Χριστουγεννιάτικες αλογο-ιστορίες

Όπως είχα υποσχεθεί, αυτό είναι ένα ποστ με χριστουγεννιάτικες αλογο-ιστορίες. Από αυτές που θυμόμαστε με νοσταλγία και χαμόγελο, και κύριοι πρωταγωνιστές είναι τα άλογα - και ο εαυτός μας σε μικρή ηλικία, να προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποκτήσει αλογάκι...

Οι δύο πρώτες ιστορίες είναι από απαντήσεις σας...

"Ήμουν μικρή το πολύ 3 οταν άρχισα επίμονα να ζητάω απο τους δικούς μου άλογο...

Στα 4 μου σε διακοπές με την οικογένεια στην Κρήτη έκλεψα τον γάιδαρο μιας γριούλας και έφυγα νομίζοντας οτι κανείς δεν θα με αναζητήσει! Η κατσάδα ακόμα ηχεί στα αυτιά μου, μα δεν μπορούσα να καταλάβω τι κακό είχα κάνει! 

Στα 5 πια θεώρησα δεδομένο το να το αποκτήσω!! Έμενα βλέπεις κοντά στον παλιό ιππόδρομο, είχα τον πειρασμό μπροστά μου! Έκλαιγα μόνιμα απαρηγόρητη κολλώντας τα μούτρα μου στο τζάμι του αυτοκινήτου οταν έβλεπα να διασχίζουν οι αναβάτες καβάλα την Αμφιθέας!

Απελπισμένοι οι δικοί μου προσπαθούσαν να μου εξηγήσουν οτι δεν γίνετε να πάρουμε άλογο γιατί ζούμε σε ένα μικρο διαμέρισμα με μια υπερβολικά μικρή αυλή! Πάλι δεν τους καταλάβαινα, μα θα το έβαζα στην ταράτσα μας, εκεί που έκρυβα και τα αδέσποτα που μόνιμα μάζευα!! 

Και μια μέρα, στην κλασική μας συνάντηση με τους Τζόκεϊ, αφού σπάραζα απο το κλάμα και κοπανιόμουν στο αμάξι, ήρθε η προσγείωση της μαμάς!! (ακόμα δεν ξέρω γιατί έπιασε...)

"ΕΙΣΑΙ ΨΗΛΗ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ,ΚΟΙΤΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΒΑΤΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΟΙ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΕΣΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΙΠΠΑΣΙΑ!!!"

Οκ προσγειώθηκα ανώμαλα αλλά τι αντίλογο να είχα, ήμουν μικρούλα, το έχαψα!!

Μου πήρε καμιά δωδεκαριά και κάτι χρόνια να καταλάβω οτι ΜΟΥ ΕΙΧΑΝ ΠΕΙ ΨΕΜΑΤΑ!!!"

  

 

   Μαίρη, Προπονήτρια και ιδιοκτήτρια του Ιππικού Ομίλου Ίφιτος 

μαμά διαφόρων αλογομουσούδων

"Η δική μου ιστορία δυστυχώς δεν περιορίζεται μόνο στο οτι χρησιμοποιούσα τα Χριστούγεννα σαν ευκαιρία για να πείσω τους άμοιρους γονείς μου να μου πάρουν άλογο... αυτή η μούρλα ξεκίνησε πριν από 28 χρόνια, όταν γεννήθηκα. Όπως λοιπόν γίνεται κατανοητό, με το που έβλεπα άλογο μπροστά μου, κόλλαγα με τις ώρες και παρακάλαγα να το πάρουμε μαζί. Μια φορά, είπα να το βάλουμε στο αυτοκίνητο για να το πάρουμε, αλλά για να χωρέσει το αλογάκι, ο πατέρας μου θα έπρεπε να πάρει ταξί για να γυρίσει σπίτι... Κοινώς, ήμουν ικανή να τον πετάξω εκτός αυτοκινήτου τον άνθρωπο! Αφού όμως δεν γινόταν αυτό που ήθελα, κατέβαζα κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και αφού φτάναμε σπίτι, ψαχούλευα βιβλία με άλογα από την βιβλιοθήκη και διάλεγα ΠΟΙΑ (όχι ένα παρακαλώ) θα πάρουμε όταν μεγαλώσω. Με τα χρόνια κατάλαβα οτι δεν είναι τόσο εύκολο να πάρω άλογο, για τους γνωστούς οικονομικούς και όχι μόνο, λόγους, παρόλο που συνέχιζα να το θέλω πάρα πολύ και παρόλο που είχα την τύχη να δουλέψω και να συναναστραφώ αυτά τα υπέρχοχα πλάσματα, πάλι δεν πίστευα ποτέ οτι θα έπαιρνα δικό μου. Έλα όμως που τελικά ο Άη Βασίλης είχε φυλάξει τα γράμματά μου και την πιο ανυποψίαστη στιγμή, έφερε στον δρόμο μου την Ladybird! Όταν την είχα πρωτοδεί, πρέπει να πω οτι δεν πίστευα οτι ήταν δικιά μου, φοβόμουν οτι βλέπω κάποιο όνειρο και θα ξυπνήσω απότομα και θα μείνω με την χαρά... αλλά τελικά, το εμπέδωσα με τον καιρό! Χαχαχαχαχαα! Το ίδιο πιστεύω οτι θα συνέβει και σε εκείνη, δεν θα πίστευε οτι της έτυχα εγώ! χαχαχαχχ... Τελικά, το αποδέχτηκε και έτσι φτάσαμε να μην μπορώ να με φανταστώ χωρίς εκείνη, όσο μελό κι αν ακούγεται αυτό!"

Γαλάτεια, μαμά της Ladybird

Οι δύο επόμενες, είναι δικές μου ιστορίες...

Ήταν ίσως ο δεύτερος χρόνος που έκανα ιππασία. Πιτσιρίκι ακόμα, μόλις είχα αρχίσει το Γυμνάσιο, και πήγαινα κάθε Κυριακή πρωί για μάθημα, με την φίλη μου την Τζάνις. Ήμασταν κάπου στα δέκα πιτσιρίκια σύνολο στην Σχολή, και μας είχαν κάνει καλή ομαδούλα. Τα Χριστούγεννα λοιπόν, μετά τις φοβερές μας επιδείξεις με τα παλαβά πόνυ, είχαμε κοπή πίτας!

Εκείνη την χρονιά, είχαν έρθει δυο άλογα στους στάβλους, ο Μέντος και ο Απόλλωνας. Και τα δυο ήταν τόσο αγρίμια, που έριχναν ακόμα και τους προπονητές κάτω, σε σταθερή βάση. Δεν μπορούσαν να τα πουλήσουν με τίποτα, δεν μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν στην Σχολή, δεν ήξεραν τι να τα κάνουν. Τελικά, έβαλαν τον Μέντος ως δώρο, σε όποιο παιδί από την Σχολή έπεφτε το φλουρί. 

Με πλήρη άγνοια του κινδύνου και του οικονομικού κόστους, παρακαλάγαμε όλοι μας να τύχει "σε εμένα σε εμένα σε εμένα" το φλουρί - άλογο!

Τελικά, έτυχε στην Τζάνις. Κατά την γνώμη μου, ήταν ο,τι πιο δίκαιο να το κερδίσει, γιατί ίππευε καλύτερα απ'όλους μας και δεν φοβόταν τίποτα. 

Ξαναλέω. Μιλάμε για ένα άλογο αγρίμι και ένα παιδάκι 1ης Γυμνασίου που ίππευε 2 χρόνια μόλις, και μάλιστα, πόνυ.

Τελικά όμως, μετά από ατελείωτα ροντέο, δαγκώματα, κολικούς, συμφιλιώσεις, ο Μέντος έγινε "άλογο" - όσο αυτό είναι δυνατόν, η Τζάνις έμαθε να τον ιππεύει καλά, και οποιοδήποτε άλλο άλογο επίσης, πήγαν μαζί σε μερικούς αγώνες, και στο τέλος, η Τζάνις πήγε στην Αγγλία όπου και μένει ως τώρα, έχοντας διακρίσεις και επιτυχίες ως απόφοιτος της Καλών Τεχνών, και ο Μέντος βγήκε στην σύνταξη, μασουλώντας ευτυχισμένος χορταράκι σε ένα λιβάδι , όπου πηγαίνουν καθημερινά και τον βλέπουν οι γονείς της. 

Για εμένα είναι από τις πιο γλυκές αλογο-ιστορίες, μιας και γνωρίζω και το παιδί και το άλογο, από την πρώτη στιγμή που έγιναν φίλοι!

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που μας είπαν οτι το άλογο θέλει κουβέρτα. Το επόμενο πρωί, ήμασταν στον στάβλο, εγώ με μια κουβέρτα ριγέ και η Τζάνις με μια βελέτζα...

Όσο για την δική μου ιστορία... 

Τι να λέμε τώρα. ΚΑΘΕ χρονιά, απ'όταν ήμουν μικρή (προ-δημοτικού) ζήταγα ποικιλοτρόπως ένα άλογο από τον Άγιο Βασίλη. 

Κάθε χρόνο, έγραφα με φοβερή επιμέλεια την κάρτα μου, ζωγράφιζα και το άλογο, ζωγράφιζα όλη την κάρτα για να του αρέσει, έβαζα και χρυσόσκονη και σταύρωνα δάχτυλα. Για κάποιο λόγο, από παιδί ήξερα οτι δεν ήταν τόσο θέμα έγκρισης από τον Άγιο, όσο θέμα έγκρισης από την Μαμά. 

Ίσως γιατί αυτή αντιπροσώπευε τις αρνητικές απαντήσεις του Αγίου στις παρακλήσεις μου.

- Δεν το έγραψες καλά και δεν κατάλαβε τι ήθελες

- Πού θα το βάλουμε το άλογο? (στο μπακόνι!!!)

- ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΜΙΝΑΔΑ!

Εντάξει, αυτό το τελευταίο, με αποτελείωσε. Ήταν ξεκάθαρο. Αφού δεν χωράει από την καμινάδα, πώς να μου το φέρει? Από τότε, έχασα κάθε ελπίδα, και απλά για τα τυπικά, έγραφα την κάρτα μου και πρόσθετα στο τέλος "και ένα άλογο".

Και πάλι, η Μαμά έκανε την θανατηφόρα κίνηση. 

Μια χρονιά, μου είπε οτι δεν θα το πιστέψω τι μου έφερε ο Άγιος Βασίλης! Ένα άλογο!

Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Η σούπερ αλογο-αίσθησή μου, μου έλεγε οτι όχι, δεν υπάρχει άλογο σ'αυτή την ιστορία. Κάτι άλλο συμβαίνει. 

Και έτσι, συνήλθα γρήγορα για να ακούσω και την συνέχεια.

Ναι, ήταν ένα αλογάκι... Ένα μικρό, ξύλινο κουνιστό αλογάκι. Ούτε καν κάτι μεγάλο, σαν το άλογο της Μπάρμπι, με τα πράγματά του. Ήταν ένα μικρό, κουνιστό αλογάκι, που δεν μπορούσα να του κάνω τίποτα, απλά να το κουνάω πέρα δώθε.

Τον επόμενο ένα μήνα, προσπάθησα να το ζωγραφίσω σε χαρτί - με καλά αποτελέσματα, δεδομένου της ηλικίας μου. Τον επόμενο δεύτερο μήνα, κατάφερα να του σπάσω καταλάθος την ουρά. Αυτό ήταν. 

Την κολλήσαμε, έπαθα κατάθλιψη που έσπασα την ουρά του αλόγου που δεν αγαπούσα - όσο να'ναι ήταν κίλλερ-χιούμορ ως δώρο της Μαμάς, αν και με καλές προθέσεις από μέρους της, ένοιωθα τύψεις που δεν το αγαπούσα, και μ'αυτά και εκείνα, κατέληξε κάπου ψηλά για να μην το ξαναχαλάσω. Το έχω μέχρι και σήμερα και ξέρω οτι σίγουρα δεν θα κάνω ποτέ τέτοιο καψόνι στο παιδί μου, αν μου ζητήσει ποτέ άλογο. Το απλό "όχι" δεν είναι τελικά το χειρότερο...