Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Και για πες, τι έγινε με την Σχολή, πέρασες?

Από τα μέσα Ιανουαρίου κι ως τώρα, γίνεται συχνά ο παρακάτω διάλογος:

-         Τι έγινε με την Σχολή? Πέρασες?
-         Όχι, δεν τα κατάφερ…
-         Τι? Έλα ρε μαλάκα! Γιατί σε κόψανε?
-         Weak riding, weak coaching είπε η εξετ...
-         Και τι θα κάνεις? Θα ζητήσεις επανεξέταση?
-         Όχι
-         Τι όχι?
-         Ε όχι ρε παιδί μου. Αφού με κόψανε, τέλος, δεν έχει άλλο.
-         Ααα κρίμα ρε συ… Μα τι (χαρακτηρισμός), γιατί σε κόψανε?
Και ξαναλέω τα παραπάνω…

Αυτός ο διάλογος πάντα συνοδεύεται με ύφος λύπησης από όποιον με ρωτάει. Και μετά, με συγκεκαλυμμένη αγανάκτηση που με «αδίκησαν», κόβοντάς με.
Συνήθως δε, δεν προχωράει παρακάτω, κυρίως γιατί βαριέμαι να με λυπούνται. Προτιμώ να με λυπάμαι, παρά να με λυπούνται.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως, δεν λυπάμαι. Εκνευρίζομαι λίγο, γιατί ποτέ κανείς ως τώρα δεν με ρώτησε ένα πράγμα: 

ΕΜΑΘΕΣ ΤΙΠΟΤΑ?

Γιατί σ’ αυτή την ερώτηση, θα είχα να απαντήσω πιο ενδιαφέροντα πράγματα.
Ναι, έμαθα πάρα πολλά. Θυμήθηκα διάφορα που είχα ξεχάσει, έμαθα πολλά, είδα πολλά και θέλω να μάθω κι άλλα.
Και όχι, δεν θεωρώ ότι αδικήθηκα. Ναι, στεναχωρήθηκα που δεν πέρασα – ποιος άλλωστε δεν νοιάζεται όταν προσπαθεί για κάτι και δεν τα καταφέρνει? Αλλά έχω πλήρη επίγνωση του επιπέδου μου.
Στην αρχή της Σχολής, μας είχαν πει ότι Προπονητής είναι αυτός που βοηθάει τον αθλητή στις προπονήσεις του για να φτάσει τους προσωπικούς του στόχους, είτε αυτοί είναι αγώνες, είτε απλά βελτίωση της τεχνικής.
Και στο τέλος της Σχολής, η εξετάστρια είπε ότι ρόλος του εξεταστή δεν είναι να πάρει την ψαλίδα και να κόβει αβέρτα, αλλά να βοηθήσει τον κόσμο να γυρίσει στους στάβλους του με όρεξη να προπονήσει, πιστοποιώντας ότι θα το κάνουν με ασφάλεια απέναντι στον εαυτό τους και τους αθλητές τους.
Κρατώντας αυτά τα δυο, εξηγώ το γιατί δεν νοιώθω αδικημένη, μετά τις εξετάσεις:

Ίππευση
Το πρώτο μέρος της εξέτασής μου ήταν στην ίππευση. Διαδρομή 1μ. Ομολογώ ότι δεν είχα κάνει καλή προετοιμασία, δεν είχα πηδήξει διαδρομή για πάνω από ένα χρόνο και με το συγκεκριμένο άλογο, είχε πηδήξει μόνο αποστάσεις. Παρόλα αυτά, η φοράδα ήταν εξαιρετική και κάναμε όλη την διαδρομή χωρίς απρόοπτα (δυστροπίες ή πτώσεις), μόνο με άγχος. ΟΜΩΣ η ίππευσή μου δεν είχε τίποτα το τεχνικό – με εξαίρεση το δεύτερο εμπόδιο, το οποίο είχα βάλει σκοπό να μην το ρίξω. Ούτε έβγαλα όλες τις αποστάσεις με σωστά βήματα, ούτε τίποτα. Από όσα μου είπε η εξεταζόμενη μαζί μου προπονήτρια (Βάσω), ζήτημα αν έκανα τα μισά. Όχι επειδή την έγραψα. Επειδή όπως πάντα, μ’ ένοιαζε να βγάλω την διαδρομή, όπως κι είναι. Τσαπατσούλικα κοινώς… Στο τέλος, είπα στην εξετάστρια ότι η προπονήτριά μου είχε πει πολλά περισσότερα και σωστά πράγματα απ’ όσα έκανα – μην την κάψω την κοπέλα επειδή εγώ είμαι στον κόσμο μου…
Προπονητική
Χα, εκεί να δείτε γέλιο. Πάει που λέτε το γατάκι η δικιά σας, να κάνει προπόνηση σε αμαζόνα που τρέχει στο πρωτάθλημα, 1,30 και πιάνει θέσεις. Μάλιστα. Παρόλο που η Έλενα ήταν από την αρχή πολύ οκ μαζί μου, και συνεργαζόταν, και προσπαθούσα κι εγώ να μην την αφήνω μόνη της – καθότι εξεταζόταν και η ίδια και όσο να’ναι, όλοι είχαμε άγχος, το σκοπό του προπονητή, να την βοηθήσω δηλαδή ουσιαστικά, δεν τον πέτυχα. Λίγο που ψαρώνω από μόνη μου, λίγο που ντάξει, η αλήθεια να λέγεται, πιο εύκολα θα προπονούσα άτομα δικού μου επιπέδου, τουλάχιστον δεν της είπα καμιά χοντρή μαλακία, να χάσουν τα μαλλιά τους όσοι με εξέταζαν. Οι οποίοι - σημειωτέον, όσο μπορούσαν, βοηθούσαν.

Οπότε, αφού έλυσα το θέμα της αποτυχίας στην απόκτηση του πτυχίου, θέλω να πάω παρακάτω, στο θέμα της επιτυχίας απόκτησης πολύ χρήσιμης γνώσης.
Σε αυτή την Σχολή, αν ήθελες να μάθεις, μάθαινες. Υπήρχε κόσμος που έβλεπα ότι βαριόταν, ή που ακόμα ακόμα, ξίνιζαν όταν μας έλεγε κάτι ο Δρακάκης ή ο Σταύρος ή η Ελένη ή η Τζοάννα. Και μου φαινόταν ασύλληπτο. Είχαμε την ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ επί ενάμισι μήνα, να μας επιβλέπουν και διορθώνουν προπονητές που στα εμπόδια είναι επίσημοι εξεταστές και εισηγητές για την Παγκόσμια Ομοσπονδία Ιππασίας, και στο ντρεσσάζ, άτομα που είναι τοπ τόσο ως αμαζόνες, όσο και ως προπονήτριες, κρίνοντας από την καριέρα τους και την ποιότητα αθλητών που βγάζουν. Μιλάμε για μοναδική ευκαιρία, που όφειλε ο καθένας να την εκμεταλλευτεί στο έπακρο.
Ναι εντάξει, τσούζει λίγο να σου λένε ότι χρειάζεσαι να διορθώσεις τα βασικά σου, αλλά στην τελική, στο λένε για δικό ΣΟΥ καλό.

Θυμάμαι επικές συζητήσεις στον στάβλο, μετά τις προπονήσεις/ μαθήματα. Αφού είχαμε καθαρίσει μποξ και άλογα, καθόμαστε στο μποξ-σελαρία με Βασίλη, Μανδρίνο και Στεφανία και αναλύουμε κάθε φορά, τι μας είπε η Μυράτ (σε μένα και τον Βασίλη) και τι είπε η Τζοάννα (στον Δημήτρη και την Στεφανία). Και το χέρι λίγο έτσι, τα δάχτυλα, το πόδι, κάμψη, το ένα το άλλο, ανάλυση, και συζήτηση. Και πώς όταν εφαρμόζαμε όσα μας έλεγαν, αντιδρούσαν τα άλογα, και πώς ένοιωθε ο καθένας την αλλαγή στο άλογό του. Και μετά, όταν κάναμε μεταξύ μας προπονήσεις (ο καημένος ο Δημήτρης πρέπει να έκαστε να έκανε μαθήματα στους μισούς συμμετέχοντες της Σχολής, ποτέ δεν έλεγε όχι όταν κάποιος χρειαζόταν βοήθεια) δοκιμάζαμε να εφαρμόζουμε αναλόγως ανάγκης, όσα είχαμε συζητήσει, συνδυάζοντας και από τις δύο προπονήτριες διάφορα τιπς. Είχε πολύ ενδιαφέρον όλη αυτή η μεταξύ μας συνεργασία και η βοήθεια από τις προπονήσεις.
Αντίστοιχα, στα εμπόδια, ακούγαμε όσα έλεγαν ο Δρακάκης και ο Σταύρος για το πώς προπονεί ο καθένας τους δικούς του αθλητές, για τα άλογα πώς να τα προπονούμε και τι να ζητάμε ή να προσπαθούμε να πάρουμε, αναλόγως της ηλικίας τους κλπ… Γενικά, ανοιχτά μάτια, αυτιά και μυαλό αν είχες, έπαιρνες πάρα πολλά πράγματα, τόσο από τους προπονητές, όσο και από τους συμμετέχοντες στην Σχολή. Έβλεπες πώς ίππευαν, πώς διόρθωναν καταστάσεις, τι κοίταζαν να πετύχουν, τα πάντα. Ακόμα και μαθήματα ήθους και συμπεριφοράς μπορούσες να δεις, από άτομα με εξαιρετικό επίπεδο, χαμηλού προφίλ και εξαιρετικού χαρακτήρα. Όπως το βλέπω προσωπικά, πάντα έχεις να "παίρνεις" από ανθρώπους δίπλα σου, είτε άμεσα είτε έμμεσα.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν την τελευταία εβδομάδα που κάναμε τα επαναληπτικά.
Όπως μας είχε υποσχεθεί η Ελένη, σε όσους ήμασταν team Myrat, μας είχε χωρίσει σε ομάδες αναλόγως δυνατοτήτων των αλόγων μας (ε και των δικών μας) και μας έκανε προπόνηση η ίδια. Για εμένα – και πιστεύω και αρκετούς άλλους, που δεν θα ξαναέχουμε τέτοια ευκαιρία, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία, κυρίως γιατί έκανε ταυτόχρονα 3 πράγματα:
  1. Σε όσους ίππευαν, τους έδειχνε την ημέρα των εξετάσεων πώς να κάνουν ζέσταμα τα άλογά τους και αναλόγως τι θα τους ζητηθεί, πώς να το εκτελέσουν.
  2. Σε όσους ήταν δίπλα της, έδειχνε πώς να κάνουν το ζέσταμα στον αθλητή τους, και πώς να του ζητήσουν να κάνει ασκήσεις
  3. Ρωτώντας διάφορα «γιατί», έδειχνε σε όσους ίππευαν ή ήταν δίπλα της, τον τρόπο να τσεκάρουν αν κάτι γίνεται σωστά επί της ουσίας, και όχι μόνο σαν εικόνα.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να παρακολουθείς και να συμμετέχεις σε τέτοιου είδους προπονήσεις, και πιστεύω πως αυτό που πραγματικά λείπει, είναι τέτοιες εμπειρίες.

