Σήμερα είχα πάρει άδεια να αργήσω το πρωί, για να κάνω κάτι δουλειές με τράπεζες και λοιπά. Στις 09.30 λοιπόν, είχα πληρώσει στην Alpha Bank την εγγραφή μου στην ΕΟΙ και την εγγραφή του Νέρο παρακαλώ (100 ευρά το κλάμα) και τρωγόμουν να περάσω από τον σταύλο.Παντελόνι κλπ τα έχω πάντα μαζί μου, γιατί ποτέ δεν ξέρω πότε θα βρω χρόνο να καβαλήσω...
Στις 10.00 λοιπόν, είχα καθαρίσει, κατσιάσει, φιλήσει και στραμπουλήξει επαρκώς τον κοντό μου, τον είχα σελώσει και ήμασταν έτοιμοι για ιππασία!
Για αρχή, βαριόταν. Βρε καλέ μου βρε χρυσέ μου... ντάξει, πήγαινε, αλλά όλο και έβρισκε δικαιολογίες για να κόψει ρυθμό. Την μία το έδαφος, την άλλη κάποιος πέρασε, την τρίτη κάτι άλλο. Έκανα και εγώ υπομονή, γιατί στο εδραίο τροτ είχε στρώσει και προσπαθούσα να εστιάσω στο να στρώσω και εγώ, οπότε επέμενα, με υποστροφές, σερπαντίνες, άνοιγμα στο βήμα κλπ. Ειλικρινά, πήγαινε καλύτερα όσο ξύπναγε.
Στον καλπασμό μου τα χάλασε κάπως. Η ευαίσθητη πλευρά του είναι η δεξιά, όλος παραδόξως όμως, μαλακίζεται αγρίως από την αριστερή. Σέρνεται, δεν τα σηκώνει, πάει μονόμπατος. Τον δουλεύαμε λοιπόν τον καλπασμό μας (σήκωνα και τα σπιρούνια που μου πέφτανε) και σε μια ευθεία, είπα για να τον ανοίξω λίγο, μπας και σηκώσει τα πίσω του γαϊδουροπόδαρα.
Το λοιπόν, άνοιξε βήμα, αλλά στα 3 βήματα καλπασμού, είχε χαμηλώσει καπούλια, έτρεχε και κλώτσαγε, και κάπου σταματάει και αρχίζει τα επιτόπου ροντέα. Όχι ανορθώσεις και τέτοιες βλακείες. Ροντέο. Τύπου "χοπ" επιτόπου. Πηδάω στον αέρα και με τα 4 πόδια και στρίβω την πλάτη μου με την ελπίδα αυτή η βλαμμένη στην πλάτη μου να πέσει κάτω και να ησυχάσω! Πλην όμως, δεν του έκανα την χάρη - βασικά ΕΤΥΧΕ να μείνω πάνω του. Μόλις τελείωσε το σόου, έφαγε μια φάπα με το χέρι και μια με το πόδι, και ξαναρχίσαμε καλπασμό.
Σας πληροφορώ, ΜΙΑ ΧΑΡΑ κάλπαζε. Και τα σήκωνε τα ξερά του, και ώθηση είχε - καλά, ισορροπία το ανισόρροπο δεν το συζητώ.
Πολύ καλός, φτου του φτου του.
Το τι έπαθα εγώ όμως με το ροντέο... Σε ένα από τα μπρος-πίσω που πήγαινα πάνω του, μάλλον κλώτσησε κάπως... έντονα. Τινάχτηκε πίσω το κεφάλι μου, άνοιξαν τα μάτια μου, είδα πουλάκια, και άλλα τινά. Και ένοιωσα... σαν να ξύπνησα ένα πράγμα. Τσίτωσα! Ούτε καφέ ήθελα μετά, ούτε τίποτα! Υπερδραστηριότητα, υπερκινητικότητα, μου έφυγε και η κούραση, τσίτα λέμε! Λες και έγινε έκρηξη αδρεναλίνης! Λέμε τώρα... δεν νομίζω... δεν ξέρω ούτε πώς γίνεται, ούτε πώς νοιώθεις, αλλά αυτό ήταν μια απίστευτη αίσθηση.
Κλείνοντας τον ιππικό απολογισμό της ημέρας, ήμασταν καλύτεροι από το τραγικό βιντεάκι που έχω στις 15 μέρες. Και εγώ κοπανιόμουν λιγότερο, και αυτός αντιδρούσε πιο άμεσα και πιο σωστά. Τι ωραία :)
Επόμενη προπόνηση τώρα... Παρασκευή πρωί μάλλον και Σάββατο απόγευμα σίγουρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου