Είναι μέρες τώρα που δεν αξιώθηκα να σηκώσω το χεράκι μου και να γράψω κάτι. Νταξει, συμβαίνει σε όλους να βαριόμαστε λίγο μερικές φορές...
Μετά τον αγώνα, για αρκετό καιρό, χαλάρωσα αρκετά την ίππευση του Κοντού, καθώς είχε ήδη πιεστεί στην προετοιμασία και στον αγώνα, και δεν ήθελα να τον ζορίζω χωρίς λόγο. Παράλληλα, στις εγκαταστάσεις έχουν αρχίσει να γίνονται μαθήματα ιππασίας - κυρίως για αρχάριους- και έτσι το καλό μέρος του μανέζ έχει παραχωρηθεί για τα μαθήματα. Αυτό σημαίνει πως έχω ξεμείνει στο γρασίδι, που εκτός του οτι δείχνει πολύ ωραίο, γλιστράει αρκετά, και όταν βρέχει είναι πολύ εύκολο για το άλογο (βασικά, για τον οποιονδήποτε) να γλιστρήσει ή να σκοντάψει. Επιπλέον, μας πήρανε και τις βαλβίδες που χρησιμοποιούσα για να "οριοθετήσω" έναν στίβο ντρεσσάζ. Κλάιν στίβος, αλλά είχα κάτι να υπολογίζω σε αποστάσεις και γωνίες.
Και ενώ όλα καλά και ωραία με την ίππευση, κοινώς δεν κούτσαινε, δεν έκανε βλακείες, καλά πηγαίναμε, ήρθαν αυτές οι βροχές και μας άφησαν ένα δεκαήμερο εκτός σέλας.
Όταν ξανανέβηκα, ο κοντός ήταν σαν κούτσουρο. Ούτε έστριβε, ούτε συγκεντρωνόταν, ούτε ξεκίναγε σωστά ούτε σταμάταγε σωστά. Σκέφτηκα να τον βάλω να περάσει μερικές βαλβίδες σε τροτ και καλπασμό, για την περίπτωση που είχε βαρεθεί την σκέτη επίπεδη, και παρατήρησα οτι ενώ στις τροχαστικέ βαλβίδες πήγαινε σχετικά ήρεμα, στις καλπαστικές, τον έπιανε ο πανικός ο ίδιος.
Είτε άνοιγε το βήμα του και χαμήλωνε τα καπούλια, είτε ορμούσε πάνω τους, είτε δεν του έβγαινε το βήμα και τρόχαζε ή τις πήδαγε. Σίγουρα έκανα και εγώ λάθη, σε καμία περίπτωση δεν σκέφτομαι οτι εγώ είμαι ολόσωστη πάνω του, αλλά δοκίμασα να τον αφήσω να πάει με τον δικό του ρυθμό, δοκίμασα να τον πιέσω να ανοίξει το βήμα του, δοκίμασα να τον πάω με πιο "κρατημένο" βήμα. Ο ίδιος πανικός κάθε φορά. Στο τέλος μόνο χαλάρωσε λίγο.
Νομίζω πως ένας λόγος για αυτή του την συμπεριφορά είναι το γεγονός πως εδώ και καιρό δεν έχει κάνει συστηματικά ασκήσεις με βαλβίδες.
Και πάνω που είχα αρχίσει να σκέφτομαι τι θα ήταν καλύτερο για άσκηση να του κάνω, μου κερνάει ένα ροντέο τύπου Bronco on wild wild West και έβλεπα την σκιά μου να τινάζεται, μαζί με το άλογο, στον αέρα, αρκετές φορές πριν πέσω κάτω. Το κρίμα είναι πως όταν έπεσα, αν και ο ώμος μου ακούμπησε πρώτος, ακολούθησε το ξεροκέφαλό μου. Και ορίστε, μια βδομάδα τώρα είμαι με μια σούπερ διάσειση, απ'αυτές που σε κάνουν να κυκλοφορείς σαν ούφο, να εκνευρίζεσαι, να αποσυντονίζεσαι και γενικά, να την ψιλοπαλεύεις μεν, αλλά όχι όσο θα έπρεπε για να αποδίδεις στην δουλειά.
Δυστυχώς, δεν σκοπεύω να τον ιππεύσω πριν περάσει ΚΑΙ αυτή η εβδομάδα, γιατί δεν νοιώθω καθόλου σίγουρη ούτε οτι θα είναι οκ το κεφάλι μου, ούτε οτι δεν θα ξαναπέσω να το ξαναχτυπήσω. Περιμένοντας λοιπόν να μου περάσει η θολούρα, σκέφτομαι τι ασκήσεις θα μας έκαναν καλό...
Μετά τον αγώνα, για αρκετό καιρό, χαλάρωσα αρκετά την ίππευση του Κοντού, καθώς είχε ήδη πιεστεί στην προετοιμασία και στον αγώνα, και δεν ήθελα να τον ζορίζω χωρίς λόγο. Παράλληλα, στις εγκαταστάσεις έχουν αρχίσει να γίνονται μαθήματα ιππασίας - κυρίως για αρχάριους- και έτσι το καλό μέρος του μανέζ έχει παραχωρηθεί για τα μαθήματα. Αυτό σημαίνει πως έχω ξεμείνει στο γρασίδι, που εκτός του οτι δείχνει πολύ ωραίο, γλιστράει αρκετά, και όταν βρέχει είναι πολύ εύκολο για το άλογο (βασικά, για τον οποιονδήποτε) να γλιστρήσει ή να σκοντάψει. Επιπλέον, μας πήρανε και τις βαλβίδες που χρησιμοποιούσα για να "οριοθετήσω" έναν στίβο ντρεσσάζ. Κλάιν στίβος, αλλά είχα κάτι να υπολογίζω σε αποστάσεις και γωνίες.
Και ενώ όλα καλά και ωραία με την ίππευση, κοινώς δεν κούτσαινε, δεν έκανε βλακείες, καλά πηγαίναμε, ήρθαν αυτές οι βροχές και μας άφησαν ένα δεκαήμερο εκτός σέλας.
Όταν ξανανέβηκα, ο κοντός ήταν σαν κούτσουρο. Ούτε έστριβε, ούτε συγκεντρωνόταν, ούτε ξεκίναγε σωστά ούτε σταμάταγε σωστά. Σκέφτηκα να τον βάλω να περάσει μερικές βαλβίδες σε τροτ και καλπασμό, για την περίπτωση που είχε βαρεθεί την σκέτη επίπεδη, και παρατήρησα οτι ενώ στις τροχαστικέ βαλβίδες πήγαινε σχετικά ήρεμα, στις καλπαστικές, τον έπιανε ο πανικός ο ίδιος.
Είτε άνοιγε το βήμα του και χαμήλωνε τα καπούλια, είτε ορμούσε πάνω τους, είτε δεν του έβγαινε το βήμα και τρόχαζε ή τις πήδαγε. Σίγουρα έκανα και εγώ λάθη, σε καμία περίπτωση δεν σκέφτομαι οτι εγώ είμαι ολόσωστη πάνω του, αλλά δοκίμασα να τον αφήσω να πάει με τον δικό του ρυθμό, δοκίμασα να τον πιέσω να ανοίξει το βήμα του, δοκίμασα να τον πάω με πιο "κρατημένο" βήμα. Ο ίδιος πανικός κάθε φορά. Στο τέλος μόνο χαλάρωσε λίγο.
Νομίζω πως ένας λόγος για αυτή του την συμπεριφορά είναι το γεγονός πως εδώ και καιρό δεν έχει κάνει συστηματικά ασκήσεις με βαλβίδες.
Και πάνω που είχα αρχίσει να σκέφτομαι τι θα ήταν καλύτερο για άσκηση να του κάνω, μου κερνάει ένα ροντέο τύπου Bronco on wild wild West και έβλεπα την σκιά μου να τινάζεται, μαζί με το άλογο, στον αέρα, αρκετές φορές πριν πέσω κάτω. Το κρίμα είναι πως όταν έπεσα, αν και ο ώμος μου ακούμπησε πρώτος, ακολούθησε το ξεροκέφαλό μου. Και ορίστε, μια βδομάδα τώρα είμαι με μια σούπερ διάσειση, απ'αυτές που σε κάνουν να κυκλοφορείς σαν ούφο, να εκνευρίζεσαι, να αποσυντονίζεσαι και γενικά, να την ψιλοπαλεύεις μεν, αλλά όχι όσο θα έπρεπε για να αποδίδεις στην δουλειά.
Δυστυχώς, δεν σκοπεύω να τον ιππεύσω πριν περάσει ΚΑΙ αυτή η εβδομάδα, γιατί δεν νοιώθω καθόλου σίγουρη ούτε οτι θα είναι οκ το κεφάλι μου, ούτε οτι δεν θα ξαναπέσω να το ξαναχτυπήσω. Περιμένοντας λοιπόν να μου περάσει η θολούρα, σκέφτομαι τι ασκήσεις θα μας έκαναν καλό...
Περαστικά :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμοιοπαθής... μόνο που το κεφάλι και ο ώμος βρήκαν κάτω με ανάποδη σειρά :P Ευτυχώς τα αστράκια κράτησαν μόνο δύο μέρες.
Tόχουμε ρίξει σε ασκήσεις βοσκής και παρέας