Against all odds _ Part 2

Κυριακή, ώρα 07.30

Έχω ήδη σηκωθεί, πλυθεί, ντυθεί, έχω φτιάξει αυτό το παρανοϊκό πράγμα που πρέπει να κάνουμε με τα μαλλιά μας στο ντρεσσάζ (λέγε με κότσο), έχω πάρει ο,τι χρειάζεται σε μια τσάντα, ΔΕΝ έχω ράψει γιατί δεν βρίσκω, το σήμα στο σακάκι μου, και είμαι έτοιμη.

Στις 08.00 είμαι στους σταύλους. Ο Ρίγγο είναι έτοιμος για την εκδρομή του, ο δε Νέρο μασουλάει πανευτυχής που την σκαπούλαρε τον σανό του. Αχχχχχχ... τι θα κάνω μ'αυτό το αγόρι? Φιλάκια πολλά, σίγουρα.

Κάποια στιγμή μαζευόμαστε όλο το τημ (3-4 άτομα μην φανταστείτε) και αφού ο Ρίγγο μπαίνει στο φορτηγό στις 08+ ξεκινάμε για Μαρκόπουλο.

Δεν ξέρω για εσάς, εγώ όσες φορές έχω πάει εκεί (2? 3 ίσως?) έχω χαθεί. Δεν αποτέλεσε λοιπόν εξαίρεση αυτή η φορά. Χαθήκαμε. Η ώρα ήταν 8.45 και να τρελαίνομαι οτι σε 15 λεπτά πρέπει να είμαι πάνω στο άλογο. Μετά από πολύ προσπάθεια καταφέραμε να βρούμε το ΟΚΙΜ και να παρκάρουμε. Και άντε μετά να βρούμε πού ξεφορτώνουν τα άλογα! Πού να ξέρω? Λες και έχω ξαναπάει σε αγώνα εκεί... προνόησα όμως και αντί να ψάχνουμε αυτοβούλως, ρώτησα και με λίιιιιγο ακόμα ψάξιμο, βρήκαμε τον Ρίγγο να μασουλάει πανευτυχής στον ήλια το σανό του.

Ωραία! Ανάσα, ψυχραιμία και... ΠΑΜΕ! Ξύστρισμα, καθάρισμα, να έχω την Βίκυ να μου δίνει λαστιχάκια για τα τραγικά αστεία κοτσιδάκια που του έκανα, να βάλουμε σέλα, να βάλουμε ηνία, να βάλω μπότες, να βάλω κράνος - το μαστίγιο παιδιά, πού είναι το μαστίγιο? να ανέβω - ο δόλιος είχε ακόμα σανό στο στόμα, και πάμε με τροτ να βρούμε πώς βγαίνουμε πίσω στα μανέζ. Με τροτ για 2 λόγους. Ένα για να μην χαζολογάει και δύο γιατί είχα αργήσει για προθέρμανση...

Και όπως μπαίνω για προθέρμανση, αρχίσαμε να βιώνουμε το σοκ. Ο Ρίγγο γιατί δεν με είχε στην πλάτη του για πολύ καιρό, και είχε συνηθίσει την διαπραγμάτευση με την Βίκυ (αν την ταλαιπωρήσω πολύ, μπορεί και να γλιτώσω 5 λεπτά) και εγώ γιατί είχα συνηθίσει το ανάλαφρο, μικρό, απαλό, βηματάκι του κοντού μου. Εμ ανέβηκα στην μαούνα και ένοιωσα λες και είχε 9 μποφώρ! Είπα όμως να το παίξω οτι δεν τρέχει μία, και άρχισα να τον περπατάω-ξεναγώ στο μανέζ. Ψύχραιμος στο βάδην ο κύριος, όλα καλά λοιπόν και ξεκινάμε τροχαδάκι για ζέσταμα. Δεν ενοχλούσα κανέναν αλήθεια λέω. Ζήλευα με την άκρη του ματιού μου βεβαίως όλα τα όμορφα, καλοζωισμένα, στρουμπουλά και καλοκουρδισμένα αλογάκια των άλλων, αλλά ως επι το πλείστον ήμουν συγκεντρωμένη σε εμάς. Τροχαδάκι τέρμα, καλπασμός σε ισσοροπία, να ζεσταθεί και η πλατούλα μας καλύτερα. Άκρη άκρη να μην ενοχλώ πάντα. Ε λοιπόν, έναν κύριο, τον ενόχλησα φαίνεται. 

Ο κύριος Φούσκας (δεν χρειάζεται να πω ονόματα, όποιος βλέπει φωτογραφίες ξέρει) αντί να κοιτάει να κάνει την δουλειά του με το υπέροχο αλογάκι του, θεώρησε οτι έπρεπε να μου κάνει σχόλια. Για την γλώσσα του Ρίγγο. Λες ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ήταν ΚΑΛΑ ?!?!?!?! Έφαγε ένα απόλυτα αντιαθλητικό καντήλι από μένα, αλλά μάλλον δεν το άκουσε γιατί είχε ήδη φύγει. Ε ναι αυτή είναι η τάση στο ντρεσσάζ. Ή σου δίνουν οδηγίες χωρίς να το ζητήσεις, ή έρχονται κατόπιν εορτής και σε ρωτάνε γιατί δεν τους ρώταγες κάτι. Και φεύγουν ΠΡΙΝ απαντήσεις! ο_Ο

Τέλος πάντων, το θέμα στο ζέσταμα δεν ήταν να "μαζέψω" τον Ρίγγο. Πιο εύκολα θα μάζευα μπουγάδα σε στρατώνα παρά τον Ρίγγο, έτσι το μόνο που με ένοιαζε ήταν όταν μπαίναμε για το τεστ, να ήταν ζεστός, σχετικά ευέλικτος, και όσο γίνεται ήρεμος. 

Τρώω ξαφνικά και μια φρίκη, γιατί συνειδητοποιώ οτι Α. φοράμε Πεσσόα στομίδα και Β. την έχουμε στο 3ο κρικάκι! Ω ρε πούστη μου λέω (μιλάω Γαλλικά φαρσί, δεν ξέρω αν το ξέρετε) ΚΑΙ αυτό λάθος το έχω? Γαμώτο πια! Ευτυχώς η Μαρίνα ήταν κοντά και μου πέρασε τα ηνία στον πρώτο κρίκο, ΣΑΝ να φόραγε απλή στομίδα. Ήταν και μες την βρώμα γιατί μασούλαγε πιο πριν το σανό, σαν καημένα ήμασταν - στ'αλήθεια!

Και στα καπάκια, η διαπίστωση οτι δεν φοράμε αριθμό μητρώου.

"Καλά, σιγά μην μας αφήσουν να μπούμε. Με το που μας δουν, ή θα βάλουν τα γέλια, ή θα βάλουν τα κλάμματα, πάντως εμένα στο μανέζ μέσα ΔΕΝ θα με βάλουν" σκέφτηκα...

Πλην όμως, μιας και ήμασταν εκεί, ας δοκίμαζα την τύχη μας.

Όταν φώναξαν οτι "να ετοιμάζεται η Μαυράκη ΕΛΕΝΗ" (πάντα κάτι γίνεται με το όνομά μου. Τι Δανά-Ελένη με λένε, τι να ετοιμάζεται η Δανάη και να αγωνίζεται η Ελένη, τι τούμπαλην, μια φορά Ελένη-Δανάη δεν με έχουν πει...)πήγα προς το κλειστό μανέζ. Εγκεφαλικό ο Ρίγγο. Να μην θέλει με τίποτα. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, τελικά σταμάτησε την όπισθεν (ευτυχώς, γιατί στα 3 βήματα ήταν αμάξι) και πήγαμε μπροστά. 

Τελείωσε η προηγούμενη κοπέλα, την χειροκρότησα (εγώ και άλλοι 2, τι κακό και αυτό με τις άδειες κερκίδες...), και μπήκα...... 

Με το που μπαίνω και πηγαίνω να χαιρετήσω επιτροπές, έβλεπα ένα ψουψουψου να γίνεται. Ωχχχ... πάει. Ως εδώ φτάσαμε ασπρούλη μου σήμερα, κάνε τον γύρω σου και πάμε έξω. Αλλά δεν μας είπαν τίποτα. Αντιθέτως, χτύπησαν και το καμπανάκι. Ρε λες? Στ'αλήθεια το εννοούν οτι μ'αφήνουν να συμμετάσχω? Τι καλοί άνθρωποι! :)

Μπαίνουμε λοιπόν, κάνουμε κάτι που έμοιαζε με το τεστ της Α3 - πολύ κατά προσέγγιση όμως, τελειώνουμε, πάμε στο G, χαιρετάμε. Μας χαιρετάει και η κυρία που καθόταν στο C και την βλέπω να πλησιάζει.

