Horse loving… (Αγαπώντας τα άλογα)

Είμαι σίγουρη πως είτε ξέρετε κάποιον που ανήκει, είτε ανήκεις εσύ στην κατηγορία αυτών που αγαπάνε τα μωρά. Τα λατρεύουν. Λιώωωωωωωωωνουν όταν μιλάνε σε μωρά, ή όταν σκάσει χαμόγελο το μικρό. Όταν όμως αρχίσει να κλαίει, παθαίνουν μπλακάουτ. Δεν ξέρουν. Πεινάει? Πονάει? Νυστάζει? Θέλει άλλαγμα η πάνα? Και πώς το ταΐζεις? Πώς αλλάζεις πάνα? Πώς το κοιμίζεις? Πώς καταλαβαίνεις αν πονάει. Τα αγαπάνε μεν, αλλά δεν ξέρουν πώς να τα φροντίσουν, μόνο να τα χαρούν

Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν σε όλα τα είδη – η ιππασία δεν θα αποτελούσε εξαίρεση, ειδικά με τον τρόπο που την προσεγγίζουμε στην Ελλάδα.

Για κάποιον, το να αγαπάει το άλογό του ή οποιοδήποτε άλογο, μπορεί να μεταφράζεται σε άπειρες λιχουδιές και χατίρια  Μια τέτοια αγάπη από ένα παιδάκι, είναι κάτι το πολύ γλυκό. Από ένα εφηβάκι όμως, και ακόμα περισσότερο, από έναν ενήλικα, η αγάπη – για εμένα τουλάχιστον, θα έπρεπε να περιέχει μέσα και την γνώση του πώς να φροντίσεις αυτόν που αγαπάς, πώς να τον προστατεύσεις και πώς να τον κάνεις να νοιώθει καλά. Δεν μπορώ να διανοηθώ ενήλικα άνθρωπο που λέει οτι αγαπάει τα άλογα, να μην ξέρει τα βασικά έστω της φροντίδας τους.

Λέγοντας βασικά, τι εννοώ?

Πρώτα πρώτα, να καταλαβαίνει τις ανάγκες του αλόγου του. Να μπορεί να δει πότε το ζώο χρειάζεται κάτι, πότε πονάει και κυρίως, γιατί πονάει. Οφείλει να ξέρει τα πιο κοινά συμπτώματα του κολικού και οφείλει να ξέρει τι να κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν περιμένω από τον καθένα να βαράει ενέσεις στα άλογα αν υποψιαστεί οτι έχουν κολικό, αλλά ένα τηλέφωνο κτηνιάτρου, πρέπει να το έχει, και την έγνοια να μην αφήσει το ζώο κάτω, αλλά να το περπατάει μέχρι να έρθει ο γιατρός, πρέπει να τα ξέρει. Όπως επίσης, πρέπει κανείς να ξέρει τι μπορεί να προκαλέσει τον κολικό... Τα άλογα, όπως και οι άνθρωποι, αναλόγως του οργανισμού τους, μπορεί να πάθουν κολικό μόνο και μόνο επειδή έχει ανάδρομο Ερμή ή μπορεί να παθαίνουν κολικό μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις – μια η άλλη, οφείλεις να ξέρεις από τι, πότε και γιατί κινδυνεύει το άλογό σου. Δεν ξέρεις? Ε δεν πειράζει, μπορείς να αρχίσεις από τώρα, διαβάζοντας αυτό το κείμενο, και να συνεχίσεις, περνώντας το τηλέφωνο από δύο κτηνιάτρους στο κινητό σου...

http://en.wikipedia.org/wiki/Horse_colic#Pathophysiology_of_equine_colic

Σου φαίνεται πολύ εξτρήμ αυτό? Δεν είναι. Μάθε και απομνημόνευσε τα συμπώματα του κολικού, και μπορεί να σώσεις πάνω από μια φορά την ζωή ή τις ζωές αλόγων. Γαμάτο? Τι να σου κλάσει το σύστημα Παρέλλι με τις μπάλες, όταν είσαι σε θέση να διαπιστώσεις οτι ένα άλογο κινδυνεύει και ακόμα καλύτερα, όταν είσαι σε θέση να κάνεις κάτι γι’αυτό! Εκεί να δεις δέσιμο...

Γενικά μάθε την ανατομία του αλόγου και μάθε να παρέχεις τις πρώτες βοήθειες.

Και αφού καλύφθηκε συνοπτικά το τεράστιο κεφάλαιο του κολικού, συνεχίζω... αγαπάς το αλογάκι σου? Και πολύ καλά κάνεις! Δείχτου το. Μην περιμένεις από άλλους να το καθαρίζουν και να το ταΐζουν. Λίγα πράγματα είναι πιο ευχάριστα σε ένα άλογο, από το να το τρίβουν – λέγε με ξυστρί. Δεν λέω να του ζαλίζεις τα ούμπαλα και να το τρίβεις μέρα νύχτα, ειδικά όταν τρώει ή αράζει, αλλά το να το καθαρίζεις πριν και μετά το σέλωμα, έχει δύο τεράστια οφέλη.

Από τη μια, τσεκάρεις όλο του το σώμα οτι δεν έχει κάποιο χτύπημα και δεν πονάει κάπου και από την άλλη, το αφήνεις να χαλαρώσει και να δεθεί μαζί σου, απολαμβάνοντας το ξύστρισμα. Αν δεν ξέρεις πώς ξυστρίζουν, ρώτα να σου δείξουν. Και μην φοβηθείς να τρίψεις λίγο πιο δυνατά, αλλιώς νιώθεις εσύ το δέρμα σου, αλλιώς το άλογο.

Και μετά τον καθαρισμό, φρόντισε να το σελώσεις εσύ, σωστά. Μην του κοπανάς την σελάρα, 2 κιλά και βάλε, στην πλάτη του. Τοποθέτησε την μαλακά, λίγο πιο μπροστά από την ακρωμία του, και άσε την να τσουλίσει λίγο προς τα πίσω, να κάτσει στην θέση της. Τσέκαρε οτι τα ηνία είναι καλά και δεν το κόβουν κάπου και οτι η στομίδα είναι στο σωστό ύψος ώστε να μην πληγώνει τα χείλη και να μην χτυπάει στα δόντια.

Μάθε να βλέπεις κάθε πότε χρειάζεται πετάλωμα. Δεν χρειάζεται να ξέρεις να πεταλώνεις, απλά μάθε να κρίνεις πότε τα πέταλα δυσκολεύουν την ζωή του. Πετάλωμα είπα και θυμήθηκα... μάθε να κρίνεις πότε ένα άλογο μπορεί να ιππευτεί χωρίς πέταλα, και πότε τα χρειάζεται. Αν έχει αδύναμες οπλές που σπάνε εύκολα, και πατάει σε χώμα εκτός στίβου, ή περνάει από βαλβίδες, καλύτερα να του φοράς πέταλα. Όχι επειδή «είναι η φύση του αλόγου χωρίς πέταλα» να βγάλεις τα πέταλα σε ένα άλογο που 10 χρόνια τώρα δουλεύει με αυτά. Για δοκίμασε να περάσεις μια ολόκληρη μέρα σε δουλειά, αγορά, εξόδους κλπ χωρίς παπούτσια και έλα πες μου αν ήταν καλύτερα που γύρισες στην φύση σου. Με μέτρο ο ενθουσιασμός και με κρίση οι επιλογές.

Προτεραιότητα έχει η άνεση και η υγεία του αλόγου σου και όχι το να ηρεμήσεις τις όποιες ενοχές μπορείς να έχεις, που το πεταλώνεις.

Χμμμμ μετά τις πρώτες βοήθειες και την σωματική φροντίδα του αλόγου σου τι μένει σε γενικές γραμμές? Α ναι, η άσκησή του.

Ένα άλογο 22 ώρες της ημέρας σε μποξ και 2 ώρες έξω από αυτό δεν είναι ένα χαρούμενο άλογο. Φρόντισε να βγαίνει τακτικά από το μποξ του και αν δεν μπορείς να το ιππεύεις, τότε όσο περισσότερες ώρες είναι σε ανοιχτό χώρο βόσκοντας, τόσο πιο υγιές και χαρούμενο θα είναι.

Αν πάλι θέλεις να το ιππεύεις, δες τι μπορεί να κάνει το άλογό σου. Δεν γίνεται να το αγαπάς και να μην βλέπεις ταυτόχρονα τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει. Υπάρχουν δυο άκρα σ’αυτό.

Το ένα άκρο, είναι εκεί που καταλήγουν τα άλογα με ανασφαλή αναβάτη ή με αναβάτη που δεν γνωρίζει αρκετά πράγματα, θεωρητικά, τεχνικά και πρακτικά. Κάπως έτσι, ένα άλογο μπορεί να λουφάρει μια ζωή, προσποιούμενο οτι κουτσαίνει, ή γενικά, υιοθετώντας οποιοδήποτε τέχνασμα έχει σαν αποτέλεσμα την λούφα, είτε αυτό λέγεται ροντέο, είτε αυτό λέγεται «σε γράφω στ’αυτιά μου και πάω να βοσκήσω». Μην καλπάσουμε σήμερα, γιατί είναι πιασμένο. Μην πηδήξουμε σήμερα γιατί κουνάει πολύ τα αυτιά του. Μην τροχάσουμε σήμερα γιατί θέλει να φάει (ΠΑΝΤΑ ένα άλογο θέλει να φάει). Μήπως να μην ανεβαίναμε και πάνω του για να μην του ταράξουμε την απραξία? Η σωστή άσκηση δίνει επιπλέον ενέργεια στα άλογα και τους αρέσει, ας μην τους το χαλάμε...

Αααααααααααα ναι... και κάτι άλλο, πριν πω για το άλλο άκρο που έλεγα... Τα άλογα, τα αφήνουμε να ξεδώσουν και να ξεμουδιάσουν πριν τα καβαλήσουμε ή τα ιππεύουμε αρκετά μπροστά και εκτός σέλας στην αρχή μέχρι να ζεσταθούν. Αυτό δεν το κάνουμε γιατί έτσι θα τα κουράσουμε. Αν είναι δυνατόν να κουραστεί ένα τέτοιο πλάσμα με 10 λεπτά τρέξιμο. Απλά θα κάνει το ζέσταμά του και θα είναι πιο συγκεντρωμένο στις εντολές, αποκλείεται να είναι πιο... ψόφιο. Εκτός αν είναι σε πειναλέα φάση.

Τι έλεγα? Α ναι για το άλλο άκρο. Αυτό το «εμένα η αλογάρα μου είναι τουμπανάρα και τα κάνει όλα!» ή «εγώ έδωσα ένα σκασμό λεφτά και περιμένω το άλογό μου να ψήνει μέχρι και καφέ». Μάιστα. Όπως ήρθες, πάρταλιώς, βγες και μην ξανάρθεις.

Το άλογό σου μπορεί να κάνει όσα πράγματα του επιτρέπουν ο σωματότυπός του, το μυαλό του και η εκπαίδευσή του να κάνει. Γι’αυτό το λόγο άλλωστε και δεν πηδάνε όλα τα άλογα διαδρομές του 1.80. Γι’αυτό το λόγο δεν βλέπει κανείς σε μεγάλες κατηγορίες ντρεσσάζ Μάστανγκ. Γι’αυτό το λόγο δεν έχει τερματίσει ποτέ πρώτο σε αγώνες αντοχής ένα άλογο για κάρα. Ακόμα κι αν το άλογό σου πηδάει εμπόδια, προφανώς έχει κάποιο όριο. Μπορεί να είσαι καλός και συνεπής ιππέας, και έχεις έναν εξ ίσου καλό και συνεπή προπονητή, να του βελτιώσεις τις επιδόσεις ή/και να ανεβάσεις κάπως το ύψος των εμποδίων που μπορεί να πηδήξει. Αν όμως βλέπεις οτι το άλογό σου ζορίζεται, τότε καλύτερα να δώσεις προτεραιότητα στην υγεία του αλόγου σου, των ποδιών, της πλάτης και της μέση του, παρά στις φιλοδοξίες σου.

Αν πάλι δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει και τι όχι, ζήτα από κάποιον προπονητή μια γνώμη. Ακόμα καλύτερα, γίνε εσύ καλύτερος στην ίππευση και πιο συνεπής και θα διαπιστώσεις οτι το άλογό σου μπορεί να κάνει αρκετά περισσότερα πράγματα απ’όσα νόμιζες – μπορεί όχι τόσο γαμάτα πράγματα όσο θα ήθελες, αλλά γενικά, τα άλογα ξέρουν και μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα, αρκεί να ξέρεις πώς να τους το ζητήσεις.

Δες λοιπόν τι μπορεί να κάνει το άλογό σου – και τι μπορείς να κάνεις εσύ μαζί του, και φτιάξε ένα πρόγραμμα που θα είναι ευχάριστο και για τους δύο. Κάτι που θα κάνει το άλογό σου να γουστάρει και να περιμένει την ώρα που θα κάνετε κάποια βόλτα ή άσκηση. Γιατί αν νομίζεις πως η καβαλαρία και τρεχάλα στον κάθε δρόμο, χαλικόδρομο, άσφαλτο, χωράφι, ποτάμι, γουατέβερ, βρεθεί μπροστά σας, του αρέσει, μάαααααααλλον πλανάσαι πλάνη μεγάλη. Ναι τους αρέσει να τρέχουν, αλλά όχι σαν τα πανικόβλητα. Και σίγουρα όχι στην άσφαλτο ή στα χαλίκια και τις πέτρες.

Τι μένει? Α ναι, το φαγητό. Το λοιπόν. Τα άλογα γουστάρουν το φαγητό. Το αγαπάνε λέμε. Αναλόγως περίπτωσης και IQ θα φάνε και πέτρα αν τους δώσεις. Το θέμα είναι να ξέρεις τι ανάγκες χρειάζεται να καλυφθούν, ώστε να φτιάξεις και την αντίστοιχη διατροφή για το αλογάκι σου. Αν δεν έχεις δικό σου άλογο, μάθε απλώς τι δεν κάνει να τους δίνεις – και τι είναι μια ωραία έκπληξη!

Το καλοκαίρι, οι καρπουζόφλουδες είναι αιτία έρωτα – καρπουζοφέτες απλά τα κάνει να σέεεερνονται πίσω σου ζητώντας λιγωμένα «λίγο ακόμα». Πολύ καλύτερα από άλλο ένα κυβάκι ζαχαρίτσας.

Τον χειμώνα, μηλαράκια και καρότα είναι σταθερές αξίες, αχλαδάκια όμως είναι χίλιες φορές πιο γλυκά και ζουμερά και επίσης, να ξέρεις οτι αγαπάνε πολύ και τα αλμυρά. Ντάξει μην τους δώσεις μαλακίες τύπου τσιπς, αλλά κανα στραγάλι είναι απολύτως ευπρόσδεκτο, ή και αλάτι σκέτο, απλωμένο στην παλάμη σου ή σε ξερό ψωμί.

Γενικά, μιας και αγαπάς τα άλογα, κάτσε διάβασε – όχι εδώ, ψάξε στο δίκτυο ή σε βιβλιοθήκες για το πώς να τα φροντίζεις. Το άλογο πιο εύκολα θα καταλάβει την αγάπη σου όταν το βουρτίσεις, παρά αν δώσεις 2 μισθούς μαζί για να του πάρεις καινούργια κουβέρτα, με ασορτί μπαντάζ σταύλου... 

Riding (ιππεύειν)

Για αρχή, θυμάμαι απ’όταν ήμουν φοιτήτρια στην Λάρισα, είχα έναν καλό μου φίλο, που αγαπούσε πολύ τα ζώα και το έβρισκε παράλογο και καταπιεστικό, απλώς και μόνο το να ιππεύεις άλογο.

Επειδή λέει, είμαστε βάρος στην πλάτη του, επειδή το πονάμε και επειδή είναι κόντρα στην φύση του και του επιβαλλόμαστε.

Χμ.

Αυτά, κατά περιόδους, τα άκουγα ξανά και ξανά, και βαριόμουνα να απαντήσω. Τι να εξηγείς τώρα, σε άτομα που ναι μεν αγαπάνε τα ζώα, αλλά με την πολύ γενική έννοια. Αυτή του τύπου «αγαπώ όλα τα αθώα πλάσματα». Όχι του τύπου «αγαπάω κάτι και μαθαίνω πράγματα γι’αυτό ώστε να μπορώ να το προστατέψω, να το αναπτύξω, να του προσφέρω κάτι καλό». Ο καθένας βέβαια μπορεί να αγαπάει ο,τι θέλει όπως θέλει. Αλλά για να ξεκαθαρίζω την δική μου θέση (μιας και δικό μου είναι το μπλογκ και μπορώ να λέω οτι βλακείες θέλω), ορίστε η γνώμη μου.

Τα άλογα ΉΤΑΝ άγρια ζώα. Και μετά, ο άνθρωπος τα εξημέρωσε. Όπως ο σκύλος ήταν χρήσιμος στον άνθρωπο και έτσι εξημερώθηκε σε βαθμό που δύσκολα να μπορεί πλέον να επιβιώσει στην φύση μόνος του, έτσι και τα άλογα, εξημερώθηκαν από τον άνθρωπο και σαν είδος, προσαρμόστηκε ως ένα βαθμό στο να εξυπηρετεί τις ανάγκες του ανθρώπου. Οπότε όχι, δεν είναι κόντρα στην φύση τους να τα καβαλάμε. Δεν καβαλάμε κατσίκες για παράδειγμα, γιατί θα τους σπάγαμε την πλάτη...

Το άλογο όμως, έχει αναπτύξει πλέον τον σωματότυπό του που καλύπτει ένα σωρό ανάγκες του ανθρώπου. Αρχικά, τα καβαλάγαμε στο κυνήγι, για να καλύπτεται η μυρωδιά μας από την δική τους και να πλησιάζουμε πιο εύκολα άλλα κοπάδια αλόγων. Ταυτόχρονα, κυνηγούσαμε γενικά πιο εύκολα, λόγω της ταχύτητας που μας έδιναν. Έγιναν σύντροφοι στις μάχες και τους πολέμους και η ανδρεία τους στις συμπλοκές αναφερόταν ξανά και ξανά, όταν γίνονταν ένα με τον αναβάτη τους στην μάχη. Αυτά τα ζώα βοήθησαν στο να γίνουν μεγάλες μεταφορές πληθυσμών από την προϊστορία ακόμα και  μπορούσαν να κουβαλούν φορτία που εμείς δεν αντέχαμε. Σε συνδυασμό με τον τροχό, τα κάρα έδωσαν για αιώνες πολλές λύσεις στο εμπόριο, τις μετακινήσεις, το χτίσιμο. Τα άλογα ήταν πάντα δίπλα μας. Όχι οι ζέβρες για παράδειγμα, που δεν εξημερώθηκαν ποτέ...

Τώρα, ΕΣΥ που διαβάζεις, θα ανήκεις σε μια από τις 2 κατηγορίες. Είτε ξέρεις όταν ιππεύεις την προϊστορία των αλόγων, είτε δεν την ξέρεις.

Αν δεν την ξέρεις, κακώς. Οφείλεις να ξέρεις κάποια πράγματα, όταν θες να λες οτι αγαπάς τα άλογα και θες να υπερασπίζεσαι την ευημερία τους.

Μπες και διάβασε, μάθε 5 πράγματα σχετικά με το πώς καταλήξαμε σήμερα εγώ, εσύ, η Ωνάση, ο θείος Μπάμπης και ο καθένας να μπορούμε να καβαλάμε άλογα. Διάβασε και μάθε τι έχει αλλάξει – και τι όχι, στην μορφολογία και τα χαρακτηριστικά του αλόγου, από την προϊστορία ως σήμερα. Στοίχημα θα εκπλαγείς...

http://discovermagazine.com/2002/mar/featride#.UMRZ6-RFWXs

Τα πονάμε? Ναι, σίγουρα τα πονάμε όταν τα ιππεύουμε κάνοντας απανωτά λάθη. Τα πονάμε όταν δεν τα πεταλώνουμε σωστά, τα πονάμε όταν τους αλλάζουμε απότομα την διατροφή, τα πονάμε όταν δεν φροντίζουμε το βάρος μας να είναι ανάλογο με αυτό που μπορούν να μεταφέρουν, τα πονάμε όταν τα χτυπάμε, τα πονάμε όταν τα βάζουμε να κάνουν ειδικές ασκήσεις, χωρίς να τα έχουμε προετοιμάσει και τέλος, τα πονάμε τόσο με τα κωλόχερά μας όταν τραβλογάμε τα ηνία, όσο και με τα πόδια μας, όταν χώνουμε ΧΩΡΙΣ να το καταλαβαίνουμε, τα σπιρούνια μας στο κρέας τους. Αλλά κυρίως, τα πονάμε όταν δεν έχουμε ιδέα πώς λειτουργούν τα βοηθήματα που χρησιμοποιούμε. 

Ένα σπιρούνι με σωστή χρήση μπορεί να πονέσει ένα άλογο πολύ λιγότερο από μια στομίδα με λάθος χρήση. Μια στομίδα τύπου Hackamore (Χάκαμορ) μπορεί να τσακίσει στον πόνο ένα άλογο – χωρίς καν να είναι μεταλλική στομίδα στόματος. Μια στομίδα τύπου Weymouth να δείχνει μακράν πιο ψαρωτική από μια απλή, αλλά και ο 2 στομίδες είναι εξίσου ικανές για πόνο. Οπότε, το καλύτερο θα ήταν, πριν αρχίσει κάποιος να αφορίζει τις στομίδες, να μάθει πώς δουλεύουν, τι σκοπό εξυπηρετούν και ποιες ανάγκες καλύπτουν.

Ναι τα πονάμε, αλλά όχι τόσο εύκολα όσο νομίζει κανείς, και όχι, δεν εξυπακούεται οτι ίππευση = πόνος. 

Αντιθέτως, ΑΓΝΟΙΑ και ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ = πόνος.

Τους επιβαλλόμαστε. 

Ναι καλά... Πείτε μου μια φορά, που το άλογο που ιππεύατε δεν ήθελε να κάνει κάτι, και το εξαναγκάσατε να το κάνει, και το έκανε. Τα πάντα στην ιππασία είναι θέμα συνεργασίας και να μάθει κανείς να ζητάει από το άλογο το τι θέλει, με σωστό τρόπο.

Ο σωστός τρόπος δεν είναι ντε και καλά ο καλός και γλυκός τρόπος. Μπορεί να χρειαστεί να γίνει αυστηρός. Όχι βίαιος, αλλά αν ένα άλογο δοκιμάζει τα όριά του πάνω σου, πρέπει να είσαι πολύ ξεκάθαρος τι ανέχεσαι και τι όχι, γιατί αλλιώς είναι επικίνδυνο τόσο για σένα, όσο και για το ίδιο το άλογο. Αλλά το να εξαναγκάσεις ένα άλογο να κάνει κάτι, είναι από ριψοκίνδυνο μέχρι αδύνατο. Στην τελική, μπορείς να οδηγήσεις ένα άλογο στην πηγή – αλλά δεν μπορείς να το κάνεις να πιεί.

Το πιο απλό παράδειγμα είναι ο Νέρο. Το άλογο αυτό, απλώς δεν γουστάρει να το ιππεύουν. Τέλος. Ε λοιπόν, δεν ιππεύεται. Ο Last από την άλλη, γουστάρει τα εμπόδια. Και γι’αυτό όταν πρόκειται για υπερπήδηση εμποδίων, έχει το πιο σωστό βήμα και σήκωμα ποδιών από τα άλλα άλογα του σταύλου. Υπάρχουν άλογα που πηδάνε εμπόδια, υπάρχουν άλογα δεν πηδάνε επειδή φοβούνται. Φωτιά να έπιανε πίσω τους, δεν θα πήδαγαν φράχτη. Δεν θα ζήταγα ποτέ από τέτοιο άλογο να πηδήξει εμπόδιο, γιατί ξέρω οτι δεν θα το πήδαγε – θα καταλήγαμε με κάτι σπασμένο. Το πόδι του? Το σβέρκο μου? Δεν ξέρω...

