Missing my boy...

*** Γκρίνια alert ***

Τελευταία φορά πάνω στη σέλα πρέπει να ήταν την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου. 

Ήταν από αυτές τις προπονήσεις που ξεκινούν αδιάφορα ίσως, και όσο πάνε γίνονται και πιο ωραίες. Κρατώντας κατά νου όσα λάθη είχα κάνει την Τετάρτη, για να μην τα επαναλάβω, δεν το πήρα από τα μούτρα το αγόρι. Λίγο με τα νερά του, λίγο με τα δικά μου, κάναμε το ζέσταμά μας χωρίς δράματα, εκνευρισμούς και γενικότερο μπάχαλο. 

Ξεκινούσαμε καλπασμό χωρίς προβλήματα, Ζεν η δικιά σας, κύριος το αγόρι της, και ήρθε η ώρα που τελείωσε το ζέσταμα και είπαμε να κάνουμε και καμιά άσκηση. 

Πιάσαμε λοιπόν όπως και στο μπαλέτο την "μπάρα για τις ασκήσεις" όπως λέω εγώ την περίφραξη του ντρεσσάζ - αν και από την έξω πλευρά, και όσο μπορούσα, προσπαθούσα εναλλαγές στην αρχή βάδην τροτ και μετά τροτ καλπασμό και όσο γινόταν, αξιοπρεπείς υποστροφές. 

Με την άκρη του ματιού, τσέκαρα και τον Χαμογελαστό Κέρβερο, καθότι αν έκανα καμιά μαλακία, θα έπαυε να είναι και ιδιαίτερα χαμογελαστή, οπότε θα έψαχνα να διορθωθώ, αλλά όπως προείπα, Ζεν εγώ, Ζεν το αγόρι, Ζεν κι αυτή. 

Η προπόνηση τελείωσε με μια ικανοποίηση, οτι κάναμε απλά πραγματάκια σωστά, από την αρχή ως το τέλος, και μπράβο μας. Μήλο και καρότο, για μένα και το αγόρι (πιστεύω με μισεί από τα βάθη της καρδιάς του που αναγκάζεται να τα μοιραστεί με μένα, αλλά ρε φίλε, τι σόι ζευγάρι είμαστε αν δεν μοιράζεσαι μια μπουκιά μαζί μου?).

Και αυτή μάλλον ήταν και η τελευταία φορά που έκατσα στη σέλα για το 2015.

Γιατί δυο μέρες μετά φρόντισα στον αγώνα enduro στα Ψαχνά, να με στείλει για βρούβες το μηχανάκι μου, γυρίζοντας το γόνατο. 

Θεωρητικά σε δυο μέρες από τώρα θα έχουν βγει και τα αποτελέσματα της μαγνητικής μου και θα ξέρω αν έχω ή δεν έχω ή τι διάολο έχω και πόσο καιρό θα μου πάρει να γειάνω...

Αλλά μου λείπει ήδη ο βλάκας ο χαζοκεφάλας. Μπορεί να μην ήμουν κάθε μέρα εκεί, αλλά έπαιρνα την δόση μου μέσα στην εβδομάδα. Τώρα αν δεν βρω να αγγαρέψω κάποιον να με πάει ως εκεί (χλωμό, εδώ και δυο βδομάδες αντιμετωπίζω πλήρη αποτυχία), δεν μπορώ να οδηγήσω. 

Και μου λείπει η χαζή του η κεφάλα, ο λαιμός του που είναι για ατελείωτες αγκαλιές, το αγκάλιασμα με τα πόδια όταν ανεβαίνω πάνω του. Μου λείπει ο μικρός χορός του μπάνιου, που είχαμε στο τέλος κάθε προπόνησης - και πάει κάπως έτσι:

Δυο βήματα μπροστά, ένα πλάι, ένα πίσω, σηκώνει το πίσω αριστερό πόδι και το κρατάει πάνω. Και φεύγοντας, στάση στο καρότσι να δούμε αν έχει λίγο σανό να τσιμπήσουμε...

Εντάξει, ΔΕΝ μου λείπει αυτή η μαλακία που κάνει και φυσάει τη μύτη του πάνω μου έτσι για να μου δείξει οτι δεν υπάρχει λόγος να φοράω καθαρά ρούχα και να στέκομαι δίπλα μου. 

Βάζω στοίχημα πως στους αγώνες είναι από αυτούς τους εξυπνάκηδες που στάζουν πράσινα σάλια σε λευκό κολλάν και δεν βγαίνει το χρώμα ούτε του Αγίου Ποτέ.

Αλλά σε γενικές γραμμές μου λείπει ο βλάκας.

Και δεν ξέρω πότε θα τον ξαναδώ. Και δεν ξέρω πότε θα ξανανέβω πάνω του. Και πότε θα ξαναγυρίσει την χαζοκεφάλα του για να του χαϊδέψω το μουσούδι του μετά την προπόνηση.
Και μου λείπει όλο αυτό...

Αρρωστόμετρο - ή πώς καταλαβαίνω πόσο άρρωστη είμαι

Γενικά, είμαι τύπος που γουστάρει να εργάζεται. Όχι οτι με χαλάνε οι επίσημες αργίες όταν πέφτουν μεσοβδόμαδο ή κολλητά σε ΣΚ, αλλά γενικά, μου αρέσει να είμαι στο γραφείο και να κάνω κάτι παραγωγικό. Δεν μου αρέσει να λουφάρω.

Όταν όμως αρρωσταίνω και έχω τους περισσότερους να μου λένε να μείνω στο κρεββάτι μέχρι να γίνω καλά, το σκέφτομαι λίγο, να κλαφτώ στον εαυτό μου οτι δεν είμαι καλά, να με κακομάθω λίγο στο κρεββατάκι, αγκαλιά με την γάτα και το κουβερτάκι μου. Πλην όμως, όσες φορές δεν είμαι στ' αλήθεια εντελώς κομμάτια, καταλήγω απλώς να βαριέμαι στο κρεβάτι, και να πιάνεται η μέση μου.

Οπότε, έχω αναπτύξει τον εξής τρόπο μέτρησης του πόσο άρρωστη είμαι και αν μπορώ να μείνω κρεβάτι ή να πάω γραφείο.

Για αρχή.

Πονάνε τα κόκαλα ?

ΝΑΙ --> έχω πυρετό

ΟΧΙ --> δεν έχω και τόσο πυρετό 

Θα πήγαινα για ιππασία σε μισή ώρα από ΤΩΡΑ?

ΝΑΙ --> ντάξει την παλεύεις, τράβα στο γραφείο

ΟΧΙ --> ΤΖΙΖΟΥΖ κάτσε κρεβάτι, πλακώσουν στα χάπια και στις σούπες!

Εφόσον όμως πάω στο γραφείο, θεωρώ υποχρέωση ως προς τον εαυτό μου, να με παρηγορήσω με μια ιππασία. Τι, μόνο για δουλειά θα ταλαιπωρούμαστε?

Πάω για ιππασία, όπου όσο ιππεύω στρώνω στο θέμα πυρετού και υγείας, όταν ξεμείνω όμως χωρίς φουτερομπουφανόμπλουζα, ξέρετε, μέχρι "να του πλύνω λίγο πόδια", "να του βάλω λίγο το κουβερτάκι", "να του κάνω λίγο αγάπες", αρχίζω και χειροτερεύω.

Και έτσι, την επόμενη μέρα, ανοίγω τα μάτια μου και επαναλαμβάνω τις από πάνω ερωτήσεις. Όπως καταλαβαίνετε, ευτυχώς που έρχονται και τα ΣΚ και δεν χρειάζεται να πάω γραφείο, και ηρεμώ την συνείδησή μου...

Back to saddle...

Τέλος το καλοκαίρι, τέλος τα καθημερινά μπανάκια σε παραλίες, τέλος οι κραιπάλες, επιστροφή στο άστυ, στο γραφείο ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΛΟΓΑΚΙΑ !!!

Ελάτε, παραδεχτείτε το. Είστε κι εσείς απ'αυτούς τους συμπαθείς τύπους, που δεν στεναχωριούνται και τόσο όταν επιστρέφουν στην ρουτίνα του σχολείου ή του γραφείου, μόνο και μόνο επειδή ξανανοίγουν οι Όμιλοι και οι Σχολές. 

Πήγα στον αγορίνο μου, γνωρίζοντας οτι αν και σε καλή σχετικά φυσική κατάσταση (τι, τζάμπα το κολύμπι πέρα δώθε στις αντιπαριώτικες παραλίες?) δεν θα έπρεπε να έχω ουδεμία απαίτηση απόδοσης από εμένα - ή αυτόν. Διότι και το αγόρι διακοπάρισε, οπότε θα ήμασταν σε φάση χαλλλλλλαρά.

Η προπόνηση τελικά, πήγε πολύ καλύτερα απ'ότι ήμουν προετοιμασμένη ψυχολογικά. Βολευόμασταν ο ένας με την αγυμνασιά του άλλου, και κάθε μερικούς στίβους τροχάδην, κάναμε νωχελικό βάδην σε κύκλους στην σκιά, φάση παίρνουμε ανάσες πριν πάθουμε ανακοπή, πάει γεράσαμε και άλλα τέτοια.

Μόλις όμως κάναμε το ζεσταματάκι μας, είχαμε μια μεταξύ μας, όχι ακριβώς συνεργασία, πιο πολύ συμπαράσταση το λες. Δεν του ζήταγα πολλά, και αυτός έκανε τα ελάχιστα πρόθυμος και σωστά. Μέχρι και καλπασμό ξεκινούσε με σωστό πόδι, προς μεγάλη αγαλίαση της Νέλλης. 

Το καλύτερο βέβαια είναι ΑΦΟΥ τελειώσει η προπόνηση, και μπανιαριζόμαστε. Παρέα. Διότι εγώ πλένω αυτόν, κι αυτός ο γλυκούλης πλένει εμένα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο...

Και κερνιόμαστε μεταξύ μας καρότα και αχλαδάκια. Δηλαδή, εγώ τον κερνάω, και αυτός μου μουτρώνει που του κλέβω μερικές μπουκιές - αλλά σόρρυ φίλος και εγώ ψόφησα μια ώρα πάνω σου, μου αξίζει κάτι!

Και μετά, καφεδάκι και λιώωωωωωωωωσιμο...

Ντάξει. Αν έτσι μπαίνει ο Σεπτέμβρης, τότε δεν με πειράζει καθόλου να μου λένε Καλό Φθινόπωρο! Τους απαντάω Και στα δικά σας! και είμαστε πάτσι...

Ιππικές αποδράσεις !

Ως γνωστόν, δεν έχω άλογο - δεν είχα ποτέ - και δεν θα έχω ποτέ. Παρ' όλα αυτά, έχω μια σέλα! 