Ωχ λέω, κατσάδα θα ακούσουμε.

Κι όμως. Ήταν πολύ γλυκιά και ευγενική. Μου εξήγησε οτι με αυτό το άλογο δεν μπορώ να συμμετέχω σε αγώνες ντρεσσάζ, οτι με την γλώσσα έξω δεν μπορούν να με βαθμολογήσουν με πάνω από 5, οτι γενικά να περιμένω χαμηλή βαθμολογία και οτι να κοιτάξω να αλλάξω ίσως στομίδα στο άλογο. Την ευχαρίστησα, και βγήκαμε.

Ηθικό για κάποιο λόγο, στα πατώματα. Δεν είχα απαιτήσεις από τον ασπρούλη τον καλό μου Ριγγολέτο. Ούτε από εμένα είχα. Απλά κάθε φορά που πάω για εξετάσεις, νοιώθω άσχημα να δίνω λευκή κόλλα. Και νοιώθω 3 φορές χειρότερα να μην πηγαίνω καν να δώσω εξετάσεις. Κάπως έτσι ένοιωθα. Μου πήρε λίγη ώρα να συνέλθω από το σοκ της άθλιας εμφάνισης. Τελικά ήταν πολύ περισσότερο ψυχοφθόρο απ'ότι περίμενα ή φανταζόμουν.

Άλλο να αγωνίζεσαι με ένα άλογο που δεν ξέρεις, και άλλο να αγωνίζεσαι με ένα άλογο που δεν είναι κατάλληλο. Πάθημα - μάθημα όμως, και ο Ρίγγο δεν έφταιγε σε τίποτα ο καλός μου. Κύριος με τα όλα του!

Στον δρόμο για το ξεΐδρωμα, μας επιτάξαν οι εξεταστές της λισάνς για την εξέταση στα κτηνιατρικά. 

Αμάν σκεφτόμουν... έτσι όπως είναι, ακόμα και εξέταση ακτινογραφίας θα μπορούνε να του κάνουν! Ντρεπόμουν που όλοι αυτοί κοιτάζανε τον Ριγγολέτο, που παλιά ήταν ένα στρουμπουλό καπουλάτο αλογάκι, και τώρα έχει μείνει μόνο η σκιά του, και σκεφτόντουσαν ποιος ξέρει τι. Και πού να ήξεραν οτι τώρα είναι που έχει αρχίσει πάλι να "ανεβαίνει".

Ευτυχώς η εξέταση δεν κράτησε πολύ ώρα και σε λίγο, η Βίκυ ανέβηκε για να δώσει τις εξετάσεις για την επίπεδη.

Θα το πω. Την παίδεψε ο Ρίγγο, τον παίδεψε και αυτή. Στο τέλος όμως, όλα καλά. Η Βίκυ πήρε την λισάνς της, ο Ρίγγο πήρε και εγώ δεν ξέρω πόσα χάδια και καρότα, και γυρίσαμε στις δέστρες για να τον ξεσελώσουμε, να τον ποτίσουμε, να τον περιποιηθούμε λίγο πριν τον φορτώσουμε στον Βασιλείου.

Επιστρέψαμε στους σταύλους, βάλαμε μέσα τον κύριο, του δώσαμε κι άλλες λιχουδιές (σοκ ο γείτονας ο Νέρο, να τρώει ο ψηλός καρότα και εμείς τίποτα ?!?!?!?), του βάλαμε κουβερτούλα και φαγητό, και φύγαμε να ταΐσουμε και τα δικά μας κορμιά.

Κατά παράδοση πριν ή μετά το αγώνα εγώ πήγαινα στα Fridays. Δεν ξέρω πώς έκατσε αυτή η συνήθεια, αλλά είπα να την τηρήσω και έτσι εγώ τίμησα μια rare Jack Daniel's Steak, και στο τέλος φάγαμε από λίγο μπράουνις με παγωτό. 

Ε και μετά, σπίτι και ύπνο για το υπόλοιπο απόγευμα ΚΑΙ βράδυ...

Το απίστευτο - ειλικρινά, είναι η βαθμολογία μου. Κατάφερα και στο τέλος της Κυριακής, είχα βαθμολογία (44,20% )! Και το εξωφρενικό είναι πως δεν είχα την χαμηλότερη Ο_ο ποιος μου έκλεψε την δόξα του πάτου? οεο?