Ιππ- ιατρικό Ανακοινωθέν

Το 2014 δεν μας μπήκε και πολύ καλά...

Η φοραδούλα και ο Λαστ είχαν θέματα με τα πόδια, και από αναβάτες, ο καημένος ο Δημήτρης έφαγε μέχρι και σήμερα δύο γερές τούμπες από τον Νέρο. Ξέρετε, αυτές που σε στέλνουν νοσοκομείο να δεις τι έπαθες...

Στα καλά νέα της ημέρας και χρονιάς, είναι πως η φοράδα πάει όλο και καλύτερα με το πόδι της - απ'όσο έχω ακούσει τουλάχιστον, κι έτσι ίσως να σταματήσει να ρίχνει αυτό το παραπονεμένο βλέμμα της κάθε φορά που βγάζουμε τον μεγάλο της έρωτα για προπόνηση (Νέρο) και αυτή μένει μέσα.

Επίσης καλά είναι και τα δύο πόδια του Λαστ. Έχουν κλείσει οι πληγές του και πλέον όχι μόνο μπορεί και πηδάει πάλι, αλλά έχει ξεκουραστεί αρκετά και έτσι όποιος τον ιππεύει πλέον, δεν χρειάζεται ούτε μαστίγιο, ούτε σπιρούνι - αρκεί να μπορεί να βάζει λίγο δυνατά το πόδι του όταν χρειάζεται.

Στα κακά νέα της ημέρας, είναι η πτώση του Δημήτρη από τον Νέρο. Για ΠΡΩΤΗ φορά, είχαμε πτώση από τον Νέρο που οφείλεται σε άλλο λόγο και όχι στην τσαχπινομαλακία του. 

Αφού έκαναν ζέσταμα με ένα κάθετο, η Μαρίνα τους έστειλε να πηδήξουν ένα όξερ αρκετά στενό και όχι πάνω από μέτρο. Τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή. Την πρώτη φορά πήδηξαν μια χαρά, την δεύτερη ο Νέρο δεν δίστασε, αντιθέτως ίσως να έβαλε περισσότερη δύναμη καθώς πήδαγε (ΙΣΩΣ) και στην προσγείωση, ο Δημήτρης έφυγε από την σέλα και έπεσε μπροστά, χτυπώντας τον ώμο του.

Έχοντας ξαναπέσει πρόσφατα και χτυπήσει τον ώμο του αρκετά σοβαρά, αυτό το χτύπημα του προκάλεσε εξάρθρωση. 

Μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο, τα άλογα μπήκαν στον στάβλο, αφού διακόπηκε το μάθημα, και τηλεφωνιόμασταν μετά μεταξύ μας, να δούμε πώς είναι.

Αφιερωμένο λοιπόν στους τραυματίες του στάβλου, ανθρώπους και αλογάκια:

Back to Black

Μέσα σε δύο εβδομάδες, κατάφερα να καβαλήσω ΔΥΟ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΩΡΕΣ! Μιλάμε, θα δακρύσω από συγκίνηση!

Θυμάμαι παλιότερα που δεν δούλευα - ακόμα και όταν είχα αρχίσει να δουλεύω, που πάντα είχα χρόνο τις καθημερινές να πάω στον στάβλο για τον Νέρο. Τώρα έχω φτάσει να προσπαθώ να αδειάσω χρόνο για να ιππεύσω, και παρόλο που τα καταφέρνω, φτάνει η ώρα 5 το απόγευμα και είμαι κομμάτια.

Την προηγούμενη εβδομάδα, πήγα την Τρίτη το απόγευμα και η Μαρίνα μου χρέωσε τον Νέρο. Και προς δική μου ντροπή και εξευτελισμό - και δεν κωλώνω να το πω, ήμουν μια φαντασική ΚΟΤΑ.

Μια κότα πάνω σε ένα άλογο, που το μόνο που σκεφτόταν ήταν οι μέρες που δεν είχε καβαληθεί το μουρλάλογο που καβάλαγα. Ντάξει, μεταξύ μας, κλάιν ο συραγωγέας... Του αφήνει περιθώριο να ξεμουδιάσει και να εκτονωθεί λίγο, αλλά ταυτόχρονα, τον ζεσταίνει. Κάνω και εγώ το ζεσταματάκι μου όσο τον έχω στον συραγωγέα, δεν λέω, αλλά δεν συγκρίνεται το ένα με το άλλο.

Και να που ήμουν πάνω του και σκεφτόμουν κάθε μια φορά που με είχε ρίξει. Δεν είναι και το πιο έξυπνο πράγμα που θα μπορούσα να κάνω, αλλά είχε κολλήσει το μυαλό μου σε κάθε μέρος και τον κάθε τρόπο που με είχε αδειάσει παλιότερα. Και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα πέρα από βάδην. Με παρακάλαγε η Μαρίνα. Με το καλό. Με τον χαβαλέ. Με το κράξιμο. Με τη απειλή της μάστιγας. Τίποτα. Μέχρι που άκουσα και την γνωστή αποκαθήλωση "κατέβα και πήγαινέ τον στον στάβλο". Μου έδωσε τον Λαστ για την προπόνηση, αλλά όπως μου είπε χαρακτηριστικά "πρώτον, θα το πληρώσεις αυτό στην επόμενη προπόνηση και δεύτερον, πρέπει να το ξεπεράσεις".

Και για 17 μέρες δεν ξανακαβάλησα. Μια ο καιρός, μια το πρόγραμμά μου, μια το πρόγραμμα των προπονήσεων, ήμουν οφφ.

Σήμερα λοιπόν, πήγα προετοιμασμένη. Παλιά είχα κάνει ψυχολογική χαρτογράφηση του Νέρο. Κοινώς, γιατί, πότε και πώς έκανε το κάθε ροντέο. Δεν μπορούσα να τα αποφύγω, αλλά ήξερα πότε να τα περιμένω. Ταυτόχρονα, είχα για την κάθε περίσταση τον κατάλληλο τρόπο πεσίματος - κοινώς τον τρόπο που όταν θα με έριχνε, θα χτύπαγα όσο το δυνατόν λιγότερο. Επιπλέον, είχα βρει τι είναι αυτό που ήθελε για να πηγαίνει μπροστά και να μου δίνει και λίγη σημασία. 

Οπότε έκατσα και έκανα μια επανάληψη όλων αυτών και το πήρα απόφαση. Πρώτον θα εφάρμοζα όσα έκανα παλιότερα, για να πάει καλά μια προπόνηση. Και αν γινόταν καμιά μαλακία, θα ήμουν προετοιμασμένη να την προβλέψω και να "κρατηθώ" αναλόγως. 

Ξεκινήσαμε λίγο αλλού γι' αλλού...

Και όλως παραδόξως, το μάθημα πήγε τέλεια ! Εντάξει, ίσως φταίει οτι το πρωί τον είχε βγάλει ο Μήτσος για προπόνηση, οπότε δεν ήταν δα και φρεσκαδούρα, αλλά είμαι σίγουρη οτι βοήθησε η επανάληψη στην ύλη "Πώς να βγάλεις μια προπόνηση με τον Κοντό". 

Είπαμε και οι 2 να το παίξουμε για λίγο κουλ τυπάκια... Γιέεεα !!!

Δουλέψαμε κύκλους, διαγωνίους, αλλαγές καλπασμού, leg yield και μια απόπειρα half pass. Προς μεγάλη μου διασκέδαση, τόσο εγώ όσο και ο Κοντός, την είχαμε ξεχάσει αυτή την άσκηση. Οπότε είπαμε να αρκεστούμε στα πιο απλά στο τόσο ωραίο μας Ρηγιούνιον.

Και περάσαμε ΤΟΣΟ ωραία :)

Από τα μισά περίπου της προπόνησης είχα χαλαρώσει τόσο που ίσιωσα μέχρι και την καμπούρα μου (!) και στο τέλος είχα ξεχαστεί αρκετά για να τον αφήσω με χαλαρά ηνία να ξύσει το μουσούδι του στα πόδια του, ενώ τα δικά μου ήταν έξω από τους αναβολείς. Την στιγμή που συνειδητοποίησα τι έκανα, μου έδωσα ένα νοητικό "πατ πατ" στην πλάτη, έβαλα τα πόδια στους αναβολείς, και πήρα μια κάποια επαφή με τα ηνία. Ας μην προκαλώ και την τύχη μου τέλος πάντων...

Κυρίες και κύριοι. Η ψυχοσύνθεση του Νέρο, επιτέλους αποτυπώνεται στον φακό!

In the meantime...

Αν και ο Ιανουάριος του 2014 μπήκε πολλά υποσχόμενος, τόσο με το φλουρί στην πίτα που βρήκα (γιέεεεεεεεεεευ), όσο και με το Σεμινάριο Προπονητικής της FEI - όπου δεν περίμενα ποτέ να με κάναν στ' αλήθεια δεκτή, ο Φλεβάρης μου την χάλασε λίγο.

Κάτι οι βροχές, κάτι η οξεία αμυγδαλίτιδα, πέρασα τον περισσότερο μήνα στο κρεββάτι ή στο γραφείο, και σίγουρα όχι πάνω στο άλογο.

Και έχω την υποψία ότι τέτοιες περιόδους... ανομβρίας τις περνάμε αρκετοί όσοι δεν έχουμε στρωμένο πρόγραμμα καθημερινής ίππευσης ΚΑΙ κλειστό ιπποδρόμιο στον στάβλο που ιππεύουμε. 

Πάντα βρίσκω δυο πράγματα αρκετά ενοχλητικά, όταν ξεμένω από ίππευση για αρκετό καιρό. Το πιάσιμο "μετά" και το σφίξιμο κατά την διάρκεια. Και νομίζω οτι έχω βρει τρόπους για να αντιμετωπίζω και τα δύο - ή μάλλον, να τα αποφεύγω.

Το "σφίξιμο" που είπα, είναι αυτή η αίσθηση οτι έχουν χαλαρώσει τα πόδια σου και ιδιαίτερα οι προσαγωγοί και δεν μπορείς να κρατηθείς καλά στο άλογο. Θεωρητικά, το σωστό είναι οι προσαγωγοί σου να είναι αρκούντως γυμνασμένοι για να κάνουν την δουλειά που πρέπει, χωρίς να χρειάζεται να σφίγγουμε το σώμα μας. Το πρόβλημα όμως με την αποχή από την σέλα, είναι οτι όσο να' ναι, αφήνονται. Και στο παρακάτω βίντεο, παρουσιάζεται η "λύση" του προβλήματος που πιθανόν να δημιουργεί άγχος - ιδιαίτερα σε όσους θα χρειαστεί να καβαλήσουν έναν Νέρο, μετά από καιρό.

Και η λύση αυτή λέγεται......... 

Μπάλα.

Ω ναι... Ρίχτε μια ματιά στο βίντεο, και δείτε την άσκηση που προτείνουν οι κυρίες. Με μια μπάλα θα μπορέσετε να κρατήσετε σε φόρμα όχι μόνο τους προσαγωγούς σας, αλλά και τα πόδια και την μέση σας. Μόνο να θυμάστε, όταν κάνετε καθίσματα, οι γωνίες των γονάτων σας να μην ξεπερνούν τις 90 μοίρες για να μην επιβαρύνονται οι αρθρώσεις. Και εννοείται, αν νιώσετε πόνο στα γόνατα, το σταματάτε.

Τώρα... για το "μετά".

Εντάξει το ομολογώ. Δεν ιππεύω τόσο συχνά όσο παλιά, ίσως φταίει και ότι δεν ήμουν και ποτέ παιδί-λάστιχο, και όταν κάνω καιρό να καβαλήσω, όλη η υπόλοιπη εβδομάδα, περνάει... επώδυνα. Μιλάμε για πιάσιμο. Αρχικά περπατάω σαν καουμπόης, μετά σαν να έχω σύγκαμα, μετά σαν να έχει περάσει από πάνω μου λεωφορείο.

Αρχικά, είχα επενδύσει σε καυτά μπάνια μετά την προπόνηση, αλλά δεν αρκούσαν. Στην συνέχεια, ακολούθησα τις συμβουλές της Νατάσας για διατάσεις. Και πάλι, δεν έλυσαν το πρόβλημα. Ήταν κάααααπως καλύτερα, αλλά όχι, το πρόβλημα παρέμενε για τουλάχιστον 5 μέρες μετά την ίππευση.

Και κάποια στιγμή, ανακάλυψα το εξής. 

Αν την επόμενη μέρα (όχι την ίδια) κάνω 10 λεπτά ζέσταμα με επιτόπου τζόγκινγκ και πηδηματάκια, και μετά άλλα 10 λεπτά διατάσεις, τότε όντως ξεπιάνομαι κανονικά!

Χέρια, πόδια, πλάτη, μέση, τα πάντα στρώνουν! Αν έχετε και εσείς παρόμοια προβλήματα, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Και το καλύτερο, δεν χρειάζεται να βγείτε από το δωμάτιό σας!

Έχω κατεβάσει για το κινητό το Daily Cardio Workout και βάζω το 10' πρόγραμμα, αλλά η αλήθεια είναι πως αν απλώς για 10 λεπτά κάνετε επιτόπου τζόκινγκ και πηδηματάκια, θα είστε μια χαρά.