Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

No pain no gain? Και πόσο pain πρέπει να δώσεις για να λάβεις gain?

Το περασμένο ΣΚ είχαμε φλατ προπόνηση... Η υποφαινόμενη με τον κύριο Λαλάκη. 
Το Σάββατο, και αφού είχε περάσει δεν ξέρω και εγώ πόση ώρα ζεστάματος, αλλαγών βηματισμού, ταχύτητας και κατεύθυνσης, ο κύριος είχε αρχίσει να κατεβάζει λίγο την χοντροκεφάλα του, κάνοντας ταυτόχρονα διάφορα - συγνώμη για την γλώσσα - πούστικα. Κοινώς, σαν να μαζευόταν για 5 βήματα και μετά μάζευε πιο πίσω και κάτω τον λαιμό και τον τέντωνε όσο πιο δυνατά μπορούσε, μπροστά και πάνω. 
Αρχικά, δεν του έδινα σημασία, του έβαζα περισσότερο πόδι και επέμενα. Το ίδιο πράγμα. Δοκίμασα την εναλλακτική και λογική λύση, να του αφήσω λίγο πιο μακρύ ηνίο για να ξεμουδιάσει λίγο τον λαιμό του. Εκεί και αν βρήκε πάτημα...
Μην φανταστείτε πως τον δούλευα ώωωωωρες ατελείωτες μαζεμένο. Επί μία ώρα πάλευα να τον μαζέψω. ΜΟΛΙΣ άρχιζε να μαζεύεται, έκανε τα χαζά του. Οπότε, μόλις του άφησα ελάχιστα μακρύτερο ηνίο, απλά το εκμεταλλεύτηκε. Ναι μεν άπλωσε για 10 βήματα και δούλεψε στρωτά, μετά όμως σήκωσε την λαιμάρα του ωσάν καμηλοπάρδαλη και πήγαινε όπως οι κότες όταν τρέχουν: όσο πιο μπροστά γίνεται η μύτη, όσο πιο πίσω γίνεται ο κώλος. Dafaq? Και εγώ εδώ πάνω τόση ώρα τι σκατά προσπαθούσα να κάνω? Αντε ξανά από την αρχή...


Την Κυριακή τα πράγματα δεν ήταν πολύ καλύτερα. Αν και οι ασκήσεις ήταν πιο απαιτητικές και αναγκάστηκε σε μια φάση να μαζέψει το κορμί του και το μυαλό του, δεν παρέμενε συγκεντρωμένος για πολύ ώρα. 
Και ξέρω οτι δεν έφταιγα εγώ, γιατί όταν κάνω μαλακίες, έχω μια Μαρίνα από κάτω, να μου τις απαριθμεί εις άπταιστη... Γαλλικήν!

Κατεβαίνοντας από έναν καταταλαιπωρημένο βλάκα, ήμουν ψυχολογικά αρκετά πεσμένη, αλλά το χειρότερο, ήταν ο πόνος. 
Δεν ξέρω... Βλέπω συχνά άλλες κοπέλες, που όταν ιππεύουν, είναι σαν να κάθονται σε πολυθρόνα. Πλάτη ίσια και αβίαστη, χαλαροί ώμοι, το άλογο άριστα μαζεμένο και ζωηρό. 
Περιττό να πω οτι το ΣΚ που πέρασε, ή ο Λαλάκης ήταν μαζεμένος, ή εγώ ίσια και ευθυτενής. Το ένα όμως αναιρούσε το άλλο, μιας και για να μαζευτεί ο τρενΟΣΕ, ένοιωθα τους μύες στο πίσω μέρος του μπράτσου μου να καίνε, το ίδιο και για την ωμοπλάτη μου. Και φυσικά κούραση...
Όταν λοιπόν κατέβηκα την Κυριακή, και πήγα με το καλό στο σπιτάκι μου είχα αίμα στα δάχτυλά μου, αίμα στο εσωτερικό της φτέρνας μου και μελανιές στις γάμπες μου. Εξαίρετα. 

Εντάξει, το καταλαβαίνω να πονάς όταν μαθαίνεις να κάνεις κάτι. Αλλά δεν αντέχει ο εγωισμός μου να πονάω ακόμα, μετά από τόσα χρόνια. Για μένα, πόνος σε αυτό το επίπεδο = λάθος κινήσεις. Κι όμως... τα πόδια μου δεν έπαιζαν. Το εσωτερικό πόδι πίεζε, τα χέρια ήταν χαμηλά και με κανονική επαφή, ε τι διάολο πια μου λείπει, για να μπορώ και εγώ να νοιώθω... πριγκίπισσα και άνετη? 
Προσπαθώ να μην σπρώχνω με την λεκάνη μου το άλογο, να την κρατάω χαλαρή και ουδέτερη ώστε να δουλεύει ο μούλος, αλλά αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ώρες ώρες, όταν τον πιάνει η ατσουμπαλιά του, να με κοπανάει και ανασηκώνομαι λίγο. Ουφφφφφφφφφφφ...

Μιας λοιπόν και ήταν τόσο απαράδεκτος στην συμπεριφορά του, την επόμενη φορά θα του κάνω το ζεσταματάκι του και αν είναι πάλι τόσο ξεροκέφαλος, θα του φορέσω γερμανικά. Ναι, ξέρω. Τα γερμανικά δεν είναι η λύση όλων των προβλημάτων, και συχνά είναι η αιτία τους, όμως δεν πρόκειται να τον δουλέψω πολύ ώρα, ούτε να τον έχω υπερμαζεμένο. 
Σκέφτομαι να τον πηγαίνω 5 στίβους μαζεμένο με γερμανικά, 5 γύρους να τον πηγαίνω μαζεμένο με χαλαρά γερμανικά και επαφή απλών ηνίων. Μην καλομαθαίνω εγώ, μην κακομαθαίνει και αυτός.

Η αλήθεια είναι πως ο Last δεν θα γίνει ποτέ το τέλειο άλογο του ντρεσσάζ, αλλά οφείλει στον εαυτό του και τα περασμένα του μεγαλεία, να δουλεύει αξιοπρεπώς στην επίπεδη όσο προετοιμάζεται για εμπόδια. 
Γιατί αυτό το χάλι που είχε παλιά, που έκανε διαδρομή χωρίς επαφή επειδή μάκραινε τον λαιμό του και σήκωνε το κεφάλι του, δεν έχω καμία διάθεση ούτε να το υποστώ φέτος, ούτε να γίνουμε ρεζίλι σε αγώνες. 
Γιατί έναν αγώνα, θα τον πάμε, έτσι, για να περάσουμε καλά :)