Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

e-training, μοναχική ίππευση και άλλες ιστορίες...

Εδώ και αρκετό καιρό, έχω υποβάλλει τον εαυτό μου στο πείραμα του e-training. Πώς έχουμε πτυχία και εξετάσεις από απόσταση, μέσω ίντερνετ? Ε, γιατί να μην έχω και προπόνηση? Ανεβάζω βιντεάκια (όοοοοοοοοταν μου κάνει ο φίλος ο γιουτούμπης την τιμή) και φωτογραφίες, και εισπράττω σχόλια και οδηγίες για το πώς να λύσω προβλήματα και λάθη μου.

Αρχικά ήμουν δύσπιστη. ΠΟΛΥ δύσπιστη. Έλεγα, δεν ξέρουν το άλογο, δεν τον έχουν δει όταν τρώει φρίκες πώς φέρεται, δεν ξέρουν τι παίζει με το πόδι του, δεν ξέρουν σε τι χάλια είναι το ιπποδρόμιο κλπ κλπ κλπ. Και μετά, αποφάσισα οτι ξέρουν δεν ξέρουν αυτές τις λεπτομέρειες, όσοι μπαίνουν στον κόπο να μου εξηγήσουν 5 πράγματα, δεν μου λένε τι λάθος κάνει το άλογο ή τι πρόβλημα έχει το ιπποδρόμιο. Μου λένε μόνο ΤΙ ΛΑΘΗ ΚΑΝΩ ΕΓΩ. Και αυτό, όσο και αν έτσουζε εγωισμό, εγωπάθεια και ιδέα για τον εαυτό μου, είχε το μεγάλο πλεονέκτημα οτι μπορούσα να το διορθώσω!

Αν είναι μία φορά δύσκολο να ρίξεις την μύτη σου και να ζητήσεις βοήθεια, είναι 3 φορές πιο δύσκολο να δεχτείς την κριτική και άλλες τόσες να εφαρμόσεις αυτά που σου προτείνουν για να βελτιωθείς. Το είχα πάρει όμως απόφαση οτι δεν γινόταν να προχωρήσω αλλιώς. 

Και έτσι, στύβοντας τις γνώσεις και τις πληροφορίες που πήρα από το Hippos Forum έστρωσα τον κώλο μου κάτω και δούλεψα το κάθισμά μου στην ιππική δεξιοτεχνία. Με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Θα ήταν πιο εντυπωσιακά αν τα συνόδευα με βαθμολογία από τεστ αγώνων, αλλά και μόνο που είδα διαφορά στο πώς κάθομαι, πώς φέρεται το άλογο και πώς κινούμαστε σαν ζευγάρι, με έπεισε για το δίκιο που είχα να εμπιστευτώ την προπόνησή μου σε φίλους όπως ο Μιχάλης και ο Χρήστος. Το αστείο είναι πως κανέναν από τους δύο δεν έχω συναντήσει ποτέ από κοντά...

Έτσι, τώρα που αποφάσισα να ασχοληθώ με τα εμπόδια (ξανά), δεν δίστασα να υποβάλλω τον εαυτό μου για... αξιολόγηση, άλλη μία φορά. Με ανταπόκριση άμεση τολμώ να πω.

Με ασκήσεις για να βελτιωθεί το κράτημα του ποδιού μου καθώς και στήριξης όλου του κορμού μου και ασκήσεις για να προσεγγίζει ο κοντός πιο σωστά το εμπόδιο που μου φάνηκαν πιο χρήσιμες και εξειδικευμένες στην περίπτωσή μου απ'ότι όλα τα βίντεο του youtube μαζί.
Ως τώρα έχω δοκιμάσει να τα εφαρμόσω στις τελευταίες 4 ιππεύσεις μου, με εμφανή αποτελέσματα - ξανά!
Το εμπόδιο είναι σταθερό, το ύψος είναι 50 εκατοστά για αρχή, οι καλπαστικές βαλβίδες έχουν στερεωθεί ως καβαλέττι και ο Νέρο πατάει κάπως πιο σίγουρα όταν προσεγγίζουμε το εμπόδιο. Τα πόδια μου παραμένουν σταθερά χωρίς να φεύγουν πίσω (καλά, ίσως μερικές φορές να μου φεύγουν ακόμα), τα χέρια μου δεν ανοίγουν σαν να είμαι καμιά στάμνα και όλα γενικά πήγαιναν καλά...

Δυστυχώς, ο Νέρο άρχισε να κουτσαίνει πάλι. Όχι πολύ, αλλά έχω μάθει οτι έστω και λίγο να "φυλάει" το πόδι του, καλά θα είναι να τον αφήνω να ξεκουράζεται. Ξέρω οτι δεν τον ζόριζα πολύ από την δεξιά πλευρά, και πολύ φοβάμαι πως την ευαισθησία στο πόδι του την επιδεινώνει το ιπποδρόμιο, το οποίο είναι ΧΑΛΙΑ.
Ο υπεύθυνος (ανευθυνοϋπεύθυνος μάλλον) για το σβάρνισμα δεν το έχει σβαρνίσει ποτέ. Το μόνο που γίνεται είναι να παίρνω φτυάρι και τσουγκράνα για να το σβαρνίζω με το χέρι, αλλά πείτε μου ειλικρινά, πόσες φορές μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο? Όχι πολλές... Αν δούλευα σε ιππικό όμιλο δεν θα είχα πρόβλημα να το έκανα και κάθε δεύτερη μέρα, αλλά εργάζομαι σε γραφείο και στους σταύλους πηγαίνω μετά από 8άωρο εργασίας, ήδη μισοκουρασμένη. Δεν έχω δα και τρελές αντοχές (πάααααααει γεράσαμε...) για να φτυαρίζω, να σβαρνίζω, να σελώνω και να ιππεύω μόνη μου.

Και πλέον είναι σε τέτοια χάλια ο στίβος που έχει βγάλει χαλίκι! Δεν ξέρω τι να κάνω... Δεν ιππεύω τον κοντό 2-3 μέρες τώρα, μέχρι να στρώσει το ποδαράκι του και να δουλέψουμε πάλι λίγο επίπεδη, αλλά αν φταίει ο στίβος για τον τωρινό του πόνο, αυτό σημαίνει πως αν δεν τον φτιάξουν, δεν θα μπορέσω να ξαναπηδήξω μαζί του. Με τον Rigo ίσως, μιας και δεν έχει ευαισθησίες, αλλά όπως και να το κάνω... είναι ξενέρωμα...

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Μετά από 2+ χρόνια που κάθομαι στην σέλα...

Είναι πόσος καιρός τώρα που προσπαθώ να μάθω ντρεσσάζ. Τα απλά και βασικά... πώς να κάθομαι σωστά, πώς να κινούμαι σωστά  κλπ... Για την ακρίβεια, δεν έχω μπει σε διαδικασία να πηδάω εμπόδια, από το 2009. Μπορεί περιστασιακά να έχω πηδήξει μερικές φορές κάποιο κάθετο, αλλά αυτές οι φορές είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μία φορά όσο ίππευα στον ιππικό μου όμιλο, και δύο φορές με τον Rigo, όσο είμαι σ'αυτές τις εγκαταστάσεις. Ουάου... 3 φορές μέσα σε τρία χρόνια, είναι σοκαριστική εμπειρία.
Ή μάλλον, το σοκ σαν εμπειρία, το νοιώθεις όταν αρχίζεις να πλησιάζεις το εμπόδιο και αντιλαμβάνεσαι οτι είσαι πάλι στο σημείο 0, μετά από όσους αγώνες και αν έχεις τρέξει πριν από αυτή την τριετία. Δεν μπορώ να δω βήματα, δεν μπορώ να προβλέψω αντίδραση και δεν μπορώ να μην κάνω αυτή τη ρημάδα την καμπούρα! Και το χειρότερο, επειδή τα σκέφτομαι όλα μαζί ταυτόχρονα και δεν συγκεντρώνομαι, χάνω και την σωστή στάση που τόσο καιρό δούλευα στο φλατ...Το μόνο που προσπάθησα - ανεπιτυχώς - ήταν ένας συνδυασμός "κοντά σχετικά ηνία μπας και έχουμε επαφή, αλλά αρκετά μακριά ώστε να μην τον πειράζω στο στόμα αφού δεν είμαι σε θέση να κάνω κρατήματα για μέτρημα καλπαστικών". Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν πως όλες τις φορές πηδήξαμε επειδή ο Νέρο ήταν πολύ καλός και δεχόταν να με κουβαλάει. Ειλικρινά...

Θα μου πείτε τώρα - και με το δίκιο σας, αφού μαντάμ είναι τόσο καλός ο Νέρο, γιατί δεν πήδαγες τόσο καιρό μαζί του? Η απάντηση είναι οτι όσες φορές δοκίμαζα να τον βάλω να περάσει βαλβίδες και να μετράμε καλπαστικές αποστάσεις μεταξύ τους, ήταν τέτοια η αντίδρασή του (ναι, μου έκανε άρνηση σε βαλβίδα) και ο πανικός του (ανόρθωση για να μην πάμε σε 2 βαλβίδες... έλεος...) που σκεφτόμουν οτι μάλλον δεν ήμουν έτοιμη να δοκιμάσω να τον πάω σε εμπόδιο. Αν προσθέσει κανείς οτι ανα περιόδους κούτσαινε και οτι δεν ήθελα να κάνω τίποτα που να τον ζορίσει επιπλέον...
Αυτή τη φορά όμως ήταν τελείως διαφορετικά. Πιστεύω πως έχουμε δεθεί πολύ περισσότερο απ'ότι παλιά, και το γεγονός πως έχω πάρει απόφαση να ακολουθήσω συμβουλές φίλων και να χαλαρώσω τα ηνία και το σώμα μου - ψιλορισκάροντας ίσως μερικές φορές, με τον χαρακτήρα που έχει ο κοντός, μου έχει ανταποδώσει σε μονάδες εμπιστοσύνης  και συνεργασίας από μέρους του.

Όπως φαίνεται και στο βίντεο (που δεν ανεβαίνει με τίποτα προς το παρόν), έχω να διορθώσω πολλά λάθη. Όποιος έχει να μου προτείνει από πού να ξεκινήσω είναι απολύτως ευπρόσδεκτος! Σκέφτομαι αύριο να κάνω αυτή την άσκηση, αλλά να είμαι σε διαρκή στάση ισσοροπίας, ώστε να δυναμώσουν οι ραχιαίοι μου και να μην κάνω καμπούρα πάνω στο εμπόδιο, καθώς επίσης και για να βρω την σωστή επαφή με τα ηνία. Πιστεύω πως το γεγονός οτι πρόκειται για ένα τόσο χαμηλό εμπόδιο δεν θα είναι πρόβλημα στην προσέγγισή του σε ισσοροπία.




έχουμε και τις άτσαλες στιγμές μας, πώς να το κάνουμε δηλαδής...




Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

6οι Πανπελοποννησιακοί αγώνες Υπερπήδησης Εμποδίων

Και αφού είχα αποφασίσει να αφήσω το μπαλέτο για να κάνουμε λίγα εμπόδια, σαν κερασάκι στην τούρτα αισιοδοξίας, ήρθε η πρόσκληση από την φίλη μου την Μαίρη, να πάω στους 6ους Πανεπελοποννησιακούς αγώνες Υ.Ε.!
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να είμαι έτοιμη να τρέξω, καθότι έχω πολύ καιρό να πηδήξω εμπόδια, αλλά ακόμα και ως θεατής και κερκίδα, σκοπεύω να πάω και να περάσω υπέροχα!

Τίποτα δεν είναι πιο ωραίο από το να σε φέρνουν κοντά κοινές εμπειρίες με τους φίλους σου και στον Ιππικό Όμιλο ΙΦΙΤΟΣ το μαθαίνεις από την αρχή αυτό... :)



Φωτογραφίες από την πρώτη (δυστυχώς και μοναδική ως τώρα) επίσκεψή μου στον Ι.Ο. ΙΦΙΤΟΣ το καλοκαίρι του 2009, όπου διοργανώσαμε καλοκαιρινό παιχνίδι/αγώνα για την Σχολή του ομίλου, με ιππική δεξιοτεχνία, υπερπήδηση εμποδίων και indoors (υποτυπώδες) cross country, όπου όλοι δουλέψαμε σκληρά και περάσαμε φανταστικά !!!

Αφήνοντας για λίγο στην άκρη την ντρεσσούρα...

Είχα φαγωθεί να τρέξω στην Ε του ντρεσσάζ αυτό το μήνα. Και τον προηγούμενο. Και δεν μου καθόταν, την μία γιατί το άλογο δεν ήταν έτοιμο, την άλλη γιατί εγώ μιζέριαζα κλπ κλπ κλπ... Και εν τέλη, πολύ αποφασιστικά, δήλωσα σε μένα και τον κοντό, ότι όχι, ΔΕΝ θα τρέξουμε σε αγώνα ντρεσσάζ. Δεν θα τρέξουμε μαζί σε κανέναν αγώνα μέχρι τον Σεπτέμβρη. Θα κάνουμε το κέφι και την πλάκα μας... Κάνει που κάνει ζέστη, άσε ρε παιδί μου αν βαριόμαστε και λίγο λάσκα το σκοινί, όχι να πρέπει κάθε μέρα εργασία και προπόνηση κλπ κλπ...

Και στα πλαίσια λοιπόν του "κάνουμε ο,τι μας αρέσει", έστησα ένα καβαλέτι χιαστί, με προοπτικές να το ανεβάσω σε χαμηλό κάθετο και μετέπειτα, σε εμπόδιο του μέτρου, κάθετο και όξερ. Και μόλις φτάσουμε να προσεγγίζουμε και να πηδάμε το 1μ. με ηρεμία και όχι με την άναρχη και αλλοπρόσαλλη προσέγγιση του κοντού *, θα αρχίσουμε τις ασκήσεις με διπλά ή/και με διαδρομή.




