το... θεριό (!)Χθες ίππευσα τον κοντό για πρώτη φορά μετά την διάσειση. Μέχρι τώρα, τον έβγαζα με συραγωγέα, τον έβαζα να πηδάει καβαλέτι, του φόραγα side-reins αλλά δεν είχα ανέβει επάνω του...
Πρώτος κανόνας της ιππασίας είναι πως αν πέσεις από το άλογο, πρέπει αμέσως να ξανανέβεις. Ναι οκ, λίγο δύσκολο όταν σε πονάει το κεφάλι σου από το χτύπημα, το άλογο έχει χτυπήσει το πόδι του και δεν την παλεύει κανένας από τους δύο. Και όμως... μετανοιώνω που δεν το έκανα. Γιατί χθες, ενώ ήμουν αποφασισμένη να τον ιππεύσω, μέχρι και την στιγμή που έκατσα στην σέλα, έψαχνα δικαιολογίες στον εαυτό μου για να μην το κάνω.
Αρχικά, του έκανα ζέσταμα στον συραγωγέα. Έκανε πολύ κρύο και φύσαγε, ιδανικές συνθήκες για να τρομάξει και να αρχίσει τα ροντέο, και τα πόδια μου έχουν χαλαρώσει μιας και δεν έχω καβαλήσει πόσες μέρες, οπότε είπα να τον αφήσω να κάνει το ζέσταμα και το ξέδωμα, χωρίς να ρισκάρω να πέσω, χωρίς να του τραβάω τα ηνία και να του βαραίνω την πλάτη.
Και μετά, σκεφτόμουν... και αν ανέβω και πέσω πάλι? Δεν υπήρχε ΚΑΝΕΝΑΣ χθες να με δει αν πέσω ή να πιάσει το άλογο, και οι πιθανότητες να τρόμαζε ήταν πολλές. Έπειτα, σκέφτηκα... αν δεν ιππεύσω, και δεν το πω σε κανέναν, ίσως να έρθω αύριο ή μεθαύριο και να τον βγάλω. Και μετά, κατάλαβα πως αν δεν ίππευα τον κοντό χθες, δεν θα τον ξαναΐππευα γενικά. Γιατί πάντα ΚΑΤΙ δεν θα ήταν ιδανικό και θα εμπεριείχε κίνδυνο να πέσω. Λες και στην τελική, δεν το ήξερα από την πρώτη στιγμή που είπα να ασχοληθώ μαζί του οτι ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή είναι προβληματικός στη συμπεριφορά του, είναι παρατημένος.
Και τελικά, ανέβηκα. Και ξεκινήσαμε τροχάδην, εδραίο, με κοντά ηνία και την ψυχή στο στόμα... Μετά από μερικούς γύρους, κατάλαβα πως όχι μόνο εγώ φοβόμουν τον κοντό μην κάνει καμιά βλακεία, αλλά και ο κοντός φοβόταν εμένα. Διόρθωση, φοβόταν τον υπερστρεσσαρισμένο αναβάτη του. 'Ετσι, αποφάσισα να του δώσω ελάχιστα πιο μακρύ ηνίο, και αρχίσαμε να κάνουμε οχτάρια και σερπαντίνες, για να απασχολεί με κάτι το μυαλό του και εγώ το δικό μου. Τα πόδια μου θέλουν αρκετή δουλειά για να τον αγκαλιάσουν σωστά πάλι, και το κάθισμά μου θέλει πάλι πολύ δουλειά. Όχι όμως αυτή τη φορά. Χθες ήταν από μόνη της ψυχολογική προπόνηση και για τους δύο, δεν χρειαζόταν να το δυσκολέψω. Κάποια στιγμή, ο βηματισμός του έγινε πιο χαλαρός, αλλά δεν του άφησα μακρύτερα ηνία, μιας και το κεφάλι και τα αυτιά του ήταν συνέχεια πάνω και σε εγρήγορση (τι διάολο περιμένει οτι θα του επιτεθεί? Ο σαρκοβόρος Ευκάλυπτος ???).
Τον χαλάρωσα, περπατήσαμε λίγο σε επιφυλακή, αυτός γιατί άκουγε τον αέρα στα δέντρα και εγώ γιατί τον έβλεπα να είναι λίγο τσίτα, αλλά μέσες άκρες, φύγαμε ήρεμα από τον στίβο και πήγαμε στον ζεστό και καθαρό μας σταύλο. Ευτυχώς, είχε έρθει και ο σταυλίτης, οπότε μου τον κράτησε λίγο για μια φωτογραφία. Ας την πούμε, αναμνηστική φωτογραφία, της πρώτης μέρας μετά την τούμπα.
και ο "Γιάννης"
Όσο τον ξεσέλωνα, είδα πως εκτός από το άλογο, ήθελαν φροντίδα και τα πράγματά του, οπότε του έδωσα το μηλαράκι του για να μην παραπονιέται, και έκατσα να του καθαρίσω σέλα και ηνία. Όση ώρα καθάριζα, μου είπε ο σταυλίτης οτι πριν πέσω, του είχε αυξήσει τον καρπό στο φαγητό του, αλλά δούλευε λιγότερο και ίσως γι'αυτό έκανε σαν νευρώσπαστο εκείνη την ημέρα, και οτι τώρα τον έχει ξαναμειώσει. Ας ελπίσω λοιπόν, οτι στην επόμενη "έκρηξη" του κοντού, θα καταφέρω να κρατηθώ.
'Εχουμε και αγώνα άλλωστε τον Φεβρουάριο, πρέπει να τον ετοιμάσω για την Ε! Αλλιώς θα είναι σαν να έκανα μια τρύπα στο νερό, αν τον αφήσω να ξαναγίνει ένας χαζός δύστροπος κουτσός κοντός...
Θέλω να τον κάνω ένα άλογο που να κάνει ενδιαφέροντα πράγματα στην καθημερινότητά του, που να πηγαίνουμε μαζί σε αγώνες και να με αποζητά για παρέα, ένα άλογο που να μπορεί κάπως καλύτερα να λειτουργεί με τους κανόνες που ορίζει (καλώς ή κακώς) η ζωή στους σταύλους.
Πρώτος κανόνας της ιππασίας είναι πως αν πέσεις από το άλογο, πρέπει αμέσως να ξανανέβεις. Ναι οκ, λίγο δύσκολο όταν σε πονάει το κεφάλι σου από το χτύπημα, το άλογο έχει χτυπήσει το πόδι του και δεν την παλεύει κανένας από τους δύο. Και όμως... μετανοιώνω που δεν το έκανα. Γιατί χθες, ενώ ήμουν αποφασισμένη να τον ιππεύσω, μέχρι και την στιγμή που έκατσα στην σέλα, έψαχνα δικαιολογίες στον εαυτό μου για να μην το κάνω.
Αρχικά, του έκανα ζέσταμα στον συραγωγέα. Έκανε πολύ κρύο και φύσαγε, ιδανικές συνθήκες για να τρομάξει και να αρχίσει τα ροντέο, και τα πόδια μου έχουν χαλαρώσει μιας και δεν έχω καβαλήσει πόσες μέρες, οπότε είπα να τον αφήσω να κάνει το ζέσταμα και το ξέδωμα, χωρίς να ρισκάρω να πέσω, χωρίς να του τραβάω τα ηνία και να του βαραίνω την πλάτη.
Και μετά, σκεφτόμουν... και αν ανέβω και πέσω πάλι? Δεν υπήρχε ΚΑΝΕΝΑΣ χθες να με δει αν πέσω ή να πιάσει το άλογο, και οι πιθανότητες να τρόμαζε ήταν πολλές. Έπειτα, σκέφτηκα... αν δεν ιππεύσω, και δεν το πω σε κανέναν, ίσως να έρθω αύριο ή μεθαύριο και να τον βγάλω. Και μετά, κατάλαβα πως αν δεν ίππευα τον κοντό χθες, δεν θα τον ξαναΐππευα γενικά. Γιατί πάντα ΚΑΤΙ δεν θα ήταν ιδανικό και θα εμπεριείχε κίνδυνο να πέσω. Λες και στην τελική, δεν το ήξερα από την πρώτη στιγμή που είπα να ασχοληθώ μαζί του οτι ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή είναι προβληματικός στη συμπεριφορά του, είναι παρατημένος.
Και τελικά, ανέβηκα. Και ξεκινήσαμε τροχάδην, εδραίο, με κοντά ηνία και την ψυχή στο στόμα... Μετά από μερικούς γύρους, κατάλαβα πως όχι μόνο εγώ φοβόμουν τον κοντό μην κάνει καμιά βλακεία, αλλά και ο κοντός φοβόταν εμένα. Διόρθωση, φοβόταν τον υπερστρεσσαρισμένο αναβάτη του. 'Ετσι, αποφάσισα να του δώσω ελάχιστα πιο μακρύ ηνίο, και αρχίσαμε να κάνουμε οχτάρια και σερπαντίνες, για να απασχολεί με κάτι το μυαλό του και εγώ το δικό μου. Τα πόδια μου θέλουν αρκετή δουλειά για να τον αγκαλιάσουν σωστά πάλι, και το κάθισμά μου θέλει πάλι πολύ δουλειά. Όχι όμως αυτή τη φορά. Χθες ήταν από μόνη της ψυχολογική προπόνηση και για τους δύο, δεν χρειαζόταν να το δυσκολέψω. Κάποια στιγμή, ο βηματισμός του έγινε πιο χαλαρός, αλλά δεν του άφησα μακρύτερα ηνία, μιας και το κεφάλι και τα αυτιά του ήταν συνέχεια πάνω και σε εγρήγορση (τι διάολο περιμένει οτι θα του επιτεθεί? Ο σαρκοβόρος Ευκάλυπτος ???).
Τον χαλάρωσα, περπατήσαμε λίγο σε επιφυλακή, αυτός γιατί άκουγε τον αέρα στα δέντρα και εγώ γιατί τον έβλεπα να είναι λίγο τσίτα, αλλά μέσες άκρες, φύγαμε ήρεμα από τον στίβο και πήγαμε στον ζεστό και καθαρό μας σταύλο. Ευτυχώς, είχε έρθει και ο σταυλίτης, οπότε μου τον κράτησε λίγο για μια φωτογραφία. Ας την πούμε, αναμνηστική φωτογραφία, της πρώτης μέρας μετά την τούμπα.
και ο "Γιάννης"'Εχουμε και αγώνα άλλωστε τον Φεβρουάριο, πρέπει να τον ετοιμάσω για την Ε! Αλλιώς θα είναι σαν να έκανα μια τρύπα στο νερό, αν τον αφήσω να ξαναγίνει ένας χαζός δύστροπος κουτσός κοντός...
Θέλω να τον κάνω ένα άλογο που να κάνει ενδιαφέροντα πράγματα στην καθημερινότητά του, που να πηγαίνουμε μαζί σε αγώνες και να με αποζητά για παρέα, ένα άλογο που να μπορεί κάπως καλύτερα να λειτουργεί με τους κανόνες που ορίζει (καλώς ή κακώς) η ζωή στους σταύλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου