Τελευταία ίππευση για το 2013

Μπορώ να πω, οτι το 2013 ήταν για πολλούς λόγους, μια σχετικά γκαντέμικη χρονιά. Το είπα κομψά... Γάμησέ τα χρονιά ήταν, αν και είχε και μερικές πολύ καλές στιγμές.

Χθες (30/12/13) ήταν η τελευταία ίππευση της χρονιάς.

Πήγα στις 5, αμέσως μετά απο μια κηδεία, σε ψιλοπεσμένη ψυχολογικά. Ο Δημήτρης είχε ήδη καθαρίσει, ξεσκονίσει, σελώσει και φουντώσει την ουρά του Ρινάλντο, και του αρχίσαμε λίγο ζέσταμα...

Αυτές τις μέρες, Μαρίνα και Δημήτρης έχουν στριμώξει τον Μεσιέ Ρινάλντο να μάθει να καλπάζει ΚΑΙ από αριστερά με σωστό πόδι, καθώς επίσης και να αρχίσει να κατεβάζει το κεφαλάκι του και να κρατάει σωστά το σώμα και τον τον λαιμό του.

Είχα καιρό να τον ιππεύσω και έτσι η διαφορά του πριν με το τώρα ήταν αρκετά εμφανής και μεγάλη. 

Για αρχή, έχει δέσει το σώμα του, έχει γεμίσει και το καλύτερο, έχει ισορροπήσει. Το βλέπεις και στα αλτ του αλλά και στο βήμα του όταν τον αλλάζεις κατευθύνσεις. Εντάξει, έχει ακόμα αρκετή δουλειά να κάνει για να σταθεροποιήσει τα μικρά του επιτεύγματα, αλλά η αλήθεια να λέγεται, είναι άλλο αλογάκι!

Και αφού τελειώσαμε με το ζέσταμα, ο Δημήτρης μετέφερε τις οδηγίες της Μαρίνας για ασκήσεις αριστερού καλπασμού. Στην αρχή, δεν τα κατάφερνα, αλλά κάποια στιγμή (ε μια δυο τρεις, με βαρέθηκε ο Ρινάλντο) κάλπασε αριστερά, με σωστό πόδι.

Χαρά εγώ, καμάρι ο Δημήτρης για τον υιό, σκατά στάση η δικιά σας. Αποφάσισα οτι αφού βγήκε σωστό καλπασμό, να τον αφήσω να καλπάσει δυο στίβους αριστερά και να τον βγάλω μπροστά, οπότε είχα ανασηκωθεί. Αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρη οτι αυτή ήταν σωστό, ή αν θα έπρεπε να τον κρατήσω με βαθύ κάθισμα.

Η Μαρίνα όταν ήρθε, μας (εμού και Ρινάλντο) έβαλε να κάνουμε μια ακόμα άσκηση. Δεξιά ίππευση, διαγώνιος, και στο τέλος, αριστερός καλπασμός, με έντονη ένδειξη. 

Λίγο που είχε χαλαρώσει και χάζευε ίσως,ο μικρός, λίγο που εγώ είχα κρυώσει, μας πήρε 2-3 προσπάθειες, αλλά στο τέλος, όλα καλά, ο Ρινάλντο βασιλιάς, εγώ καταϊδρωμένη, και όλα καλά...

Με το που κατέβηκα, η Μαρίνα ρώτησε αν είναι, να βγάλω τον Γκέζερ. Λίγο που έχει πάρει γραμμή την αδυναμία μου, λίγο που έπρεπε να βγει κι αυτός, λίγο που τον είχε ήδη σελώσει ο Χασάν, βρέθηκα στην πλάτη του Πριπρή...

Ο οποίος χθες, ήταν ΤΟΣΟ στραβός, όσο ο δρόμος στα Τέμπη. Καπούλια έξω, κοιλιά μέσα, κεφάλα να χτυπιέται πάνω κάτω δεξιά αριστερά. Εντάξει κύριος, ορίστε, τροχάστε και καλπάστε λίγο να ξεσταθείτε και να ξεμουδιάσετε...

Τι το θελα? Ε? Τι το ήθελα το χαλαρό ζέσταμα?

Πέραν του οτι πήγαινε τάπα λες και ήθελε να τσαλαπατήσει τα άλλα άλογα, τέντωνε και τίναζε απότομα την κεφάλα του, τραβώντας με απότομα, μια μπροστά, μια στο πλάι.

Και μάλλον είχα αρχίσει να κρυώνω στην μέση...

Οπότε, δεν άργησε να έρθει και η κακιά στιγμή, όπου το στραβόξυλο κάνει την καλή, πατάει στραβά κάπου, τραβάει και απότομα το κεφάλι του, και η μέση μου από αριστερά, τραβιέται και τραντάζεται απότομα. 

Εντάξει, ψιλοχλώμιασα από τον πόνο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το λουμπάγκο, αλλά αν δεν είναι, σίγουρα είναι εξ ίσου άθλιο.

Συνέχισα την ίππευση, και κάποια στιγμή που ηρέμισε το παλαβό και μαζεύτηκε, δουλέψαμε σε ευθείες με αλτ και προσπάθεια να ισιώσει κάπως, καθώς επίσης και πάνω στον στίβο το half pass σε βάδην.

Σας πληροφορώ, οτι έχει πιάσει την ιδέα και την εκτελεί πλέον πιο άνετα από την πρώτη φορά. Σε βάδην ακόμα...

Τελειώνοντας την ίππευση, τον πήγα στο μποξ, του έβγαλα τα ηνία, του έβγαλα την σέλα και με το που την ακούμπησα κάτω, έμεινα. Αυτό ήταν. Δεν μπορούσα να σκύψω, δεν μπορούσα να στρίψω, το έπαιρνα όλο μονοκόματα και ο,τι κι αν έκανα πόναγα.

Με βόηθησε ο Χασάν να μαζέψουμε τα πράγματα, χάιδεψα λίγο το μουσούδι του κυρίου Πριπρή, και πήγα σπίτι για καυτό μπάνιο.

Και μόνο που οδηγούσα, πόναγα, θεωρώ φοβερό επίτευγμα που δεν τράκαρα κανένα αυτοκίνητο ή που δεν μου έσβησε. Πολύ πόνος αυτός ο συμπλέκτης για να τον φτάσω...

Δεν πειράζει, ας ήταν ψιλοάτυχη η τελευταία προπόνηση, θέλω να ελπίζω οτι το 2014 θα είναι πιο καλή και τυχερή χρονιά. 

Για εμένα, τους φίλους μου, τα αλογάκια στον στάβλο, για όλους :)

Καλή χρονιά με μέρες γεμάτες φως !!!

Χριστουγεννιάτικες αλογο-ιστορίες

Όπως είχα υποσχεθεί, αυτό είναι ένα ποστ με χριστουγεννιάτικες αλογο-ιστορίες. Από αυτές που θυμόμαστε με νοσταλγία και χαμόγελο, και κύριοι πρωταγωνιστές είναι τα άλογα - και ο εαυτός μας σε μικρή ηλικία, να προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποκτήσει αλογάκι...

Οι δύο πρώτες ιστορίες είναι από απαντήσεις σας...

"Ήμουν μικρή το πολύ 3 οταν άρχισα επίμονα να ζητάω απο τους δικούς μου άλογο...

Στα 4 μου σε διακοπές με την οικογένεια στην Κρήτη έκλεψα τον γάιδαρο μιας γριούλας και έφυγα νομίζοντας οτι κανείς δεν θα με αναζητήσει! Η κατσάδα ακόμα ηχεί στα αυτιά μου, μα δεν μπορούσα να καταλάβω τι κακό είχα κάνει! 

Στα 5 πια θεώρησα δεδομένο το να το αποκτήσω!! Έμενα βλέπεις κοντά στον παλιό ιππόδρομο, είχα τον πειρασμό μπροστά μου! Έκλαιγα μόνιμα απαρηγόρητη κολλώντας τα μούτρα μου στο τζάμι του αυτοκινήτου οταν έβλεπα να διασχίζουν οι αναβάτες καβάλα την Αμφιθέας!

Απελπισμένοι οι δικοί μου προσπαθούσαν να μου εξηγήσουν οτι δεν γίνετε να πάρουμε άλογο γιατί ζούμε σε ένα μικρο διαμέρισμα με μια υπερβολικά μικρή αυλή! Πάλι δεν τους καταλάβαινα, μα θα το έβαζα στην ταράτσα μας, εκεί που έκρυβα και τα αδέσποτα που μόνιμα μάζευα!! 

Και μια μέρα, στην κλασική μας συνάντηση με τους Τζόκεϊ, αφού σπάραζα απο το κλάμα και κοπανιόμουν στο αμάξι, ήρθε η προσγείωση της μαμάς!! (ακόμα δεν ξέρω γιατί έπιασε...)

"ΕΙΣΑΙ ΨΗΛΗ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ,ΚΟΙΤΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΒΑΤΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΟΙ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΕΣΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΙΠΠΑΣΙΑ!!!"

Οκ προσγειώθηκα ανώμαλα αλλά τι αντίλογο να είχα, ήμουν μικρούλα, το έχαψα!!

Μου πήρε καμιά δωδεκαριά και κάτι χρόνια να καταλάβω οτι ΜΟΥ ΕΙΧΑΝ ΠΕΙ ΨΕΜΑΤΑ!!!"

  

 

   Μαίρη, Προπονήτρια και ιδιοκτήτρια του Ιππικού Ομίλου Ίφιτος 

μαμά διαφόρων αλογομουσούδων

"Η δική μου ιστορία δυστυχώς δεν περιορίζεται μόνο στο οτι χρησιμοποιούσα τα Χριστούγεννα σαν ευκαιρία για να πείσω τους άμοιρους γονείς μου να μου πάρουν άλογο... αυτή η μούρλα ξεκίνησε πριν από 28 χρόνια, όταν γεννήθηκα. Όπως λοιπόν γίνεται κατανοητό, με το που έβλεπα άλογο μπροστά μου, κόλλαγα με τις ώρες και παρακάλαγα να το πάρουμε μαζί. Μια φορά, είπα να το βάλουμε στο αυτοκίνητο για να το πάρουμε, αλλά για να χωρέσει το αλογάκι, ο πατέρας μου θα έπρεπε να πάρει ταξί για να γυρίσει σπίτι... Κοινώς, ήμουν ικανή να τον πετάξω εκτός αυτοκινήτου τον άνθρωπο! Αφού όμως δεν γινόταν αυτό που ήθελα, κατέβαζα κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και αφού φτάναμε σπίτι, ψαχούλευα βιβλία με άλογα από την βιβλιοθήκη και διάλεγα ΠΟΙΑ (όχι ένα παρακαλώ) θα πάρουμε όταν μεγαλώσω. Με τα χρόνια κατάλαβα οτι δεν είναι τόσο εύκολο να πάρω άλογο, για τους γνωστούς οικονομικούς και όχι μόνο, λόγους, παρόλο που συνέχιζα να το θέλω πάρα πολύ και παρόλο που είχα την τύχη να δουλέψω και να συναναστραφώ αυτά τα υπέρχοχα πλάσματα, πάλι δεν πίστευα ποτέ οτι θα έπαιρνα δικό μου. Έλα όμως που τελικά ο Άη Βασίλης είχε φυλάξει τα γράμματά μου και την πιο ανυποψίαστη στιγμή, έφερε στον δρόμο μου την Ladybird! Όταν την είχα πρωτοδεί, πρέπει να πω οτι δεν πίστευα οτι ήταν δικιά μου, φοβόμουν οτι βλέπω κάποιο όνειρο και θα ξυπνήσω απότομα και θα μείνω με την χαρά... αλλά τελικά, το εμπέδωσα με τον καιρό! Χαχαχαχαχαα! Το ίδιο πιστεύω οτι θα συνέβει και σε εκείνη, δεν θα πίστευε οτι της έτυχα εγώ! χαχαχαχχ... Τελικά, το αποδέχτηκε και έτσι φτάσαμε να μην μπορώ να με φανταστώ χωρίς εκείνη, όσο μελό κι αν ακούγεται αυτό!"

Γαλάτεια, μαμά της Ladybird

Οι δύο επόμενες, είναι δικές μου ιστορίες...

Ήταν ίσως ο δεύτερος χρόνος που έκανα ιππασία. Πιτσιρίκι ακόμα, μόλις είχα αρχίσει το Γυμνάσιο, και πήγαινα κάθε Κυριακή πρωί για μάθημα, με την φίλη μου την Τζάνις. Ήμασταν κάπου στα δέκα πιτσιρίκια σύνολο στην Σχολή, και μας είχαν κάνει καλή ομαδούλα. Τα Χριστούγεννα λοιπόν, μετά τις φοβερές μας επιδείξεις με τα παλαβά πόνυ, είχαμε κοπή πίτας!

Εκείνη την χρονιά, είχαν έρθει δυο άλογα στους στάβλους, ο Μέντος και ο Απόλλωνας. Και τα δυο ήταν τόσο αγρίμια, που έριχναν ακόμα και τους προπονητές κάτω, σε σταθερή βάση. Δεν μπορούσαν να τα πουλήσουν με τίποτα, δεν μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν στην Σχολή, δεν ήξεραν τι να τα κάνουν. Τελικά, έβαλαν τον Μέντος ως δώρο, σε όποιο παιδί από την Σχολή έπεφτε το φλουρί. 

Με πλήρη άγνοια του κινδύνου και του οικονομικού κόστους, παρακαλάγαμε όλοι μας να τύχει "σε εμένα σε εμένα σε εμένα" το φλουρί - άλογο!

Τελικά, έτυχε στην Τζάνις. Κατά την γνώμη μου, ήταν ο,τι πιο δίκαιο να το κερδίσει, γιατί ίππευε καλύτερα απ'όλους μας και δεν φοβόταν τίποτα. 

Ξαναλέω. Μιλάμε για ένα άλογο αγρίμι και ένα παιδάκι 1ης Γυμνασίου που ίππευε 2 χρόνια μόλις, και μάλιστα, πόνυ.

Τελικά όμως, μετά από ατελείωτα ροντέο, δαγκώματα, κολικούς, συμφιλιώσεις, ο Μέντος έγινε "άλογο" - όσο αυτό είναι δυνατόν, η Τζάνις έμαθε να τον ιππεύει καλά, και οποιοδήποτε άλλο άλογο επίσης, πήγαν μαζί σε μερικούς αγώνες, και στο τέλος, η Τζάνις πήγε στην Αγγλία όπου και μένει ως τώρα, έχοντας διακρίσεις και επιτυχίες ως απόφοιτος της Καλών Τεχνών, και ο Μέντος βγήκε στην σύνταξη, μασουλώντας ευτυχισμένος χορταράκι σε ένα λιβάδι , όπου πηγαίνουν καθημερινά και τον βλέπουν οι γονείς της. 

Για εμένα είναι από τις πιο γλυκές αλογο-ιστορίες, μιας και γνωρίζω και το παιδί και το άλογο, από την πρώτη στιγμή που έγιναν φίλοι!

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που μας είπαν οτι το άλογο θέλει κουβέρτα. Το επόμενο πρωί, ήμασταν στον στάβλο, εγώ με μια κουβέρτα ριγέ και η Τζάνις με μια βελέτζα...

Όσο για την δική μου ιστορία... 

Τι να λέμε τώρα. ΚΑΘΕ χρονιά, απ'όταν ήμουν μικρή (προ-δημοτικού) ζήταγα ποικιλοτρόπως ένα άλογο από τον Άγιο Βασίλη. 

Κάθε χρόνο, έγραφα με φοβερή επιμέλεια την κάρτα μου, ζωγράφιζα και το άλογο, ζωγράφιζα όλη την κάρτα για να του αρέσει, έβαζα και χρυσόσκονη και σταύρωνα δάχτυλα. Για κάποιο λόγο, από παιδί ήξερα οτι δεν ήταν τόσο θέμα έγκρισης από τον Άγιο, όσο θέμα έγκρισης από την Μαμά. 

Ίσως γιατί αυτή αντιπροσώπευε τις αρνητικές απαντήσεις του Αγίου στις παρακλήσεις μου.

- Δεν το έγραψες καλά και δεν κατάλαβε τι ήθελες

- Πού θα το βάλουμε το άλογο? (στο μπακόνι!!!)

- ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΜΙΝΑΔΑ!

Εντάξει, αυτό το τελευταίο, με αποτελείωσε. Ήταν ξεκάθαρο. Αφού δεν χωράει από την καμινάδα, πώς να μου το φέρει? Από τότε, έχασα κάθε ελπίδα, και απλά για τα τυπικά, έγραφα την κάρτα μου και πρόσθετα στο τέλος "και ένα άλογο".

Και πάλι, η Μαμά έκανε την θανατηφόρα κίνηση. 

Μια χρονιά, μου είπε οτι δεν θα το πιστέψω τι μου έφερε ο Άγιος Βασίλης! Ένα άλογο!

Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Η σούπερ αλογο-αίσθησή μου, μου έλεγε οτι όχι, δεν υπάρχει άλογο σ'αυτή την ιστορία. Κάτι άλλο συμβαίνει. 

Και έτσι, συνήλθα γρήγορα για να ακούσω και την συνέχεια.

Ναι, ήταν ένα αλογάκι... Ένα μικρό, ξύλινο κουνιστό αλογάκι. Ούτε καν κάτι μεγάλο, σαν το άλογο της Μπάρμπι, με τα πράγματά του. Ήταν ένα μικρό, κουνιστό αλογάκι, που δεν μπορούσα να του κάνω τίποτα, απλά να το κουνάω πέρα δώθε.

Τον επόμενο ένα μήνα, προσπάθησα να το ζωγραφίσω σε χαρτί - με καλά αποτελέσματα, δεδομένου της ηλικίας μου. Τον επόμενο δεύτερο μήνα, κατάφερα να του σπάσω καταλάθος την ουρά. Αυτό ήταν. 

Την κολλήσαμε, έπαθα κατάθλιψη που έσπασα την ουρά του αλόγου που δεν αγαπούσα - όσο να'ναι ήταν κίλλερ-χιούμορ ως δώρο της Μαμάς, αν και με καλές προθέσεις από μέρους της, ένοιωθα τύψεις που δεν το αγαπούσα, και μ'αυτά και εκείνα, κατέληξε κάπου ψηλά για να μην το ξαναχαλάσω. Το έχω μέχρι και σήμερα και ξέρω οτι σίγουρα δεν θα κάνω ποτέ τέτοιο καψόνι στο παιδί μου, αν μου ζητήσει ποτέ άλογο. Το απλό "όχι" δεν είναι τελικά το χειρότερο...

Leg yield και Half pass

Μετά τις Χριστουγεννιάτικες Επιδείξεις (χρωστάω ποστ), η Μαρίνα μας έβαλε όλους, αναβάτες και άλογα, να δουλέψουμε πιο τεχνικά την επίπεδή μας.

Την Παρασκευή, έβγαλα τον Γκέηζερ, ο οποίος είχε κάνει το ξεσάλωμα / ξεμούδιασμά του εις βάρος της καημένης της Βίκης. Με άλλα λόγια, την είχε τραβολογήσει σε όλο τον στίβο. 

Όταν ανέβηκα, και αφού κάναμε λίγο ζέσταμα - για εμένα περισσότερο, και τον μάζεψα, ξεκινήσαμε άσκηση επί στίβου σε βάδην, leg yield (απόδοση ποδιού?!?).

Το σώμα αρχικά ήταν σε ευθεία, με κάμψη του κεφαλιού προς το εσωτερικό του στίβου μετά, με κάμψη του κεφαλιού, προς το εξωτερικό. Το κάναμε σε βάδην, τροτ ανακουφηστικό και εδραίο, και μετά σε καλπασμό. Ο Γκέηζερ φάνηκε να ενθουσιάζεται με την άσκηση, γιατί είχε μαζέψει σωστά το κεφαλάκι του (90μοίρες) και συνεργαζόταν απόλυτα σε όλες τις κάμψεις. Συν του ότι είχε φοβερό ρυθμό και σήκωνε ωραία και τα τέσσερα πόδια - δεν έσερνε τίποτα τεμπέλικα και δεν τρεχάλιζε. 

Στη συνέχεια, πιάσαμε να κάνουμε μικρές διαγωνίους με leg yield. Με το σώμα του να έχει μια ελάχιστη κάμψη στα αριστερά, προχώραγε μπροστά και δεξιά, σταυρώνοντας ελαφρώς τα πόδια του και μόλις φτάναμε στην άλλη πλευρά, άλλαζε την μικρή κάμψη του σώματός του προς τα δεξιά και μόλις περνάγαμε την γωνία της άσκησης για την επόμενη μικρή διαγώνιο, ξανακάναμε την άσκηση. Σε τροτ ήταν ΠΑΡΑ πολύ καλός. 

Αλλά η ευχάριστη έκπληξη, ήρθε στον καλπασμό. Ως τώρα, δεν είχα καταφέρει τον Γκέηζερ να αλλάξει πόδι σε καλπασμό, και όταν το έκανε, μπερδευόταν γιατί μάλλον το έκανε κατα λάθος, οπότε έπεφτε σε τροτ.

Κάνοντας leg yield σε μικρή διαγώνιο, σε καλπασμό, στην νοητή μέση της ευθείας, του ζήταγα να κάμψει από την άλλη το σώμα του. Στην αρχή, έκαμπτε από την άλλη, όπως του ζήταγα, κρατώντας όμως τον καλπασμό του, με αποτέλεσμα όταν φτάναμε στην πλευρά που θέλαμε, και πριν μπούμε στην γωνία, να μην βολεύεται, και να τροχάζει 2 βήματα, ώστε να πιάσει τον σωστό καλπασμό. Μετά την τρίτη ή τέταρτη φορά, άρχισε να αλλάζει μόνος του το πόδι στον καλπασμό, ώστε να βολεύεται ο ίδιος καλύτερα. Πολύ ευχάριστη αίσθηση. Η αλήθεια είναι πως δεν το έκανε πολλές φορές, αλλά και λίγο που έγινε, προσωπικά, με χαροποίησε πολύ. Ήταν υπέροχος  και το μάθημα, φανταστικό!

Το leg yield είναι μια πλάγια κίνηση που εκτελείται από το άλογο, κατά την οποία, κινείται ταυτόχρονα μπροστά και πλάγια. Το σώμα του είναι ευθυγραμμισμένο, αν και μπορεί να έχει μια ελαφριά κάμψη προς τα έξω - στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που κινείται. Θεωρείται ως μια από τις τρεις βασικές ασκήσεις που οδηγούν στην εκμάθηση ασκήσεων πλάγιου βηματισμού. 

Πάντως, θεωρείται από αρκετούς πως εφ'όσον το άλογο και ο αναβάτης μάθουν να εκτελούν την άσκηση αυτή σωστά, δεν θα πρέπει να επιμείνουν να την επαναλαμβάνουν πολύ (σε υπερβολή), γιατί πιθανόν να δημιουργήσει μπέρδεμα στο άλογο και να εκτελεί με λάθος τρόπο άλλες ασκήσεις.

Το Σάββατο, ξαναπήρα το μεσιέ Πριπρή. Αυτή τη φορά, λέει η Μαρίνα, θα δοκιμάσουμε να μάθουμε το half pass.

Αν δεν με απατάει η μνήμη μου, στο παρελθόν είχα κάνει ΜΙΑ προσπάθεια με την φοράδα να εφαρμόσω εντολές σε άσκηση για half pass με σχετική επιτυχία (εγώ ήμουν η αποτυχία, η φοράδα η επιτυχία, ε βγήκε ο μέσος όρος). Να θυμίσω εδώ πως μπορεί σε αρκετούς αυτά που γράφω να είναι από στοιχειώδη μέχρι και αυτονόητα, αλλά για εμένα, ΔΕΝ είναι. Για την ακρίβεια, το χαφπάς (βαριέμαι να αλλάζω πληκτρολόγιο...) ακόμα το μαθαίνω. 

Το αστείο ήταν ο καημένος ο Γκέηζερ,  μόλις άρχισα να του ζητάω την άσκηση σε βάδην, πήγε να το παίξει εξυπνάκιας/ξερόλας μαθητής της τάξης και ήθελε να τροχάσει - ως γνωστός παπατρέχας που είναι ώρες ώρες.

-Α leg yield κάνουμε πάλι? Το χω το χω !!!

- Όχι...

- Α ώμο εντός? Το χω το χω, κοίτα !!!

- Όχι λέμε!

- Α, απλά διαγώνιο θες να κάνουμε?

- ΟΧΙ! 

Κάποια στιγμή, μπερδεύτηκε. Κατάλαβε πως όχι, τίποτα απ'όσα ήξερε ή είχε πρόχειρα στην μνήμη του δεν ήταν αυτό που του ζητάγαμε.

Και ξαφνικά, έγινε ΆΛΛΟ άλογο. Απολύτως διστακτικός στο να κάνει ένα βήμα μπροστά, μαζευόταν και μασούλαγε πρόθυμα την στομίδα του, γύριζε για να του χαϊδέψω την κεφάλα. Γενικά, τον έπιασε κάτι σαν μαμακίαση που πιάνει τα παιδάκια πρώτη μέρα στο Δημοτικό. Έψαχνε για συνεχή και σαφή καθοδήγηση, επιβεβαίωση και αγάπη. Και δεν τρόχαζε με ΤΙΠΟΤΑ.

Εδώ με το ζόρι τον έβαζα να κάνει βάδην. Δεν ήταν σίγουρος τι να κάνει και πότε το έκανε σωστά. 

Όλη μας η προπόνηση, με εξαίρεση το ζέσταμα, έγινε σε βάδην. Ποιος ο λόγος να τον πιέσω να τροχάσει σε μια άσκηση που δεν καταλάβαινε και δίσταζε ακόμα και στο βάδην?

Είχαμε πιάσει μια ευθεία και την κάναμε συνέχεια, πότε από την μια, πότε από την άλλη. ΤΟΣΟ πόδι, δεν έχω βάλει ποτέ στον Γκέηζερ. Είχα αρχίσει να πεθυμώ ένα σπιρουνάκι ή μια μάστιγα, αλλά μετά σκεφτόμουν πάλι τον λόγο που δίσταζε, και προτίμησα να πάμε με τον ρυθμό του. 

Μόλις την κάναμε σωστά συνεχόμενα μερικές φορές, του χαλάρωνα τα ηνία να απλωθεί και να ξεπιαστεί, να χαλαρώσει λίγο, μετά τον ξαναμάζευα και την ξανακάναμε.

Μέχρι το τέλος του μαθήματος, είχε αρχίσει να καταλαβαίνει τι του ζήταγα και στα πλαίσια του δυνατού, το εκτελούσε σωστά. Αργούσε λίγο στην αρχή, αλλά μετά το έκανε. 

Στην αρχή, όταν δίσταζε ή μπερδευόταν, του έβαζα πόδι και του ζήταγα έστω και σε βάδην, να κάνει σωστά μια απλή διαγώνιο, απλά να μην μπερδευτεί και αρχίσει να μένει σε επιτόπια βήματα απελπισίας. Στο τέλος, ήταν πολύ καλύτερος, αλλά σίγουρα πρέπει να τον ξανακάνουμε σε βάδην μερικές φορές ακόμα πριν του το ζητήσουμε σε τροτ. 

Το half pass είναι επίσης μια πλάγια κίνηση, όπου το άλογο κινεί το σώμα του ευθεία και πλάγια ταυτόχρονα. Αντίθετα από το leg yield, το σώμα του είναι ευθυγραμμισμένο, με μια ελαφριά κλίση προς την εσωτερική πλευρά - προς την κατεύθυνση όπου κινείται. Είναι πιο προχωρημένη άσκηση από το leg yield και απαιτεί περισσότερη ισορροπία από το άλογο και τον αναβάτη κατά την εκτέλεσή της.

Κατά την εκτέλεσή της, το άλογο δεν πρέπει να χάσει τον ρυθμό του ή την ποιότητα του βηματισμού του και σαν άσκηση, απαιτεί από το άλογο να χρησιμοποιήσει σωστά το πίσω του σύστημα και με αυτό τον τρόπο βοηθάει στο να μαζεύεται σωστά και στο να διατηρεί την ώθησή του.

Μιας και πήζω αγρίως στο γραφείο, δεν κατάφερα να ιππεύσω πάνω από αυτές τις δύο φορές, αλλά για εμένα ήταν πολύ ενδιαφέροντα και ευχάριστα μαθήματα, και πιστεύω πως αν συνεχίσει έτσι ο Γκέηζερ, θα γίνει ο νέος Ριγγολέτο/ Νέρο - το άλογο που θέλουν όλοι να ιππεύσουν. Και αυτό γιατί όχι μόνο έχει γίνει ευχάριστος στην επίπεδη, αλλά και επειδή θα βελτιωθεί και πολύ η προσέγγισή του στα εμπόδια.

Εντάξει, δεν θα γίνει ποτέ "δάσκαλος" σαν τον Ριγγολέτο, που περνάει κόσμο στην λισάνς των εμποδίων και ξεαγχώνει και τον πιο αγχωμένο αναβάτη, αλλά σίγουρα θα είναι πολύ ευχάριστη επιλογή για οποιονδήποτε ελάχιστα πιο προχωρημένο!

Μαμά - Μαίρη, σ'ευχαριστούμε που μας διαθέτεις το διαμαντάκι σου :)

Όλα τα 'χε η Μαριωρή...

ο φερετζές της έλειπε!

Γνωστό το γνωμικό και νομίζω πως ταιριάζει τέλεια στη σημερινή ανάρτηση - και εξηγώ:

Πέρυσι ήμουν ΠΟΛΥ στριμωγμένη οικονομικά, για διάφορους λόγους. Μαζί με εμένα, και οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες φυσικά, αλλά αυτό δεν με περιόριζε λιγότερο. Κάποια στιγμή το καλοκαίρι, σαν να πήραν μια μικρή ανάσα τα οικονομικά μου. 

Και σε συνδυασμό με μια ιδέα που συζητιόταν αρκετά, έκλεισα εισιτήρια για Παρίσι (μιας και τον Αύγουστο, αν έκλεινες για Δεκέμβρη σε εκτός Χριστουγέννων μέρες, ήταν πολύ φτηνά) για 4 μέρες, Παρασκευή με Δευτέρα.

Πάντα ήμουν της γνώμης οτι το να παρακολουθώ αγώνες ιππασίας υψηλού επιπέδου και κατα προτίμηση, όχι μόνο από Ελλάδα, με βοηθάει και μου ανοίγει το μυαλό, με κάνει να παρατηρώ λεπτομέρειες που ναι μεν δεν με αφορούν, αλλά έχει ενδιαφέρον να βλέπεις πώς ιππεύουν οι επαγγελματίες, συν του οτι είναι εκπληκτικό θέαμα από μόνο του!

Έτσι λοιπόν, έκλεισα εισιτήρια για να παρακολουθήσω το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε (7-8/12/13) το Gucci Paris Masters Grand Slam Indoors. 

Δεν θα γράψω λεπτομέρειες, γιατί αν ξεκινήσω, δεν ξέρω πού και πότε θα τελειώσω. Θα πω μόνο τα εξής:

Την Παρασκευή, δυο εξαιρετικοί κύριοι μας λυπήθηκαν, δυο κοριτσάκια να ξεροσταλιάζαμε στο κολλέκτινγκ, κοιτώντας σαν ξερολούκουμα τα άλογα και τον χώρο γύρω, και μας παραχώρησαν δωρεάν τα εισιτήρια τους και παρακολουθήσαμε τον τελικό του Longines Speed Challenge !!!

Συγκλονιστική η εμπιστοσύνη μεταξύ αναβατών και αλόγων, όταν σε τέτοια ύψη βλέπαμε κοφτές ανάποδες στροφές, άνοιγμα καλπασμού και ανασήκωμα είτε από μακριά, είτε από κοντά, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό από άλογα ή αναβάτες! 

Το Σάββατο, στον αγώνα με τα κοστούμια, την παράσταση έκλεψε ένας εξαιρετικός αναβάτης,  ο Thierry Rozier ντυμένος Freddy Mercury στο "I want to break free", με την Ηλέκτρα Νιάρχου να είναι το ζευγάρι του.

Ναι, έκανε άπταιστη με τακούνια, ζαρτιέρες, ψεύτικο στήθος ΚΑΙ χαιρετώντας τον κόσμο πηδώντας τα όξερ. Υπέροχος!

Τα-τααααα !!!

Ένας πειρατής και ένας ιππότης, συζητάνε έναν Φρέντυ Μέρκιουρι...

Το επόμενο αγώνισμα ήταν η Μάχη των Φύλων. 

Γυναικεία ομάδα vs Αντρική ομάδα.

Οι γυναίκες ίππευσαν πολύ προσεκτικά και γρηγορότερα από τους άντρες, κατακτώντας έτσι την νίκη - και με έναν αποκλεισμό παρακαλώ, μιας και μια αμαζόνα έπεσε μαζί με το άλογό της μέσα σε όξερ, ευτυχώς χωρίς να χτυπήσουν. 

Την πρώτη θέση όμως στο ατομικό, το πήρε άντρας. Άντε καλά, του χαριστήκαμε. 

Προσωπικά, από γυναίκες - αν και ΦΥΣΙΚΑ ήταν όλες εξαιρετικές, μου άρεσαν περισσότεροι η Πορτογαλέζα Luciana Diniz (τέταρτη από αριστερά), η Jessica Springsteen και η Αμερικάνα Reed Kessler (τρίτη από αριστερά). Όλες ήταν εξαιρετικές, απλά με αυτές τις τρεις, χάζευα... Για να μην αναφέρω φυσικά και την νούμερο ένα, Edwina Tops-Alexander (τρίτη από δεξιά), η οποία κοντραριζόταν στα ίσια με τους άντρες σε όλα τα αγωνίσματα - σε αναμμένα κάρβουνα κάθονταν οι πρώτοι όσο έτρεχε η Εντουίνα...

Την Κυριακή νοιώσαμε δέος κοιτάζοντας το ύψος (και φάρδος παρακαλώ) των εμποδίων στο Grand Prix 5*, όπου ξεχώρισε το πανέμορφο άλογο του Σκώτου Scott Brash, η Ursula XII, που παρά την δεύτερη θέση του, πιστεύω ήταν το πρόσωπο της διοργάνωσης, μιας και όλες του οι εμφανίσεις ήταν εξαιρετικές και πολύ αποφασιστικές για την πρωτιά. Παρά τις νίκες τους τις άλλες μέρες όμως, νικητής την Κυριακή βγήκε ο Γάλλος Kevin Staut, με την Silvana ενώ τρίτος ο Ολλανδός (με το όνομα γλωσσοδέτη) Gerco Schroder με τον εκπληκτικό London (ναι ναι, το φανταστικό άλογο των Ολυμπιακών Αγώνων 2012).

Με το τέλος των αγώνων υπερπήδησης, μείναμε για να χαζέψουμε λίγο, μιας και είχε επίδειξη indoors polo, με ζευγάρια παικτών, Αγγλία - Γαλλία. Παρά την παράδοση των Άγγλων, το ματς του έληξε υπέρ των Γάλλων, αν και για να είμαι ειλικρινής, οι Άγγλοι έπαιζαν με στυλ, οι Γάλλοι τα μισά τα έβαλαν στην τύχη και όπως να'ναι. 

Στα αναμνηστικά και "τρόπαια" του Σαββατοκύριακου, βάζω τις φωτογραφίες με τους αναβάτες. Ντρεπόμασταν για να είμαι ειλικρινής, να τους ζητήσουμε να φωτογραφηθούμε, αλλά σκέφτηκα το εξής.

Είναι η πρώτη και πολύ πιθανόν η τελευταία φορά που βρίσκομαι ΤΟΣΟ κοντά σε ΤΕΤΟΙΑ ονόματα, αν δεν το κάνω τώρα, θα μετανιώνω για πάντα. Και έτσι, το τόλμησα και πολύ χάρηκα που μαζί με ένα κορδόνι για πάσο, που γράφει Gucci, το οποίο διεκδίκησα εις την άπταιστην γαλλικήν* (στα αγγλικά δεν με καταλάβαιναν τι ήθελα) από έναν ευγενέστατο - τζέντλεμαν κύριο της FEI, στα αναμνηστικά μου είναι η φωτογραφία με τον χρυσό Ολυμπιονίκη του 2004 (Rodrigo Pessoa), τον αργυρό Ολυμπιονίκη του 2012 (Gerco Schroder) και τον νικητή του Gucci Masters Grand Prix 2013 (Kevin Staut).

 *έλα μην ακούω γέλια...

Καθότι είμαι λίγο της απληστίας, θα ήθελα και μια φωτογραφία με τον φανταστικό (και μικρό σε ηλικία) Scott Brash, αλλά δεν τον είδα κάπου. Δεν πειράζει. Είμαι υπερ-χαρούμενη με όσα είδα σε 3 μέρες !

Είδα όμως από κοντά Άλβαρο και Αθηνούλα. Όσο να'ναι, κι αυτή είναι δύσκολο θέαμα να το πετύχεις από κοντά, χαχαχαχα.

Θα ήθελα να πω "και του χρόνου" ή "και στον επόμενο", αλλά όπως είπα στην αρχή, όλα τα 'χε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε. Δεν είμαι για άλλα τέτοια "ανοίγματα" πλέον, οπότε θα μείνω με τις υπέροχες αναμνήσεις, να τις φέρνω ξανά και ξανά στο μυαλό μου και να περπατάω νοερά όλους τους δρόμους που περπατήσαμε, όλα τα μαγαζιά που κάτσαμε να φάμε, τα κρασιά που ήπιαμε και τις διαδρομές που είδαμε...

Ήταν φανταστικά !!!

Φυσικά, κάναμε και την ΙΠΠΑΣΙΑ μας !!!
Και όπως διαπιστώσαμε, ΠΑΝΤΟΥ υπάρχει ένας Νέρο...

Χριστούγεννα στον στάβλο !!!

Πιστεύω πως οι περισσότεροι, όταν ήμασταν παιδιά είχαμε δοκιμάσει ποικιλοτρόπος να αποκτήσουμε ένα δικό μας αλογάκι.

Είτε το παίρναμε από το μποξ του και το βάζαμε σε κάποιο άδειο με την ελπίδα να ξεγελάσουμε τους πάντες οτι αυτό είναι "άλλο" άλογο και οτι είναι δικό μας, είτε επιχειρηματολογώντας σε έντρομους γονείς, ή ακόμα, όσο μας έπαιρνε ηλικιακά, ζητώντας σταθερά από τον κύριο εκ Καισαρείας, να μας φέρει ένα άλογο.

Για τα Χριστούγεννα έχω τις εξής 2 ιδέες για αναρτήσεις - και θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα η συνεισφορά σας και στις δυο περιπτώσεις.

1. Συλλογή από ιστορίες για το πώς χρησιμοποιήσαμε Χριστούγεννα & Πρωτοχρονιά για να αποκτήσουμε αλογάκι και πώς μας γείωσαν οι γονείς - ή σε περιπτώσεις happy ending, τι έγινε τελικά?

2. Τι Χριστουγεννιάτικο δώρο νομίζατε πως θα ζήταγαν τα άλογα του στάβλου μας? (αυτή η ερώτηση για τους εκτός στάβλου, μπορεί να γίνει: Τι Χριστουγεννιάτικο δώρο νομίζατε πως θα ζήταγε το άλογό σας, με μια εξήγηση του γιατί).

Για τις απαντήσεις, 

μπορείτε να αφήνετε στα σχόλια κάτω, 

βάζοντας έναν αριθμό μπροστά, 1 ή 2 για να ξέρω σε ποια από τις 2 ερωτήσεις απαντάτε - αν θέλετε και στις δυο, τόσο το καλύτερο !!!

Μονόμπατα

Την Παρασκευή, κατάφερα και έκλεψα λίγο χρόνο από το γραφείο, παίρνοντας ένα πολύ σοβαρό ύφος και ανακοινώνοντας οτι " θα φύγω νωρίτερα γιατί έχω μια δουλειά".

Έτσι, βρέθηκα στον στάβλο αρκετά νωρίς για να κουρέψω τον Γκέηζερ. 

Αν και αρχικά είχα υπολογίσει να του κάνω ένα κουρεματάκι α λα high trace, τελικά είδα οτι αυτό το άλογο, όταν ιδρώνει, ιδρώνει ΠΑΝΤΟΥ, και έτσι, κουρεύτηκε κορμός και λαιμός, αφήνοντας κεφάλι, πόδια και το σημείο που ακουμπάει η σέλα του με τρίχα.

Εδώ να πω οτι (1) ο Δημήτρης αν και πολύ καλός μπαρμπέρης είναι εντελώς ψυχαναγκαστικός όταν κάνεις εσύ αυτό που θέλει να κάνει αυτός και (2) τελικά τον κούρεψα σε γενικές γραμμές και άφησα κάτι ελάχιστες λεπτομέρειες για την επόμενη φορά, μιας και ο κυρ-Γκέηζερ είχε κόψει τις φλέβες του και εμένα είχε πιαστεί το χέρι μου από την πανάλαφρη και τελευταίας τεχνολογίας μηχανή κουρέματος που έχουμε. Τέλος (3) να πω οτι ΤΟΣΟ μακριά τρίχα δεν έχω κουρέψει ΠΟΤΕ. Ούτε από κεφάλι αγοριού, ούτε από άλογο. Μιλάμε για σοβαρή τρίχα.

Μου πήρε αρκετή ώρα να κουρέψω μασχάλες και γενικά, σημεία που το δέρμα κάνει δίπλες, γιατί φοβόμουν μην τον τσιμπήσω με τα ψαλίδια. Τελικά τα καταφέραμε, χάρη στην υπομονή του, και τον κούρεψα χωρίς να πληγωθεί πουθενά. Ανάσες εγώ............

Βρήκαμε και με τον Χασάν μια καλή κουβερτούλα να του φοράει τα βράδια, και όλα καλά!

Και κατεβαίνω στον στίβο για ίππευση. Η ομάδα είχε ως εξής:  πήρε η Ήβη την φοράδα, πήρα εγώ τον Λαστ κα η Νατάσα τον Γκέηζερ. Εγώ και η Ήβη κάναμε την επίπεδή μας και η Νατάσα με τον Γκέηζερ, μας χάρισαν στιγμές γέλιου κατά την υπερπήδηση εμποδίων - κυρίως από τον σχολιασμό της Νατάσας για τον κατά γενική ομολογία, Γκαζιάρη Γκέηζερ.

Το θέμα είναι, οτι εγώ με τον Λαστ, να... πώς να το πω... Δεν είχαμε μεγάλη επιτυχία. Μας πήρε πολύ ώρα και αρκετούς κύκλους σε γωνίες και ευθείες, και οχτάρια, και ασκήσεις στον κύκλο σε τροτ και καλπασμό για να κόψει το στυλ του ιστιοπλοϊκού που έχει. 

Συγκεκριμένα, με παίδευε από την δεξιά του πλευρά. Από την αριστερή φαινόταν να βολεύεται κάπως καλύτερα, να μαζεύεται, να ακούει το πόδι, γενικά, να επικοινωνεί. Από δεξιά, σαν κούτσουρο.

Καλά, φταίει και το γεγονός οτι του ζήταγα ασκήσεις που γενικά δεν κάνει χωρίς σπιρουνάκι και δεν φόραγα σπιρούνι. Με αποτέλεσμα, να πιέζω πολύ περισσότερο, να φτάνει ΚΑΠΟΙΑ στιγμή να "ακούει" στο πόδι και μετά από δυο βήματα, να χαλάει την άσκηση και εγώ να μην έχω επιπλέον δύναμη να τον στηρίξω.

Φρόντιζα να είμαι σε ευθεία, να μην γέρνω από την μια ή την άλλη, τσέκαρα να μην κάνω - το κατα δύναμη, για μένα μιλάμε - καμπούρα, να είναι σε ευθεία οι ώμοι μου, το κεφάλι μου επάνω, και λοιπά και λοιπά...

Στο τέλος, καταφέραμε σε βάδην και σε τροτ με μακρύ ηνία, να έχει την κεφάλα του σε 90 μοίρες και τον λαιμό σχετικά συμμαζεμένο, κρατημένο με αξιοπρέπεια και όχι σαν σκοινί μπουγάδας.

Έξοχα! 

Πατ πατ πατ στο σβερκάκι του, τρίψιμο στο αυτάκι το ιδρωμένο, χαμόγελο περήφανης "μανούλας" που τέλος πάντων, αν και μετά από ιδρώτα, το καμάρι της τα κατάφερε!

Ξεΐδρωμα, και άντε να πάμε πάνω. 

Με το που κατεβαίνω από την σέλα, μένω άγαλμα.

Από αριστερά όλα καλά, αλλά η δεξιά μου πλευρά, πόναγε σε βαθμό που δεν μπορούσα να κινηθώ χωρίς να κάνω αστείους μορφασμούς και ήχους.

Κοιτώντας την παρακάτω εικόνα, θα μπορούσα να πω οτι οι εξής μύες μου πόναγαν και διαμαρτύρονταν με κάθε τρόπο:

από την δεξιά πλευρά ΜΟΝΟ και αρχίζοντας από πάνω προς τα κάτω...

1. Πλατύς ραχιαίος
2. Πρόσθιος οδοντωτός
3. Προσαγωγός
4. Γαστροκνήμιος

Κοινώς, μια περικοκλάδα πόνου είχε τυλιχτεί γύρο από την δεξιά μου πλευρά. Πρώτη φορά με πονάει το εξωτερικό της γάμπας μου και η μισή μου πλάτη μόνο.

Αφού κατάφερα, με διάφορες διατάσεις, τεντώματα και ο,τι μπορούσα να σκεφτώ, να μπω στο αυτοκίνητο και να οδηγήσω ως το σπίτι, ένα καυτό μπάνιο που κράτησε ώρα, έδωσε ευτυχώς ένα τέλος σ'αυτόν τον πόνο.

Την επόμενη μέρα, δεν ήμουν σίγουρη αν ήμουν σε θέση να καβαλήσω, οπότε, πέρασα από τον στάβλο να χαζέψω λίγο και ίσως να φτιάχναμε καμιά διαδρομή.

Ο Νέρο ήταν έξω με τον Αντρέα, έναν παλιό πενταθλητή που χαίρομαι κάθε φορά που βλέπω να ιππεύει, μιας και είναι ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος, σωστός αθλητής και καλός ιππέας. Είχε ενδιαφέρον να τον παρακολουθώ στην υπερπήδηση, γιατί έχει τον αέρα του "παλιού" - και γενικότερα, την παλαιού τύπου ίππευση, με το βαθύ κάθισμα που δεν βλέπει κανείς συχνά πια, μιας και όλοι τρέχουν τα άλογά τους σχεδόν όρθιοι.

Μερικά στιγμιότυπα... (είχε και τις αρνήσεις του στο όξερ, αλλά αυτό ήταν από άποψη του Νέρο και όχι από λάθος του Αντρέα. Στο τέλος, μετά από τρεις τέσσερις αρνήσεις άνευ λόγου, έφαγε ο κοντός 1-2 ψιλές στα παχουλά του καπούλια και πήδηξε ωραιότατα και ξεκόλλησε το μυαλό του).

Όπως βλέπετε, μια χαρά το πέρναγε ο κυρ-Νέρος το κάθετο. Τι του βρώμισε όταν έγινε όξερ ήθελα να'ξερα...

Αίλουρος λέμε ο κοντός !!!

Λίγο αργότερα, όντως φτιάξαμε μια διαδρομή, με 6 συνολικά άλματα: 3 κάθετα, 1 όξερ, ένα διπλό (με κάθετα). Τίποτα το εξτρήμ και αρκετά άνετη και απλωμένη για να αρχίσουμε ξανά, αλογάκια και αναβάτες να περνάμε διαδρομές.

Ιππικές ταινίες - μέρος 3: Δύση

Εντάξει. Αν δεν είχα μεγάλο ρεπερτόριο στον ιππόδρομο, φοβάμαι οτι εδώ είναι ακόμα μικρότερη λίστα μου. Και πάλι, οποιοσδήποτε προτάσεις για να την αυξήσω, ευπρόσδεκτες !

Διευκρίνηση: Στον τίτλο Δύση περιλαμβάνω τόσο γουέστερν ταινίες με θέμα τα άλογα, όσο και ταινίες που έχουν να κάνουν με ιππασία στις ΗΠΑ, σε πλαίσια που δεν χωράνε ούτε στον ιππόδρομο αλλά ούτε και στην κλασσική ιππασία. 

Wild Hearts Can't be Broken (1991)

Στην Αμερική, ένα κορίτσι ονειρεύεται να φτάσει στην Ατλάντα, το μέρος που "όλα τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα". Στο ταξίδι της προς την "Ιθάκη" της, πιάνει δουλειά ως σταβλίτης σε ένα σόου βουτιάς αλόγων και σιγά σιγά, παλεύει να εξημερώσει κι αυτή ένα άλογο, όπου θα μπορεί να κάνει μαζί της την βουτιά. 

Υπέροχη ταινία!

Hidalgo (2004)

Ο Ωκεανός της Φωτιάς είναι μια κούρσα στην έρημο, όπου μόνο Αραβικά άλογα, από τις καλύτερες γενιές και με τα καλύτερα "αίματα" μπορούν να συμμετάσχουν, μόνο το κρεμ ντε λα κρεμ των Αραβικών, και μόνο οι καλύτεροι αναβάτες.

Μέχρι που ένας Σεΐχης, οικτίρει τους Δυτικούς αναβάτες και καλεί τον καλύτερο καουμπόυ του Αμερικάνικου Ιππικού, να λάβει μέρος σε αυτόν τον αγώνα, με το μάστανγκ του, τον Hidalgo, θέλοντας να αποδείξει την ανωτερότητα τόσο των Βεδουίνων αναβατών, όσο και των Αραβικών αλόγων, ενάντια στον καλύτερο αναβάτη και άλογο των Δυτικών.

Fun facts: 

1. Παίζει ο Άραγκορν.

2. Ο Άραγκορν, μετά το τέλος της ταινίας, αγόρασε το άλογο που έπαιζε τον Χιντάλγκο.

Crossfire Trail (2001)

Ο ήρωας της ταινίας, υπόσχεται στον ετοιμοθάνατο φίλο του, οτι θα φροντίσει μετά τον θάνατό του τόσο το ράντζο του όσο και την γυναίκα του. Φτάνοντας όμως στο ράντζο, θα βρει πως ο τοπικός άρχων της περιοχής, όχι μόνο θέλει το ράντζο, αλλά και την γυναίκα του φίλου του και μάλιστα, τα διεκδικεί με ύπουλο τρόπο.

Fun fact:

1.Παίζει ο Αρχηγός της Αστυνομίας από το Blue Bloods.

Colorado Cowboy: The Bruce Ford Story (1993)

Μια ταινία - ντοκυμαντέρ, για τον θρύλο των ροντέο, Μπρους Φορντ, τον πρώτο που κέρδισε πάνω από ένα εκατομμύριο από τις νίκες του στο σκληρό επάγγελμα του ροντέο - μαζί με μια ασταθή σπονδυλική στήλη.

8 seconds (1994)

Η ιστορία του Lane Frost, παγκόσμιο πρωταθλητή στο ροντέο (καβάλημα ταύρου), οι φιλίες του με άλλους σημαντικούς αναβάτες και ο γάμος του.

Fun facts:

1. Ψάξτε σε σκηνές ξενοδοχείου για μια νεαρή και άγνωστη ακόμα Μπρίτζετ Τζόουνς!

2. 8 δευτερόλεπτα είναι η μέγιστη διάρκεια καβαλήματος ταύρου ή αλόγου σε αγώνες ροντέο, ώστε να προστατευθεί η καλή κατάσταση του αλόγου, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.

3. Πρωταγωνιστεί ο Ντύλαν από το Μπέβερλι Χιλλς...

Ιππικές ταινίες - μέρος 2: Ταινίες ιπποδρόμου

Μετά τις ταινίες με θέμα την κλασσική ιππασία, άλλο αγαπημένο θέμα ταινιών είναι αυτές γύρω από ιστορίες ιπποδρομιακών αλόγων που έχουν γράψει ιστορία.

Οι περισσότερες ταινίες είναι βασισμένες σε πραγματικές ιστορίες και αν ενδιαφέρεται κανείς, μπορεί να ψάξει τις ιστορίες των αλόγων στο ίντερνετ ή ακόμα και σε βιντεάκια στο youtube.

Δυστυχώς δεν έχω δει πολλές ταινίες με θέμα τον ιππόδρομο, κι έτσι η λίστα μου είναι αρκετά μιρκότερη της προηγούμενης.

National Velvet (1944)

Ένας πρώην τζόκεϋ βοηθάει ένα κορίτσι να προετοιμάσει ένα άγριο αλλά πολλά υποσχόμενο άλογο για να συμμετάσχει στους Εθνικούς Αγώνες της Αγγλίας. 

Fun facts:
1. Είναι το πρίκουελ του International Velvet
2. Παίζει η Ελίζαμπεθ Τέυλορ

The story of Seabiscuit (1949)

Ο προπονητής αλόγων Σων Ο'Χάρα και η ανιψιά του, Μάργκαρετ πηγαίνουν στις ΗΠΑ, σε μια προσπάθεια να ξεπεράσουν τον χαμό του αδελφού της Μάργκαρετ. Δουλεύοντας με Θόρομπρεντ, ο Σων ανακαλύπτει κάποια στιγμή τον Seabiscuit και προσπαθεί να πείσει τον ιδιοκτήτη του οτι αυτό το μικρόσωμο αλογάκι με τα χοντρά γόνατα, έχει προοπτικές να γίνει φαβορί στον ιππόδρομο. Παράλληλα, η ανιψιά του, Μάργκαρετ αρχίζει έναν δεσμό με τον τζόκεϋ του Seabiscuit, τον Τεντ Νόουλς, αλλά την στοιχειώνει ακόμα το φάντασμα του θανάτου του αδελφού της.

Ενδιαφέροντα σημεία: 

1. Στην ταινία παίζουν σκηνές από πραγματικές κούρσες του Seabiscuit.

2. Το άλογο που παίζει τον Seabiscuit είναι ξάδελφος του αληθινού.

3. Το άλογο που παίζει στα κοντινά πλάνα τον Seabiscuit είναι ο γιος του, ο Sea Sovereign.

4. Fun fact: Παίζει η Σίρλεϊ Τεμπλ.

Seabiscuit (2003)

Η ιστορία του αλόγου της παραπάνω ταινίας. Η ιστορία ενός αλόγου που ήταν πολύ μικρόσωμο για τον ιππόδρομο, με αναβάτη πολύ μεγάλο γι'αυτό, με προπονητή έναν καουμπόυ και ιδιοκτήτη έναν πωλητή αυτοκινήτων. Η ιστορία ενός αλόγου, που σε συνεργασία με όλους τους παραπάνω, πήγε κόντρα στις πιθανότητες και έγινε διάσημο, κερδίζοντας συγκλονιστικές κούρσες.

Fun facts:

1. Ο Seabiscuit και ο τελικός του "αντίπαλος" είχαν ίδιο ύψος - παρά τις περιγραφές οτι ο War Admiral ήταν ένα μεγαλόσωμο άλογο.

2. Τον War Admiral παίζει ένας απόγονός του, ο Verboom

3. Ο Seabiscuit και ο War Admiral είχαν συγγένεια: Ο πρόγονος του Seabiscuit, ονόματι Hard Tack, ήταν απόγονος του Man O' War, του ιδίου αλόγου που απόγονος ήταν ο War Admiral.

4. Τον τζόκεϋ παίζει ο Σπάιντερμαν !!!

Phar Lap

Η ιστορία του διάσημου Αυστραλέζικου ιπποδρομιακού αλόγου που έγινε πρωταθλητής, με την βοήθεια ενός σταβλίτη.

Fun facts: 

1. Το άλογο πέθανε μυστηριωδώς και πολλοί ισχυρίζονται οτι "δολοφονήθηκε" για χάρη του τζόγου και των στοιχημάτων.

2. Ο αναβάτης του, Billy Eliot, συντετριμμένος από τον ξαφνικό και απρόσμενο θάνατο του Phar Lap, δώρισε την σέλα του ως δείγμα φιλίας στον Woolf.

3. Ο Woolf έγινε ο αναβάτης του Seabiscuit και μαζί κατέκτησαν πολλές νίκες. Η σέλα αυτή ήταν το γούρι του και την χρησιμοποιούσε μέχρι τον θάνατό του. Τραγική ειρωνεία: η μοναδική φορά που δεν την χρησιμοποίηση, ήταν στην κούρσα που σκοτώθηκε από πτώση.

Secretariat (2010)

Μια μητέρα-σύζυγος-νοικοκυρά κληρονομεί στάβλους ιπποδρομιακών αλόγων από τον πατέρα της, μαζί με τις υποχρεώσεις του, χωρίς να έχει οποιαδήποτε γνώση γύρω από τον ιππόδρομο. Παρ'όλα αυτά, καταφέρνει με σωστούς συνεργάτες και εκπαιδευτές, να βγάλει τον ίππο της Secretariat πρωταθλητή.

Fun facts: 

1. Τον χρόνο του Secretariat στο Κεντάκι (1:59 2/5) δεν τον έχουν ξεπεράσει μέχρι και σήμερα.

2. Η κούρσα στο Preakness δεν είναι αναπαράσταση, βλέπουμε τον αληθινό αγώνα.

Shergar (1999)

Η πραγματική ιστορία ενός πρωταθλητή ιπποδρομιακού, που απήχθη από μια ομάδα του IRA, για λύτρα 5.000.000 λιρών. Όταν η Κυβέρνηση, φοβούμενη οτι πληρώνοντας τα λύτρα θα έδινε χρήματα στον IRA αγορά όπλων, η ομάδα αποφασίζει να σκοτώσει το άλογο και να στείλει το κεφάλι του σε εφημερίδα. Δεν υπολόγισαν όμως ένα άτομο της ομάδας, που είχε άλλα σχέδια στο μυαλό του...

Σίγουρα υπάρχουν κι άλλες ταινίες, απλά αυτή τη στιγμή είτε δεν μου έρχονται στο μυαλό, είτε δεν τις ξέρω. Αν στο μέλλον μάθω άλλες, ή έχετε να προτείνετε κάποια, ευχαρίστως να προστεθεί!

Ιππικές ταινίες - μέρος 1: Κλασσική ιππασία

Για όσους θέλουν να δουν ιππική ταινία - αντί για σειρές, και ψάχνουν για κάτι πιο ολοκληρωμένο αλλά και σύντομο (όπως και να το κάνουμε, έχει διαφορά να δεις κάτι μέχρι το τέλος μέσα σε 2 ώρες, αντί για 2 μέρες ή 2 εβδομάδες), έχω να προτείνω τις παρακάτω ταινίες, που όλοι λίγο - πολύ τις ξέρουμε, αλλά όταν φτάνει η ώρα να αναρωτηθούμε τι να δούμε, τις ξεχνάμε.

Αρχίζω δηλώνοντας οτι ΟΧΙ, ο Γητευτής των αλόγων, τόσο σαν βιβλίο όσο και σαν ταινία, ΔΕΝ επικεντρώνεται στα άλογα ή την ιππασία. Μ'άρεσε σαν βιβλίο, σαν ταινία καθόλου, αλλά σαν ιππική ταινία, απλώς γελάω με όποιον μου το λέει. Ένα ρομάντζο/δράμα με φόντο τα άλογα το κατάντησαν. 

Προχωράω όμως...

Στο μυαλό μου, χωρίζω τις ιππικές ταινίες σε αυτές που επίκεντρο έχουν 

1. την κλασσική ιππασία
2. τον ιππόδρομο
3. την γουέστερν ίππευση
4. την ιστορία των αλόγων

οπότε, κάπως έτσι τις παρουσιάζω - ανα ποστάρισμα. Αν τις έβαζα όλες μαζί, όπως θα δείτε, θα γινόταν μια τεράστια λίστα.

1. Ταινίες κλασσικής ιππασίας

Αννίβας προ των πυλών (2011).

Η ελληνική ταινία της Ελισάβετ Χρονοπούλου, που παρουσιάζει μέσω της Χαράς, της ηρωίδας της, μια συνηθισμένη πτυχή της πραγματικότητας στην αθλητική ιππασία, στην Ελλάδα (αν και στο εξωτερικό κάτι αντίστοιχο συμβαίνει). 

Ξεφεύγει από την συνηθισμένη και συμβατική ιστορία, που καημένο (φτωχό/ορφανό) κορίτσι βρίσκει ένα άλογο, πιστεύει σ'αυτό, κερδίζουν τους αγώνες και όλα τελειώνουν ευτυχισμένα και ρόδινα. Όχι. Έχει τρυφερές στιγμές, έχει στιγμές που όλοι ξέρουμε ή έχουμε ζήσει, τόσο με ανθρώπους, όσο και με καταστάσεις ή αντιδράσεις τρίτων, έχει ξεσπάσματα, έχει κούραση και απογοήτευση, και η λύτρωση δεν έρχεται μέσα από τους αγώνες, αλλά από την σχέση της κοπέλας με το άλογό της. 

Μ'άρεσε πάρα πολύ όταν την είχα δει, την συνιστώ οπωσδήποτε!

International Velvet (1978)

Ο ορφανή ανιψιά της Βέλβετ από την  ταινία National Velvet προσπαθεί σκληρά να ακολουθήσει το όνειρό της να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Ιππικό Τρίαθλο.

Πολύ ωραίες σκηνές σε ύπαιθρο.

Lighting the White Stallion (1986)

Η περίεργη ιστορία ενός λευκού επιβήτορα που η Τύχη - κυριολεκτικά, από έπαθλο τζόγου, τον φέρνει στα χέρια μιας κοπέλας που ονειρεύεται να πάει μπροστά στην ιππασία και τον προπονεί για να αγωνιστούν μαζί.

Αν δεν κάνω λάθος, είχε παίξει στην ελληνική τηλεόραση, παλιότερα.

The miracle of White Stallions (1963)

Δείτε πώς κατά την διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, ο στρατηγός Αλόις Ποντάσκυ (Alois Podhajsky) έσωσε την ράτσα των πανέμορφων Λιπιτσάνερ που μέχρι σήμερα μπορεί κανείς να θαυμάσει σε προπονήσεις και επιδείξεις στην Σχολή της Βιέννης. Υπέροχη ταινία, υπέροχα πλάνα, υπέροχες σκηνές !!!

Jappeloup (2013)

Η πραγματική ιστορία του Ζαπ(ε)λού, εντός κοντού, πεισματάρικου αλόγου που έκανε πολλά λάθη και δυστροπίες αλλά παρά τα αρνητικά του, είχε εξαιρετικό άλμα, που μαζί με τον Πιέρ Ντουράντ, έναν καλό αλλά πεισματάρη και εγωιστή ιππέα που παρατάει το επάγγελμα του δικηγόρου για να αφοσιωθεί στην ίππευση αυτού του αλόγου, συμμετέχοντας με την ομάδα του δύο φορές στους Ολυμπιακούς Αγώνες, την μια με τραγικά αποτελέσματα και την άλλη, με δικαίωση του πείσματος.

Λέγεται, πως όταν ο Ζαπελού πλησίαζε ένα μεγάλο εμπόδιο, το μόνο που έβλεπες από αυτόν, ήταν ένα ζευγάρι αυτάκια ολόρθα να πλησιάζουν τις βαλβίδες!

Προσοχή, η ταινία είναι στα γαλλικά - παρ'όλα αυτά, με λίγη υπομονή μπορεί να την καταλάβει κανείς μέσες άκρες.

Ιππικές σειρές - για βροχερές μέρες

Έξω ρίχνει καρέκλες, τραπεζαρίες και σύνθετα. Σίγουρα δεν πρόκειται να καβαλήσεις και το ξέρεις. Όπως επίσης ξέρεις οτι δεν θα καβαλήσεις και την επόμενη μέρα αν δεν έχει στεγνώσει ο βούρκος - συγνώμη, το ιπποδρόμιο. 

Οπότε? 

Εντάξει, θα περάσεις από τους στάβλους για κάποια ώρα, θα χαζολογήσεις με τα αλογάκια, θα τα χαϊδολογήσεις, θα τους καθαρίσεις τα πράγματα. Αλλά πώς θα αναπληρώσεις το ιππικό σου κενό, αυτή την επιθυμία να δεις ιππασία, μιας και εσύ δεν κάνεις?

Μια εναλλακτική, είναι να πας σε Όμιλο με κλειστό στίβο και να κάτσεις σαν το καημένο κουτάβι και να χαζεύεις.  Δεν το προτείνω, σου χαλάει ακόμα περισσότερο η διάθεση. Άσε που θα σε κοιτάνε κάπως περίεργα...

Μετά, μπαίνεις youtube και αρχίζεις να γράφεις κάτι σαν "best horse riding jump off" ή "equestrian correcting jumping posture". Και χωρίς να το καταλάβεις, μόλις περάσει η ώρα, έχεις μπει σε βιντεάκια "teach your horse how to bend" και "make your own equestrian stunts" και τέλος "worst horse fails compilation" και "horse killing at rodeos".

Και μετά, έχει περάσει κανα δίωρο από την ώρα που έκατσες, έχεις κάνει ένα κεφάλι καζάνι από ένα σωρό βιντεάκια, έχεις δει τα άπειρα άλογα, αλλά αυτή η δίψα να δεις κάτι καθαρά ιππικό που να έχει διάρκεια ΠΑΝΩ από από 6 λεπτά, δεν σου έχει περάσει.

Ταπεινή μου πρόταση, που με έχει διασκεδάσει αρκετά στο παρελθόν: Ιππικές σειρές !!! 

Εντάξει, υπάρχουν και οι ιππικές ταινίες, αλλά προσωπικά πιο πολύ μ'αρέσουν οι σειρές...... έχεις εγγυημένα κάτι να βλέπεις ΌΛΗ μέρα ή και την επόμενη ημέρα, ενώ με μια ταινία, άντε να σε κρατήσει δύο ώρες.

Για βροχερές μέρες λοιπόν και βράδια με ιππικές ανησυχίες, έχω τις εξής προτάσεις - όσο παιδικές κι αν σας φαίνονται, είναι αρκετά ευχάριστες!

Στα βίντεο σας βάζω το πρώτο επεισόδιο της σειράς.

The Saddle Club

Οι ιστορίες 3 κοριτσιών στην Σχολή Ιππασίας, από πιτσιρίκια που γνωρίζονται, με όλες τις κόντρες και τις φιλίες που προκύπτουν, με έρωτες, αλλά κυρίως, με αλογοπεριπέτειες !

Βίντεο εδώ

Horseland

Χαχαχ αυτό είναι καρτούν! Παρόλο που απευθύνεται σε παιδιά, όταν αναφέρεται σε τεχνικές ιππασίας, οι οδηγίες που δίνει είναι ακριβείς.

Το θέμα, κλασσικό. Η ομάδα αθλητών ενός ιππικού ομίλου, με φιλίες, έχθρες, ψηλομύτες, ταπεινούς, φοβισμένους ή πεισματάρηδες εφήβους, αντιμετωπίζει προκλήσεις, αγώνες, κολικούς, προπονήσεις. 

Σχολιαστής των επεισοδίων είναι ένα Κόλλεϋ, ενώ τα άλογα έχουν κι αυτά τους δικούς τους διαλόγους!

Βίντεο εδώ 

McLeods Daughters

Όσο κι αν δεν το πιστεύετε, αυτό το σήριαλ νομίζω οτι έπαιξε κάποια σεζόν στην Ελληνική τηλεόραση! Πρέπει να είχα πετύχει σκηνές, σε τυχαίες στιγμές δυστυχώς, νωρίς τα μεσημέρια καθημερινών ή κάτι τέτοιο.

Να και κάτι που απευθύνεται περισσότερο σε ενήλικες. Πέντε αδελφές αναλαμβάνουν την διαχείριση ενός ράντζου εκτροφής μοσχαριών στην Αυστραλία. Πολλές western riding σκηνές σε ένα σήριαλ που προέρχεται από μια ήπειρο που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούν τα άλογα σε τέτοιες δουλειές !

Βίντεο εδώ

Mr. Ed the talking horse

O Ed είναι το άλογο που ανήκει στον Γουίλμπουρ. Επίσης, είναι ένα άλογο που μιλάει! Μόνο που μιλάει μόνο στον Γουίλμπουρ, και σε συνδυασμό με τις ζαβολιές που κάνει, του προκαλεί ένα σωρό προβλήματα και πονοκέφαλο.

Βίντεο  εδώ

Hearτland

Western και πάλι. Μια κοπέλα σώζει ένα άλογο από την κακοποίηση, και αυτό μένει δίπλα της, όταν χάνοντας την μητέρα της σε τροχαίο, αναγκάζεται να μάθει να ζει διαφορετικά. Καλή σειρά, βασισμένη σε βιβλίο με επίκεντρο τα άλογα (όχι στον τον Γητευτή των Αλόγων, που απλά ήταν μέρος του σκηνικού και πυροδοτούσαν καταστάσεις δράσης, κυρίως στην αρχή και το τέλος).

Βίντεο εδώ

Και φυσικά - και για να μην ξεχνιόμαστε άλλωστε, υπάρχουν και αυτά που όλοι αγαπήσαμε ως παιδιά:

My Little Pony n' Friends

Αντίθετα με τις ταινίες των Μικρών μου Πόνυ, αυτό είναι μια σειρά από περιπέτειες, όχι συνδεδεμένες μεταξύ τους, αλλά σε επεισόδια.
Επειδή έχουν βγει αρκετά επεισόδια με ΤΜΜΠ, σας παραθέτω την λίστα με τα πρώτα (παλιά) επεισόδια που βρήκα στο youtube.
Προσωπικά, μου άρεσε πάντα περισσότερο η παλιά σχεδίαση, αν και τα καινούργια σχέδια έχουν κι αυτά την πλάκα τους.
Βίντεο εδώ

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να έχω ξεχάσει τις περιπέτειες της Μαύρης Καλλονής ?!?!?
The Adventures of Black Beauty

Οι περιπέτειες του αλόγου με το όνομα Μαύρη Καλλονή και της οικογένειας που τον αγόρασε, στο τέλος της ιστορίας του βιβλίου. Παλιότερα είχε προβληθεί για αρκετό καιρό στην ελληνική τηλεόραση.
Βίντεο εδώ

Αυτά επί του παρόντος από εμένα :)
Ελπίζω αυτή η ανάρτηση να βοηθήσει αρκετές βαρετές βραδιές και βροχερές ημέρες, μουντά απογεύματα ή συναχωμένα πρωινά!
Και το καλύτερο είναι, να έχετε μια κούπα με πηχτή σοκολάτα από κοντά, ή μαύρο καφέ με σοκολάτα. Όχι σαν κι εμένα τώρα, που δεν έχω τίποτα εκτός από μια λιγούρα για κάτι γλυκό! :)

Μισαρχοντιά!

Καθώς η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά (δεν θυμάμαι τι είναι η άλλη μισή αλλά σίγουρα όχι η βρωμιά - νομίζω είναι οι καλοί τρόποι), η σελαρία μας και οι ιπποσκευή μας είχε πάψει να είναι και πολύ... αρχοντική.

Για την ακρίβεια, οι σέλες και τα ηνία είχαν να περαστούν με σαπούνι και λίπος από τον Μάιο μάλλον, τα υποσάγματα ήταν τα ίδια εδώ και μήνες, τα μπαντάζ με τις λάσπες είχαν γίνει όλα "άσπρα" και επιπλέον, φτάσαμε να έχουμε 7 σέλες και όχι αρκετά ντουλάπια - δεν ξέρω πώς έγινε αυτό, αλλά σίγουρα περίσσευε πάντα μια σέλα.

Δώσαμε ραντεβού με την Ήβη την Τετάρτη το απόγευμα και φτάνοντας στον στάβλο, είδα και έναν πανευτυχή Δημήτρη να κουρεύει τον υπόλοιπο Ρινάλντο με μια μηχανή που επι τέλους δούλευε !!!

Έτοιμος κι μπαρμπέρης - Δημήτρης, πλαισιωμένος από Νέρο και Πέντυ

Μέχρι να έρθει η Ήβη, βρήκα ένα επιπλέον ντουλάπι, το άδειασα, το καθάρισα και το μετέφερα στην σελαρία. Μετακίνησα λίγο και τις μεγάλες ντουλάπες ώστε να μην μπλέκονται οι πόρτες όταν ανοίγουν, πήρα τα πράγματα της φοράδας που ήταν αχρησιμοποίητα και τα τακτοποίησα στο μπαουλάκι της, σετάρισα σε κάθε ντουλάπα σέλα/ηνία/υπόσαγμα/γκέτες και κάπου εκεί, είχε έρθει και η Ήβη, με το καινούργιο σαπούνι. 

Εργασία και χαρά για την Ήβη :)

Πιάσαμε αμέσως δουλειά. Η Ήβη σταθερά καθάριζε σέλες και ηνία, εγώ κι ο Δημήτρης εναλλάξ, καθαρίζαμε σελοηνία ή καθαρίζαμε και τακτοποιούσαμε - το κατά δύναμη, τον χώρο. 

Είπαμε να αλλάξουμε και υποσάγματα, οπότε γι'αυτή τη σαιζόν, όλα πλην της φοράδας, έχουν χρεωθεί με ένα μαύρο. Το κορίτσι θα φοράει γκρι/άσπρο (ντουμπλφας).

Συζητάγαμε για άλλη μια φορά πόσο κρίμα είναι να αφήνονται τα πράγματα, και με κάποιο τρόπο θα πρέπει να καθιερώσουμε μια φορά τον μήνα να τα φροντίζουμε, αλλιώς θα χρειαστεί να αγοράσουμε καινούργια. Και είναι αμαρτία τόσο καλές σέλες να μένουν αφρόντιστες. 

Μετά από 2 ώρες, οι 3 μας είχαμε πάνω μας όλη την σκόνη του σταύλου, αλλά η σελαρία ήταν τακτοποιημένη και τα πράγματα καθαρά και το καθένα στην σωστή του θέση. 

Μετά το How clean is your house, η νέα ομάδα του How clean is your barn

Το μόνο που χρειάζεται από όλους μας, είναι να δίνουμε κάθε φορά ένα χεράκι στον σταβλίτη, και όταν ξεσελώνουμε τα άλογα, να επιστρέφουμε στις σωστές ντουλάπες όλο τον εξοπλισμό. Και αν οι γκέτες είναι βρώμικες, να τις καθαρίζουμε λίγο, αν τα υποσάγματα είναι βρεγμένα από τον ιδρώτα, να τα βγάζουμε από την σέλα και να τα κρεμάμε στην πόρτα της ντουλάπας. 

Αφήνοντας την σέλα ΜΕ το υπόσαγμα επάνω της έξω από την ντουλάπα, δεν βοηθάει να στεγνώσει. Παρατώντας ένα απ'όλα τα μαύρα υποσάγματα, ή και περισσότερα, μόνα τους κάπου, μας μπλέκει μετά να βρούμε ποιο λείπει από ποια σέλα. Οπότε, λίγο τακτικοί να είμαστε μεταξύ μας και θέλω να ελπίζω πως θα μπορέσουμε να κρατήσουμε σε καλή κατάσταση την σελαρία και τον εξοπλισμό μας.

Ολόκληρη η ομάδα δράσης, χαρούμενοι για τα αποτελέσματά μας!
(νομίζω φαίνεται ποιος πήγε κατευθείαν από το γραφείο στον σταύλο για φασίνα...)

Geyzer: going up n going down

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, είχα προπόνηση και τις 2 μέρες με τον Πιρπιρή. 

Το Σάββατο δουλέψαμε εγώ με τον κύριο και η Νατάσα με τον κοντό σε επίπεδη. Στην αρχή ήταν καλά, αλλά μόλις οι ασκήσεις έγιναν ελάχιστα πιο τεχνικές, ο κυρ-Γκέηζερ φάνηκε να ξεβολεύεται.

Αρχικά, είχαμε τις μικρές διαγωνίους σε τροχάδην, και μετά, σερπαντίνες με 3 καμπύλες. Ως εδώ καλά. Μετά όμως έπρεπε να κάνουμε μικρές διαγωνίους σε καλπασμό, με την αντίστοιχη αλλαγή ποδιού. Εκεί το έχανε διαρκώς. Τον άφηνα να τροχάσει 1-2 βήματα για να αλλάξει τον καλπασμό του,  μέχρι να συνηθίσει στην ιδέα της άσκησης και να "νοιώσει" και μόνος του οτι πρώτα πάμε αριστερά, και στην διαγώνιο, θα πρέπει να αλλάξουμε, να πάμε δεξιά. Και επειδή δεν μας βολεύει αυτό το καλπασμός-τροτ-καλπασμός, ας αλλάξουμε πόδι. 

Θα το πω. Προς το τέλος της άσκησης, είχε πάρει γραμμή τι του ζήταγα και άλλαζε πόδι. Όχι ακριβώς εκεί που ήθελα, λίγο αργότερα και πιο κοντά στην γωνία του στίβου, αλλά το θέμα είναι οτι άλλαζε. Γιέεεεεεεεειιιι !!!

Τα δύσκολα τώρα, ήταν στην σερπαντίντα. Δεν του άρεσε καθόλου. Άλλαζε στα μισά, στα άλλα μισά όχι. Και ο στίβος μας ήταν ο μισός, οπότε του έπεφταν στενά. Εμ, ας είχε το μυαλό του, να μην ξεβολευόταν.

Στο τέλος, κάναμε ένα μικρό τεστάκι ντρεσσάζ που μας έδωσε η Μαρίνα. Εκεί τον καμάρωσα. Το έκανε όλο σωστά - μιας και δεν είχε αλλαγές ποδιού στον καλπασμό, και τα αλτ του ήταν - επιτέλους -  ορθογώνια. Τι καλά :)

* Εδώ να εκφράσω μια απορία που έχω. Δεν καταλαβαίνω τι μανία πιάνει αρκετό κόσμο, αντί να μάθει να δουλεύει σωστά τα βασικά, να θέλει πάει κατευθείαν στα "δύσκολα". Είτε η δυσκολία είναι το είδος της ίππευσης, είτε η επιλογή αλόγου, είτε η αποχή από εξωτερικά βοηθήματα, δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνουν. 

Αφού τα βασικά δεν τα κάνουν σωστά, γιατί ζητάνε να κάνουν περισσότερα - με λάθος τρόπο, και βασιζόμενοι αποκλειστικά στην υπομονή του αλόγου και του εκάστοτε προπονητή.
Δεν λέω οτι τα κάνω όλα σωστά εγώ, αλλά αν αύριο ο προπονητής μου δώσει το πιο βαρετό άλογο που υπάρχει και μου πει, βγάλε αναβολείς και φτιάξε την στάση σου, δεν θα πω "μα εγώ θέλω το Χ άλογο ή μα εγώ θέλω εμπόδια ή το οτιδήποτε". Θα το βουλώσω, και θα κάνω ο,τι μου πει αυτός που εγώ προσωπικά έχω αποδεχτεί να είναι ο προπονητής μου. Αν για κάποιο λόγο δεν τον/την εμπιστεύομαι ή γουστάρω, πηγαίνω κάπου που να εμπιστεύομαι την κρίση, αντί να προσπαθώ να περάσω την δική μου. Πράγμα άλλωστε, το οποίο έχω κάνει. Και εγώ και πόσοι άλλοι αθλητές και ιππείς κάθε χρόνο - λέγε με μεταγραφή λόγω αλλαγής προπονητή.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τουλάχιστον 3 άτομα απ'όταν ήρθε η Μαρίνα, που το ένα ζήταγε συγκεκριμένο άλογο πιο πάνω από την ιππευτική ικανότητα, το άλλο ζήταγε να πηδήξει εμπόδια, επίσης πάνω από την ιππευτική ικανότητα, και το τρίτο, λέγοντας ψέματα, ζήτησε επίσης να πηδήξει εμπόδια, με συγκεκριμένο άλογο.

Και οι 3 έκαναν αυτό που ήθελαν. Και οι 3 δεν διόρθωσαν τίποτα, δεν έμαθαν τίποτα και έστω και για 45 λεπτά, "χάλασαν" ένα άλογο, βασιζόμενοι στην πρόθεσή του να κάνει ή να μην κάνει κάτι. Οπότε τι? Μάλλον απλώς κάλυψαν την δική τους ματαιοδοξία, βάζοντας σε μια παρένθεση την προπονήτρια, την εμπειρία της, της γνώσεις της, το πρόγραμμά της και τον λόγο για τον οποίο αυτή είναι εκεί.

Και μου κάνει εντύπωση, γιατί δεν το έχω πετύχει ποτέ και πουθενά αυτό το πράγμα. Ούτε σε άλλες Σχολές, ούτε σε αθλητές με τροφεία, ούτε σε αθλητές με ιδιόκτητα δεν έτυχε να πετύχω άτομα να "απαιτούν" να κάνουν κάτι από τον προπονητή, όταν ο ίδιος ο προπονητής διαφωνεί. 

Τέλος πάντων. Κλείνω εδώ.

Την Κυριακή, μου έτυχε πάλι ο Γκέιζερ, μιας και τον Νέρο τον είχε πάρει ο Αλέξης, τον Λαστ η Γαλάτεια, τον Ρίγγο ένας άλλος πενταθλητής και την φοράδα η Άρτεμις.

Οι ασκήσεις πήγαιναν πολύ καλά και αρχίσαμε με τον Αλέξη να πηδάμε. Ο Νέρο ήταν σε περίεργη διάθεση και τον ταλαιπωρούσε λίγο - ένα ροντέο σε μια γωνία, μια απουσία συγκέντρωσης όσο κάναμε επίπεδη, οι γνωστές Νεριές. Ο Γκέιζερ, κύριος. 

"Μαυράκη! Τους ώμους!", νομίζω η Μαρίνα έχει βαρεθεί να μου το λέει. Κάποια στιγμή απλά μου έλεγε "Γκρρμμμμμμμμ" και συνενοούμασταν....

Περάσαμε ένα Χ από πάνω προς τα κάτω και τούμπαλιν - το κάτω προς τα πάνω είχε μια μικρή δυσκολία γιατί ήταν πολύ κοντά στην στροφή, αλλά κανένα πρόβλημα.

Σύντομα το Χ έγινε κάθετο και το κάθετο ψήλωσε. Θα έφτασε 1μ και κάτι ψηλά κάποια στιγμή, και τα δυο μας αστέρια, Νέρο και Γκέιζερ, το περνάγαν αέρα!

Προσπάθεια βελτίωσης της καμπούρας... :)

Ο Αλέξης ψιλογκρίνιαζε για τον Νέρο, τον περίμενε να του κάνει καμιά μαλακία στην ευθεία του εμποδίου και προσπαθούσε όσο μπορούσε να είναι συγκεντρωμένος και να τον πηγαίνει σωστά. Προσπάθεια που ανταμείφθηκε από τα ωραία άλματα του Νέρο.

Εμείς είχαμε βρει τον ρυθμό μας και δεν είχαμε προβλήματα, όσο κι αν ψήλωνε, το είχαμε βρει πώς θα προσεγγίζαμε. 

Μέχρι που η Μαρίνα, πρόσθεσε άλλο ένα κάθετο, στο ίδιο ύψος με το πρώτο, δημιουργώντας έτσι ένα διπλό / λαγουδάκι. 

Το βλέπει ο Αλέξης, και τον ακούω:

-Ωχ !

-Τι?

-Ωωωωωωχ

-Τι ρε? (γνωστή κότα εγώ)

- Καλά, πρόσεχε μην πέσεις, γιατί φρικάρει με τα διπλά αυτός!

-Όχι ρε, φάε την γλώσσα σου! (φοράω και το παντελόνι που γλιστράει, μην ακούω τέτοια, ΜΗΝ ΑΚΟΥΩ ΤΕΤΟΙΑ)

- Καλά, εγώ σου λέω για να ξέρεις, έχε το νου, μην σηκώνεσαι πολύ ανέμελα στο δεύτερο άλμα...

-Μ'έχεις δει να είμαι πολύ ανέμελη μ'αυτά που ακούω?

-ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ ΚΑΙ ΕΛΑΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ !!! (βροντερή παρέμβαση της προπονήτριας - να 'ναι καλά οι Halls).

Ξεκινάει ο Αλέξης, πηγαίνει ο Νέρο, μπαίνει στην ευθεία, ανοίγει βήμα, τσουπ άλμα - πάτημα - άλμα, DIX POINTS στο ζεύγος Αλεξονέρο !

Ξεκινάω κι εγώ, τον βλέπω τον Πιρπιρή να κιοτεύει στην ευθεία, βάζω πόδι, ανοίγει βήμα, πάμε μέχρι το πρώτο. 

Και με αδειάζει με τον γνωστό τρόπο φρενάρω ΚΑΙ φεύγω αριστερά.

Φεύγω κι εγώ πάνω στο εμπόδιο, πόδια στην βαλβίδα, πλάτη στον ορθοστάτη, πέφτω και κάτω. Και επειδή δεν του άφηνα να ηνία (σιγά μην του χαριστώ), με πήγε και λίγο παραπέρα σέρνοντας. Έκτακτα. Σηκώνομαι, του σκάω μια φάπα του βλάκα, ξανακαβαλάω. 

Προσπαθήσαμε άλλες δύο φορές. Την τελευταία φορά με ξαναέριξε ακριβώς όπως περιέργαψα παραπάνω. Ε είπα να κάνω την υπέρβαση και να πάρω το μαστιγιάκι. Έφαγε 1-2 ψιλές στο καπούλι, για μάλωμα, γιατί είχα αρχίσει να κουράζομαι αυτό το ανέβα κατέβα, και τέλος πάντων, σαν ύψος, το είχε, το μυαλό του έπρεπε να ξεκολλήσει.

Παίρνουμε την στροφή, μπαίνουμε στην ευθεία, κοντά ηνία, η κεφάλα του ψηλά, πιο αργά η προσέγγιση, και ΧΟΠ πήδηξε το πρώτο, προσγείωσΜΠΑΑΑΑΑΜ !

Τον έχασα. Πότε προσγείωσε 4 πόδια και σηκώθηκε για το επόμενο, ούτε που τον πήρα είδηση. Και με κάποιο τρόπο, έσκασε τα κοκαλάκια του λαιμού του στα μούτρα μου, κατά την απογείωση. 

Από την λαιμομετωπική λοιπόν, που μου έπρηξε μύτη, χείλη και ούλα, μαύρισαν τα πάντα για 2-3 δευτερόλεπτα, όσο δηλαδή κράτησε το άλμα και ένα δυο καλπαστικά. 

Πλην όμως, αυτός δεν έκανε άρνηση, εγώ κατάφερα και δεν έπεσα, και έτσι όλα καλά !!!

Ο Αλέξης συνέχισε την άσκηση, περνώντας ένα ψιλούτσικο όξερ με τον Νέρο. Εμείς κάναμε λίγο τροτάκι, να βρει πάλι την καρδιά του ο Γκέιζερ και την όρασή μου εγώ, και ξαναπεράσαμε μερικές φορές το διπλό, αυτή τη φορά λίγο πιο χαμηλό, ώστε να μην τρομάζει. 

Εντάξει, ξεπέρασε τους δισταγμούς του και αφού πέρασε αξιοπρεπέστατα και τις δύο φορές, κάναμε το λυτρωτικό βάδην της αποθεραπείας.

Στο μποξ, αφού τον ξεσέλωσα και του έκανα όλο το μποτέ για το τρίχωμά του ώστε να ξεϊδρώσει (πρέπει να τον κουρέψω), τον κέρασα την ζαχαρίτσα και το μηλαράκι που είχε κερδίσει, του έξυσα τ'αυτάκι, και πήγα να πεθάνω στον πόνο σπίτι μου, καθώς οι μύες είχα αρχίσει να κρυώνουν και από τα χτυπήματα των πτώσεων, είχα αρχίσει να γίνομαι μονοκόματη σαν τον Ρόμποκοπ. 

Άντε και στην επόμενη προπόνηση !!!