Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Ο κοντός, ο Κολοκοτρώνης, και η κυκλοθυμική...

Μετά από 2 εβδομάδες απουσίας μου από τον σταύλο, χθες ξύπνησα το πρωί, πακετάρισα ρούχα ιππασίας και όταν η ώρα έφτασε και μπορούσα να φύγω από το γραφείο, άλλαξα ρούχα, έβαλα το παντελονάκι της ιππασίας μου και μπήκα στο αυτοκίνητο με προορισμό το Γουδί.
ΑΛΛΑ...
Αλλά δεν είχα διάθεση. Τίποτα. Ψυχολογία στα πατώματα. Ένα κάτι σαν "δεν θέλω αλλά πρέπει". Αφού για να καταλάβεις, φτάνω στους σταύλους, πάω να πω ένα "γεια" στον Μωχάμεντ και τον Αλέξανδρο που ήταν εκεί, και όχι τις άκρες των χειλιών μου δεν μπορούσα να σηκώσω σε χαμόγελο, ούτε τα μάτια μου από το πάτωμα δεν σηκώνονταν. Το απόλυτο down...
Πάω στον κοντό, του κάνω λίγο πατ πατ στον σβερκάκι, αλλά και αυτό, με μισή καρδιά... 
Τον καθαρίζω, τον σελώνω, και περίμενα κρυφά μέσα μου, να γυρίσει κάποιος διακόπτης, να χαρώ ή έστω να μου φτιάξει η διάθεση. Σαν να πετάς πέτρα στον γκρεμό και στήνεις αυτί να ακούσεις ηχώ. Και δεν ακούς τίποτα...
Τέλος πάντων, με βαριά καρδιά, τον πιάνω από τα ηνία και τον πάω στον στίβο. Με κοιτάζει η Μαρίνα καλά καλά.
"Ρε τι έχεις? πας καλά? τι έχεις πάθει" ήταν η αρχή... όσο με έβλεπε που μιζέριαζα με το τίποτα, σαν να τα έπαιρνε λίγο. "Ε αν είναι να είσαι έτσι, μην ανέβεις καθόλου!" μου έβαλε χέρι.
Ε όχι και να μην ανέβω καθόλου! 
Καβαλάω λοιπόν... βάαααααααααααδην... είχε και λιακάδα χθες, σαν να ζαβλακώσαμε λίγο... Ε άντε λέω, δεν δοκιμάζεις λίγο να τροχάσεις?
Εμπνευσμένη ιδέα.
Με το που του έβαλα λίγο πόδι και ένοιωσε οτι έπρεπε να δουλέψει, άρχισε να παριστάνει το ελατήριο. Πόινγκ πόινγκ πόινγκ επιτόπου. Χαζοπηδηματάκια. Χαζοανορθώσεις. Επιτόπου. Πάνω κάτω, πάνω κάτω, πάνω κάτω. 
Αυτό ήταν.... με πιάνουν κάτι γέλια, λέω τελικά ο,τι και να γίνει, όσο και να περάσει ο καιρός, ο ίδιος μαλακάκος παραμένει ο γλυκός μου!
Ε και αφού έκανε αυτός τις βλακείες του, είπα να κάνω και εγώ τις δικές μου, σκασμένη στο γέλιο. Έπιασα τα ηνία με το ένα χέρι, και έτσι όπως σηκωνόταν, σήκωσα και εγώ το άλλο χέρι, με τον δείκτη τεντωμένο. Σαν το άγαλμα του Κολοκοτρώνη ένα πράγμα. 

Ε αυτό ήταν. Από κει και ύστερα, εγώ γέλαγα, ο Νέρο τρόχαζε, κάλπαζε, ΔΕΝ κούτσαινε και δεν έκανε τις γνωστές του νεριές. Ντάξει, σαν ΚΑΤΙ να πήγε να κάνει, αλλά δεν το έκανε. Και μιλάμε ήταν φου ενέργεια...

Όταν κατέβηκα, ξεσέλωσα, κλπ κλπ, του έριξα μια πιο... προσεκτική ματιά. Και ο Νέρο, και όλα, σαν να έχουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ξαναπαχύνει. Άλλοι λίγο (Φουξ, Ρίγγο) άλλοι περισσότερο (Λαστ, Πέντυ) και άλλοι έχουν γίνει πάλι βαρελάκια (Νέρο). 

Κάτι το καλαμπόκι που τους είχα πάρει, κάτι που η ομοσπονδία είχε λεφτά και πήραν καλό σανό με καρπό μέσα, κάτι το γρασίδι που μασουλάνε αβέρτα αυτές τις μέρες, σαν να έχουν ομορφύνει και ισιώσει όλα τους!

Επόμενη καβάλα (απέχουμε ακόμα από την λέξη προπόνηση): Σάββατο μεσημέρι.

3 σχόλια:

  1. Blepw o Nero e3akolou8ei & einai to proswpiko sou louna-park.. Ela, twra pou anoi3e o kairos ekei katw (th Skwtia mou mesa) 8a kaneis kai to maurisma tou oikodomou, mia xara 8a eisai!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ου καλά είσαι! Τροπικό μαύρισμα ΠΡΙΝ τον Ιούνιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ε μα, τέτοια φάτσα που είναι ο δικός σου δεν νομίζω οτι θα έφευγες απο εκεί με την ίδια ψυχολογία που πήγες! άντε με το καλό να κουνιέται και λίγο απο δω και στο εξής γιατί όπως τα περιγράφεις σε μερικούς μήνες θα λέγεται Νερο-βούβαλος.. :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή