*** Γκρίνια alert ***
Τελευταία φορά πάνω στη σέλα πρέπει να ήταν την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου.
Ήταν από αυτές τις προπονήσεις που ξεκινούν αδιάφορα ίσως, και όσο πάνε γίνονται και πιο ωραίες. Κρατώντας κατά νου όσα λάθη είχα κάνει την Τετάρτη, για να μην τα επαναλάβω, δεν το πήρα από τα μούτρα το αγόρι. Λίγο με τα νερά του, λίγο με τα δικά μου, κάναμε το ζέσταμά μας χωρίς δράματα, εκνευρισμούς και γενικότερο μπάχαλο.
Ξεκινούσαμε καλπασμό χωρίς προβλήματα, Ζεν η δικιά σας, κύριος το αγόρι της, και ήρθε η ώρα που τελείωσε το ζέσταμα και είπαμε να κάνουμε και καμιά άσκηση.
Πιάσαμε λοιπόν όπως και στο μπαλέτο την "μπάρα για τις ασκήσεις" όπως λέω εγώ την περίφραξη του ντρεσσάζ - αν και από την έξω πλευρά, και όσο μπορούσα, προσπαθούσα εναλλαγές στην αρχή βάδην τροτ και μετά τροτ καλπασμό και όσο γινόταν, αξιοπρεπείς υποστροφές.
Με την άκρη του ματιού, τσέκαρα και τον Χαμογελαστό Κέρβερο, καθότι αν έκανα καμιά μαλακία, θα έπαυε να είναι και ιδιαίτερα χαμογελαστή, οπότε θα έψαχνα να διορθωθώ, αλλά όπως προείπα, Ζεν εγώ, Ζεν το αγόρι, Ζεν κι αυτή.
Η προπόνηση τελείωσε με μια ικανοποίηση, οτι κάναμε απλά πραγματάκια σωστά, από την αρχή ως το τέλος, και μπράβο μας. Μήλο και καρότο, για μένα και το αγόρι (πιστεύω με μισεί από τα βάθη της καρδιάς του που αναγκάζεται να τα μοιραστεί με μένα, αλλά ρε φίλε, τι σόι ζευγάρι είμαστε αν δεν μοιράζεσαι μια μπουκιά μαζί μου?).
Γιατί δυο μέρες μετά φρόντισα στον αγώνα enduro στα Ψαχνά, να με στείλει για βρούβες το μηχανάκι μου, γυρίζοντας το γόνατο.
Θεωρητικά σε δυο μέρες από τώρα θα έχουν βγει και τα αποτελέσματα της μαγνητικής μου και θα ξέρω αν έχω ή δεν έχω ή τι διάολο έχω και πόσο καιρό θα μου πάρει να γειάνω...
Αλλά μου λείπει ήδη ο βλάκας ο χαζοκεφάλας. Μπορεί να μην ήμουν κάθε μέρα εκεί, αλλά έπαιρνα την δόση μου μέσα στην εβδομάδα. Τώρα αν δεν βρω να αγγαρέψω κάποιον να με πάει ως εκεί (χλωμό, εδώ και δυο βδομάδες αντιμετωπίζω πλήρη αποτυχία), δεν μπορώ να οδηγήσω.
Και μου λείπει η χαζή του η κεφάλα, ο λαιμός του που είναι για ατελείωτες αγκαλιές, το αγκάλιασμα με τα πόδια όταν ανεβαίνω πάνω του. Μου λείπει ο μικρός χορός του μπάνιου, που είχαμε στο τέλος κάθε προπόνησης - και πάει κάπως έτσι:
Δυο βήματα μπροστά, ένα πλάι, ένα πίσω, σηκώνει το πίσω αριστερό πόδι και το κρατάει πάνω. Και φεύγοντας, στάση στο καρότσι να δούμε αν έχει λίγο σανό να τσιμπήσουμε...
Εντάξει, ΔΕΝ μου λείπει αυτή η μαλακία που κάνει και φυσάει τη μύτη του πάνω μου έτσι για να μου δείξει οτι δεν υπάρχει λόγος να φοράω καθαρά ρούχα και να στέκομαι δίπλα μου.
Βάζω στοίχημα πως στους αγώνες είναι από αυτούς τους εξυπνάκηδες που στάζουν πράσινα σάλια σε λευκό κολλάν και δεν βγαίνει το χρώμα ούτε του Αγίου Ποτέ.
Αλλά σε γενικές γραμμές μου λείπει ο βλάκας.
Και δεν ξέρω πότε θα τον ξαναδώ. Και δεν ξέρω πότε θα ξανανέβω πάνω του. Και πότε θα ξαναγυρίσει την χαζοκεφάλα του για να του χαϊδέψω το μουσούδι του μετά την προπόνηση.
Και μου λείπει όλο αυτό...
Και μου λείπει όλο αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου