Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Τελευταία ίππευση για το 2013

Μπορώ να πω, οτι το 2013 ήταν για πολλούς λόγους, μια σχετικά γκαντέμικη χρονιά. Το είπα κομψά... Γάμησέ τα χρονιά ήταν, αν και είχε και μερικές πολύ καλές στιγμές.

Χθες (30/12/13) ήταν η τελευταία ίππευση της χρονιάς.

Πήγα στις 5, αμέσως μετά απο μια κηδεία, σε ψιλοπεσμένη ψυχολογικά. Ο Δημήτρης είχε ήδη καθαρίσει, ξεσκονίσει, σελώσει και φουντώσει την ουρά του Ρινάλντο, και του αρχίσαμε λίγο ζέσταμα...
Αυτές τις μέρες, Μαρίνα και Δημήτρης έχουν στριμώξει τον Μεσιέ Ρινάλντο να μάθει να καλπάζει ΚΑΙ από αριστερά με σωστό πόδι, καθώς επίσης και να αρχίσει να κατεβάζει το κεφαλάκι του και να κρατάει σωστά το σώμα και τον τον λαιμό του.
Είχα καιρό να τον ιππεύσω και έτσι η διαφορά του πριν με το τώρα ήταν αρκετά εμφανής και μεγάλη. 
Για αρχή, έχει δέσει το σώμα του, έχει γεμίσει και το καλύτερο, έχει ισορροπήσει. Το βλέπεις και στα αλτ του αλλά και στο βήμα του όταν τον αλλάζεις κατευθύνσεις. Εντάξει, έχει ακόμα αρκετή δουλειά να κάνει για να σταθεροποιήσει τα μικρά του επιτεύγματα, αλλά η αλήθεια να λέγεται, είναι άλλο αλογάκι!
Και αφού τελειώσαμε με το ζέσταμα, ο Δημήτρης μετέφερε τις οδηγίες της Μαρίνας για ασκήσεις αριστερού καλπασμού. Στην αρχή, δεν τα κατάφερνα, αλλά κάποια στιγμή (ε μια δυο τρεις, με βαρέθηκε ο Ρινάλντο) κάλπασε αριστερά, με σωστό πόδι.
Χαρά εγώ, καμάρι ο Δημήτρης για τον υιό, σκατά στάση η δικιά σας. Αποφάσισα οτι αφού βγήκε σωστό καλπασμό, να τον αφήσω να καλπάσει δυο στίβους αριστερά και να τον βγάλω μπροστά, οπότε είχα ανασηκωθεί. Αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρη οτι αυτή ήταν σωστό, ή αν θα έπρεπε να τον κρατήσω με βαθύ κάθισμα.
Η Μαρίνα όταν ήρθε, μας (εμού και Ρινάλντο) έβαλε να κάνουμε μια ακόμα άσκηση. Δεξιά ίππευση, διαγώνιος, και στο τέλος, αριστερός καλπασμός, με έντονη ένδειξη. 
Λίγο που είχε χαλαρώσει και χάζευε ίσως,ο μικρός, λίγο που εγώ είχα κρυώσει, μας πήρε 2-3 προσπάθειες, αλλά στο τέλος, όλα καλά, ο Ρινάλντο βασιλιάς, εγώ καταϊδρωμένη, και όλα καλά...

Με το που κατέβηκα, η Μαρίνα ρώτησε αν είναι, να βγάλω τον Γκέζερ. Λίγο που έχει πάρει γραμμή την αδυναμία μου, λίγο που έπρεπε να βγει κι αυτός, λίγο που τον είχε ήδη σελώσει ο Χασάν, βρέθηκα στην πλάτη του Πριπρή...

Ο οποίος χθες, ήταν ΤΟΣΟ στραβός, όσο ο δρόμος στα Τέμπη. Καπούλια έξω, κοιλιά μέσα, κεφάλα να χτυπιέται πάνω κάτω δεξιά αριστερά. Εντάξει κύριος, ορίστε, τροχάστε και καλπάστε λίγο να ξεσταθείτε και να ξεμουδιάσετε...
Τι το θελα? Ε? Τι το ήθελα το χαλαρό ζέσταμα?
Πέραν του οτι πήγαινε τάπα λες και ήθελε να τσαλαπατήσει τα άλλα άλογα, τέντωνε και τίναζε απότομα την κεφάλα του, τραβώντας με απότομα, μια μπροστά, μια στο πλάι.
Και μάλλον είχα αρχίσει να κρυώνω στην μέση...
Οπότε, δεν άργησε να έρθει και η κακιά στιγμή, όπου το στραβόξυλο κάνει την καλή, πατάει στραβά κάπου, τραβάει και απότομα το κεφάλι του, και η μέση μου από αριστερά, τραβιέται και τραντάζεται απότομα. 
Εντάξει, ψιλοχλώμιασα από τον πόνο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το λουμπάγκο, αλλά αν δεν είναι, σίγουρα είναι εξ ίσου άθλιο.
Συνέχισα την ίππευση, και κάποια στιγμή που ηρέμισε το παλαβό και μαζεύτηκε, δουλέψαμε σε ευθείες με αλτ και προσπάθεια να ισιώσει κάπως, καθώς επίσης και πάνω στον στίβο το half pass σε βάδην.
Σας πληροφορώ, οτι έχει πιάσει την ιδέα και την εκτελεί πλέον πιο άνετα από την πρώτη φορά. Σε βάδην ακόμα...

Τελειώνοντας την ίππευση, τον πήγα στο μποξ, του έβγαλα τα ηνία, του έβγαλα την σέλα και με το που την ακούμπησα κάτω, έμεινα. Αυτό ήταν. Δεν μπορούσα να σκύψω, δεν μπορούσα να στρίψω, το έπαιρνα όλο μονοκόματα και ο,τι κι αν έκανα πόναγα.
Με βόηθησε ο Χασάν να μαζέψουμε τα πράγματα, χάιδεψα λίγο το μουσούδι του κυρίου Πριπρή, και πήγα σπίτι για καυτό μπάνιο.
Και μόνο που οδηγούσα, πόναγα, θεωρώ φοβερό επίτευγμα που δεν τράκαρα κανένα αυτοκίνητο ή που δεν μου έσβησε. Πολύ πόνος αυτός ο συμπλέκτης για να τον φτάσω...

Δεν πειράζει, ας ήταν ψιλοάτυχη η τελευταία προπόνηση, θέλω να ελπίζω οτι το 2014 θα είναι πιο καλή και τυχερή χρονιά. 
Για εμένα, τους φίλους μου, τα αλογάκια στον στάβλο, για όλους :)

Καλή χρονιά με μέρες γεμάτες φως !!!

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Χριστουγεννιάτικες αλογο-ιστορίες

Όπως είχα υποσχεθεί, αυτό είναι ένα ποστ με χριστουγεννιάτικες αλογο-ιστορίες. Από αυτές που θυμόμαστε με νοσταλγία και χαμόγελο, και κύριοι πρωταγωνιστές είναι τα άλογα - και ο εαυτός μας σε μικρή ηλικία, να προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποκτήσει αλογάκι...
Οι δύο πρώτες ιστορίες είναι από απαντήσεις σας...

"Ήμουν μικρή το πολύ 3 οταν άρχισα επίμονα να ζητάω απο τους δικούς μου άλογο...
Στα 4 μου σε διακοπές με την οικογένεια στην Κρήτη έκλεψα τον γάιδαρο μιας γριούλας και έφυγα νομίζοντας οτι κανείς δεν θα με αναζητήσει! Η κατσάδα ακόμα ηχεί στα αυτιά μου, μα δεν μπορούσα να καταλάβω τι κακό είχα κάνει! 
Στα 5 πια θεώρησα δεδομένο το να το αποκτήσω!! Έμενα βλέπεις κοντά στον παλιό ιππόδρομο, είχα τον πειρασμό μπροστά μου! Έκλαιγα μόνιμα απαρηγόρητη κολλώντας τα μούτρα μου στο τζάμι του αυτοκινήτου οταν έβλεπα να διασχίζουν οι αναβάτες καβάλα την Αμφιθέας!
Απελπισμένοι οι δικοί μου προσπαθούσαν να μου εξηγήσουν οτι δεν γίνετε να πάρουμε άλογο γιατί ζούμε σε ένα μικρο διαμέρισμα με μια υπερβολικά μικρή αυλή! Πάλι δεν τους καταλάβαινα, μα θα το έβαζα στην ταράτσα μας, εκεί που έκρυβα και τα αδέσποτα που μόνιμα μάζευα!! 
Και μια μέρα, στην κλασική μας συνάντηση με τους Τζόκεϊ, αφού σπάραζα απο το κλάμα και κοπανιόμουν στο αμάξι, ήρθε η προσγείωση της μαμάς!! (ακόμα δεν ξέρω γιατί έπιασε...)
"ΕΙΣΑΙ ΨΗΛΗ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ,ΚΟΙΤΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΒΑΤΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΟΙ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΕΣΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΙΠΠΑΣΙΑ!!!"
Οκ προσγειώθηκα ανώμαλα αλλά τι αντίλογο να είχα, ήμουν μικρούλα, το έχαψα!!
Μου πήρε καμιά δωδεκαριά και κάτι χρόνια να καταλάβω οτι ΜΟΥ ΕΙΧΑΝ ΠΕΙ ΨΕΜΑΤΑ!!!"
  
 
   Μαίρη, Προπονήτρια και ιδιοκτήτρια του Ιππικού Ομίλου Ίφιτος 
μαμά διαφόρων αλογομουσούδων



"Η δική μου ιστορία δυστυχώς δεν περιορίζεται μόνο στο οτι χρησιμοποιούσα τα Χριστούγεννα σαν ευκαιρία για να πείσω τους άμοιρους γονείς μου να μου πάρουν άλογο... αυτή η μούρλα ξεκίνησε πριν από 28 χρόνια, όταν γεννήθηκα. Όπως λοιπόν γίνεται κατανοητό, με το που έβλεπα άλογο μπροστά μου, κόλλαγα με τις ώρες και παρακάλαγα να το πάρουμε μαζί. Μια φορά, είπα να το βάλουμε στο αυτοκίνητο για να το πάρουμε, αλλά για να χωρέσει το αλογάκι, ο πατέρας μου θα έπρεπε να πάρει ταξί για να γυρίσει σπίτι... Κοινώς, ήμουν ικανή να τον πετάξω εκτός αυτοκινήτου τον άνθρωπο! Αφού όμως δεν γινόταν αυτό που ήθελα, κατέβαζα κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και αφού φτάναμε σπίτι, ψαχούλευα βιβλία με άλογα από την βιβλιοθήκη και διάλεγα ΠΟΙΑ (όχι ένα παρακαλώ) θα πάρουμε όταν μεγαλώσω. Με τα χρόνια κατάλαβα οτι δεν είναι τόσο εύκολο να πάρω άλογο, για τους γνωστούς οικονομικούς και όχι μόνο, λόγους, παρόλο που συνέχιζα να το θέλω πάρα πολύ και παρόλο που είχα την τύχη να δουλέψω και να συναναστραφώ αυτά τα υπέρχοχα πλάσματα, πάλι δεν πίστευα ποτέ οτι θα έπαιρνα δικό μου. Έλα όμως που τελικά ο Άη Βασίλης είχε φυλάξει τα γράμματά μου και την πιο ανυποψίαστη στιγμή, έφερε στον δρόμο μου την Ladybird! Όταν την είχα πρωτοδεί, πρέπει να πω οτι δεν πίστευα οτι ήταν δικιά μου, φοβόμουν οτι βλέπω κάποιο όνειρο και θα ξυπνήσω απότομα και θα μείνω με την χαρά... αλλά τελικά, το εμπέδωσα με τον καιρό! Χαχαχαχαχαα! Το ίδιο πιστεύω οτι θα συνέβει και σε εκείνη, δεν θα πίστευε οτι της έτυχα εγώ! χαχαχαχχ... Τελικά, το αποδέχτηκε και έτσι φτάσαμε να μην μπορώ να με φανταστώ χωρίς εκείνη, όσο μελό κι αν ακούγεται αυτό!"
Γαλάτεια, μαμά της Ladybird

Οι δύο επόμενες, είναι δικές μου ιστορίες...

Ήταν ίσως ο δεύτερος χρόνος που έκανα ιππασία. Πιτσιρίκι ακόμα, μόλις είχα αρχίσει το Γυμνάσιο, και πήγαινα κάθε Κυριακή πρωί για μάθημα, με την φίλη μου την Τζάνις. Ήμασταν κάπου στα δέκα πιτσιρίκια σύνολο στην Σχολή, και μας είχαν κάνει καλή ομαδούλα. Τα Χριστούγεννα λοιπόν, μετά τις φοβερές μας επιδείξεις με τα παλαβά πόνυ, είχαμε κοπή πίτας!
Εκείνη την χρονιά, είχαν έρθει δυο άλογα στους στάβλους, ο Μέντος και ο Απόλλωνας. Και τα δυο ήταν τόσο αγρίμια, που έριχναν ακόμα και τους προπονητές κάτω, σε σταθερή βάση. Δεν μπορούσαν να τα πουλήσουν με τίποτα, δεν μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν στην Σχολή, δεν ήξεραν τι να τα κάνουν. Τελικά, έβαλαν τον Μέντος ως δώρο, σε όποιο παιδί από την Σχολή έπεφτε το φλουρί. 
Με πλήρη άγνοια του κινδύνου και του οικονομικού κόστους, παρακαλάγαμε όλοι μας να τύχει "σε εμένα σε εμένα σε εμένα" το φλουρί - άλογο!
Τελικά, έτυχε στην Τζάνις. Κατά την γνώμη μου, ήταν ο,τι πιο δίκαιο να το κερδίσει, γιατί ίππευε καλύτερα απ'όλους μας και δεν φοβόταν τίποτα. 
Ξαναλέω. Μιλάμε για ένα άλογο αγρίμι και ένα παιδάκι 1ης Γυμνασίου που ίππευε 2 χρόνια μόλις, και μάλιστα, πόνυ.
Τελικά όμως, μετά από ατελείωτα ροντέο, δαγκώματα, κολικούς, συμφιλιώσεις, ο Μέντος έγινε "άλογο" - όσο αυτό είναι δυνατόν, η Τζάνις έμαθε να τον ιππεύει καλά, και οποιοδήποτε άλλο άλογο επίσης, πήγαν μαζί σε μερικούς αγώνες, και στο τέλος, η Τζάνις πήγε στην Αγγλία όπου και μένει ως τώρα, έχοντας διακρίσεις και επιτυχίες ως απόφοιτος της Καλών Τεχνών, και ο Μέντος βγήκε στην σύνταξη, μασουλώντας ευτυχισμένος χορταράκι σε ένα λιβάδι , όπου πηγαίνουν καθημερινά και τον βλέπουν οι γονείς της. 
Για εμένα είναι από τις πιο γλυκές αλογο-ιστορίες, μιας και γνωρίζω και το παιδί και το άλογο, από την πρώτη στιγμή που έγιναν φίλοι!
Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που μας είπαν οτι το άλογο θέλει κουβέρτα. Το επόμενο πρωί, ήμασταν στον στάβλο, εγώ με μια κουβέρτα ριγέ και η Τζάνις με μια βελέτζα...


Όσο για την δική μου ιστορία... 
Τι να λέμε τώρα. ΚΑΘΕ χρονιά, απ'όταν ήμουν μικρή (προ-δημοτικού) ζήταγα ποικιλοτρόπως ένα άλογο από τον Άγιο Βασίλη. 
Κάθε χρόνο, έγραφα με φοβερή επιμέλεια την κάρτα μου, ζωγράφιζα και το άλογο, ζωγράφιζα όλη την κάρτα για να του αρέσει, έβαζα και χρυσόσκονη και σταύρωνα δάχτυλα. Για κάποιο λόγο, από παιδί ήξερα οτι δεν ήταν τόσο θέμα έγκρισης από τον Άγιο, όσο θέμα έγκρισης από την Μαμά. 
Ίσως γιατί αυτή αντιπροσώπευε τις αρνητικές απαντήσεις του Αγίου στις παρακλήσεις μου.
- Δεν το έγραψες καλά και δεν κατάλαβε τι ήθελες
- Πού θα το βάλουμε το άλογο? (στο μπακόνι!!!)
- ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΜΙΝΑΔΑ!

Εντάξει, αυτό το τελευταίο, με αποτελείωσε. Ήταν ξεκάθαρο. Αφού δεν χωράει από την καμινάδα, πώς να μου το φέρει? Από τότε, έχασα κάθε ελπίδα, και απλά για τα τυπικά, έγραφα την κάρτα μου και πρόσθετα στο τέλος "και ένα άλογο".
Και πάλι, η Μαμά έκανε την θανατηφόρα κίνηση. 
Μια χρονιά, μου είπε οτι δεν θα το πιστέψω τι μου έφερε ο Άγιος Βασίλης! Ένα άλογο!
Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Η σούπερ αλογο-αίσθησή μου, μου έλεγε οτι όχι, δεν υπάρχει άλογο σ'αυτή την ιστορία. Κάτι άλλο συμβαίνει. 
Και έτσι, συνήλθα γρήγορα για να ακούσω και την συνέχεια.
Ναι, ήταν ένα αλογάκι... Ένα μικρό, ξύλινο κουνιστό αλογάκι. Ούτε καν κάτι μεγάλο, σαν το άλογο της Μπάρμπι, με τα πράγματά του. Ήταν ένα μικρό, κουνιστό αλογάκι, που δεν μπορούσα να του κάνω τίποτα, απλά να το κουνάω πέρα δώθε.
Τον επόμενο ένα μήνα, προσπάθησα να το ζωγραφίσω σε χαρτί - με καλά αποτελέσματα, δεδομένου της ηλικίας μου. Τον επόμενο δεύτερο μήνα, κατάφερα να του σπάσω καταλάθος την ουρά. Αυτό ήταν. 
Την κολλήσαμε, έπαθα κατάθλιψη που έσπασα την ουρά του αλόγου που δεν αγαπούσα - όσο να'ναι ήταν κίλλερ-χιούμορ ως δώρο της Μαμάς, αν και με καλές προθέσεις από μέρους της, ένοιωθα τύψεις που δεν το αγαπούσα, και μ'αυτά και εκείνα, κατέληξε κάπου ψηλά για να μην το ξαναχαλάσω. Το έχω μέχρι και σήμερα και ξέρω οτι σίγουρα δεν θα κάνω ποτέ τέτοιο καψόνι στο παιδί μου, αν μου ζητήσει ποτέ άλογο. Το απλό "όχι" δεν είναι τελικά το χειρότερο...



Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Leg yield και Half pass

Μετά τις Χριστουγεννιάτικες Επιδείξεις (χρωστάω ποστ), η Μαρίνα μας έβαλε όλους, αναβάτες και άλογα, να δουλέψουμε πιο τεχνικά την επίπεδή μας.
Την Παρασκευή, έβγαλα τον Γκέηζερ, ο οποίος είχε κάνει το ξεσάλωμα / ξεμούδιασμά του εις βάρος της καημένης της Βίκης. Με άλλα λόγια, την είχε τραβολογήσει σε όλο τον στίβο. 
Όταν ανέβηκα, και αφού κάναμε λίγο ζέσταμα - για εμένα περισσότερο, και τον μάζεψα, ξεκινήσαμε άσκηση επί στίβου σε βάδην, leg yield (απόδοση ποδιού?!?).
Το σώμα αρχικά ήταν σε ευθεία, με κάμψη του κεφαλιού προς το εσωτερικό του στίβου μετά, με κάμψη του κεφαλιού, προς το εξωτερικό. Το κάναμε σε βάδην, τροτ ανακουφηστικό και εδραίο, και μετά σε καλπασμό. Ο Γκέηζερ φάνηκε να ενθουσιάζεται με την άσκηση, γιατί είχε μαζέψει σωστά το κεφαλάκι του (90μοίρες) και συνεργαζόταν απόλυτα σε όλες τις κάμψεις. Συν του ότι είχε φοβερό ρυθμό και σήκωνε ωραία και τα τέσσερα πόδια - δεν έσερνε τίποτα τεμπέλικα και δεν τρεχάλιζε. 
Στη συνέχεια, πιάσαμε να κάνουμε μικρές διαγωνίους με leg yield. Με το σώμα του να έχει μια ελάχιστη κάμψη στα αριστερά, προχώραγε μπροστά και δεξιά, σταυρώνοντας ελαφρώς τα πόδια του και μόλις φτάναμε στην άλλη πλευρά, άλλαζε την μικρή κάμψη του σώματός του προς τα δεξιά και μόλις περνάγαμε την γωνία της άσκησης για την επόμενη μικρή διαγώνιο, ξανακάναμε την άσκηση. Σε τροτ ήταν ΠΑΡΑ πολύ καλός. 
Αλλά η ευχάριστη έκπληξη, ήρθε στον καλπασμό. Ως τώρα, δεν είχα καταφέρει τον Γκέηζερ να αλλάξει πόδι σε καλπασμό, και όταν το έκανε, μπερδευόταν γιατί μάλλον το έκανε κατα λάθος, οπότε έπεφτε σε τροτ.
Κάνοντας leg yield σε μικρή διαγώνιο, σε καλπασμό, στην νοητή μέση της ευθείας, του ζήταγα να κάμψει από την άλλη το σώμα του. Στην αρχή, έκαμπτε από την άλλη, όπως του ζήταγα, κρατώντας όμως τον καλπασμό του, με αποτέλεσμα όταν φτάναμε στην πλευρά που θέλαμε, και πριν μπούμε στην γωνία, να μην βολεύεται, και να τροχάζει 2 βήματα, ώστε να πιάσει τον σωστό καλπασμό. Μετά την τρίτη ή τέταρτη φορά, άρχισε να αλλάζει μόνος του το πόδι στον καλπασμό, ώστε να βολεύεται ο ίδιος καλύτερα. Πολύ ευχάριστη αίσθηση. Η αλήθεια είναι πως δεν το έκανε πολλές φορές, αλλά και λίγο που έγινε, προσωπικά, με χαροποίησε πολύ. Ήταν υπέροχος  και το μάθημα, φανταστικό!

Το leg yield είναι μια πλάγια κίνηση που εκτελείται από το άλογο, κατά την οποία, κινείται ταυτόχρονα μπροστά και πλάγια. Το σώμα του είναι ευθυγραμμισμένο, αν και μπορεί να έχει μια ελαφριά κάμψη προς τα έξω - στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που κινείται. Θεωρείται ως μια από τις τρεις βασικές ασκήσεις που οδηγούν στην εκμάθηση ασκήσεων πλάγιου βηματισμού. 
Πάντως, θεωρείται από αρκετούς πως εφ'όσον το άλογο και ο αναβάτης μάθουν να εκτελούν την άσκηση αυτή σωστά, δεν θα πρέπει να επιμείνουν να την επαναλαμβάνουν πολύ (σε υπερβολή), γιατί πιθανόν να δημιουργήσει μπέρδεμα στο άλογο και να εκτελεί με λάθος τρόπο άλλες ασκήσεις.


Το Σάββατο, ξαναπήρα το μεσιέ Πριπρή. Αυτή τη φορά, λέει η Μαρίνα, θα δοκιμάσουμε να μάθουμε το half pass.
Αν δεν με απατάει η μνήμη μου, στο παρελθόν είχα κάνει ΜΙΑ προσπάθεια με την φοράδα να εφαρμόσω εντολές σε άσκηση για half pass με σχετική επιτυχία (εγώ ήμουν η αποτυχία, η φοράδα η επιτυχία, ε βγήκε ο μέσος όρος). Να θυμίσω εδώ πως μπορεί σε αρκετούς αυτά που γράφω να είναι από στοιχειώδη μέχρι και αυτονόητα, αλλά για εμένα, ΔΕΝ είναι. Για την ακρίβεια, το χαφπάς (βαριέμαι να αλλάζω πληκτρολόγιο...) ακόμα το μαθαίνω. 
Το αστείο ήταν ο καημένος ο Γκέηζερ,  μόλις άρχισα να του ζητάω την άσκηση σε βάδην, πήγε να το παίξει εξυπνάκιας/ξερόλας μαθητής της τάξης και ήθελε να τροχάσει - ως γνωστός παπατρέχας που είναι ώρες ώρες.
-Α leg yield κάνουμε πάλι? Το χω το χω !!!
- Όχι...
- Α ώμο εντός? Το χω το χω, κοίτα !!!
- Όχι λέμε!
- Α, απλά διαγώνιο θες να κάνουμε?
- ΟΧΙ! 

Κάποια στιγμή, μπερδεύτηκε. Κατάλαβε πως όχι, τίποτα απ'όσα ήξερε ή είχε πρόχειρα στην μνήμη του δεν ήταν αυτό που του ζητάγαμε.
Και ξαφνικά, έγινε ΆΛΛΟ άλογο. Απολύτως διστακτικός στο να κάνει ένα βήμα μπροστά, μαζευόταν και μασούλαγε πρόθυμα την στομίδα του, γύριζε για να του χαϊδέψω την κεφάλα. Γενικά, τον έπιασε κάτι σαν μαμακίαση που πιάνει τα παιδάκια πρώτη μέρα στο Δημοτικό. Έψαχνε για συνεχή και σαφή καθοδήγηση, επιβεβαίωση και αγάπη. Και δεν τρόχαζε με ΤΙΠΟΤΑ.
Εδώ με το ζόρι τον έβαζα να κάνει βάδην. Δεν ήταν σίγουρος τι να κάνει και πότε το έκανε σωστά. 
Όλη μας η προπόνηση, με εξαίρεση το ζέσταμα, έγινε σε βάδην. Ποιος ο λόγος να τον πιέσω να τροχάσει σε μια άσκηση που δεν καταλάβαινε και δίσταζε ακόμα και στο βάδην?
Είχαμε πιάσει μια ευθεία και την κάναμε συνέχεια, πότε από την μια, πότε από την άλλη. ΤΟΣΟ πόδι, δεν έχω βάλει ποτέ στον Γκέηζερ. Είχα αρχίσει να πεθυμώ ένα σπιρουνάκι ή μια μάστιγα, αλλά μετά σκεφτόμουν πάλι τον λόγο που δίσταζε, και προτίμησα να πάμε με τον ρυθμό του. 
Μόλις την κάναμε σωστά συνεχόμενα μερικές φορές, του χαλάρωνα τα ηνία να απλωθεί και να ξεπιαστεί, να χαλαρώσει λίγο, μετά τον ξαναμάζευα και την ξανακάναμε.
Μέχρι το τέλος του μαθήματος, είχε αρχίσει να καταλαβαίνει τι του ζήταγα και στα πλαίσια του δυνατού, το εκτελούσε σωστά. Αργούσε λίγο στην αρχή, αλλά μετά το έκανε. 
Στην αρχή, όταν δίσταζε ή μπερδευόταν, του έβαζα πόδι και του ζήταγα έστω και σε βάδην, να κάνει σωστά μια απλή διαγώνιο, απλά να μην μπερδευτεί και αρχίσει να μένει σε επιτόπια βήματα απελπισίας. Στο τέλος, ήταν πολύ καλύτερος, αλλά σίγουρα πρέπει να τον ξανακάνουμε σε βάδην μερικές φορές ακόμα πριν του το ζητήσουμε σε τροτ. 

Το half pass είναι επίσης μια πλάγια κίνηση, όπου το άλογο κινεί το σώμα του ευθεία και πλάγια ταυτόχρονα. Αντίθετα από το leg yield, το σώμα του είναι ευθυγραμμισμένο, με μια ελαφριά κλίση προς την εσωτερική πλευρά - προς την κατεύθυνση όπου κινείται. Είναι πιο προχωρημένη άσκηση από το leg yield και απαιτεί περισσότερη ισορροπία από το άλογο και τον αναβάτη κατά την εκτέλεσή της.
Κατά την εκτέλεσή της, το άλογο δεν πρέπει να χάσει τον ρυθμό του ή την ποιότητα του βηματισμού του και σαν άσκηση, απαιτεί από το άλογο να χρησιμοποιήσει σωστά το πίσω του σύστημα και με αυτό τον τρόπο βοηθάει στο να μαζεύεται σωστά και στο να διατηρεί την ώθησή του.


Μιας και πήζω αγρίως στο γραφείο, δεν κατάφερα να ιππεύσω πάνω από αυτές τις δύο φορές, αλλά για εμένα ήταν πολύ ενδιαφέροντα και ευχάριστα μαθήματα, και πιστεύω πως αν συνεχίσει έτσι ο Γκέηζερ, θα γίνει ο νέος Ριγγολέτο/ Νέρο - το άλογο που θέλουν όλοι να ιππεύσουν. Και αυτό γιατί όχι μόνο έχει γίνει ευχάριστος στην επίπεδη, αλλά και επειδή θα βελτιωθεί και πολύ η προσέγγισή του στα εμπόδια.
Εντάξει, δεν θα γίνει ποτέ "δάσκαλος" σαν τον Ριγγολέτο, που περνάει κόσμο στην λισάνς των εμποδίων και ξεαγχώνει και τον πιο αγχωμένο αναβάτη, αλλά σίγουρα θα είναι πολύ ευχάριστη επιλογή για οποιονδήποτε ελάχιστα πιο προχωρημένο!

Μαμά - Μαίρη, σ'ευχαριστούμε που μας διαθέτεις το διαμαντάκι σου :)

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Όλα τα 'χε η Μαριωρή...

ο φερετζές της έλειπε!
Γνωστό το γνωμικό και νομίζω πως ταιριάζει τέλεια στη σημερινή ανάρτηση - και εξηγώ:

Πέρυσι ήμουν ΠΟΛΥ στριμωγμένη οικονομικά, για διάφορους λόγους. Μαζί με εμένα, και οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες φυσικά, αλλά αυτό δεν με περιόριζε λιγότερο. Κάποια στιγμή το καλοκαίρι, σαν να πήραν μια μικρή ανάσα τα οικονομικά μου. 
Και σε συνδυασμό με μια ιδέα που συζητιόταν αρκετά, έκλεισα εισιτήρια για Παρίσι (μιας και τον Αύγουστο, αν έκλεινες για Δεκέμβρη σε εκτός Χριστουγέννων μέρες, ήταν πολύ φτηνά) για 4 μέρες, Παρασκευή με Δευτέρα.
Πάντα ήμουν της γνώμης οτι το να παρακολουθώ αγώνες ιππασίας υψηλού επιπέδου και κατα προτίμηση, όχι μόνο από Ελλάδα, με βοηθάει και μου ανοίγει το μυαλό, με κάνει να παρατηρώ λεπτομέρειες που ναι μεν δεν με αφορούν, αλλά έχει ενδιαφέρον να βλέπεις πώς ιππεύουν οι επαγγελματίες, συν του οτι είναι εκπληκτικό θέαμα από μόνο του!
Έτσι λοιπόν, έκλεισα εισιτήρια για να παρακολουθήσω το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε (7-8/12/13) το Gucci Paris Masters Grand Slam Indoors

Δεν θα γράψω λεπτομέρειες, γιατί αν ξεκινήσω, δεν ξέρω πού και πότε θα τελειώσω. Θα πω μόνο τα εξής:
Την Παρασκευή, δυο εξαιρετικοί κύριοι μας λυπήθηκαν, δυο κοριτσάκια να ξεροσταλιάζαμε στο κολλέκτινγκ, κοιτώντας σαν ξερολούκουμα τα άλογα και τον χώρο γύρω, και μας παραχώρησαν δωρεάν τα εισιτήρια τους και παρακολουθήσαμε τον τελικό του Longines Speed Challenge !!!
Συγκλονιστική η εμπιστοσύνη μεταξύ αναβατών και αλόγων, όταν σε τέτοια ύψη βλέπαμε κοφτές ανάποδες στροφές, άνοιγμα καλπασμού και ανασήκωμα είτε από μακριά, είτε από κοντά, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό από άλογα ή αναβάτες! 



Το Σάββατο, στον αγώνα με τα κοστούμια, την παράσταση έκλεψε ένας εξαιρετικός αναβάτης,  ο Thierry Rozier ντυμένος Freddy Mercury στο "I want to break free", με την Ηλέκτρα Νιάρχου να είναι το ζευγάρι του.
Ναι, έκανε άπταιστη με τακούνια, ζαρτιέρες, ψεύτικο στήθος ΚΑΙ χαιρετώντας τον κόσμο πηδώντας τα όξερ. Υπέροχος!
Τα-τααααα !!!
Ένας πειρατής και ένας ιππότης, συζητάνε έναν Φρέντυ Μέρκιουρι...

Το επόμενο αγώνισμα ήταν η Μάχη των Φύλων. 
Γυναικεία ομάδα vs Αντρική ομάδα.

Οι γυναίκες ίππευσαν πολύ προσεκτικά και γρηγορότερα από τους άντρες, κατακτώντας έτσι την νίκη - και με έναν αποκλεισμό παρακαλώ, μιας και μια αμαζόνα έπεσε μαζί με το άλογό της μέσα σε όξερ, ευτυχώς χωρίς να χτυπήσουν. 
Την πρώτη θέση όμως στο ατομικό, το πήρε άντρας. Άντε καλά, του χαριστήκαμε. 
Προσωπικά, από γυναίκες - αν και ΦΥΣΙΚΑ ήταν όλες εξαιρετικές, μου άρεσαν περισσότεροι η Πορτογαλέζα Luciana Diniz (τέταρτη από αριστερά), η Jessica Springsteen και η Αμερικάνα Reed Kessler (τρίτη από αριστερά). Όλες ήταν εξαιρετικές, απλά με αυτές τις τρεις, χάζευα... Για να μην αναφέρω φυσικά και την νούμερο ένα, Edwina Tops-Alexander (τρίτη από δεξιά), η οποία κοντραριζόταν στα ίσια με τους άντρες σε όλα τα αγωνίσματα - σε αναμμένα κάρβουνα κάθονταν οι πρώτοι όσο έτρεχε η Εντουίνα...

Την Κυριακή νοιώσαμε δέος κοιτάζοντας το ύψος (και φάρδος παρακαλώ) των εμποδίων στο Grand Prix 5*, όπου ξεχώρισε το πανέμορφο άλογο του Σκώτου Scott Brash, η Ursula XII, που παρά την δεύτερη θέση του, πιστεύω ήταν το πρόσωπο της διοργάνωσης, μιας και όλες του οι εμφανίσεις ήταν εξαιρετικές και πολύ αποφασιστικές για την πρωτιά. Παρά τις νίκες τους τις άλλες μέρες όμως, νικητής την Κυριακή βγήκε ο Γάλλος Kevin Staut, με την Silvana ενώ τρίτος ο Ολλανδός (με το όνομα γλωσσοδέτη) Gerco Schroder με τον εκπληκτικό London (ναι ναι, το φανταστικό άλογο των Ολυμπιακών Αγώνων 2012).


Με το τέλος των αγώνων υπερπήδησης, μείναμε για να χαζέψουμε λίγο, μιας και είχε επίδειξη indoors polo, με ζευγάρια παικτών, Αγγλία - Γαλλία. Παρά την παράδοση των Άγγλων, το ματς του έληξε υπέρ των Γάλλων, αν και για να είμαι ειλικρινής, οι Άγγλοι έπαιζαν με στυλ, οι Γάλλοι τα μισά τα έβαλαν στην τύχη και όπως να'ναι. 

Στα αναμνηστικά και "τρόπαια" του Σαββατοκύριακου, βάζω τις φωτογραφίες με τους αναβάτες. Ντρεπόμασταν για να είμαι ειλικρινής, να τους ζητήσουμε να φωτογραφηθούμε, αλλά σκέφτηκα το εξής.
Είναι η πρώτη και πολύ πιθανόν η τελευταία φορά που βρίσκομαι ΤΟΣΟ κοντά σε ΤΕΤΟΙΑ ονόματα, αν δεν το κάνω τώρα, θα μετανιώνω για πάντα. Και έτσι, το τόλμησα και πολύ χάρηκα που μαζί με ένα κορδόνι για πάσο, που γράφει Gucci, το οποίο διεκδίκησα εις την άπταιστην γαλλικήν* (στα αγγλικά δεν με καταλάβαιναν τι ήθελα) από έναν ευγενέστατο - τζέντλεμαν κύριο της FEI, στα αναμνηστικά μου είναι η φωτογραφία με τον χρυσό Ολυμπιονίκη του 2004 (Rodrigo Pessoa), τον αργυρό Ολυμπιονίκη του 2012 (Gerco Schroder) και τον νικητή του Gucci Masters Grand Prix 2013 (Kevin Staut).
 *έλα μην ακούω γέλια...





Καθότι είμαι λίγο της απληστίας, θα ήθελα και μια φωτογραφία με τον φανταστικό (και μικρό σε ηλικία) Scott Brash, αλλά δεν τον είδα κάπου. Δεν πειράζει. Είμαι υπερ-χαρούμενη με όσα είδα σε 3 μέρες !
Είδα όμως από κοντά Άλβαρο και Αθηνούλα. Όσο να'ναι, κι αυτή είναι δύσκολο θέαμα να το πετύχεις από κοντά, χαχαχαχα.

Θα ήθελα να πω "και του χρόνου" ή "και στον επόμενο", αλλά όπως είπα στην αρχή, όλα τα 'χε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε. Δεν είμαι για άλλα τέτοια "ανοίγματα" πλέον, οπότε θα μείνω με τις υπέροχες αναμνήσεις, να τις φέρνω ξανά και ξανά στο μυαλό μου και να περπατάω νοερά όλους τους δρόμους που περπατήσαμε, όλα τα μαγαζιά που κάτσαμε να φάμε, τα κρασιά που ήπιαμε και τις διαδρομές που είδαμε...

Ήταν φανταστικά !!!

Φυσικά, κάναμε και την ΙΠΠΑΣΙΑ μας !!!
Και όπως διαπιστώσαμε, ΠΑΝΤΟΥ υπάρχει ένας Νέρο...






Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

Χριστούγεννα στον στάβλο !!!

Πιστεύω πως οι περισσότεροι, όταν ήμασταν παιδιά είχαμε δοκιμάσει ποικιλοτρόπος να αποκτήσουμε ένα δικό μας αλογάκι.
Είτε το παίρναμε από το μποξ του και το βάζαμε σε κάποιο άδειο με την ελπίδα να ξεγελάσουμε τους πάντες οτι αυτό είναι "άλλο" άλογο και οτι είναι δικό μας, είτε επιχειρηματολογώντας σε έντρομους γονείς, ή ακόμα, όσο μας έπαιρνε ηλικιακά, ζητώντας σταθερά από τον κύριο εκ Καισαρείας, να μας φέρει ένα άλογο.



Για τα Χριστούγεννα έχω τις εξής 2 ιδέες για αναρτήσεις - και θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα η συνεισφορά σας και στις δυο περιπτώσεις.


1. Συλλογή από ιστορίες για το πώς χρησιμοποιήσαμε Χριστούγεννα & Πρωτοχρονιά για να αποκτήσουμε αλογάκι και πώς μας γείωσαν οι γονείς - ή σε περιπτώσεις happy ending, τι έγινε τελικά?


2. Τι Χριστουγεννιάτικο δώρο νομίζατε πως θα ζήταγαν τα άλογα του στάβλου μας? (αυτή η ερώτηση για τους εκτός στάβλου, μπορεί να γίνει: Τι Χριστουγεννιάτικο δώρο νομίζατε πως θα ζήταγε το άλογό σας, με μια εξήγηση του γιατί).



Για τις απαντήσεις, 
μπορείτε να αφήνετε στα σχόλια κάτω, 
βάζοντας έναν αριθμό μπροστά, 1 ή 2 για να ξέρω σε ποια από τις 2 ερωτήσεις απαντάτε - αν θέλετε και στις δυο, τόσο το καλύτερο !!!




Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

Μονόμπατα

Την Παρασκευή, κατάφερα και έκλεψα λίγο χρόνο από το γραφείο, παίρνοντας ένα πολύ σοβαρό ύφος και ανακοινώνοντας οτι " θα φύγω νωρίτερα γιατί έχω μια δουλειά".
Έτσι, βρέθηκα στον στάβλο αρκετά νωρίς για να κουρέψω τον Γκέηζερ. 
Αν και αρχικά είχα υπολογίσει να του κάνω ένα κουρεματάκι α λα high trace, τελικά είδα οτι αυτό το άλογο, όταν ιδρώνει, ιδρώνει ΠΑΝΤΟΥ, και έτσι, κουρεύτηκε κορμός και λαιμός, αφήνοντας κεφάλι, πόδια και το σημείο που ακουμπάει η σέλα του με τρίχα.
Εδώ να πω οτι (1) ο Δημήτρης αν και πολύ καλός μπαρμπέρης είναι εντελώς ψυχαναγκαστικός όταν κάνεις εσύ αυτό που θέλει να κάνει αυτός και (2) τελικά τον κούρεψα σε γενικές γραμμές και άφησα κάτι ελάχιστες λεπτομέρειες για την επόμενη φορά, μιας και ο κυρ-Γκέηζερ είχε κόψει τις φλέβες του και εμένα είχε πιαστεί το χέρι μου από την πανάλαφρη και τελευταίας τεχνολογίας μηχανή κουρέματος που έχουμε. Τέλος (3) να πω οτι ΤΟΣΟ μακριά τρίχα δεν έχω κουρέψει ΠΟΤΕ. Ούτε από κεφάλι αγοριού, ούτε από άλογο. Μιλάμε για σοβαρή τρίχα.
Μου πήρε αρκετή ώρα να κουρέψω μασχάλες και γενικά, σημεία που το δέρμα κάνει δίπλες, γιατί φοβόμουν μην τον τσιμπήσω με τα ψαλίδια. Τελικά τα καταφέραμε, χάρη στην υπομονή του, και τον κούρεψα χωρίς να πληγωθεί πουθενά. Ανάσες εγώ............
Βρήκαμε και με τον Χασάν μια καλή κουβερτούλα να του φοράει τα βράδια, και όλα καλά!

Και κατεβαίνω στον στίβο για ίππευση. Η ομάδα είχε ως εξής:  πήρε η Ήβη την φοράδα, πήρα εγώ τον Λαστ κα η Νατάσα τον Γκέηζερ. Εγώ και η Ήβη κάναμε την επίπεδή μας και η Νατάσα με τον Γκέηζερ, μας χάρισαν στιγμές γέλιου κατά την υπερπήδηση εμποδίων - κυρίως από τον σχολιασμό της Νατάσας για τον κατά γενική ομολογία, Γκαζιάρη Γκέηζερ.
Το θέμα είναι, οτι εγώ με τον Λαστ, να... πώς να το πω... Δεν είχαμε μεγάλη επιτυχία. Μας πήρε πολύ ώρα και αρκετούς κύκλους σε γωνίες και ευθείες, και οχτάρια, και ασκήσεις στον κύκλο σε τροτ και καλπασμό για να κόψει το στυλ του ιστιοπλοϊκού που έχει. 
Συγκεκριμένα, με παίδευε από την δεξιά του πλευρά. Από την αριστερή φαινόταν να βολεύεται κάπως καλύτερα, να μαζεύεται, να ακούει το πόδι, γενικά, να επικοινωνεί. Από δεξιά, σαν κούτσουρο.

Καλά, φταίει και το γεγονός οτι του ζήταγα ασκήσεις που γενικά δεν κάνει χωρίς σπιρουνάκι και δεν φόραγα σπιρούνι. Με αποτέλεσμα, να πιέζω πολύ περισσότερο, να φτάνει ΚΑΠΟΙΑ στιγμή να "ακούει" στο πόδι και μετά από δυο βήματα, να χαλάει την άσκηση και εγώ να μην έχω επιπλέον δύναμη να τον στηρίξω.
Φρόντιζα να είμαι σε ευθεία, να μην γέρνω από την μια ή την άλλη, τσέκαρα να μην κάνω - το κατα δύναμη, για μένα μιλάμε - καμπούρα, να είναι σε ευθεία οι ώμοι μου, το κεφάλι μου επάνω, και λοιπά και λοιπά...
Στο τέλος, καταφέραμε σε βάδην και σε τροτ με μακρύ ηνία, να έχει την κεφάλα του σε 90 μοίρες και τον λαιμό σχετικά συμμαζεμένο, κρατημένο με αξιοπρέπεια και όχι σαν σκοινί μπουγάδας.
Έξοχα! 
Πατ πατ πατ στο σβερκάκι του, τρίψιμο στο αυτάκι το ιδρωμένο, χαμόγελο περήφανης "μανούλας" που τέλος πάντων, αν και μετά από ιδρώτα, το καμάρι της τα κατάφερε!
Ξεΐδρωμα, και άντε να πάμε πάνω. 

Με το που κατεβαίνω από την σέλα, μένω άγαλμα.
Από αριστερά όλα καλά, αλλά η δεξιά μου πλευρά, πόναγε σε βαθμό που δεν μπορούσα να κινηθώ χωρίς να κάνω αστείους μορφασμούς και ήχους.
Κοιτώντας την παρακάτω εικόνα, θα μπορούσα να πω οτι οι εξής μύες μου πόναγαν και διαμαρτύρονταν με κάθε τρόπο:

από την δεξιά πλευρά ΜΟΝΟ και αρχίζοντας από πάνω προς τα κάτω...

  1. Πλατύς ραχιαίος
  2. Πρόσθιος οδοντωτός
  3. Προσαγωγός
  4. Γαστροκνήμιος


Κοινώς, μια περικοκλάδα πόνου είχε τυλιχτεί γύρο από την δεξιά μου πλευρά. Πρώτη φορά με πονάει το εξωτερικό της γάμπας μου και η μισή μου πλάτη μόνο.
Αφού κατάφερα, με διάφορες διατάσεις, τεντώματα και ο,τι μπορούσα να σκεφτώ, να μπω στο αυτοκίνητο και να οδηγήσω ως το σπίτι, ένα καυτό μπάνιο που κράτησε ώρα, έδωσε ευτυχώς ένα τέλος σ'αυτόν τον πόνο.

Την επόμενη μέρα, δεν ήμουν σίγουρη αν ήμουν σε θέση να καβαλήσω, οπότε, πέρασα από τον στάβλο να χαζέψω λίγο και ίσως να φτιάχναμε καμιά διαδρομή.

Ο Νέρο ήταν έξω με τον Αντρέα, έναν παλιό πενταθλητή που χαίρομαι κάθε φορά που βλέπω να ιππεύει, μιας και είναι ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος, σωστός αθλητής και καλός ιππέας. Είχε ενδιαφέρον να τον παρακολουθώ στην υπερπήδηση, γιατί έχει τον αέρα του "παλιού" - και γενικότερα, την παλαιού τύπου ίππευση, με το βαθύ κάθισμα που δεν βλέπει κανείς συχνά πια, μιας και όλοι τρέχουν τα άλογά τους σχεδόν όρθιοι.

Μερικά στιγμιότυπα... (είχε και τις αρνήσεις του στο όξερ, αλλά αυτό ήταν από άποψη του Νέρο και όχι από λάθος του Αντρέα. Στο τέλος, μετά από τρεις τέσσερις αρνήσεις άνευ λόγου, έφαγε ο κοντός 1-2 ψιλές στα παχουλά του καπούλια και πήδηξε ωραιότατα και ξεκόλλησε το μυαλό του).


Όπως βλέπετε, μια χαρά το πέρναγε ο κυρ-Νέρος το κάθετο. Τι του βρώμισε όταν έγινε όξερ ήθελα να'ξερα...

Αίλουρος λέμε ο κοντός !!!

Λίγο αργότερα, όντως φτιάξαμε μια διαδρομή, με 6 συνολικά άλματα: 3 κάθετα, 1 όξερ, ένα διπλό (με κάθετα). Τίποτα το εξτρήμ και αρκετά άνετη και απλωμένη για να αρχίσουμε ξανά, αλογάκια και αναβάτες να περνάμε διαδρομές.

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Ιππικές ταινίες - μέρος 3: Δύση

Εντάξει. Αν δεν είχα μεγάλο ρεπερτόριο στον ιππόδρομο, φοβάμαι οτι εδώ είναι ακόμα μικρότερη λίστα μου. Και πάλι, οποιοσδήποτε προτάσεις για να την αυξήσω, ευπρόσδεκτες !
Διευκρίνηση: Στον τίτλο Δύση περιλαμβάνω τόσο γουέστερν ταινίες με θέμα τα άλογα, όσο και ταινίες που έχουν να κάνουν με ιππασία στις ΗΠΑ, σε πλαίσια που δεν χωράνε ούτε στον ιππόδρομο αλλά ούτε και στην κλασσική ιππασία. 

Στην Αμερική, ένα κορίτσι ονειρεύεται να φτάσει στην Ατλάντα, το μέρος που "όλα τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα". Στο ταξίδι της προς την "Ιθάκη" της, πιάνει δουλειά ως σταβλίτης σε ένα σόου βουτιάς αλόγων και σιγά σιγά, παλεύει να εξημερώσει κι αυτή ένα άλογο, όπου θα μπορεί να κάνει μαζί της την βουτιά. 
Υπέροχη ταινία!


Ο Ωκεανός της Φωτιάς είναι μια κούρσα στην έρημο, όπου μόνο Αραβικά άλογα, από τις καλύτερες γενιές και με τα καλύτερα "αίματα" μπορούν να συμμετάσχουν, μόνο το κρεμ ντε λα κρεμ των Αραβικών, και μόνο οι καλύτεροι αναβάτες.
Μέχρι που ένας Σεΐχης, οικτίρει τους Δυτικούς αναβάτες και καλεί τον καλύτερο καουμπόυ του Αμερικάνικου Ιππικού, να λάβει μέρος σε αυτόν τον αγώνα, με το μάστανγκ του, τον Hidalgo, θέλοντας να αποδείξει την ανωτερότητα τόσο των Βεδουίνων αναβατών, όσο και των Αραβικών αλόγων, ενάντια στον καλύτερο αναβάτη και άλογο των Δυτικών.
Fun facts: 
1. Παίζει ο Άραγκορν.
2. Ο Άραγκορν, μετά το τέλος της ταινίας, αγόρασε το άλογο που έπαιζε τον Χιντάλγκο.

Ο ήρωας της ταινίας, υπόσχεται στον ετοιμοθάνατο φίλο του, οτι θα φροντίσει μετά τον θάνατό του τόσο το ράντζο του όσο και την γυναίκα του. Φτάνοντας όμως στο ράντζο, θα βρει πως ο τοπικός άρχων της περιοχής, όχι μόνο θέλει το ράντζο, αλλά και την γυναίκα του φίλου του και μάλιστα, τα διεκδικεί με ύπουλο τρόπο.
Fun fact:
1.Παίζει ο Αρχηγός της Αστυνομίας από το Blue Bloods.



Μια ταινία - ντοκυμαντέρ, για τον θρύλο των ροντέο, Μπρους Φορντ, τον πρώτο που κέρδισε πάνω από ένα εκατομμύριο από τις νίκες του στο σκληρό επάγγελμα του ροντέο - μαζί με μια ασταθή σπονδυλική στήλη.



Η ιστορία του Lane Frost, παγκόσμιο πρωταθλητή στο ροντέο (καβάλημα ταύρου), οι φιλίες του με άλλους σημαντικούς αναβάτες και ο γάμος του.
Fun facts:
1. Ψάξτε σε σκηνές ξενοδοχείου για μια νεαρή και άγνωστη ακόμα Μπρίτζετ Τζόουνς!
2. 8 δευτερόλεπτα είναι η μέγιστη διάρκεια καβαλήματος ταύρου ή αλόγου σε αγώνες ροντέο, ώστε να προστατευθεί η καλή κατάσταση του αλόγου, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.
3. Πρωταγωνιστεί ο Ντύλαν από το Μπέβερλι Χιλλς...