Πρωταπριλιάτικος Νέρο

Off...

Για άλλη μια φορά, περνάω περίοδο χωρίς ιππασία... Μια επειδή είχα πολύ δουλειά στο γραφείο (πολύ όμως), μια επειδή στα καπάκια κρύωσα (πυρετούς, αυχενικά, κλπ) και μια επειδή έφυγα από Ελλάδα, για να κάνω Πάσχα με το αδελφάκι μου εις τα εξωτερικά, να μην είναι μόνο και έρμο και κλαίει και μας ζαλίζει και στεναχωριέται η μαμά και αγχώνεται ο μπαμπάς.

Ε με πιάνει αυτή η βλακοκατάθλιψη, οτι ααααα κάνω τόσο καιρό να δω τον κοντό, πάει θα με ξεχάσει και άλλα τέτοια. Γιατί βλέπεις, ακόμα και όταν γυρίσω, θα έχω 3 μέρες μπροστά μου να ετοιμαστώ για να φύγω για ταξίδι - αυτή τη φορά για δουλειά. Και θα γυρίσω κοντά στα τέλη του μήνα. Κοινώς, όλο τον Απρίλη, από φωτογραφίες μόνο τον βλέπω τον κοντό. Έξοχα...

Να πω την αμαρτία όμως... τον απάτησα τον μαυρούλη μου εδώ στα ξένα. Διότι ως γνωστόν, όταν πηγαίνω κάπου, οπουδήποτε, επιβάλλεται να καβαλήσω. Μα είναι βόλτα, μα είναι μάθημα, δεν με νοιάζει, εγώ ψάχνω να κερδίσω μια ακόμα εμπειρία ιππασίας.

Βρήκα λοιπόν κοντά στην Γλασκόβη το Horse Haven Riding School και αφού έστειλα τα στοιχεία τους στο αδελφάκι μου, την έχωσα να κάνει τον διακανονισμό. Έκλεισε λοιπόν μάθημα για αυτήν και εμένα. Αυτή μάθημα για αρχάριο, εμένα μάθημα για Cross Country. Ευτυχία λέμε, δεν έχω κάνει ποτέ XC. Άντε κανένα ράντομ κορμό να έχω πηδήξει σε βόλτα.

Είχε ήλιο...

Το αλογάκι που πήρα ήταν ένας γαλανομάτης τύπος, με φούντες στα πόδια, νεαρός σε ηλικία, στρουμπουλός και ονομαζόμενος Ringo.

Επειδή δεν είχαν εμπόδια XC, μου είπαν οτι θα πηδάγαμε "τύπου" XC. Ε σιγά, βαλβίδες να μην είναι για άλλη μια φορά, και ας είναι ο,τι θέλουν.
Τελικά ήταν ΚΑΙ βαλβίδες, φτιαγμένες σε βεντάλια, αλλά ο κυρίως χαβαλές ήταν τα βαρέλια. Δεν ήταν ιλιγγιώδη τα ύψη - τι να λέμε, ούτε 80 εκατοστά, αλλά είχε πολύ πλάκα. Αφήστε δε που στα βαρέλια ο μπουλούκος που καβάλαγα σήκωνε μια χαρά τα ποδαράκια του και στρογγύλευε την πλατούλα του...

Πρώτα τον "τοίχο" (ΤΟΙΧΟ? λέμε τώρα... το... πεζούλι τέλος πάντων) και μετά το βαρέλι...

 Και ξανά (να ανεμίζουν οι φούντες στα πόδια!)

 Και ξανά. Το γκάνιασα το αλόγατο πάνω κάτω στα βαρέλια...

 Ε δοκιμάσαμε και ένα άλλο βαρέλι...

Όταν πηδάγαμε βαλβιδούλες, σχεδόν πέρναγε από μέσα. Λίγο που του άρεσε να πηδάει από κοντά, λίγο που δεν τα σήκωνε και πολύ, όλες μαζί τις παίρναμε. Αλλά περάσαμε καλά! Και το αδελφάκι μου επίσης, που μετά από 5 χρόνια που έχει να καβαλήσει, θυμόταν να μην κουνάει χέρια πόδια και να αλλάζει πόδι ανάλογα την ίππευση. Με συγκίνησε...

Οπότε, περιμένω τον Μάιο για να δω την γλυκιά βλακόφατσα του Νέρο, να του τρίψω το μουσούδι, να του πω οτι μου έλειψε, να του πω πώς πέρασα στα ξένα, να σφαχτούμε πάλι (θέλω ροντέο - εγώ δεν θέλω- ναι αλλά εγώ θέλω) και γενικά, να περάσουμε μια από τα ίδια, ένα όμορφο καλοκαιρινό πρελούδιο....