Jumping - Better than the old days...

Σήμερα, μετά από 8 χρόνια (έκατσα και τα μέτρησα τελικά) πήγα ξανά σε αγώνες εμποδίων! 

Και όπως είναι φυσικό, όπως και η Βίσση με τους Δαίμονες, έτσι και εγώ, είχα μόνο τις προηγούμενες εμπειρίες μου για να συγκρίνω την σημερινή ημέρα. Δεν ξέρω για την Βίσση, πώς θα τα πάει με την ροκ όπερα, αλλά εγώ σίγουρα τα πήγα καλύτερα απ'ότι παλιά. Αν και φοβόμουν πολύ μην πέσω, λόγω της τελευταίας μου συμμετοχής σε αγώνα εμποδίων το 2005 - αυτό το ομολογώ.

Ως τώρα, οι εμπειρίες μου ήταν παρόμοιες. Ναι, είχα τρέξει και στο παρελθόν αγώνες στο ιλιγγιώδες ύψος του 1μ. Ναι, είχα κάνει και στο παρελθόν δουλειά σταβλίτη, και μάλιστα όχι για 3 αλλά 7 άλογα, όχι για 1 αλλά για 3 μέρες/διοργάνωση, και μάλιστα σε αγώνες CSI. Ναι, και στο παρελθόν είχα κάνει τον σταβλίτη του εαυτού μου, ΑΛΛΑ...

Αυτή τη φορά, όλες σχεδόν οι εμπειρίες ήταν ένα επίπεδο επάνω. Level up κοινώς, και μάλιστα, προς το καλύτερο.

Επίπεδο riding: Up

Ήταν η πρώτη φορά που πήγα σε αγώνα εμποδίων και δεν είχα το άγχος που είχα παλιά. Δεν ήμουν στα πρόθυρα εμετού, δεν ήθελα συνέχεια τουαλέτα, δεν έτρεμαν τα πόδια μου όσο ήμουν πάνω στο άλογο, δεν με έπιανε υπνηλία, ως αντίδραση σε έκρηξη αδρεναλίνης από το άγχος. Όλα αυτά βέβαια, τα προκαλούσαν οι τότε προπονητές μας, που ξαφνικά εκεί που κοιτάγαμε ψαρωμένοι τον αγώνα, μας φώναζαν "ανέβα να κάνεις ζέσταμα, μπαίνεις σε 8 άλογα!" και ΝΑ το εγκεφαλικό !!! Το αστείο είναι πως είχαμε στο παρελθόν ίδιους προπονητές με την Νατάσα, και άρα παρόμοιες εμπειρίες στρες και άγχους και σήμερα, ΚΑΜΙΑ από τις δυο μας δεν είχε αυτό το πράγμα που κάνει το στομάχι σου κόμπο. Επίσης, είχαμε τους πρώην προπονητές μας, με άλλους αθλητές, να γυρίζουν να κοιτάνε εμάς όσο τρέχαμε... Χα... 

Ναι, οκ, είχα αγωνία μιας και δεν είχα προπονηθεί καθόλου σε διαδρομές εδώ και κανα-δυο μήνες, πόσο μάλιστα με τον Rigolleto, που τον είχα ιππεύσει μια φορά επίπεδη, και μια φορά για 2 εμπόδια... Αλλά ως εκεί. Με το που ξεκίναγε ο καλπασμός, ήξερα οτι θα περνάγαμε το εμπόδιο - τέλος!

Επίπεδο Combo: groom / riding: Up

Και πιο παλιά μου είχε ζητηθεί να ετοιμάζω άλογα για αγώνες και να τα προθερμάνω, αλλά ως τώρα, δεν είχε χρειαστεί να ετοιμάσω άλογα μόνη μου και να τα τρέξω και να τα χαλαρώσω και μετά ξανά να τρέξω. Εντάξει, ΑΝ ήξερα από πιο πριν τις συνθήκες, θα ήμουν πολύ καλύτερα προετοιμασμένη στο θέμα grooming, αλλά σαν εμπειρία, παρ'όλο που με πίεσε λίγο ψυχολογικά και με κούρασε, σίγουρα ήταν κάτι επιπλέον. Και σίγουρα, την επόμενη φορά που θα τύχει να βρεθώ τελευταία στιγμή με 2-3 άλογα και με εμένα στην λίστα συμμετοχών, θα ξέρω καλύτερα τι να κάνω, χωρίς περιττές κινήσεις και περιττή κούραση.

Επίπεδο fun: UUUUUPPPPP !!!

Επιτέλους, πέρασα ΚΑΛΑ σε έναν αγώνα εμποδίων !!!