Δεν εννοώ Σχολή προπονητών, αυτή απ’ ότι κατάλαβα διοργανώνεται όταν υπάρχουν συγκεκριμένες ανάγκες.
Εννοώ είτε τριήμερα, είτε εβδομαδιαία σεμινάρια, όπου όσοι ασχολούνται με προπονητική ή ενδιαφέρονται, θα έχουν την δυνατότητα να μάθουν περισσότερα πράγματα και να βελτιωθούν.
Τυχαίο το παράδειγμα, αλλά όταν υπάρχουν αθλητές/προπονητές που τους παίρνει πάνω από μήνα να καταλάβουν την έννοια της ευθυγράμμισης, τότε υπάρχει ένα κενό γνώσης. Ποτέ κανείς προπονητής δεν τους είπε κάτι αντίστοιχο όταν μάθαιναν ιππασία - πιθανόν γιατί οι ίδιοι να μην το γνώριζαν, και ποτέ δεν άκουσαν να γίνεται  λόγος γι’ αυτή. 
Αν όμως η Ομοσπονδία πει ότι κάθε χρόνο, μια «νεκρή» αγωνιστική περίοδο θα διοργανώνει ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σεμινάριο για άτομα που ασχολούνται ως προπονητές, και τους μαθαίνει βασικά πράγματα που οφείλει ένας προπονητής να γνωρίζει, τότε θα κάνει ένα πρώτο βήμα εξασφάλισης της βελτίωσης ποιότητας γνώσεων, προπονήσεων και κατ’ επέκταση, ιππασίας στην Ελλάδα.

Αυτά τα δικά μου, σε σχέση με την Σχολή προπονητών… Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία, εντατική προσπάθεια, λήψη συμπιεσμένης γνώσης, απότομο ανέβασμα, και ευκαιρία να γνωρίσω άτομα που πάντα εκτιμούσα αλλά δεν ήξερα προσωπικά.

Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να παρακολουθήσω ξανά την Σχολή, από άποψη άνεσης χρόνου ή χρημάτων, αν και όταν ξαναγίνει, αλλά από αυτή την Σχολή, πιστεύω πήρα πολλά. Και προς προβληματισμό και προς εφαρμογή.


Καιιιιιιιιιιιιιιιιιι κλείνοντας το κατεβατό αυτό έχω να απονείμω το βραβείο Ιώβειας υπομονής στην Κική…

Θα μου λείψουν πολλές φάτσες, οι πλάκες μας, οι βραδιές μας(όσα ελληνικά δεν είχα ακούσει στην ζωή μου όλη, τα άκουσα σε έναν μήνα), η παρέα που κάναμε, και τα τόσο ενδιαφέροντα όσο και διαφορετικά μυαλά... Ελπίζω αργά ή γρήγορα να τους ξανασυναντήσω :)

Αχ αυτός ο σκύλος - πάντα και παντού... 

Θεωρία, πρακτική, ασκήσεις, βαλβίδες, πατερίτσες

Workshop 1 
Workshop 2

Workshop 3

Ρε, μου δανείζεις λίγο το βιβλίο σου?

Φυσική κατάσταση ιππέα για ιππική αντοχή

αυτό

Αγαπάω Δανάη <3 td="">

Χαμόγελα 

Team 2

Εξετάσεις, αγάπη και ξερό ψωμί (και κρύο)

2 σχόλια:

  1. ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΠΟΦΑΣΗ, Ο ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΣΟΥ, ΠΟΥ ΗΛΘΑΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΟΥ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΣΧΟΛΗ, ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ Ο ΚΟΠΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΜΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ ,( ΜΑΘΗΤΩΝ ΚΑΙ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ). ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΧΑΜΕΝΟΣ, ΑΣΧΕΤΑ ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΠΙΤΕΥΧΘΗΚΕ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΗΤΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. ΟΙ ΥΓΙΕΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΝ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ Η ΙΠΠΑΣΙΑ ΣΗΜΕΡΑ, ΟΛΑ Τ’ ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΛΘΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΠΡΕΠΕΙ. ΜΕ ΕΚΤΊΜΗΣΗ ............ Christos Diavastis

    ΑπάντησηΔιαγραφή