Σερβίρεται με Waltz 2
Μου έλεγαν όταν άρχισα την ιππασία:
"Ο καλπασμός γίνεται σε τρεις χρόνους, όπως και το βαλς".
Για μένα, αυτή η φράση έχει μείνει.
Κυρίως γιατί από μικρή δεν ανήκα σε αυτή την κατηγορία των αιθέριων θηλυκών, που θα χόρευαν ένα βαλς μια μέρα και σε κάποια στροφή, θα τους σήκωνε στον αέρα ο πρίγκιπας τους.
Πάντα ήμουν πιο ψηλή από τα αγόρια της τάξης μου - αρκετές φορές και πιο δυνατή. Τι να με σήκωναν στον αέρα, θα πέφταμε όλοι κάτω... Από τότε λοιπόν μου έχει μείνει ο φόβος του να με σηκώσει κάποιος στον αέρα. Να κάνεις να με σηκώσεις από τη γη, να χρειαστεί να εμπιστευτώ εμένα σε σένα, στον αέρα, δεν έχω χειρότερο φόβο.
Και δεν συζητώ το γεγονός, οτι ποτέ κανένα αγόρι που να γνωρίζω εγώ, δεν μπήκε στον κόπο να μάθει να χορεύει, με διάφορες δικαιολογίες - εξαιρούνται οι καταπιεσμένες χορογραφίες γάμου, που είναι μια θλιβερή ιστορία να την βλέπεις.
Αλλά με τα άλογα, ήταν διαφορετικά. Πρώτα πρώτα, οι "καβαλιέροι" μου, ήταν πιο μεγαλόσωμοι από εμένα. Δεν ένοιωθα τεράστια, αντιθέτως, ένοιωθα οτι συντονίζω τις κινήσεις μου με κάτι πιο ογκώδες αλλά αρμονικό ταυτόχρονα. Και όσο έχανα τον ρυθμό - αχ αυτό το τροχάδην τον πρώτο καιρό - τόσο αυτοί συνέχιζαν μεν, εκνευρισμένοι δε. Σαν να χορεύαμε και να τους πάταγα...
Οι πρώτοι μου καλπασμοί, ήταν ολοκληρωτικά στην δική τους διακριτική ευχέρεια. Το πότε θα ξεκινούσαμε - ποτέ στην σωστή γωνία, πότε θα σταματούσαμε - σχεδόν πάντα, στην πόρτα, και με τι ρυθμό θα καλπάζαμε - βάρκα γιαλό...
Το μόνο που προσπαθούσα, ήταν να μην ενοχλώ, να μαθαίνω να ακολουθώ.
Με τον καιρό, έμαθα να ζητάω σωστά τι ήθελα, πώς το ήθελα και πότε. Άλλοτε συνεργαζόμασταν, άλλοτε όχι και τόσο. Το μισό φταίξιμο δικό μου - αλλά takes two to tango, και πιστεύω πως το ίδιο συμβαίνει και στο βαλς. Δεν γίνεται να σε παρακαλάω κύριε για έναν χορό δυο γύρων στον στίβο, κι εσύ να ξεκινάς με λάθος πόδι, να κάνεις τα ροντέο σου ή να τρελαίνεσαι επειδή πέρασε ένα ποδήλατο.
Δεν είναι συμπεριφορά τζέντλεμαν αυτή...
Η αλήθεια είναι πως δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους, όσο κι αν προσπαθούμε να συγχρονιστούμε, να ακολουθήσουμε ή να οδηγήσουμε.
"Ο καλπασμός γίνεται σε τρεις χρόνους, όπως και το βαλς".
Μια φράση που άκουσα ξανά πριν βδομάδες, όχι τυχαία πιστεύω.
Κι αυτό γιατί από το πουθενά, την ίδια μέρα που ξανάκουσα αυτή την φράση, γνώρισα ένα μελαχρινό, ψηλό και δεμένο αγόρι, όπου ο έρωτας ήταν σχεδόν κεραυνοβόλος. Από την δική μου πλευρά δηλαδή. Μια που τον είδα να με κοιτάει, και μια που έγινε ο κόσμος ροζ...
Στο πρώτο μας ραντεβού βέβαια, αν και δεν τα πήγαμε άσχημα, με παίδεψε λίγο.
Στο δεύτερο, με παίδεψε πολύ. Με έκανε ρεζίλι στον κόσμο, με την σκοπίμως μεθυσμένη του συμπεριφορά, και μόνο με την συνεισφορά της Νέλλης, ως γυναικείου συμβουλάτορα και γνώστη θεμάτων σχετικών, μπήκαμε λίγο στον κύκλο μας, και τέλος πάντων, κάναμε κάτι όμορφο.
Η τρίτη φορά, ήταν ονειρική. Να μην θέλω να αποχωριστούμε. Ήταν στιγμές που ένοιωθα το σώμα του επέκταση του δικού μου, μιλάγαμε χωρίς λόγια, με ρώταγε και τον στήριζα, ερωτευόμασταν να σε κάθε βήμα. Και ξέμενα από ανάσες (κυριολεκτικά: χάλια η φυσική κατάσταση).
Και στον καλπασμό, να χορεύουμε το πιο όμορφο βαλς. Τρεις χρόνοι ρυθμικοί, και ελαφρύ ανασήκωμα. Επιτέλους, είχα την αιώρησή μου. Χωρίς να νοιώθω οτι είμαι βαριά γι'αυτόν, χωρίς να φοβάμαι οτι θα πέσουμε.
Μέχρι και leg yielding κάναμε χωρίς να δείχνουμε περίεργα λάθος - από την αριστερή πλευρά δηλαδή, γιατί από την δεξιά, είχαμε άποψη. Για την ακρίβεια, ο καθένας την δικιά του. Και μέχρι να τα βρούμε, γίναμε λίγο μύλος.
Καμιά αγκαλιά και κανένα φιλί στην μύτη, και κανένα ξύσιμο στην πλάτη, την μουσούδα και τ'αυτιά δεν αρκούσαν όταν κατέβηκα.
Ευτυχώς που είχε προνοήσει η Νέλλη για δυο καραμέλες πριν χαλαρώσουμε...
 |
Το περί ου ο λόγος Αγόρι, ο Boy
|
 |
| Βαλς σε τρεις χρόνους - η στιγμή της αιώρησης... |
 |
| Έρωτας... |