Είχα τις φίλες μου, την Βίκυ με το χέρι δεμένο μετά το ατύχημά της από τον Riggo (μιφφφφ), και την Νατάσα, που τρέχουμε μαζί και κάνουμε καλό ομαδάκι, είχα την σούπερ προπονήτρια, την Μαρίνα, που ναι μεν όλοι οι "προπονηταράδες" την κοίταγαν αφ'υψηλού - μάλλον επειδή δεν πουλάει αρκετά ύφος, να μας κρατάει ως ένα βαθμό ψύχραιμες και να μην δέχεται την παραμικρή σκέψη "οπισθοχώρησης", τύπου "ίιιιισως να μην τρέξω και με τον Last?" και πάνω απ'όλα, είχα ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ, να είναι στις κερκίδες και να με βλέπει να τρέχω... Κάποια στιγμή, έπαιξε το ενδεχόμενο να πέσω από το άλογο. Κρατήθηκα και πήγα στα επόμενα εμπόδια, μόνο και μόνο για να μην τον απογοητεύσω. Σίγουρη εμψύχωση :)

Εχμμμμμ εντάξει, δεν ήταν το δόλιο μόνο στις κερκίδες. Πάνω κάτω πάνω κάτω πάνω κάτω πήγαινα εγώ, ερχόταν και ο καημένος μαζί μου. Με χτυπημένο αστράγαλο. Τι υπομονή έκανε και τι προσπάθειες να μου φτιάξει την διάθεση ή να με ηρεμήσει λίγο, μόνο αυτός το ξέρει...

Στο κλείσιμο της ημέρας?

1. Συμμετείχα μετά από 8 χρόνια, σε αγώνα εμποδίων

2. Παρά την έλλειψη προπόνησης, κατάφερα να τερματίσω και τις δύο κατηγορίες, την μία με 12 βαθμούς ποινής (2 υπεκφυγές + 3'), την δεύτερη και την τρίτη, με 7 βαθμούς (από ρίξη βαλβίδας και 3' στην κάθε μία). 

3. Ο φόβος μου να πέσω ανάμεσα σε διπλό εμπόδιο, όταν το πρώτο είναι όξερ, ξεπεράστηκε. 

4. Κάτι ακόμα...

Περιμένω να βγουν βίντεο/φωτογραφίες από τις διαδρομές, για να σχολιάσω τα καλά και τα λάθη στην ίππευσή μου, γιατί σίγουρα έκανα αρκετά λάθη, και σίγουρα έκανα κάτι σωστό για να τα "σώσω". 

Μέχρι να βγουν λοιπόν, ίσως προλάβω να γράψω κάποια πράγματα για το πώς θυμάμαι να γίνεται το σωστό grooming των αγωνιστικών αλόγων - για να μην πω γενικότερα των αλόγων που μένουν σε στάβλους και όχι σε λιβάδι.

Γιατί αυτή η παπάντζα που ακούω, οτι "πλύνει πριν αγκώνα, και μετά είναι εντάξει" και "πάρει σπρέυ για ουρά, μετά βάλει πάνω κίτρινο, μετά πλύνει ζεστό νερό και είναι καλά" δεν μπορώ να την ξανακούσω.

Όχι αγαπητοί. Το άλογο δεν καθαρίζεται σε μια μέρα. Ούτε γυαλίζει σε μια μέρα, όσα σπρέυ, λάδια, γράσα και λοιπά του αλείψεις πάνω του. Θέλει περισσότερη και συνεπέστερη δουλειά, κάτι που λείπει από τον στάβλο μας. Κατα τ'άλλα, το παράπονο του σταβλίτη, ήταν πως ο Ρίγγο θα πήγαινε με κιτρινίλες στον αγώνα και οι άλλοι σταβλίτες θα έλεγαν οτι δεν καθάρισε το άλογο...

Χα....

Γιατί αγαπητέ? ΠΟΤΕ το καθάρισες το υποκίτρινο αλογάκι? Όταν το έβγαζες με τις κίτρινες στάμπες από τις καβαλίνες που μαζεύονται μια στις τόσες και άχυρα στην ουρά, για μάθημα? Ή την παραμονή του αγώνα, που το μόνο που έκανες ήταν να με επιτηρείς όσο πάλευα να τον πλύνω και να τον καθαρίσω κάπως?

Έλεος με την αναίτια γκρίνια πια... Ή αποφάσισε τι είναι δική σου δουλειά και κάν'το ή μην το κάνεις, και μην ανακατεύεσαι.

Παραμονές αγώνων

Κανονικά, ήθελα να γράψω ένα ποστ για τις προετοιμασίες, την παραμονή ενός αγώνα που περίμενα τουλάχιστον 4 χρόνια για να τρέξω, μιας και οι αγώνες υπερπήδης εμποδίων για πολύ καιρό ήταν εκτός πλάνου για μένα.

Ήρθε η στιγμή όμως, που με διάφορα προβλήματα, καταφέραμε να δηλώσουμε 3 άτομα συμμετοχή για έναν αγώνα 0,80μ και 1μ. με τον κυρ Λαστ, τον Ρίγγο και τον κοντό. Μπορεί να τα πηγαίναμε και καλά, αλλά πλέον, όσο πλησιάζει η Κυριακή, τόσο πιο απίθανο μου φαίνεται.

Και ΔΕΝ έχει να κάνει με τα άλογα. Τα αλογάκια μας είναι σε καλή κατάσταση, τα ύψη είναι τα πιο χαμηλά και λιγότερο τεχνικά και τέλος πάντων, από πλευρά τεχνικής, κάπως την παλεύουμε και οι 3 μας. Οπότε μάλλον θα επιβιώσουμε αύριο, παρά τα μεσοβδόμαδα στραβά που είχαμε όλοι.

Αλλά τελικά, μου φαίνεται θα γράψω για το πώς σου γαμάνε την διάθεση και την ψυχολογία, μια μέρα πριν τον αγώνα.

Δεν θέλω να πω λεπτομέρειες, απλά να πω οτι αν ένας σταβλίτης έχει να κάνει 8 πράγματα ως στάνταρ, ο δικός μας, γκρινιάζει και κάνει πόλεμο νεύρων, για να μην κάνει τα 4.
Και απ' ότι φαίνεται και αυτός το πετυχαίνει, και όσοι θεωρούν πως το να του κάνουν πλάτες, επίσης το πετυχαίνουν.

Κανονικά, χωρίς να είναι δουλειά μου, θα πήγαινα αύριο στον στάβλο να δω το άλογο πριν φορτωθεί. Μιας όμως που εισέπραξα τέτοια συμπεριφορά σήμερα, θα το παίξω και εγώ όπως όοοοοοοοοοοολοι οι αθλητές ΚΑΙ οι πενταθλητές. Θα πάω κατευθείαν στον ΙΟΒ, μιας και τα άλογα θα τα βάλει στο φορτηγό ο σταβλίτης. Δουλειά του είναι.

Μας γάμησαν την διάθεση όλοι τους. Αν είναι δυνατόν, να πηγαίνεις στον στάβλο παραμονή αγώνων για να ετοιμάσεις το άλογο, και να εισπράττεις όλο αυτό το πράγμα. Δεν ξέρω τι έχουν στο μυαλό τους, μόνο κακό κάνουν, και στο κλίμα και στις σχέσεις. Δεν ξέρω αν αυτό θέλουν, ή αν το κάνουν κατα λάθος, αλλά έχουν προκαλέσει περισσότερα προβλήματα απ'όσα ξέρουν. Εκτός βέβαια, αν αυτό είναι που θέλει κάποιος απ'αυτούς. 

Παρά την στεναχώρια και τις αντιρρήσεις μου, όταν μου είπε η Μαρίνα οτι σκέφτεται πως ίσως και να φύγει, πλέον όχι μόνο την καταλαβαίνω, αλλά αν συνεχιστούν έτσι τα πράγματα και όντως φύγει, εγώ σίγουρα θα την ακολουθήσω.

Και ας επωφεληθούν οι άλλοι, όπως νομίζει ο καθένας, από την απουσία προπονητή...

Το ΚΕΙΠΠ στις παλιές καλές και ένδοξες μέρες του...

Παλιά, το Κέντρο Εκπαίδευσης Ιππασίας (ΚΕΙΠΠ) στεγαζόταν στους πρώην στρατιωτικούς σταύλους, στο Γουδί. Οι εγκαταστάσεις ακόμα και παρατημένες, είχαν μια αίγλη, που πια δεν βρίσκουμε δυστυχώς πουθενά...

Ήμουν πολύ τυχερή που μπόρεσα να ιππεύσω σε εκείνες τις εγκαταστάσεις, πριν τις μετατρέψουν σε εκθεσιακούς χώρους και γραφεία... Επίσης, ήταν η πρώτη περίοδος που ίππευα χωρίς προπονητή και παράλληλα, προσπαθούσα να ετοιμαστώ για τις εξετάσεις της λισάνς.

Πηγαίνοντας στο κλειστό ιπποδρόμιο, με τον Marco Polo. 

Τώρα το κλειστό έχει γίνει εκθεσιακός χώρος και φιλοξενεί πλαστικά ομοιώματα από τους δεινόσαυρους της Παταγονίας. Κατάντια...

Ιππεύοντας μέσα στο κλειστό, τον Milton.

Μπορεί να δει κανείς τις εξέδρες στα πλάγια και τους καθρέφτες στις γωνίες και τις μεγάλες πλευρές του ιπποδρομίου.

Ο Marco Polo σε συραγωγέα.

Εκεί που σήμερα είναι το ψεύτικο γρασίδι της ΕΠΟ, παλιά ήταν το ανοιχτό ιπποδρόμιο άμμου

Στιγμιότυπο από τους διεθνείς αγώνες CSI που οργανώνονταν κάθε Σεπτέμβρη.

Το ιπποδρόμιο αυτό είναι πλέον το μόνο μέρος που χρησιμοποιείται για ίππευση, μισό με άμμο, μισό με γρασίδι.

Τότε, και πριν τρελαθούν όλοι με το παραμύθι των Ολυμπιακών Αγώνων, η Ελληνική Ομοσπονδία Ιππασίας διοργάνωνε τους μεγάλους αγώνες (πρωτάθλημα και διεθνείς) στο ΚΕΝΤΡΟ της Αθήνας και οι κερκίδες ήταν πάντα γεμάτες, μιας η ενημέρωση κόσμου που δεν είχε σχέση με την ιππασία ήταν εύκολη, και η πρόσβαση, ακόμα ευκολότερη. Σε αντίθεση με το ΟΚΙΜ, που ακόμα και οι αγωνιζόμενοι χάνονται μερικές φόρες μέχρι να το βρουν.

Όπως ήταν φυσικό, με τόσο κόσμο που μάζευε, οι χορηγίες ήταν εύκολο να βρεθούν και τα σταντ με τα κορίτσια του Martini να κερνάνε χαμογελαστές ποτά τον κόσμο, καθώς και τα πολλά μικρά μαγαζάκια με είδη ιππασίας, οι μπουφέδες και οι αγωνιζόμενοι που μπλέκονταν με τους θεατές, έδιναν μια αίγλη σε αυτές τις διοργανώσεις, που καμία σχέση δεν έχουν με τις άδειες κερκίδες που βλέπουμε σήμερα στο Ολυμπιακό Κέντρο Ιππασίας Μαρκόπουλου.

Σε εκείνο το ιπποδρόμιο είχαν τρέξει, διακριθεί και βραβευτεί τα μεγαλύτερα ονόματα της ιππασίας στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια, όταν ήταν η Χρυσή Εποχή της ιππασίας στην Ελλάδα. 

Τόσο Έλληνες, όσο και ξένοι, όπως για παράδειγμα ο Ιρλανδός Cian O'Connor, που στα 16 του βραβεύτηκε ως ο καλύτερος νεαρός ιππέας του αγώνα, για να επιστρέψει στην Αθήνα το 2004, διεκδικώντας το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες και κερδίζοντας εν τέλη το 2012 το χάλκινο, στο Λονδίνο.

Και μερικές φωτογραφίες ακόμα

Και που λέτε, πλέναμε σαν τους μαλάκες όλη μέρα το κωλομέρι-εχμ καπούλι της φοράδας, πλέναμε την κοιλούμπα της, πλέναμε την κιτρινίλα γενικώς, και κατά το βραδάκι, είχαμε ένα υποκιτρινόλευκο άλογο. Άντε ντάξει λέμε...

Κυριακή πρωί, βγάζουμε κουβέρτα και τι βλέπουμε ? ε? ε? 

ΑΥΤΟ

Ένα αλογάκι σε απόχρωση τσιρλοσκατί. Υπέεεεεεεεεροχα... Άιντε πάλι να τρίβουμε μέχρι να έρθει το φορτηγό, και όχι τίποτα άλλο, ήμασταν και 1η συμμετοχή, δεν θα είχαμε πολύ χρόνο ούτε όταν φτάναμε...

Στην φωτογραφία εδώ βλέπετε πώς γινόταν η  προθέρμανση... όλο χαμόγελα και πόζες!

Εδώ το αγωνιστικό τημ 

Αυτή είναι η αγαπημένη μου: Καρέ της Ντάμας (κυριολεκτικά)

Από αριστερά:

Νατάσα, Μαρίνα, Ladybird, Ελένη-Δανάη

όλα τα καλά (χμ) κορίτσια...

Και εδώ ένας περήφανος πατέρας, ο Θάνος, έτοιμος να εορτάσει το κορίτσι του με σαμπάνια!

Εμ τι, μόνο φράουλες?

Η σαμπάνια πάνω στον αγωνιστικό ίππο που κέρδισε το γκραν πρι...

Ε, ήπιαμε και εμείς λίγο, να μην το χαρούμε?

(δείτε μιζανπλί η φοραδίτσα...)

Η αυτοβιογραφία ενός αλόγου: Κεφάλαιο 19

Για να διαβάζει κανείς αυτά τα κείμενα, κατά 99% έχει διαβάσει και αυτό το βιβλίο

Και αν όχι, τότε το οφείλει στον εαυτό του, να διαβάσει την κανονική έκδοση και όχι την παιδική. Είναι πολύ καλογραμμένο, σίγουρα καλύτερο από άλλες ιππικές βλακ-ιστορίες, και όχι, δεν εστιάζει στο πώς ένα κοριτσάκι κέρδισε τον Παγκόσμιο Δυσκολότερο Αγώνα Όλων των Εποχών με το άλογό της, το οποίο αν και αουτσάιντερ, κατάφερε να βγουν πρώτοι, επειδή το αγαπούσε πολύ και αυτό επίσης την αγαπούσε. 

Όχι. 

Είναι η ιστορία ενός αλόγου, που περπάτησε έναν δρόμο στρωμένο με καλές προθέσεις, έφτασε στην κόλαση και κατάφερε να βγει από αυτήν. Το αντίθετο του "Τρυφερού Γουίλιαμ" που δεν θα το πρότεινα ποτέ και σε κανέναν να το διαβάσει, εκτός αν θέλει να καλλιεργήσει στον εαυτό του αναίτιες ενοχές και τύψεις. 

Είναι ένα βιβλίο που περιγράφει τις απλές χαρές ενός αλόγου, τον εύκολο τρόπο με τον οποίο μπορεί κανείς να καταστρέψει κυριολεκτικά το σώμα και το πνεύμα ενός υγιούς και δυνατού ζώου, το δέσιμό του με άλλα άλογα και ανθρώπους και το πόσα μπορεί να προσφέρει σε ένα ζώο αγέλης η επαφή και οι σχέσεις φροντίδας και αγάπης. 

Και το καλύτερο? Είναι το πρώτο από όλα τα άλλα βιβλία μυθιστορήματα που ακολούθησαν και προσπάθησαν να το αντιγράψουν. Διαβάστε το. Δεν υπερβάλλει πουθενά και είναι απλά υπέροχο.

Υπήρχαν κεφάλαια που όταν ήμουν μικρή, μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση. 

Όπως ας πούμε το κεφάλαιο 18, που η Μαύρη Καλλονή τρέχει με τον Τζων για να φέρουν τον γιατρό και όταν γυρίζουν στον στάβλο, ο μικρός Τζο δεν την φροντίζει καλά, και έτσι αρρωσταίνει.

Ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση μου είχε κάνει το κεφάλαιο 19, γιατί απλώς δεν μπορούσα να το καταλάβω. Λεγόταν "Απλή άγνοια"!

Γιατί μου έκανε εντύπωση? Τότε, μου έκανε εντύπωση γιατί δεν ήξερα τι σημαίνει η λέξη "άγνοια". Ακόμα και στο παιδικό που το έβλεπα στο βίντεο, νόμιζα οτι η "άγνοια" ήταν κάποιου είδους κακό φαγητό που έδωσε ο μικρός Τζο στο άλογο και αυτό αρρώστησε... 

Έλεγε κλαίγοντας (στην ταινία) οτι δεν έφταιγε, ήταν απλώς άγνοια! Και ο Τζων γινόταν έξαλλος. 

Πολλά χρόνια μετά, μου έκανε εντύπωση το πώς το αφεντικό της Καλλονής, μπόρεσε τόσο εύκολα να επικαλεστεί την άγνοια του μικρού βοηθού. 

Σκατά.

Η άγνοια στην καλύτερη περίπτωση αφήνει μικρά προβλήματα πίσω της, στις περισσότερες περιπτώσεις, αφήνει προβλήματα και στις χειρότερες, αφήνει ατυχήματα ή θανάτους. 

Η μια δεν ήξερε πως το άλογο είχε ανάγκες προφύλαξης από το κρύο και την βροχή - κάποια στιγμή άρπαξε μια ωραιότατη πνευμονία το ζώο και πέθανε.

Ο άλλος δεν ήξερε για την διατροφή και του έμεινε πετσί και κόκκαλο το άλογο, στη μέση ενός λιβαδιού, με το τρίχωμα να πέφτει και το δέρμα να σκίζεται.

Ένας άλλος, του πέρασε μια στομίδα - θάνατο για μόστρα ή δεν ξέρω κι εγώ τι, και το ζώο τρελάθηκε στον πόνο, του πάταγε κάτι ανορθώσεις ως τ'αστέρια, και κάπως έτσι έβγαλε όνομα για "δύσκολο" και "τρελό" ζώο, και ευτυχώς δεν το σκότωσαν, αλλά το κράτησαν για να δείχνει μάγκας ο ιδιοκτήτης στις τοπικές παρελάσεις 3 φορές τον χρόνο.

Βέβαια δεν προκαλούνται όλα τα δεινά από άγνοια - αδιαφορία, αλλά και από την απλή καλή άγνοια. Σαν αυτή που περιγράφεται στο βιβλίο. Την άγνοια των καλών προθέσεων, της διάθεσης για πειραματισμό ίσως, θεωρώντας διάφορα πράγματα δεδομένα και αγνοώντας συνολικές συνέπειες μιας πράξης. 

Πολλές φορές τελευταία έχω σκεφτεί αυτή την σκηνή από το παιδικό βίντεο, το κεφάλαιο 19 από το δεύτερο ιππικό μου βιβλίο. 

"Άγνοια, το χειρότερο πράγμα στον κόσμο, μετά την κακία".

Και το ενδιαφέρον είναι πως όταν δηλώνεις πως δεν ξέρεις, και το παραδέχεσαι, έχεις λιγότερες πιθανότητες να βλάψεις το άλογο ή να του δημιουργήσεις πρόβλημα, παρά όταν νομίζεις οτι ξέρεις και γνωρίζεις και θέλεις να επιβεβαιωθείς μέσω του αλόγου. 

Οπότε τι? Δεν θα πρέπει ποτέ να τολμήσουμε κάτι παραπέρα απ'αυτά που μας έχουν μάθει, από φόβο μην προκαλέσουμε κακό στο άλογο? Όχι, εντάξει, δεν λέω να φτάνουμε στο άλλο άκρο. 

Αλλά καλό θα ήταν πάντα να έχει κανείς κατά νου, αν δεν είναι 100% σίγουρος πριν κάνει κάτι, οτι θα υπάρχει κάποιος που θα μπορεί να του το επιβεβαιώσει αν γίνεται σωστά ή όχι. Γιατί αλλιώς, ή θα πετύχει το πείραμα, ή θα αποτύχει. Αν πετύχει, όλα καλά, αν αποτύχει όμως? 

Το κόστος της άγνοιας, δεν είναι η ίδια η άγνοια, αλλά το τι μπορεί να προκαλέσει η δράση μας μέσα στα πλαίσιά της. 

Προσωπικά, στάθηκα ως ένα βαθμό τυχερή με τον Nero. Τυχερή γιατί όσο δοκίμαζα πράγματα μαζί του είχα "κοντά" μου έναν πεταλωτή που γνώριζε το άλογο και το πρόβλημά του, καθώς και τι θα έπρεπε να αποφεύγω, και επίσης "κοντά" μου είχα κάποιον έμπειρο αναβάτη, που ήξερε να μου πατάει κανα ξέχεσμα όταν το χρειαζόμουν για να διορθώνω λίγα αλλά βασικά πράγματα. Και όταν βρεθήκαμε και από κοντά, μου έδειξε ακόμα περισσότερα. Επίσης, ήμουν τυχερή επειδή ως τότε είχα αποκτήσει μια καλή πείρα στο να κρίνω και να χειρίζομαι καταστάσεις τέτοιου είδους, και τέλος, ήμουν τυχερή που δεν σκοτώθηκα εγώ και δεν σακατεύτηκε από τα πολλά ροντέο ο Κοντός.

Είδατε? πολύ τύχη...

Αλλά πλήρη επίγνωση οτι αυτό που έκανα είχε θέματα που δεν μπορούσα να τα λύσω μόνη μου. Πλήρη επίγνωση οτι αυτή η προσπάθεια ήταν επικίνδυνη όσο ήμουν μόνη. Πλήρη επίγνωση οτι η υγεία του αλόγου θα έπρεπε να έρχεται πρώτη, αλλά όχι εις βάρος της σχέσης μας. Κουτσός μπορούσε να είναι, μαλάκας όχι. 

Και φτάνω σήμερα να ακούω διάφορα πράγματα, που κάνουν το μαλλί μου από σπαστό, να γυρίζει σε μπούκλα. Και σκέφτομαι, να κάτσω να εξηγήσω τι συμβαίνει και γιατί αυτά που ακούω είναι άκυρα, ή  να επικαλεστώ την άγνοιά τους, και να μην κακοκαρδίσω ούτε εμένα, ούτε άλλους? 

Πραγματικά, θέλω να επιλέξω το δεύτερο. Δεν είναι δική μου δουλειά να ασχολούμαι με το τι σκέφτεται και κάνει ο καθένας. Κολλάω όμως στην σκέψη οτι μπορεί μια μέρα να γίνει καμιά σοβαρή στραβή, από άγνοια, και να ξέρω μέσα μου οτι αν ήμουν λίγο στριμμένη ή αν ενδιαφερόμουν λίγο περισσότερο, πιθανόν να είχε αποφευχθεί το οτιδήποτε. 

Γιατί οι υποδείξεις και οι παρατηρήσεις "μετά" δεν ωφελούν ποτέ, αλλά συχνά, πιο πριν είτε δεν είναι ευπρόσδεκτες, είτε τις αγνοούν. 

Μια πασχαλίτσα στην Α3...

Και ξημέρωσε το πρωί της Κυριακής που η φοβερή ομάδα, μαζεύτηκε για να συνοδέψει την φοράδα στον αγώνα της.

Μαρίνα, Νατάσα, εγώ και φυσικά, ο Θάνος. Φορτώσαμε την πριγκίπισσα στο φορτηγό, αφού πρώτα μας κέρασε όλους ένα εγκεφαλικό... Το Σάββατο, επί 2 ώρες προσπαθούσαμε να αλλάξουμε ένα κιτρινομπέζ άλογο σε ασπρογκρί. Μα με τίποτα... Τι σαμπουάν δοκιμάσαμε ειδικά για λεύκανση, τι σαπούνι για πιάτα, τι σόδα με λεμόνι, τίποτα. Στο τέλος, το μόνο που καταφέραμε, ήταν να έχουμε ένα υποκίτρινο άλογο. Έστω... κάναμε τον σταυρό μας, σταυρώσαμε και δάχτυλα και φύγαμε.

Κυριακή πρωί λοιπόν, της βγάζουμε την κουβέρτα και τι βλέπουμε? Ένα κιτρινοκαφέ άλογο. Ωραιότατα... άντε να την καθαρίσεις. Με τίποτα...

Ε, την φορτώσαμε ως είχε, και ξεκινήσαμε για τον Ιππικό Όμιλο Βαρυμπόμπης. 

Κανονικά, το σόου το άνοιγε η φοράδα με εμένα, αλλά μπήκαν ως last entry άλλες 3 κοπέλες, και έτσι είχαμε λίιιιιιιιιιιιιιιγο χρόνο ακόμα να ετοιμαστούμε. 

Η ομάδα ήταν φοβερή, βοήθεια και συνεργασία για τα πάντα, καλή διάθεση και πολύ καλή ενέργεια!

Προσωπικά ομολογώ πως πάντα με ψάρωναν τα άλογα των άλλων στο ντρεσσάζ. Τεράστια, ανάλαφρα κτήνη. Και εγώ, πάνω στο δόλιο το φοραδάκι, που σαν να κορδωνόταν κάτι στιγμές... 

Φτάνει λοιπόν η στιγμή και φωνάζουν το όνομά μας. Μπαίνουμε, χαιρετάμε κριτές, χτυπάει καμπανάκι, και μπαίνουμε στον στίβο.

Όταν τελείωσε το τεστ, δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευχαριστημένη από την φοράδα. Με εξαίρεση το πρώτο μας αλτ που ήταν λίγο χάλι, η κυρία ήταν απόλυτα συνεργάσιμη, συγκεντρωμένη και σωστή.

Εντάξει, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις του χαρτιού, θα πρεπε να πήγαινε λίγο πιο ζωηρά, αλλά με εξαίρεση αυτό, εκτέλεσε όλες τις ασκήσεις ολόσωστα!

Όπως είπα και στην Μαρίνα όταν κατέβηκα, και τελευταία να έβγαινα μετά από τέτοια ίππευση, δεν θα με πείραζε καθόλου. Γιατί επιτέλους, μία φορά κατάφερα και απέδωσα στο τεστ την προσπάθεια της προπόνησης. 

Η βαθμολογία που πήραμε, ήταν πραγματικά καλή. Με 63,01 βγήκαμε 8ες στην Γενική κατάταξη και 7ες στην Seniors, με διαφορά 0,07 από τον 6ο και μια θέση στην βράβευση. 

Εντυπωσιάστηκα. Δεν περίμενα οτι θα τα πηγαίναμε τόσο καλά :)

Η μεγάλη αδικία όμως, έγινε στην συνέχεια... 

Η φοράδα έτρεχε 12η - δηλαδή 16η και είχε αρχίσει να κουράζεται... ή να χαζεύει... τέλος πάντων, μια φορά, ενώ στο ζέσταμα ήταν μια χαρά, όταν μπήκε να τρέξει με την Νατάσα, ήταν εντελώς... αλλού. 

Και το κρίμα το μεγάλο είναι οτι  η Νατάσα την ίππευσε πάρα πολύ ωραία και σωστά. Παρά την καλή ίππευση όμως, η κυρά-φοράδα αποφάσισε να (ξανά)χέσει μες την μέση του τεστ, και μάλιστα κόβοντας τον βηματισμό της, αποφάσισε να μην καλπάσει όταν έπρεπε, και όοοοταν κάλπασε, ξεκίνησε με λάθος πόδι, και άλλα τέτοια χαριτωμένα που ΠΟΤΕ πριν δεν τα έκανε στην Νατάσα. 

Τι να πω. Είχαμε μείνει να κοιτάμε άναυδοι. Τι βλακείες ήταν αυτές που έκανε?

Και όχι, δεν ήταν υπερκόπωση. Όταν βγάζει 2-3 ώρες μαθήματα τα Σαββατοκύριακα, το να ιππευτεί μισή ώρα για το ένα τεστ και άλλη τόση για το ζέσταμα της Νατάσας, δεν το βρίσκω υπερβολή. 

Όπως και να έχει, την επόμενη φορά που θα πάμε σε αγώνα, η Νατάσα θα τρέξει πρώτη. 

Και μπορεί να μην μπήκαμε έφιππες στις απονομές, αλλά είχαμε παρουσία - με έμμεσο έστω τρόπο, μιας και βοηθήσαμε στις βραβεύσεις, δίνοντας τις ροζέτες και τις καραμέλες στα άλογα. Πόστο ζηλευτό, αν κρίνω από το πόσα κοριτσάκια είχαν έρθει και ζητούσαν να κάνουν αυτά την βοήθεια... Χα!

Στο τέλος και πριν ξαναμπεί η Ladybird στο φορτηγό, ανοίξαμε προς τιμήν της και 2 σαμπανούλες μικρές. Εμ τι? Μόνο φράουλες από τον Θάνο? όοοοοοοοχι... Την γιορτάσαμε κανονικά την πριγκίπισσα, την παινέψαμε και την αφήσαμε στην στοργική φροντίδα των αγοριών (Θάνος & Αλέξανδρος).

Το μόνο κρίμα ήταν που δεν μπόρεσε να έρθει και ο Γιάννης, να καμαρώσει το πόσο ωραία φαίνονταν τα φούτερ που μας έφτιαξε με το λογότυπο του Μοντέρνουν 5άθλου στην πλάτη. 

Για να μην πω το σοκ που έπαθε ο κύριος Γεωργόπουλος όταν του είπαμε οτι ιππεύαμε με άλογο που είναι στους σταύλους του 5άθλου, με προπονήτρια 5άθλου. Ενθουσιάστηκε λέμε!  ;)

Εεεεεετσι, να προμοτάρουμε λίγο την δουλειά που γίνεται εκεί μέσα !

Προετοιμασία για Α3

Εντάξει. Ομολογώ πως ο Last, όταν του φόρεσα τα γερμανικά, ήταν άλλο άλογο. Ναι σιγά το νέο, θα μου πείτε, οποιοδήποτε άλογο δένεται φιόγκος μ'αυτά τα λουριά, γίνεται άλλο άλογο. Το ενδιαφέρον όμως σ'αυτή την περίπτωση ήταν πως ναι με του τα είχα περασμένα, αλλά δεν του τα είχα τεντωμένα. 

Προσπαθούσα να τον μαζέψω με τα κανονικά ηνία, και τα γερμανικά ουσιαστικά τον εμπόδιζαν να τεντώνει απότομα τον λαιμό του, προσπαθώντας μ'αυτό το κολπάκι να κερδίσει έναν πόλεμο νεύρων, στην διεκδίκηση της λούφας.

Κάθε γύρο σχεδόν που έκανα, σε κάθε άσκηση, πάντα τσέκαρα τα γερμανικά μου, οτι δεν ήταν τεντωμένα, οτι δεν κράταγα "περισσότερο" γερμανικά παρά κανονικά, και ομολογώ πως έμεινα πολύ ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα. Και από εμένα, που μάζεψα την τρενάρα σωστά, και από τον Last που ΟΤΑΝ μαζεύτηκε, δούλευε υπέροχα. 

Εντάξει, είχαμε και τις "άτυχες" στιγμές μας, που έκανε τις προσπάθειες να τεντώσει ύπουλα και απότομα τον λαιμό του, αλλά σε γενικές γραμμές, πήγαμε πολύ καλά την Τετάρτη!

Κάνοντας και εγώ την υπερβολή μου, τον έβαλα να κάνει το τεστ Α3, μιας και την Κυριακή θα πάμε με την Νατάσα και την φοράδα να τρέξουμε. 

Ε λοιπόν, έβαλε τα δυνατά του, έκανε τα λαθάκια του, έκανα και εγώ τα δικά μου, αλλά στο σύνολο, ήταν καλά.

ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΑ υπέροχος, ήταν το Σάββατο. Άλλο άλογο... Πάντα με χαλαρά γερμανικά (καλά, όχι τόσο χαλαρά που να απλώνεις βρακιά, απλά όχι τεντωμένα). Μαζεύτηκε μόνος του πιο εύκολα, έκανε τις κάμψεις του, άλλαζε πόδι σε καλπασμό (!!!!!!!), σήκωνε τα πίσω πόδια, άνοιγε βήμα, σε μια φάση είχαμε και την φοράδα μπροστά και μόνο που δεν την πάτησε!

Και κάπως έτσι έληξε η προηγούμενη εβδομάδα, με ηθικό αρκετά υψηλό :)