Την είχα πάρει μικρή, όσο ίππευα στο ΚΕΙΠΠ, όπου με ένα παρανοϊκό καθεστώς μου εμπιστεύονταν άλογο, αλλά όχι ιπποσκευή (λογικό? όχι). Το θέμα είναι οτι μου έμεινε η σέλα και έτσι κάθε φορά που πηγαίναμε με την οικογένεια διακοπές, η μαμά φόρτωνε στο αμάξι την γλάστρα με τον βασιλικό για να μην ξεραθεί και το τουμπελέκι της για να κάνει ασκήσεις, ο μπαμπάς το λάπτοπ του και το σπαστό τραπεζάκι για το λάπτοπ του, η αδελφή μου την κιθάρα της και το δικό της τουμπελέκι, κι εγώ, την σέλα μου. Γιατί μπορεί να έβρισκα κανένα αλογάκι χύμα, να μην έχω μια σέλα να του φορέσω? Σας πληροφορώ οτι πέραν της πλάκας, πάντα βρίσκω άλογα, όπου κι αν πάω - και σε ορισμένες περιπτώσεις, η εμμονή μου με την σέλα δικαιώθηκε. 

Γιατί τα λέω όλα αυτά τώρα... Η παραπάνω παράγραφος ήταν η μίνι εισαγωγή μου στο παρόν θέμα - ποστ "Προτάσεις για Ιππικές Αποδράσεις".

Έφτασε καλοκαιράκι, κοντεύει τα μισά του, και μας έχουν ρίξει την ψυχολογία στα πατώματα... Προσωπικά, ούτε που έχω καταλάβει οτι είναι καλοκαίρι - με την έννοια της χαλάρωσης, αυτό που χαίρεσαι την φύση, τον ήλιο, την θάλασσα, αδειάζει το μυαλό και ξεκουράζεις το είναι σου. Ίσως να φταίει και λίγο που δεν έχω πάει ακόμα διακοπές.

Κοιτάζοντας λοιπόν τις ημερομηνίες στο χαρτί, και κάνοντας νοερές αποδράσεις στα μικρά διαλείμματα της δουλειάς, σκεφτόμουν πού θα ήθελα να πήγαινα, αν ήμουν 24 χρονών με γεμάτο πορτοφόλι. 

Γιατί κακά τα ψέμματα, απ'όταν ξεκινάς να εργάζεσαι, οι μέρες διακοπών περιορίζονται κάργα - ενώ όσο είσαι φοιτητής, φέεεεεεεεεετα... - και μην ξεχνάμε το γεμάτο πορτοφόλι. Τέλος πάντων. Παρόλο που δεν θα προλάβω να πάω σε όλους τους παρακάτω προορισμούς, τους προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον αλογόβιο τύχει να περάσει από αυτά τα μέρη, και θέλει να καβαλήσει. Για όσους έχουν και πιτσιρίκια, μην ξεχάσετε να ρωτήσετε για τα summer camps !!!

Κοντά στην Αθήνα

Ιππικός Όμιλος Σαλαμίνας

Ξυπνάς το πρωί, τρως πρωινό, και μαζεύεις τσάντα μπάνιου. Μαγιό, πετσέτες, αντιλιακά, κανένα βιβλίο, κανα φρούτο, καπέλο, σαγιονάρες, κλπ... Περνάς με το φέρρυ από το Πέραμα στην Σαλαμίνα, και αφού κάνεις το μπανάκι σου στα πεντακάθαρα νερά στα Κανάκια, τσιμπάς τίποτα στην εκεί ταβέρνα για να στανιάρεις και ανεβαίνεις λίγο προς τα πάνω, ακολουθώντας τις ταμπέλες, για τον Ιππικό Όμιλο Σαλαμίνας.

Αφού πιεις τον καφέ σου, χαζεύοντας την απίστευτη θέα του καφέ (σερβίρουν και κλαμπ αν θέλετε να αποφύγετε την ταβέρνα), και μόλις πέσει η λίγο η ζέστη, φοράς τα ιππικά σου και κατεβαίνεις για ένα μάθημα ή βόλτα στα πέριξ, με την Emma ή τον Rodrigo.

Υπάρχουν και δυο πόνυ για βόλτα ή μάθημα, για τους πιο πιτσιρικάδες - όπως επίσης και πισίνα! 

Πληροφορίες

Κυκλάδες

Σύρος: Ιππικός Όμιλος Κυκλάδων

Όπως αντιλαμβάνεστε, εκτός από πόνυ και άλογα κλασσικής ιππασίας, υπάρχει και η δυνατότητα να δείτε και το άθλημα της αμαξοδήγησης!
Δεν έχω πάει ακόμα αλλά είναι φετινός μου προορισμός...

Πληροφορίες

Πάρος: Thanasis Farm

Υπάρχουν δυο κέντρα ιππασίας στην Πάρο. Αυτό που προτείνω, είναι αυτό με τα πιο καλοζωισμένα και περιποιημένα άλογα. Και τα δυο προσφέρουν βόλτες στην θάλασσα αλλά και στην γύρο φύση, όμως τα άλογα του Θανάση, τα ιππεύεις χωρίς να νοιώθεις τύψεις. Και τα βλέπεις οτι είναι χαρούμενα πλάσματα.
Ανεπιφύλακτα !

Πληροφορίες

Πελοπόννησος 

Ιππικός Όμιλος ΙΦΙΤΟΣ

Αν είστε εκεί κοντά, μην διστάσετε να επικοινωνήσετε για να κανονίσετε από μάθημα, μέχρι βόλτα στην θάλασσα ή απλά μια γνωριμία με τα πολύ ήρεμα άλογα και πόνυ!

Πληροφορίες

ΑΝ ΞΕΜΕΙΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Υπάρχει επίσης η εξαιρετική εναλλακτική, για τα απογεύματά σου, στο Vagoni, το καφέ του Αθλητικού Ιππικού Ομίλου Αθηνών, όπου εκτός από τον καφέ, τον χυμό ή την πίτσα σου, τις Πέμπτες τα βράδια μπορείς να απολαύσεις πολύ καλή μουσική, καθώς διοργανώνονται Jam Nights, ενώ τις Κυριακές, ξεκινάει από το μεσημέρι μπάρμπεκιου με σουβλάκια από εξαιρετικό ψήστη και γνώστη του θέματος...

Πληροφορίες

Over and out από εμένα, που έχω φρικάρει καθότι είναι το πρώτο καλοκαίρι της ζωής μου που είμαι στην Αθήνα τον Ιούλιο και θα πάρω άδεια τον Αύγουστο και πάει - ΤΑ ΥΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ έχω φρικάρει και θέλω να πάω για μπάνιο στην θάλασσα, να πίνω από το πρωί και να μην ξέρω όχι τι μέρα, ούτε τι ώρα είναι...

Ξ, όπως ΞΙΝΗ...

Χθες ήταν μια από αυτές τις μέρες που για κάποιο λόγο, τίποτα δεν μου καθόταν καλά.

Είχα την καλύτερη πρόθεση και διάθεση, αλλά ήξερα πριν καν ανέβω στο άλογο, οτι θα με παιδέψει, και θα το παιδέψω. 

Στο μάθημα ήμασταν δυο, καθότι μοιραζόμουν την Νέλλη στις ασκήσεις με την Καλυψώ και τον Θούκη - και νομίζω οτι βρήκα και γαμώ της συμμαθήτριες !

Πέραν αυτού, όμως, η προπόνηση ξεκίνησε όπως είχα προβλέψει... Δεν έφταιγε ο Boy, η ξινίλα μου έφταιγε. Πόναγε η μέση μου, είχα καιρό να καβαλήσω, δεν πάταγα σωστά, πέθαινα από την ζέστη, γενικά μου έφταιγα στα πάντα. 

Είχα και τον Αντώνη από δίπλα να με δουλεύει - ξύπνησε ο Στρατηγός μέσα μου και τον κυνηγούσα εφίππως με το μαστίγιο - χεζμεντέν ο ίππος μου - και το έκοψα πριν μου βάλει κανείς χέρι οτι αυτά τα καουμποϋλίκια μανδάμ, να τα κάνετε αλλού. 

Με έβλεπε η Νέλλη, μου έλεγε δεν σε βλέπω να περνάς καλά, της έλεγα κι εγώ οτι μωρέ, καλά περνάω, απλά είμαι σε φάση να μ'αρχίσω στα χαστούκια (για την ακρίβεια, πρέπει να είχα την φάτσα που στο παρελθόν είχε κάνει πολλές φορές τον Στράτο να μου λέει πως όταν με βλέπει με ΤΕΤΟΙΑ ΜΟΥΤΡΑ, θέλει να μου δώσει καμιά ανάποδη να στρώσω. Και δεν τον αδικούσα - μ έχω δει στραβωμένη και δεν μ'άρεσα καθόλου...).

Και πρόσθετα οτι καλύτερα να συνεχίσουμε και να μου βάλει να κάνω άσκηση, να συγκεντρωθώ σε κάτι πέρα από τα νεύρα μου και την αχρηστία μου.

Κάναμε λοιπόν τον πλάγιο βηματισμό μας - επιτυχώς από C σε Β, άστα να πάνε από C σε Ε, αλλά εν πάση περιπτώση, το κάναμε. Συνεχίσαμε και με travers όπου ο δόλιος ο Boy, τα σταύρωνε τα πίσω του, αλλά είχαμε μια αμηχανία με το κεφάλι - για την ακρίβεια είχα την αίσθηση οτι αντί να βάζει προς τα μέσα τα πίσω του πόδια, απλά έβγαζε έξω το κεφάλι του. 

Και πάλι, η ξινίλα μου έφταιγε γι'αυτή την εντύπωση, μιας και ο καημένος την έκανε σωστά την άσκηση, απλώς εγώ δεν ένοιωθα. 

Το μόνο παρήγορο ήταν πως παρά τον πόνο στην μέση, δεν μου επηρέασε το κάθισμα, όπως φοβόμουν. 

Συζήτηση επί τεχνικών θεμάτων ανάμεσα σε Θούκη και Μπόυ.
Εμείς απλά κάνουμε τις ωραίες...

Αγάπες στα τελειώματα

Αγάπη ωλ όβερ

Τελειώσαμε κάποια στιγμή την προπόνηση, και πήρα το 

αγοράκι μου για ξεσέλωμα και beaute. Το καλύτερο κομμάτι της ημέρας - όταν τον κάνω μπάνιο και του πιτσιλάω τα μούτρα, κι αυτός σηκώνει την μουσούδα και παίζει με το λάστιχο, σαν να πίνει από ψύκτη. Θα μπορούσα να το κάνω με τις ώρες, αλλά είπα να το παίξω ενήλικη και σοβαρή. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο,τι κι αν έχω, με αυτή την βλακεία, πάντα γελάω και μου φτιάχνει την διάθεση :)

Ξινή φάτσα

"Έτοιμος για μπανάκι?"

Ένα αγόρι για βαλς...

Σερβίρεται με Waltz 2

Μου έλεγαν όταν άρχισα την ιππασία:
"Ο καλπασμός γίνεται σε τρεις χρόνους, όπως και το βαλς".

Για μένα, αυτή η φράση έχει μείνει.
Κυρίως γιατί από μικρή δεν ανήκα σε αυτή την κατηγορία των αιθέριων θηλυκών, που θα χόρευαν ένα βαλς μια μέρα και σε κάποια στροφή, θα τους σήκωνε στον αέρα ο πρίγκιπας τους.
Πάντα ήμουν πιο ψηλή από τα αγόρια της τάξης μου - αρκετές φορές και πιο δυνατή. Τι να με σήκωναν στον αέρα, θα πέφταμε όλοι κάτω... Από τότε λοιπόν μου έχει μείνει ο φόβος του να με σηκώσει κάποιος στον αέρα. Να κάνεις να με σηκώσεις από τη γη, να χρειαστεί να εμπιστευτώ εμένα σε σένα, στον αέρα, δεν έχω χειρότερο φόβο.
Και δεν συζητώ το γεγονός, οτι ποτέ κανένα αγόρι που να γνωρίζω εγώ, δεν μπήκε στον κόπο να μάθει να χορεύει, με διάφορες δικαιολογίες - εξαιρούνται οι καταπιεσμένες χορογραφίες γάμου, που είναι μια θλιβερή ιστορία να την βλέπεις.

Αλλά με τα άλογα, ήταν διαφορετικά. Πρώτα πρώτα, οι "καβαλιέροι" μου, ήταν πιο μεγαλόσωμοι από εμένα. Δεν ένοιωθα τεράστια, αντιθέτως, ένοιωθα οτι συντονίζω τις κινήσεις μου με κάτι πιο ογκώδες αλλά αρμονικό ταυτόχρονα. Και όσο έχανα τον ρυθμό - αχ αυτό το τροχάδην τον πρώτο καιρό - τόσο αυτοί συνέχιζαν μεν, εκνευρισμένοι δε. Σαν να χορεύαμε και να τους πάταγα...

Οι πρώτοι μου καλπασμοί, ήταν ολοκληρωτικά στην δική τους διακριτική ευχέρεια. Το πότε θα ξεκινούσαμε - ποτέ στην σωστή γωνία, πότε θα σταματούσαμε - σχεδόν πάντα, στην πόρτα, και με τι ρυθμό θα καλπάζαμε - βάρκα γιαλό...
Το μόνο που προσπαθούσα, ήταν να μην ενοχλώ, να μαθαίνω να ακολουθώ.

Με τον καιρό, έμαθα να ζητάω σωστά τι ήθελα, πώς το ήθελα και πότε. Άλλοτε συνεργαζόμασταν, άλλοτε όχι και τόσο. Το μισό φταίξιμο δικό μου - αλλά takes two to tango, και πιστεύω πως το ίδιο συμβαίνει και στο βαλς. Δεν γίνεται να σε παρακαλάω κύριε για έναν χορό δυο γύρων στον στίβο, κι εσύ να ξεκινάς με λάθος πόδι, να κάνεις τα ροντέο σου ή να τρελαίνεσαι επειδή πέρασε ένα ποδήλατο.
Δεν είναι συμπεριφορά τζέντλεμαν αυτή...

Η αλήθεια είναι πως δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους, όσο κι αν προσπαθούμε να συγχρονιστούμε, να ακολουθήσουμε ή να οδηγήσουμε.

"Ο καλπασμός γίνεται σε τρεις χρόνους, όπως και το βαλς". 
Μια φράση που άκουσα ξανά πριν βδομάδες, όχι τυχαία πιστεύω.
Κι αυτό γιατί από το πουθενά, την ίδια μέρα που ξανάκουσα αυτή την φράση, γνώρισα ένα μελαχρινό, ψηλό και δεμένο αγόρι, όπου ο έρωτας ήταν σχεδόν κεραυνοβόλος. Από την δική μου πλευρά δηλαδή. Μια που τον είδα να με κοιτάει, και μια που έγινε ο κόσμος ροζ...
Στο πρώτο μας ραντεβού βέβαια, αν και δεν τα πήγαμε άσχημα, με παίδεψε λίγο.
Στο δεύτερο, με παίδεψε πολύ. Με έκανε ρεζίλι στον κόσμο, με την σκοπίμως μεθυσμένη του συμπεριφορά, και μόνο με την συνεισφορά της Νέλλης, ως γυναικείου συμβουλάτορα και γνώστη θεμάτων σχετικών, μπήκαμε λίγο στον κύκλο μας, και τέλος πάντων, κάναμε κάτι όμορφο.

Η τρίτη φορά, ήταν ονειρική. Να μην θέλω να αποχωριστούμε. Ήταν στιγμές που ένοιωθα το σώμα του επέκταση του δικού μου, μιλάγαμε χωρίς λόγια, με ρώταγε και τον στήριζα, ερωτευόμασταν  να σε κάθε βήμα. Και ξέμενα από ανάσες (κυριολεκτικά: χάλια η φυσική κατάσταση).
Και στον καλπασμό, να χορεύουμε το πιο όμορφο βαλς. Τρεις χρόνοι ρυθμικοί, και ελαφρύ ανασήκωμα. Επιτέλους, είχα την αιώρησή μου. Χωρίς να νοιώθω οτι είμαι βαριά γι'αυτόν, χωρίς να φοβάμαι οτι θα πέσουμε.

Μέχρι και leg yielding κάναμε χωρίς να δείχνουμε περίεργα λάθος - από την αριστερή πλευρά δηλαδή, γιατί από την δεξιά, είχαμε άποψη. Για την ακρίβεια, ο καθένας την δικιά του. Και μέχρι να τα βρούμε, γίναμε λίγο μύλος.

Καμιά αγκαλιά και κανένα φιλί στην μύτη, και κανένα ξύσιμο στην πλάτη, την μουσούδα και τ'αυτιά δεν αρκούσαν όταν κατέβηκα.
Ευτυχώς που είχε προνοήσει η Νέλλη για δυο καραμέλες πριν χαλαρώσουμε...

Το περί ου ο λόγος Αγόρι, ο Boy

Βαλς σε τρεις χρόνους - η στιγμή της αιώρησης...

Έρωτας...

Μεγάλη Πέμπτη

Κατά παράδοση, Μεγάλες Πέμπτες, βάφουμε αυγά. 

Η μητέρα μου συνήθως πειραματίζεται με τον τρόπο βαφής τους (από την κλασσική Ανατολή, μέχρι κλωστές, κρεμμύδια, κλπ...)

Στην κατάληξη της ημέρας, μου δίνει καμιά δεκαριά να τα ζωγραφίσω. 

Αλογοπαρμένη πρόταση για Πασχαλινά αυγά !!!

Εσείς πώς διακοσμείτε τα δικά σας πασχαλινά αυτά? 

Ζητείται άτομο για εργασία στον Ιππικό Όμιλο Κυκλάδων

Ζητείται άτομο στον Ιππικό Όμιλο Κυκλάδων για πρακτική εργασία.

Όσοι ενδιαφέρονται για πρακτική άσκηση στην ιππασία, έχουν εμπειρία σε σχέση με τα άλογα και την καθημερινότητά τους και επιθυμούν να βοηθήσουν σε μαθήματα ιππασίας, βόλτες ιππασίας, ιπποκομία και σε γενικές γραμμές βοήθεια στον στάβλο, παρακαλούμε να επικοινωνήσετε μαζί μας.

Σε αντάλλαγμα προσφέρουμε μαθήματα ιππασίας, διαμονή, διατροφή και αν έχετε άλογο, μπορούμε να συζητήσουμε για τροφεία.

Η παραμονή του κάθε ενδιαφερόμενου/ης θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 4 μήνες, κατά προτίμηση από Ιούνιο μέχρι και Σεπτέμβριο 2015.

Παρακαλούμε να αποστείλετε βιογραφικό και αν είναι δυνατόν συστατική επιστολή και συνοδευτική επιστολή ενδιαφέροντος.

Για οποιαδήποτε πληροφορία παρακαλώ επικοινωνήστε με την Κα Καραμολέγκου στα:

τηλ: 6977 449644 ή

email: iokyk@hotmail.com

Η Σύρος είναι πανέμορφο νησί στο κέντρο της Ελλάδος και είναι η πρωτεύουσα των Κυκλάδων, όπου βρίσκονται οι πιο διάσημοι ελληνικοί τουριστικοί προορισμοί. Λίγες μόνο ώρες από την Αθήνα, με τουλάχιστον 30.000 μόνιμους κατοίκους, είναι η ιδανική τοποθεσία να βρίσκεστε καθ’όλη την διάρκεια του χρόνου! 

Και για πες, τι έγινε με την Σχολή, πέρασες?

Από τα μέσα Ιανουαρίου κι ως τώρα, γίνεται συχνά ο παρακάτω διάλογος:

-         Τι έγινε με την Σχολή? Πέρασες?

-         Όχι, δεν τα κατάφερ…

-         Τι? Έλα ρε μαλάκα! Γιατί σε κόψανε?

-         Weak riding, weak coaching είπε η εξετ...

-         Και τι θα κάνεις? Θα ζητήσεις επανεξέταση?

-         Όχι

-         Τι όχι?

-         Ε όχι ρε παιδί μου. Αφού με κόψανε, τέλος, δεν έχει άλλο.

-         Ααα κρίμα ρε συ… Μα τι (χαρακτηρισμός), γιατί σε κόψανε?

Και ξαναλέω τα παραπάνω…

Αυτός ο διάλογος πάντα συνοδεύεται με ύφος λύπησης από όποιον με ρωτάει. Και μετά, με συγκεκαλυμμένη αγανάκτηση που με «αδίκησαν», κόβοντάς με.

Συνήθως δε, δεν προχωράει παρακάτω, κυρίως γιατί βαριέμαι να με λυπούνται. Προτιμώ να με λυπάμαι, παρά να με λυπούνται.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως, δεν λυπάμαι. Εκνευρίζομαι λίγο, γιατί ποτέ κανείς ως τώρα δεν με ρώτησε ένα πράγμα: 

ΕΜΑΘΕΣ ΤΙΠΟΤΑ?

Γιατί σ’ αυτή την ερώτηση, θα είχα να απαντήσω πιο ενδιαφέροντα πράγματα.

Ναι, έμαθα πάρα πολλά. Θυμήθηκα διάφορα που είχα ξεχάσει, έμαθα πολλά, είδα πολλά και θέλω να μάθω κι άλλα.

Και όχι, δεν θεωρώ ότι αδικήθηκα. Ναι, στεναχωρήθηκα που δεν πέρασα – ποιος άλλωστε δεν νοιάζεται όταν προσπαθεί για κάτι και δεν τα καταφέρνει? Αλλά έχω πλήρη επίγνωση του επιπέδου μου.

Στην αρχή της Σχολής, μας είχαν πει ότι Προπονητής είναι αυτός που βοηθάει τον αθλητή στις προπονήσεις του για να φτάσει τους προσωπικούς του στόχους, είτε αυτοί είναι αγώνες, είτε απλά βελτίωση της τεχνικής.

Και στο τέλος της Σχολής, η εξετάστρια είπε ότι ρόλος του εξεταστή δεν είναι να πάρει την ψαλίδα και να κόβει αβέρτα, αλλά να βοηθήσει τον κόσμο να γυρίσει στους στάβλους του με όρεξη να προπονήσει, πιστοποιώντας ότι θα το κάνουν με ασφάλεια απέναντι στον εαυτό τους και τους αθλητές τους.

