Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Waiting for the End (Official HD)




"...Trying to forget the past
This was never meant to last
I wish it wasn't so..."

Δυστυχώς, το project re-training Nero II τελειώνει σχεδόν έναν χρόνο μετά απ'όταν ξεκίνησε.
Ήταν μια πολύτιμη εμπειρία για μένα, έμαθα και διόρθωσα πολλά λάθη μου και θέλω να ελπίζω πως και ο Νέρο πέρασε καλύτερα κάνοντας μικρές προπονήσεις, παρά με 1-2 ώρες την ημέρα σε πάντοκ και μετά ξανά στον σταύλο.

Όπως στον Μικρό Πρίγκηπα, που έφτασε η στιγμή να φύγει και η Αλεπού στεναχωριόταν γιατί θα της έλειπε, έτσι και εμένα τώρα, δεν μου πάει η καρδιά να αφήσω τον κοντό μου Μαυρούλη μόνο του, μετά από τόσους μήνες που περάσαμε "εξημερώνοντας" ο ένας τον άλλον.

Είναι όμως τέτοιες οι περιστάσεις που πιστεύω πως αν συνεχίσω να ιππεύω σ'αυτές τις εγκαταστάσεις, περισσότερο κακό σε εμένα και το άλογο θα κάνω, παρά καλό.

Όταν φτάνω να σβαρνίζω μόνο εγώ έναν στίβο που χρησιμοποιούν και άλλοι, μόνη μου και με φτυάρι/τσουγκράνα, ενώ υπάρχει "αρμόδιο άτομο" γι'αυτή την δουλειά το οποίο πληρώνεται από το Δημόσιο για να ΜΗΝ κάνει τίποτα, όταν ξέρω πως δεν θα δώσει κανείς λεφτά αν χρειαστεί το άλογο γιατρό ή πετάλωμα, όταν βλέπω πως ανα περιόδους δεν έχει ροκανίδι στον σταύλο και δεν μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό, όταν το έδαφος του στίβου γίνεται μέρα με την μέρα όλο και χειρότερο σε σημείο που να βγαίνει στην επιφάνεια το χαλίκι, παρατημένο στην αδιαφορία και την άγνοια των υπευθύνων του χώρου και όταν κατα συνέπεια δεν μπορώ να κάνω μια λίγο πιο εντατική προπόνηση χωρίς τον κίνδυνο να κουτσαθεί το άλογο, τότε η ίππευση καταντάει ψυχοφθόρα για εμένα και επίπονη για τον Κοντό.

Για τους παραπάνω λόγους λοιπόν, σταματάω την ίππευση στις εγκαταστάσεις αυτές.

Και επειδή προς το παρόν δεν έχω τον χρόνο και το χρήμα να ιππεύω σε ομίλους, καθότι στην Αθήνα τα πάντα είναι σε απόσταση τουλάχιστον 40 λεπτών, και οι τιμές στα σταύλιστρα απαγορευτικές για την τσέπη μου, πολύ φοβάμαι οτι ουσιαστικά, σταματάω γενικά την αθλητική ίππευση.

Δεν περίμενα ποτέ οτι θα έλεγα κάτι τέτοιο, και για να είμαι ειλικρινής, δεν το πολυπιστεύω. Θέλω να ελπίζω πως κάτι θα γίνει και από Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο, θα βρεθεί μια λύση να ιππεύω, ίσως λιγότερο εντατικά και συχνά, αλλά τόσο ώστε να νοιώθω οτι δεν έχω αφήσει αυτό το άθλημα και την επαφή με τα άλογα...


"...What was left when that fire was gone
I thought it felt right but that right was wrong

All caught up in the eye of the storm
And trying to figure out what it’s like moving on



And I don’t even know what kind of things I said

My mouth kept moving and my mind went dead
Picking up those pieces now where to begin
The hardest part of ending is starting again."