγαπώ...

Ορίστε χαμόγελο μετά το φιλάκι του Τσιτσίκου !!!

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Καλοκαίρι 2011 : στην μαγική Ξ...

Αυτό το καλοκαίρι, βρέθηκα από την μιζέρια του "δεν ιππεύω", στην μαγεία μιας παρέας που γνωριζόμαστε χρόνια, αλλά όχι από κοντά, να μένουμε 7 άτομα και 5 άλογα μαζί. Και να μιλάμε μέχρι τελικής πτώσης για ιππασία, ιππική, οπλές, τόξα, βέλη, έφιππη τοξοβολία, ντρεσσάζ και ο,τι άλλο έπεφτε στο τραπέζι. Όπως για παράδειγμα, μουσικές του κόσμου, παράδοση, λαϊκές τέχνες, Game of Thrones. Και να τρώμε μετα μανίας μερέντα με βιτάμ για πρωινό, να πίνουμε αϊράνι αντί για νερό (μιλάμε για λίτρα όμως... στερέψανε και τα αποθέματα στα μαγαζιά!), και να μαγειρεύουν φανταστικά φαγητά οι άντρες της παρέας! Φυσικά, από το πρόγραμμα δεν έλλειπε η ιππασία.

Τις πρώτες μέρες ήμασταν τυπικότατοι. Κράνος, σέλα, ηνία --> βόλτα έξω!
Τις επόμενες μέρες όμως ακολουθήσαμε πιο άμεσες διαδικασίες: καπίστρι ή ηνία και χοπ στην πλάτη.
Μετά τόξων παρακαλώ... Αν και μόνο 3 είχαν ξαναπιάσει τόξο και εξασκήσει κάπως την τοξοβολία τους, μέχρι να φύγουμε από εκεί, είχαμε ρίξει όλοι άπειρα βέλη από τις πλάτες των αλόγων. Αρκετά από αυτές τις βολές ευθύνονται για το νέο σύστημα εξαερισμού του σταύλου...

Κάναμε και τις κοντρίτσες μας. Ποιος θα ρίξει σε μια ευθεία τις περισσότερες βολές. Ποιος θα ρίξει πιο εύστοχα σε τροτ ή σε καλπασμό. Ποιος θα ρίξει με το μεγάλο τόξο. Ποιος θα πάρει τα περισσότερα βέλη (από 10 έμειναν... 6 νομίζω). Ποιος θα ρίξει τον άλλον από το άλογο... και άλλα τέτοια ώριμα παιχνίδια ενηλίκων!

Το ωραιότερο για μένα πάντως, ήταν οτι γνώρισα 5 άλογα με 5 ξεκάθαρα διαφορετικές προσωπικότητες και εκφραστικά μουσούδια!

Η Μάγια, η λευκή ντόπια φοραδίτσα του χωραφιού, που αν και όλοι την ποθούσαν, τις πρώτες μέρες παρέμενε πιστή στον Κωσταντή της. Μετά, δεν άντεξε και υπέκυψε στο επίμονο φλερτ του Μούργου...
Η Μάγια

Ο Κωσταντής, ο άσπρος πλαγιοτροχαστής μας, που τέλος πάντων τα κάνει όλα και συμφέρει. Βαδίζει, πλαγιοβαδίζει, τροχάζει, πλαγιοτροχάζει και αν του δείξεις την ευθεία των βολών, μπαίνει αυτόματα σε ήρεμο καλπασμό...

Κωσταντής και Μούργος
δείτε από τα αυτιά τους την έχθρα που είχαν για την ωραία Μάγια...

Ο Μούργος, ο μαύρος στρουμπουλός ντόπιος κύριος, με την διπλή του χαίτη και την μεγάλη του αγάπη για χάδια, καθώς επίσης και το επίμονο τροτάκι - αν έτσι μπορεί να αποφύγει τον καλπασμό. Άπαξ όμως και καλπάσει, δεν τον πιάνει κανείς. Από την πρώτη μέρα έκανε τα γλυκά μάτια στην Μάγια και παρά τις πρώτες χυλόπιτες, επέμενε διακριτικά, ώσπου στο τέλος, κατάφερε τον σκοπό του και η αγέρωχη φοραδίτσα γλύκανε λίγο το βλέμμα της - έξαλλος ο Κωσταντής!
Ο Τσιτσίκος, ή αλλιώς, ο γκριζοπός ανδραβιδέος τραμπούκος. Τίποτα δεν γινόταν στο χωράφι αν δεν το είχε τσεκάρει και εγκρίνει ο Τσιτσίκος. Κανείς δεν έβοσκε ή δεν έτρεχε, ή δεν τσακωνόταν ή δεν τον χάιδευαν, αν δεν είχε ενημερωθεί ο Τσιτσίκος... Ερχόταν και απαιτούσε ποσοστά από χάδια και προσοχή από όλους - και επίσης, έκανε μακράν τις πιο αστείες γκριμάτσες!

Μαμάκης και Τσιτσίκος

Ο Μαμάκης, το Ολλανδικό τσιράκι του Τσιτσίκου. Όπου ο Τσιτσίκος, από κάτω η σκιά του και από δίπλα ένας τεράστιος καφετί όγκος, ο Μαμάκης. Ο οποίος σνόμπαρε απίστευτα τις διαστάσεις του χωραφιού και δεν τρόχαζε ή κάλπαζε πρόθυμα, γιατί καθάριζε με μερικά βήματα τις ευθείες... Ο απόλυτος ίππος - τρένο, ο περνάω και πατάω και ο θέλω-τα-πέλετς-μου-στον-σταύλο-μου-και-πουθενά-αλλού!