Πρώτη επαφή...

ώΧθες απόγευμα, πήγα στον σταύλο για την πρώτη μου επαφή με το άλογο... Ως τώρα, τον έβλεπα, τον χάιδευα, του μίλαγα λίγο, και ως εκεί. Είχε έρθει λοιπόν η στιγμή να τον δω και εκτός σταύλου.
Ο σταυλίτης με είχε προειδοποιήσει και πιο πριν, οτι το άλογο δεν είχε βάλει σέλα από τον Φεβρουάριο και πως παρέμενε στο μποξ του συνεχώς, με μόνη ελεύθερη κίνηση όταν έβγαινε στο πάντοκ, μια φορά την ημέρα.
Στο σέλωμα ήταν πολύ ήρεμος και μασούλαγε ανυπόμονα την στομίδα του μέχρι να τον βγάλω από τον σταύλο. Μιας και είχε πολύ καιρό να γυμναστεί, πήρα τον συραγωγέα μαζί μου, σκεπτόμενη οτι πιθανόν να μην τον ίππευα καθόλου.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, τόσο από την δεξιά όσο και από την αριστερή πλευρά, ο βηματισμός του ήταν πολύ στρωτός και ζωντανός, κράταγε σωστά μόνος του το κεφάλι του και σου έδινε την εικόνα αλόγου που θέλει "να κάνει εντύπωση".
Άθελά μου, θυμήθηκα ένα κομμάτι από το βιβλίο "Η Μαύρη Καλλονή", όπου ταλαιπωρημένο πλέον το άλογο, αφημένο σε ένα αλογοπάζαρο, προκειμένου να ανταποκριθεί στην προσδοκία ενός παιδιού, προσπαθεί να στηθεί και να βηματίσει όσο πιο αξιοπρεπώς μπορούσε.
Αφού τον είδα πως σε βάδην και τροτ δεν είχε πρόβλημα, και μασούλαγε χαρούμενος την στομίδα του, αποφάσισα να τον δω και στην ίππευση. Λογικά, δεν θα είχαμε κάποιο πρόβλημα, μιας και δεν φαινόταν να έχει ορέξεις για παιχνίδια, αλλά από την άλλη, δεν ξέρει ποτέ κανείς...
Η ίππευση τελικά, ήταν σκέτη απόλαυση. Μπορεί να μην έκανα παρά μόνο λίγο βάδην και τροχάδην για ένα τεταρτάκι, μπορεί η έννοια της ευθείας γραμμής να είναι κάτι που πρέπει να επανεξετάσουμε με το άλογο, αλλά ο βηματισμός του ήταν πολύ στρωτός και μαλακός και η παιχνιδιάρικη διάθεσή του, που τον έκανε να παίζει με τα πίσω πόδια του και να χοροπηδάει ελαφρώς, τον έκανε απλώς αξιαγάπητο. Προσπαθούσα διαρκώς να θυμίζω στον εαυτό μου οτι ο Μαυρούλης (μιας και Nero είναι μαύρο στα ιταλικά) είναι αγύμναστος και να μην παρασυρθώ από τον ενθουσιασμό μου ή τον δικό του.
Όταν τελικά τον πήγα στον σταύλο του και τον ξεσέλωσα, του έταξα καρότα για την επόμενη φορά.

Σήμερα το απόγευμα λοιπόν, θα ξανατροχάσουμε, προσπαθώντας αυτή τη φορά, να πιάσουμε και να κρατήσουμε ΜΙΑ ευθεία, και όχι όλες τις παράλληλες...