Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Όταν κοιτάς ένα άλογο στα μάτια και δεν βλέπεις τίποτα


Αν και ποτέ δεν είχα δικό μου άλογο, και η ιππασία δεν ήταν οικογενειακή παράδοση, οι γονείς μου από μικρή, ας πούμε 6η Δημοτικού, με πήγαιναν για μαθήματα. Κυρίως επειδή τους ζάλιζα. 
Και όταν είσαι μικρό κοριτσάκι, μέχρι να μεγαλώσεις κάπως, πιστεύεις διάφορα πράγματα. Όπως για παράδειγμα, οτι το άλογο που βλέπεις 1 φορά την εβδομάδα, σε ξέρει. Σε καταλαβαίνει, σε αγαπάει. Έχετε κάποιο δέσιμο. 
Μετά, μεγαλώνεις κάπως, και καταλαβαίνεις οτι όχι, αυτό δεν ισχύει. Είσαι άλλο ένα παιδάκι από τα 20 που έχει μάθημα με αυτό το αλογάκι την ίδια μέρα...
Κάποια στιγμή μεγαλώνοντας, κατάφερα και δέθηκα πραγματικά με κάποια άλογα. Όχι πολλά. Για την ακρίβεια, με τρία.
Το πρώτο ήταν όσο ακόμα πήγαινα σχολείο, και ίππευα στην σχολή του Mega Sports. Ήταν ένα μαύρο ψηλό άλογο, με πολύ μαλακό καλπασμό, γενικά τεμπέλικο στην ίππευση και πολύ δύστροπο στο μποξ. Τύπου, κλωτσάμε και δαγκώνουμε. Ο Aviv. Αλλά είχα την τύχη, όταν το ίππευα, να μην το θέλει συνήθως μετά κανείς άλλος, οπότε το γύριζα εγώ στο σταύλο. Το ξεσέλωνα και με τον καιρό, έπαιρνα αέρα. Μετά, τον ξύστριζα. Μετά, τον χάιδευα. Στο τέλος, ήξερα οτι δεν θα με δάγκωνε. Είχαμε γίνει φίλοι. Ίσως όχι κολλητοί, αλλά σίγουρα φίλοι. Το καλοκαίρι με άφηναν να τον μπανιάρω κιόλας :)
Το δεύτερο άλογο που δέθηκα, ήταν μια φοράδα στην Λάρισα, όταν ήμουν φοιτήτρια. Η Dogatka. Την οποία αρχικά αποφεύγαμε όλοι, γιατί ήταν μια σκέτη τσούχτρα. Δεν σε άφηνε να μπεις στο μποξ. Γύριζε κώλο, σήκωνε πόδι και σε περίμενε. Και στην ίππευση, ήταν ολίγον της ταλαιπωρίας. Δεν πήγαινε. Και όταν πήγαινε, δεν μαζευόταν και όταν μαζευόταν, δεν πήγαινε. Και ο λόγος που δεθήκαμε, ήταν μια τιμωρία. Επειδή δεν έκατσα στον τότε προπονητή, ουσιαστικά μου έδινε το άλογο που δεν ήθελε κανείς και δεν ασχολιόταν ποτέ μαζί μου, όσα προβλήματα κι αν είχαμε. Ούτε διόρθωνε, ούτε τον ένοιαζε. Ε και όταν τελειώναμε, δεν είχα καμία όρεξη να κάτσω στο σαλονάκι μαζί με τους άλλους και τον "κύριο". Οπότε έβρισκα την δικαιολογία οτι είχα να καθαρίσω την φοράδα. Δεν την καθάριζα, λαμπίκο την έκανα. Το σώμα, τις οπλές, την κουβέρτα, το μποξ, όλα στην φασίνα μέχρι να φύγουμε από τους σταύλους. Κάποια στιγμή, σαν να με συμπάθησε. Και με άφηνε να μπαίνω μέσα. Και μου έκανε και κάτι-σαν-αγάπες. Και στο τέλος, μια χαρά είχαμε δεθεί. Πηδάγαμε και κανένα εμπόδιο, βγαίναμε και τις βόλτες μας στο κάμπο, ήμασταν αρχόντισσες !


Το τελευταίο άλογο με οποίο ένοιωσα να δένομαι, είναι ο κοντός, ο μαυρούλης, ο βλάκας, ή πιο επίσημα, ο Nero. Ο δεύτερος... Θες γιατί είχα την τύχη να τον βγάζω μόνο εγώ, θες γιατί στην αρχή δεν είχε κόσμο στον σταύλο και άρα μόνο εγώ του έκανα αγάπες, είχαμε γίνει ωραίο παρεάκι. Στην ίππευση δεν ήμασταν ο,τι το καλύτερο, αλλά γενικά, ήμασταν δεμένοι. Αγάπες, φιλάκια, για να μην πω για το σύστημα προπόνησης με... στραγάλια.

Αυτά, μέχρι το καλοκαίρι του 2011. Μετά... μετά άρχισε να έρχεται πολύς κόσμος στους σταύλους, και όλοι τον κακομαθαίναν. Άρχισα να έχω λιγότερο χρόνο για να πηγαίνω να τον βγάζω. Άρχισε πάλι να γίνεται κωλόπαιδο. Άρχισα να ξενερώνω με διάφορες καταστάσεις - και να πηγαίνω ακόμα λιγότερο. Και τώρα είμαι κοντά έναν μήνα, που είχα ξενερώσει εντελώς. Δεν ήθελα να πάω. Δεν μου έλειπε ο κοντός. Δεν ένοιωθα κιόλας οτι του λείπω εγώ. Χάδια και λιχουδιές, έχει από όλους τους άλλους. Το μόνο επιπλέον που δίνω εγώ, είναι ίππευση. Που ας είμαστε σοβαροί. ΧΕΣΤΗΚΕ ο Νέρο αν θα τον ιππεύσουν ή αν θα τον βγάλουν ελεύθερο. Ναι το ομολογώ, όσο δεν ζηλεύω το αγόρι μου και δεν είμαι κτητική μαζί μου, τόσο ζηλεύω όταν άλλοι κάνουν χάδια και αγάπες στο άλογό "μου". Ίσως επειδή ξέρω οτι το αγόρι μου είναι όντως δικό μου, ενώ κανένα άλογο δεν θα γίνει ποτέ στ' αλήθεια δικό μου.
Φανταστείτε τον Μικρό Πρίγκιπα να γυρίζει στην Γη, να γυρίζει στην Αλεπού του, και η Αλεπού να τον θυμάται -αμυδρά. Κάπως έτσι νοιώθω. Μόνο που εγώ δεν έχω αφήσει πίσω κανένα Τριαντάφυλλο να με περιμένει. Απλώς νοιώθω μόνη.
Kαι είναι από τις φορές που νοιώθω, οτι αν τον πάρω αγκαλιά και τον κοιτάξω στα μάτια, δεν θα δω τίποτα μέσα τους. Ούτε εμένα, ούτε αυτόν. 

Το να αφήσω την ιππασία, το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Το ξέρω και το νοιώθω, οτι παρ'όλο που έχω γεμίσει πολλά χρόνια της ζωής μου με άλογα, ιππασία, ροκανίδι, σκατούλες (κυριολεκτικά), σανό, άμμο ιπποδρόμου, λάδι σέλας, καρότα, μήλα, φιλάκια, σπιρούνια, υποσάγματα, μπαντάζ, κυλοτίνες, κράνη, σκόνη στα δόντια από καλοκαιρινές προπονήσεις, λάσπη μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών από χειμωνιάτικες προπονήσεις, αίμα από σκισμένο δέρμα στα δάχτυλα, χαμόγελα, δάκρυα, ροζέτες και άλλα πολλά, το άθλημα αυτό δεν είναι για μένα.
Δεν είμαι το παιδί ταλέντο, δεν έμαθα από νωρίς σωστά πολλά πράγματα, δεν έχω και ούτε θα αποκτήσω δικό μου άλογο και δεν έχω τα λεφτά για να νοικιάζω ένα καλό αλογάκι. Ούτε για ένα μάθημα την εβδομάδα δεν έχω πια τα 20 ευρώ που κοστολογούν περίπου. 
Έχω τυλίξει την σέλα μου σε σακούλες και την έχω βάλει στην αποθήκη. Έχω κλείσει σε ένα κουτί όλες τις ροζέτες, τις φωτογραφίες, τα χαρτιά του ντρεσσάζ, τα γάντια και ο,τι άλλο χώραγε. Έχω αρχίσει να κλείνω όσο μπορώ απ'έξω τον Νέρο, και προσπαθούσα να μην σκέφτομαι τα παιδιά στους σταύλους. Αλλά τελικά, δεν μπορώ. Φαίνεται οτι πάντα κάπως, θα γυρίζω πίσω, στον κοντό, στην σέλα, στα ροκανίδια. 

3 σχόλια:

  1. Πονάει πολύ όταν δίνεις όλη σου την αγάπη, τα λεφτά, την υπομονή, τις θυσίες σε ένα άλογο που ξέρεις απο την αρχή ότι δεν είναι και ούτε θα είναι δικό σου. Πονάει τη στιγμή που συνειδητοποιείς πως όποια εμπιστοσύνη έχτισες μαζί του για χρόνια και ότι δέσιμο υπήρξε και ότι σου έμαθε και του έμαθες, γκρεμίζεται τη μέρα που σταματάς να ασχολείσαι (για καποιους λόγους) και θα ασχοληθούν άλλοι 50 ανόητοι αρχάριοι άσχετοι και αδιαφοροι στη θέση σου (γιατί σιγα μη στο χαρίσουν κιόλας-το άλογο σε έναν όμιλο είναι για να φέρνει λεφτά στον ομιλάρχη). Πονάει πάρα πολύ όταν το συναντάς μετά από κάποιο καιρό και παρατηρείς πως κατάντησε πάλι έτσι όπως ήταν όταν πρωτοασχολήθηκες μαζί του και ότι ο χρόνος που πέρασες μαζί του ήταν, τελικά, μάταιος.
    Αλλά και εγώ δε μπορώ να μείνω μακριά απο όλα αυτά. Είπα σε ένα φίλο μου πρόσφατα "Μέχρι πότε θα αγαπάμε τα ξένα άλογα?". Και μου απάντησε ότι όταν αποκτήσουμε το δικό μας θα δικαιωθούμε για όλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ με το παραπάνω σχόλιο και παρόλο που είμαι τραγικά ελάχιστο χρόνο στο "σπορ" έχω μπει και εγώ στο τρυπάκι του να μου τη σπάει που το άλογο που αγαπάω στον όμιλο έχει μια ορδή απο παιδάκια να ασχολούντε και να το ιππεύουν, που σημαίνει οτι δεν πρόκειται ποτέ να δεθεί μαζί μου.. πόσο μάλλον εσύ που τα έχεις φάει αυτά με το κουτάλι. Ώρες ώρες σκέφτομαι τις ξαδέρφες μου στη Σουηδία που έχει η καθεμιά το άλογο της και αν ξέρουν πόσο τυχερές είναι. Εδώ αυτά είναι πολυτέλειες! Αφού καθόμουν και κοίταγα ασορτί υποσάγματα με γκέτες και μετά σκέφτηκα οτι ποιό είναι το νόημα? Αν δεν είναι δικό σου το άλογο, όλα τα άλλα φαίνοντε λίγο μάταια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΡΕ ΤΙ ΛΕΣ??? ΠΑΣ ΚΑΛΑ??? Το αν είσαι ή όχι καλή αμαζόνα άσε να το πούμε εμείς οι άσχετοι που σε βλέπουμε τόσα χρόνια να παλεύεις μόνη σου μέσα σε έναν χώρο που μόνο φιλόξενος δεν είναι για τους μη έχοντες τα μύρια και να τα καταφέρνεις, να προοδεύεις και να γίνεσαι καλύτερη. Κι ας μην είσαι επιπέδου "ολυμπιακών", σίγουρα έχεις μάθει πολλά πράγματα και έχεις προοδεύσει.
    Καταλαβαίνω τον καημό σου και την επιθυμία σου για ένα δικό σου άλογο, αλλά δες το και έτσι: είχες την ευκαιρία να εκπαιδεύσεις και να εκπαιδευτείς από ένα σωρό δύστροπα άλογα (γιατί ήταν κι άλλα, να σου θυμίσω τον Smarty), είχες την ευκαιρία να δεθείς με όλα αυτά τα άλογα, να πάρεις και να δώσεις. Και αν τώρα δεν υπάρχει αυτό ο άλογο, αυτό το "τριαντάφυλλο" ή αυτή η "αλεπού", θυμήσου όλες εκείνες τις στιγμές που κατάφερνες κάτι ΜΟΝΗ ΣΟΥ, μια δύσκολη άσκηση, μια δύσκολη διαδρομή, έναν ακατόρθωτο αγώνα και θυμήσου πόσο όμορφα ένιωθες. Την ικανοποίηση, την χαρά και το χαζόχαμόγελο της επιτυχίας, και ξαναχαμογέλα!!!

    Κι αν πραγματικά πιστεύεις ότι δεν αντέχεις άλλο αυτή την ψυχοφθόρα διαδικασία, οκ σταμάτα. Άλλα έχεις πραγματικά πάρει όσα περισσότερα μπορούσες? Και νιώθεις ότι αλήθεια δεν έχεις άλλα να δώσεις? Ίσως... Ίσως πάλι και όχι και όλο αυτό να είναι η συσσωρευμένη απογοήτευση τόσων χρόνων, που όμως κατά τη γνώμη μου δεν πήγαν στράφι.

    Θυμώνω γιατί ξέρω ότι σαν κλασική "μικρή", δε μπορώ να σου αλλάξω γνώμη και τι να κάνω ρε γαμώτο.. .

    Να σου πω, περίμενε λίγο ακόμη. Θα πιάσω δουλειά και θα σου αγοράσω εγώ το άλογο των ονείρων σου! Και θα είναι το καλυτερότερο όλων!!! Απλά μην τα παρατήσεις μέχρι τότε... Γιατί δεν ήταν μάταια όλα αυτά που έχεις ζήσει και δεν θα σε αφήσω εγώ να πιστέψεις ότι ήταν. Έτσι. Με τον τσαμπουκά του "όχι-ρε-γαμώτο".

    ΑπάντησηΔιαγραφή