Κρατώντας αυτά τα δυο, εξηγώ το γιατί δεν νοιώθω αδικημένη, μετά τις εξετάσεις:

Ίππευση

Το πρώτο μέρος της εξέτασής μου ήταν στην ίππευση. Διαδρομή 1μ. Ομολογώ ότι δεν είχα κάνει καλή προετοιμασία, δεν είχα πηδήξει διαδρομή για πάνω από ένα χρόνο και με το συγκεκριμένο άλογο, είχε πηδήξει μόνο αποστάσεις. Παρόλα αυτά, η φοράδα ήταν εξαιρετική και κάναμε όλη την διαδρομή χωρίς απρόοπτα (δυστροπίες ή πτώσεις), μόνο με άγχος. ΟΜΩΣ η ίππευσή μου δεν είχε τίποτα το τεχνικό – με εξαίρεση το δεύτερο εμπόδιο, το οποίο είχα βάλει σκοπό να μην το ρίξω. Ούτε έβγαλα όλες τις αποστάσεις με σωστά βήματα, ούτε τίποτα. Από όσα μου είπε η εξεταζόμενη μαζί μου προπονήτρια (Βάσω), ζήτημα αν έκανα τα μισά. Όχι επειδή την έγραψα. Επειδή όπως πάντα, μ’ ένοιαζε να βγάλω την διαδρομή, όπως κι είναι. Τσαπατσούλικα κοινώς… Στο τέλος, είπα στην εξετάστρια ότι η προπονήτριά μου είχε πει πολλά περισσότερα και σωστά πράγματα απ’ όσα έκανα – μην την κάψω την κοπέλα επειδή εγώ είμαι στον κόσμο μου…

Προπονητική

Χα, εκεί να δείτε γέλιο. Πάει που λέτε το γατάκι η δικιά σας, να κάνει προπόνηση σε αμαζόνα που τρέχει στο πρωτάθλημα, 1,30 και πιάνει θέσεις. Μάλιστα. Παρόλο που η Έλενα ήταν από την αρχή πολύ οκ μαζί μου, και συνεργαζόταν, και προσπαθούσα κι εγώ να μην την αφήνω μόνη της – καθότι εξεταζόταν και η ίδια και όσο να’ναι, όλοι είχαμε άγχος, το σκοπό του προπονητή, να την βοηθήσω δηλαδή ουσιαστικά, δεν τον πέτυχα. Λίγο που ψαρώνω από μόνη μου, λίγο που ντάξει, η αλήθεια να λέγεται, πιο εύκολα θα προπονούσα άτομα δικού μου επιπέδου, τουλάχιστον δεν της είπα καμιά χοντρή μαλακία, να χάσουν τα μαλλιά τους όσοι με εξέταζαν. Οι οποίοι - σημειωτέον, όσο μπορούσαν, βοηθούσαν.

Οπότε, αφού έλυσα το θέμα της αποτυχίας στην απόκτηση του πτυχίου, θέλω να πάω παρακάτω, στο θέμα της επιτυχίας απόκτησης πολύ χρήσιμης γνώσης.

Σε αυτή την Σχολή, αν ήθελες να μάθεις, μάθαινες. Υπήρχε κόσμος που έβλεπα ότι βαριόταν, ή που ακόμα ακόμα, ξίνιζαν όταν μας έλεγε κάτι ο Δρακάκης ή ο Σταύρος ή η Ελένη ή η Τζοάννα. Και μου φαινόταν ασύλληπτο. Είχαμε την ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ επί ενάμισι μήνα, να μας επιβλέπουν και διορθώνουν προπονητές που στα εμπόδια είναι επίσημοι εξεταστές και εισηγητές για την Παγκόσμια Ομοσπονδία Ιππασίας, και στο ντρεσσάζ, άτομα που είναι τοπ τόσο ως αμαζόνες, όσο και ως προπονήτριες, κρίνοντας από την καριέρα τους και την ποιότητα αθλητών που βγάζουν. Μιλάμε για μοναδική ευκαιρία, που όφειλε ο καθένας να την εκμεταλλευτεί στο έπακρο.

Ναι εντάξει, τσούζει λίγο να σου λένε ότι χρειάζεσαι να διορθώσεις τα βασικά σου, αλλά στην τελική, στο λένε για δικό ΣΟΥ καλό.

Θυμάμαι επικές συζητήσεις στον στάβλο, μετά τις προπονήσεις/ μαθήματα. Αφού είχαμε καθαρίσει μποξ και άλογα, καθόμαστε στο μποξ-σελαρία με Βασίλη, Μανδρίνο και Στεφανία και αναλύουμε κάθε φορά, τι μας είπε η Μυράτ (σε μένα και τον Βασίλη) και τι είπε η Τζοάννα (στον Δημήτρη και την Στεφανία). Και το χέρι λίγο έτσι, τα δάχτυλα, το πόδι, κάμψη, το ένα το άλλο, ανάλυση, και συζήτηση. Και πώς όταν εφαρμόζαμε όσα μας έλεγαν, αντιδρούσαν τα άλογα, και πώς ένοιωθε ο καθένας την αλλαγή στο άλογό του. Και μετά, όταν κάναμε μεταξύ μας προπονήσεις (ο καημένος ο Δημήτρης πρέπει να έκαστε να έκανε μαθήματα στους μισούς συμμετέχοντες της Σχολής, ποτέ δεν έλεγε όχι όταν κάποιος χρειαζόταν βοήθεια) δοκιμάζαμε να εφαρμόζουμε αναλόγως ανάγκης, όσα είχαμε συζητήσει, συνδυάζοντας και από τις δύο προπονήτριες διάφορα τιπς. Είχε πολύ ενδιαφέρον όλη αυτή η μεταξύ μας συνεργασία και η βοήθεια από τις προπονήσεις.

Αντίστοιχα, στα εμπόδια, ακούγαμε όσα έλεγαν ο Δρακάκης και ο Σταύρος για το πώς προπονεί ο καθένας τους δικούς του αθλητές, για τα άλογα πώς να τα προπονούμε και τι να ζητάμε ή να προσπαθούμε να πάρουμε, αναλόγως της ηλικίας τους κλπ… Γενικά, ανοιχτά μάτια, αυτιά και μυαλό αν είχες, έπαιρνες πάρα πολλά πράγματα, τόσο από τους προπονητές, όσο και από τους συμμετέχοντες στην Σχολή. Έβλεπες πώς ίππευαν, πώς διόρθωναν καταστάσεις, τι κοίταζαν να πετύχουν, τα πάντα. Ακόμα και μαθήματα ήθους και συμπεριφοράς μπορούσες να δεις, από άτομα με εξαιρετικό επίπεδο, χαμηλού προφίλ και εξαιρετικού χαρακτήρα. Όπως το βλέπω προσωπικά, πάντα έχεις να "παίρνεις" από ανθρώπους δίπλα σου, είτε άμεσα είτε έμμεσα.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν την τελευταία εβδομάδα που κάναμε τα επαναληπτικά.

Όπως μας είχε υποσχεθεί η Ελένη, σε όσους ήμασταν team Myrat, μας είχε χωρίσει σε ομάδες αναλόγως δυνατοτήτων των αλόγων μας (ε και των δικών μας) και μας έκανε προπόνηση η ίδια. Για εμένα – και πιστεύω και αρκετούς άλλους, που δεν θα ξαναέχουμε τέτοια ευκαιρία, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία, κυρίως γιατί έκανε ταυτόχρονα 3 πράγματα:

1. Σε όσους ίππευαν, τους έδειχνε την ημέρα των εξετάσεων πώς να κάνουν ζέσταμα τα άλογά τους και αναλόγως τι θα τους ζητηθεί, πώς να το εκτελέσουν.
2. Σε όσους ήταν δίπλα της, έδειχνε πώς να κάνουν το ζέσταμα στον αθλητή τους, και πώς να του ζητήσουν να κάνει ασκήσεις
3. Ρωτώντας διάφορα «γιατί», έδειχνε σε όσους ίππευαν ή ήταν δίπλα της, τον τρόπο να τσεκάρουν αν κάτι γίνεται σωστά επί της ουσίας, και όχι μόνο σαν εικόνα.

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να παρακολουθείς και να συμμετέχεις σε τέτοιου είδους προπονήσεις, και πιστεύω πως αυτό που πραγματικά λείπει, είναι τέτοιες εμπειρίες.

Δεν εννοώ Σχολή προπονητών, αυτή απ’ ότι κατάλαβα διοργανώνεται όταν υπάρχουν συγκεκριμένες ανάγκες.

Εννοώ είτε τριήμερα, είτε εβδομαδιαία σεμινάρια, όπου όσοι ασχολούνται με προπονητική ή ενδιαφέρονται, θα έχουν την δυνατότητα να μάθουν περισσότερα πράγματα και να βελτιωθούν.

Τυχαίο το παράδειγμα, αλλά όταν υπάρχουν αθλητές/προπονητές που τους παίρνει πάνω από μήνα να καταλάβουν την έννοια της ευθυγράμμισης, τότε υπάρχει ένα κενό γνώσης. Ποτέ κανείς προπονητής δεν τους είπε κάτι αντίστοιχο όταν μάθαιναν ιππασία - πιθανόν γιατί οι ίδιοι να μην το γνώριζαν, και ποτέ δεν άκουσαν να γίνεται  λόγος γι’ αυτή. 

Αν όμως η Ομοσπονδία πει ότι κάθε χρόνο, μια «νεκρή» αγωνιστική περίοδο θα διοργανώνει ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σεμινάριο για άτομα που ασχολούνται ως προπονητές, και τους μαθαίνει βασικά πράγματα που οφείλει ένας προπονητής να γνωρίζει, τότε θα κάνει ένα πρώτο βήμα εξασφάλισης της βελτίωσης ποιότητας γνώσεων, προπονήσεων και κατ’ επέκταση, ιππασίας στην Ελλάδα.

Αυτά τα δικά μου, σε σχέση με την Σχολή προπονητών… Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία, εντατική προσπάθεια, λήψη συμπιεσμένης γνώσης, απότομο ανέβασμα, και ευκαιρία να γνωρίσω άτομα που πάντα εκτιμούσα αλλά δεν ήξερα προσωπικά.

Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να παρακολουθήσω ξανά την Σχολή, από άποψη άνεσης χρόνου ή χρημάτων, αν και όταν ξαναγίνει, αλλά από αυτή την Σχολή, πιστεύω πήρα πολλά. Και προς προβληματισμό και προς εφαρμογή.

Καιιιιιιιιιιιιιιιιιι κλείνοντας το κατεβατό αυτό έχω να απονείμω το βραβείο Ιώβειας υπομονής στην Κική…

Θα μου λείψουν πολλές φάτσες, οι πλάκες μας, οι βραδιές μας(όσα ελληνικά δεν είχα ακούσει στην ζωή μου όλη, τα άκουσα σε έναν μήνα), η παρέα που κάναμε, και τα τόσο ενδιαφέροντα όσο και διαφορετικά μυαλά... Ελπίζω αργά ή γρήγορα να τους ξανασυναντήσω :)

Αχ αυτός ο σκύλος - πάντα και παντού... 

Θεωρία, πρακτική, ασκήσεις, βαλβίδες, πατερίτσες

Workshop 1 

Workshop 2

Workshop 3

Ρε, μου δανείζεις λίγο το βιβλίο σου?

Φυσική κατάσταση ιππέα για ιππική αντοχή

αυτό

Αγαπάω Δανάη <3 td="">

Χαμόγελα 

Team 2

Εξετάσεις, αγάπη και ξερό ψωμί (και κρύο)