Το ιππικό μου καλοκαίρι... Ιούλιος

Χρόοοοοοονια τώρα θυμάμαι στις διακοπές μου το καλοκαίρι, όπου κι αν πηγαίνω, να κάνω τα εξής δυο πράγματα:
1. να ψάχνω πού υπάρχει διαθέσιμο προς ίππευση άλογο - όμιλος? σύλλογος? λέσχη? ξενοδοχείο? ιπποτουρισμός? αλογάκι σε λιβάδι? οτιδήποτε! και
2. να κουβαλάω και την σέλα μου μαζί, ώστε να μην χάσω ευκαιρία, αν πέσω σε επιφυλακτικό ιδιοκτήτη, τύπου "μα δεν έχω σέλα να σου δώσω, αλλιώς θα σου έδινα το άλογο".

Οι φετινές μου διακοπές, εκτός από την σκιά του θανάτου του Ρίγγο και του Πέντι, είχαν όπως πάντα μια εκτενή έρευνα για άλογα - μόνο που τελικά, τα πράγματα δεν πήγαν καθόλου όπως τα περίμενα.

Ιούλιος - Κρήτη

Στην Κρήτη πήγαμε με το αγόρι μου για τον γάμο ενός φίλου και είπαμε οτι αφού πάμε ως εκεί κάτω, ας κάτσουμε και μερικές μέρες. Έχοντας κάνει εκ των προτέρων την μικρή μου έρευνα, είχα βρει πού στο Ηράκλειο / Χερσόνησο θα πήγαινα για ιππασία. Στους στάβλους Αρίων - ή αλλιώς, Arion Stables.

Εκτίμησα πολύ το γεγονός πως στο ενημερωτικό έντυπο εξηγούσαν ποιες στομίδες χρησιμοποιούσαν και γιατί/ πώς, καθώς επίσης και το γεγονός οτι είδα καλοζωισμένα αλογάκια, με καλές στομίδες ή και χωρίς στομίδες, να ιππεύονται από ανθρώπους με όλο τον τυπικό εξοπλισμό ασφαλείας. 

Λίγο όμως που δεν μας έφτανε ο χρόνος, λίγο που το αγόρι μου δεν έχει εξοικειωθεί ακόμα μ'αυτή την τρέλα, να καβαλάω σε όποιο σημείο του χάρτη βρίσκομαι, μόνο απ'έξω περάσαμε.

Από την άλλη, μπορώ να πω - στα πλαίσια του χιούμορ πάντα - οτι έχω να παρουσιάσω μια φωτογραφία με ένα αυθεντικά Κρητικό άλογο (όχι αυτά τα καημένα που τα αποκαλούν γεωργαλίδικα και τους πετσοκόβουν τις ουρές). Πραγματικό, Κρητικό, πολεμικό άλογο!

Βέβαια, δεν το συνάντησα σε κάποιον στάβλο, αλλά στο νέο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κρήτης. Δεν είχε κάποια λεζάντα δίπλα του, αλλά παρόλο που μου ήταν ξεκάθαρο από την αρχή, ρώτησα μια κοπέλα που εργαζόταν στο Μουσείο, προς επιβεβαίωση.

Το άλογο αυτό ήταν άλογο ενός πολεμιστή και βρέθηκε θαμμένο μαζί του σε έναν τάφο. 

Ιούλιος - Αθήνα

Στις λίγες μέρες που έμεινα Αθήνα, κατάφερα να επισκεφτώ -επιτέλους- τον ιππικό όμιλο στον οποίο είμαι γραμμένη ως αγωνιζόμενη αθλήτρια, τον ΙΟΜ. Ως την φορά εκείνη, όχι μόνο δεν είχα πάει ποτέ, αλλά δεν ήξερα και πώς να πάω!

Ευτυχώς, βρέθηκα με έναν γείτονα και συναθλητή και με πήγε ως εκεί, μπας και μάθω ποτέ τον δρόμο...

Εκεί γνώρισα 3 ενήλικα μουσούδια, εκ των οποίων οι 2 ήταν φοράδες και η μία ήταν παλιά γνωστή ΚΑΙ μανούλα. Και γνώρισα και το πουλαράκι της, το οποίο μπορώ να πω, ήταν αρκετά... καρδαμωμένο !!!

Στο τελείωμα της προπόνησης, και αφού είχα τραβήξει όλες τις φωτογραφίες με τον πιο λάθος τρόπο, ο ιπποτικός μου γείτονας μου παραχώρησε το άλογό του για μια χαλαρή βόλτα έξω από τον όμιλο, συνοδεία του επίσης ιπποτικού του γιου. Είχα κατενθουσιαστεί - κυρίως γιατί είχα ξεχάσει πόσο καιρό έχω να πάω βόλτα με άλογο, εκτός στίβου...

Ιούλιος - Αντίπαρος

Και συνεχίζοντας τις διακοπές μου με οικογένεια, στην Αντίπαρο, αποφάσισα οτι φέτος θα πήγαινα όπως και δήποτε να εξερευνήσω την ιππο-κατάσταση στην Πάρο.

Είχα τσεκάρει 1-2 κέντρα ιππασίας, εκ των οποίων μου έκανε πολύ κακή εντύπωση. Στις φωτογραφίες στο διαφημιστικό φυλλάδιο έβλεπα αλογάκια υποσιτισμένα, με βαριές και δυνατές στομίδες και πλάτες να λυγίζουν από το βάρος του εκάστοτε τουρίστα. Το άλλο πάλι, φαινόταν πιο οργανωμένο και "τυπικό" ως προς τα δεδομένα μου, ενώ ανέφερε και την χρήση του horsemanship. Να ξεκαθαρίσω κάτι. Το χόρσμανσιπ το θεωρώ ως έναν βαθμό ένα ωραίο παιχνίδι ανάμεσα σε ανθρώπους και άλογα, αλλά από τον βαθμό αυτό και πέρα, το θεωρώ κοροϊδία και μπίζνα για να τρώγονται τα λεφτά του κοσμάκη. Παρόλα αυτά, το κέντρο αυτό δήλωνε απλώς οτι τα δικά τους άλογα είχαν τέτοια εκπαίδευση, και στις φωτογραφίες φαίνονταν σε καλή κατάσταση, οπότε αποφάσισα να ποντάρω εκεί. Δυστυχώς τα χρήματα δεν μου έφταναν για την δίωρη βόλτα στην θάλασσα, δεν ήταν ακριβή, απλά δεν τα είχα, και έτσι περιορίστηκα στο "μάθημα στον στίβο".

Φτάνοντας εκεί, με περίμεναν δύο πολύ ευχάριστες εκπλήξεις!

Η πρώτη ήταν η διάψευση κάθε αμφιβολίας μου. Όλος ο χώρος φιλοξενούσε περίπου 40 άλογα, εκ των οποίων όλα ήταν πεντακάθαρα, καλοταϊσμένα και καλότροπα. Οι άνθρωποι γύρω τους που τα φρόντιζαν και τα σέλωναν ήταν ήρεμοι, χαμογελαστοί και τα αγαπούσαν. 

Και η δεύτερη έκπληξη, όταν είδα τέσσερα άλογα να γυρίζουν από βόλτα, ήταν ένας παλιός μου φίλος. Τον οποίο ομολογώ οτι επειδή είχαμε χρόνια να βρεθούμε και έχει μεγαλώσει κιόλας, δεν τον αναγνώρισα πρώτη. Με τον Δημήτρη μοιραζόμασταν πριν το 2008 στον IOMSνομίζω, ένα αλογάκι από αυτά της κατηγορίας των όλιγον τι παλαβών, τον Smarty. Μεγάλη μορφή ο τύπος. Σαν τον Νέρο ένα πράμα...

Αφού μου έδωσαν ένα φοβερό αλογάκι, τον Σημίτη (?!?!?), πρώην ιπποδρομιακό, αλλά πλήρως συνεργάσιμος σε εμπόδια και επίπεδη, καβάλησε και ο Δημήτρης μια τούρμπο φοραδούλα, και ιππεύαμε παρέα στον στίβο, έτσι για το ξεχαρμάνιασμα! 

Η αδελφή μου, αντίθετα από τον Γιώργο, έχει εξοικειωθεί χρόοοοοονια τώρα με το χούι μου αυτό (δεν θυμάμαι εγώ που την έτρεχα από το κατσικοχώρι που σπούδαζε στην Σκωτία να πάμε στην Γλασκώβη για να κάνουμε αλογάκι?) οπότε, μιας και είχε έρθει για την παρέα, μας τράβηξε μερικές φωτογραφίες - και μάλιστα, ήξερε και να μας "στήνει". Ε πώς να το κάνουμε κοντεύει να γίνει προ η μικρή σε τέτοια...

Στην Φάρμα του Θανάση, με τον Θανάση, τον Δημήτρη, την Σωσάνα και την μικρή ιπποκόμο :)

Μικρή σημείωση: για να μην ξεχνιόμαστε, την ημέρα που είχα κλείσει να πάω στην Πάρο για ιππασία ΜΑΖΕΨΕ ΣΥΝΝΕΦΑ στο βόρειο μέρος της Πάρου. Ξέρετε μωρέ, εκεί που θα πήγαινα... ευτυχώς όμως, προλάβαμε και δεν έβρεξε εκείνη τη μέρα, παρά μόνο την επόμενη!

Και συνεχίζοντας την παραμονή μου στην Αντίπαρο, βρήκα άλλα δυο αλογάκια... Το ένα σε ένα μπουκάλι κρασί, και το άλλο, στο σπίτι ενός οικογενειακού μας φίλου. 

Το άσπρο άλογο με τα τεράστια ρόδια δίπλα του, δεν ξέρω τι μπορεί να εκφράζει, αλλά εμένα μου θύμισε έντονα ιστορίες της Ελληνικής Μυθολογίας.

Το λευκό άλογο που δώρισε ο Ποσειδώνας

Την Αριάδνη που το πέρασμά της από τον πάνω κόσμο στον Άδη σφραγίστηκε με το ρόδι που έφαγε

κλπ...

(η φαντασία οργιάζει...)