Συμπέρασμα? Όχι, δεν έχω τύψεις που ιππεύω, μπορώ να λέω ταυτόχρονα οτι αγαπάω τα άλογα, και οτι τα ιππεύω, και επίσης, ΞΕΡΩ οτι δεν τους προκαλώ πόνο ή οτι δεν τους επιβάλλομαι με δυσάρεστο τρόπο. Όταν ιππεύεις ένα άλογο χωρίς να έχει σοβαρές αντιρρήσεις  τότε ξέρεις οτι είσαι πάνω σε ένα ζώο που θέλει να συνεργαστεί μαζί σου – ακόμα και αν σου πάρει χρόνια να μάθεις να του ζητάς κάτι σωστά.

Και κλείνοντας για σήμερα, μιας και το θυμήθηκα...

Natural Horsemanship MY ASS !

Η Φυσική Ιππευτική Τέχνη, αποτελεί από μόνη της σαν έκφραση ένα οξύμωρο. Ή κάτι είναι φυσικό, ή είναι τέχνη. Και τα δύο, δεν. Μπορείς να έχεις απόλυτη επικοινωνία στην εκπαίδευση ενός αλόγου χωρίς να του περάσεις ούτε λουρί, ούτε κολάρο, ούτε χάντρα για το μάτιασμα? Είναι φυσική τέχνη. Οτιδήποτε άλλο, δεν είναι.

Ο πραγματικός ορισμός της Φυσικής Ιππευτικής Τέχνης ήταν πάντα:

«Η φιλοσοφία της εργασίας με τα άλογα με την προσφυγή στα ένστικτα τους και την νοοτροπία αγέλης.»

Σήμερα, φαίνεται πως έχει έναν εντελώς νέο ορισμό.

Φυσική Ιππευτική Τέχνη

1. Μια φανταστική ετικέτα να επισυνάψετε στην μπροσούρα της εκπαιδευτικής σας μεθόδου, που σας εξασφαλίζει υψηλά κέρδη και απεριόριστες ευκαιρίες branding - εφαρμόζεται κυρίως από καουμπόηδες που βαρέθηκαν να σπάνε πλευρά στα ροντέο και απευθύνονται σε άτομα που φοβούνται το πρώτο "μπραφ" που θα κάνει το άλογό τους ή που τα έχουν ταλαιπωρήσει τόσο πολύ που τα έχουν φέρει σε νευρωτική κατάσταση.

2. Μια ομάδα, ή μέθοδος που τροφοδοτεί τις ανασφάλειες σας, ενώ σας δίνει ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας μέσα από τεχνάσματα και διαφημιστικές εκστρατείες.

3. Μια δικαιολογία για να παίζετε παιχνίδια με το άλογό σας, αντί να ιππεύετε, λόγω της απειρίας σας, της ανασφάλειάς σας ή του φόβου αποτυχίας σας.

4. Η άγνοια της αληθινής φροντίδας ενός αλόγου, της ιππασίας και της συμπεριφοράς του ίππου.

5. Μια μόδα, ένα τρέντυ σύστημα που μπορεί να εφαρμόσει κανείς, αντί να δουλέψει πάνω σε κλασσικές σχολές ιππικής (βλέπε Περί Ιππικής) που εργάζονται με τα αληθινά ένστικτα και την σωστή νοοτροπία του αλόγου.

(δες πιο πολλά εδώ - δεν είναι επιστήμη, αλλά εγώ συμφωνώ) 

Ορίστε. Τα έβγαλα από μέσα μου και αν εφαρμόζεις ή νομίζεις πως εφαρμόζεις Φυσική Ιππευτική Τέχνη στο άλογό σου, ΣΙΓΟΥΡΑ το κάνεις για έναν από τους παραπάνω 5 λόγους.

Για να εξηγούμαι. Δεν θεωρώ κακό το να έχει κανείς ανασφάλεια ή να φοβάται το άλογό του. Σε όλους μας έχει συμβεί και συμβαίνει. Αλλά αυτό από μόνο του είναι πρόβλημα, και πρέπει να αντιμετωπιστεί, ΟΧΙ να παρακαμφθεί. Μάθε να μην φοβάσαι το άλογό σου όταν το καβαλάς και άσε τα παιχνίδια για μετά. Αλλά έχε στο νου σου οτι άλλο τα παιχνίδια και άλλο η επικοινωνία. Μπορείς να επικοινωνείς με το άλογό σου, χωρίς ντε και καλά να το βάζεις να κάνει τον καραγκιόζη...

Το να παίζεις με το άλογό σου και το να του μαθαίνεις κολπάκια, είναι κάτι το πολύ ευχάριστο, όπως και οι χαλαρές βόλτες άλλωστε, και σίγουρα αποτελεί ένα ευχάριστο διάλειμμα από μια ρουτίνα αλλά αν περιοριστείς μόνο εκεί, να ξέρεις οτι δεν κάνεις ιππασία, ούτε καλύπτεις όλες τις ανάγκες του αλόγου σου.  

Coming up next: Horse loving…

(Αγαπώντας τα άλογα)

Στο 95% δεν θα αρέσουν τα παρακάτω κείμενα, αλλά δεν πειράζει.

Αν και είναι καιρός που δεν γράφω στο εδώ, δεν είναι τόσο επειδή έχω σταματήσει να ασχολούμαι με την ιππασία, αλλά κυρίως επειδή δεν έχω χρόνο για τίποτα. Και για να γράψω, θέλω να έχω τον χρόνο μου, να μπορώ να ευχαριστηθώ το γεγονός οτι μοιράζομαι τις σκέψεις μου.

Βέβαια, είναι μερικές σκέψεις που γυρίζουν στο μυαλό μου καιρό τώρα, και μια κουβέντα που είχα σε σταύλο πριν βδομάδες, που είχα πάει να δω μια φίλη να ιππεύει, με έκανε να αναρωτιέμαι αν είμαι στρίγγλα, περίεργη, αν έχω πολλές απαιτήσεις από τους άλλους ή αν και άλλοι τέλος πάντων σκέφτομαι όπως εγώ. Χμ. Για να είμαι ειλικρινής, ΞΕΡΩ οτι και άλλοι σκέφτονται αυτά που σκέφτομαι κι εγώ, μιας και αυτό έχει προκύψει από συζητήσεις. Αλλά νομίζω οτι δεν είμαστε δα και πολλοί.

Οπότε, λέω να μοιραστώ τις σκέψεις μου, δίνοντάς σας αρχικά, το τι αντίκρισα που με σύγχυσε.

Στους σταύλους λοιπόν, η φίλη μου ίππευε το άλογό της. Μια ωραιότατη φοραδούλα εκ Γερμανίας, υγιέστατη και χαρούμενο άλογο. Μια χαρά συνεργασία και όλα καλά και άγια. Γύρισα μια βόλτα στους σταύλους, και αντίκρισα ξαφνικά το πιο χοντρό – υπέρβαρο άλογο που έχω δει. Σιχαμένο θέαμα... το ζώο υπέφερε τόσο από το βάρος του όσο και από την διαρκή του επιθυμία για φαγητό και λιχουδιές, που το είχαν μάθει. Ο ιδιοκτήτης του, δεν το καβάλαγε ποτέ, το άφηνε μόνο ελεύθερο κάποιες ώρες την ημέρα και το μπούκωνε με καλαμπόκι για να παχαίνει, κιλά μήλων και καρότων και δεν ξέρω γω τι άλλο. Και θυμήθηκα μια αντίθετη περίπτωση στην Θεσσαλονίκη, σε έναν άλλο σταύλο, όπου τα μισά άλογα, ήταν κουρεμένα στην εντέλεια, χτενισμένα και καθαρά και λιπόσαρκα. Για να το λέω αυτό εγώ, που ιππεύω στο Γουδί αλογάκια που παλεύουμε κάθε μέρα για να πάρουν μισό κιλό, καταλαβαίνετε τι είδα.

Και μετά, άκουσα παραδίπλα κάποια να λέει πως αυτή δεν θέλει να ιππεύει το άλογο που πήρε, γιατί το αγαπάει πολύ και δεν θέλει να το καταπιέζει, θέλει να μάθει να επικοινωνεί μαζί του. Και για τον λόγο αυτό, είχε δώσει ένα τρελό ποσό για να πάρει από Αγγλία ένα σετ με 4 dvd Natural Horsemanship, τα άπειρα γκάτζετ εκπαίδευσης, μπάλες, μάλλες και άλλες παπαριές. Μάλιστα...

RIDING

HORSE LOVING