* Η προσέγγιση του κοντού: την πρώτη φορά που θα τον πάω στο εμπόδιο ΔΕΝ θα το δει. Θα το δει μόλις φτάσει μπροστά του, θα σταματήσει σχεδόν, θα το κοιτάξει και θα πηδήξει με τα 4 πόδια στον αέρα συγχρόνως, ωσάν κατσίκι. Δεν το βλέπει, γιατί ποτέ δεν κοιτάει πού πάει...
Την επόμενη φορά, και μόνο που θα στρίψει για να μπει στην ευθεία του εμποδίου, θα σηκώσει κεφάλι και θα επιτεθεί στο δόλιο εμπόδιο. Και ξανά τα ίδια... Αν τύχει δε και χτυπήσει την βαλβίδα με τα πίσω πόδια, δέστε ζώνες για την απογείωση...
Την νιοστή φορά όμως, θα πάει ήρεμος, συγκεντρωμένος και θα πηδήξει ήρεμα ήρεμα και με αξιοπρέπεια τους 40 πόντους...
Ποντάρουμε λοιπόν και σταυρώνουμε τα δάχτυλα γι'αυτό !!!


Κυριακή 8 Μαΐου 2011

9-13 Μαΐου...


Αν και δίνουν χάλια καιρό γι'αυτή την εβδομάδα, πρέπει να δοκιμάσω τον Νέρο στο τεστ της Ε στο ανοιχτό μανέζ, μιας και είναι το μόνο που προσεγγίζει τις διαστάσεις που κανονικά θα υπάρχουν στον αγώνα.
Θέλω να ελπίζω οτι θα φερθεί σαν κύριος και όχι σαν υστερικός κοπρίτης, και επίσης, οτι το έδαφος θα είναι σε καλή κατάσταση.
Ευτυχώς έχει κουρευτεί το γρασίδι και έτσι δεν υπάρχει πρασινάδα και χαμομήλια να μονοπωλούν το ενδιαφέρον του κοντού, ίσως ασχοληθεί λοιπόν και λίγο μαζί μου...

*crossed fingers*

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Λούφα ή ταλαιπωρία?

Η τελευταία ίππευση με τον Νέρο ήταν μέσες άκρες ταλαιπωρία. Και για τους δύο μας. Για μένα κυρίως επειδή δεν κρατάω αυτές τις μέρες μαστίγιο και δεν φοράω σπιρούνια, οπότε όταν βαραίνει υπερβολικά ο κοντός κόβει το βήμα του και με "εξαναγκάζει" είτε να τον σπρώχνω με την λεκάνη - ΛΑΘΟΣ, είτε να χρησιμοποιώ υπερβολικά τις φτέρνες μου, πιέζοντάς τον έτσι που να μου ανεβαίνουν οι φτέρνες - πάλι ΛΑΘΟΣ.
Επιπλέον, επειδή για κάποιο λόγο τον έχει πιάσει και χωρίς να να παίζω με τα χέρια μου, να κάμπτει υπερβολικά τον λαιμό του (λούφαααααααααααα) και δεν μπορώ να τον πιέσω άλλο να ανοίξει το βήμα του, αναγκάζομαι να κρατάω ψηλά τα χέρια μου - και το κεφάλι του επίσης.

Για τον Νέρο, η ταλαιπωρία δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι το γεγονός πως ο στίβος εκείνη την ημέρα ήταν κάπως πιο σκληρός ή αν τον ενοχλεί κάτι στα πόδια ή στην πλάτη. Ξέρω πως το πρόβλημα το έχει στο δεξί μπροστά πόδι, φαινόταν όμως και στον συραγωγέα και στην ίππευση, να μην τον βολεύει η αριστερή του πλευρά. Καμιά ιδέα κανείς?

Έχω τρεις φωτογραφίες από την προπόνηση, όπου αλλού φαίνεται να λουφάρει και αλλού να πηγαίνει καλά. Σκοπεύω από δω και πέρα να κρατάω ένα μαστίγιο πάνω μου, ώστε να μην μου χαλάει το σύμπαν (χέρια, πόδια, κάθισμα, ψυχολογία) όταν βαριέται να πάρει τα πόδια του. Απλά και μόνο που θα το κρατάω, ξέρω πως θα του δίνει μια έξτρα... ώθηση. Σαν το TONOTIL ένα πράμα ^_^

εδώ έχει αρχίσει να βαριέται την ζωή του... από το κεφάλι μέχρι τα πόδια φωσφορίζει η φράση "ΝΙΣΑΦΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΥΡΟΥΣ ΣΕ ΤΡΟΤ ΚΑΙ ΚΑΛΠΑΣΜΟ - ΘΕΛΩ ΠΑΝΤΟΚ ΤΩΡΑ!"

βάζει βάρος αυτός στην κεφάλα του, βάζω και εγώ κόντρα, λες και παίζουμε είμαστε...

Εδώ την παλεύουμε κάπως...