Ανάμεσα στην πρώτη και δεύτερη εβδομάδα, μεσολάβησε ένα κενό των πέντε εργάσιμων ημερών, όπου εκμεταλλεύτηκα για να επιστρέψω στο γραφείο και να τελειώσω με κάποιες εκκρεμότητες. Έχοντας ως ένα βαθμό τελειώσει με τις υποχρεώσεις του γραφείου, την Δευτέρα πήγα στην Σχολή αρκετά πιο ήρεμη - μόνο που εκεί κάπου τελείωσε η ηρεμία.
Η εβδομάδα ξεκίνησε με πολύ δυνατά "χαρτιά", όπως η ανατομία του ίππου και οι χωλότητες, η διαχείριση μιας Σχολής ιππασίας, η ψυχολογία του ιππέα αγωνιζόμενου, καθώς και τεχνικές χαλάρωσης από το στρες, χωρίς να παραλείπονται και πιο τεχνικά μαθήματα, όπως αυτά των κανονισμών αγώνων και προθέρμανσης. Και από Τρίτη, ξεκινήσαμε πάλι τα πρακτικά, κοινώς, 3-4 ιππεύουν, ένας προπονεί, και οι λοιπές ομάδες, κρίνουν.
Την Τρίτη, ήταν η σειρά μου να ιππεύσω - ως μπαλαντέρ, στην ομάδα 2, μαζί με την Έφη και την Φαμπιέν, ενώ ο Βασίλης θα μας έκανε προπόνηση.
Η άσκηση ήταν βαλβίδα σε βαλβίδα, και ως εκεί όλα καλά. Το μόνο πρόβλημα, ήμουν εγώ. Καταγχωμένη, πάνω σε έναν Armando που δεν ήθελε ούτε χέρι αλλά ούτε πόδι, που δεν τον έβρισκα πουθενά, μπήκαμε στο κλειστό, με την απορία μέσα μου, αν τελικά θα τα καταφέρω, ή θα πέσω ωσάν σακί με πατάτες μπροστά σε όλους.
Ξεκινώντας το μάθημα, η προοπτική να εκσφενδονιστώ προς τα κάπου, όλο και αύξανε, και το άγχος όλο μεγάλωνε, και το δόλιο το άλογο, όλο και τσίτωνε μαζί μου... Στο τέλος, τα καταφέραμε. Δεν με άδειασε πουθενά, και κάναμε την τελική άσκηση που ζήτησε ο Βασίλης, με σωστά καλπαστικά. Και την ψυχή στο στόμα εγώ...
Την Τετάρτη, είχα πάλι ίππευση, αυτή τη φορά με την ομάδα "μου", με θέμα τις γυμναστικές ασκήσεις. Ήμουν πάαααααρα πολύ περίεργη να δω πώς θα εξελισσόταν το μάθημα, και αν θα γλίτωνα αυτή την φορά το ρεζιλίκι. Πλην όμως, όχι μόνο δεν το γλίτωσα, αλλά πιστεύω είμαι το μόνο άτομο που ο ίππος του έκανε άρνηση σε βαλβίδα. Εντάξει, δεν έφταιγε το αλογάκι, αλλά από την άλλη κι εγώ, είχα παραδώσει. Δεν άντεχα άλλο να σφίγγω γόνατα - μιας και κάθε φορά που χαλάρωνα γόνατο, κρέμαγε το είναι του μπροστά ο μικρός. Τέλος πάντων, για άλλη μια φορά δεν έπεσα - αλλά δεν έκανα κάτι αρκετά καλό, προκαλώντας εκνευρισμό στον εξεταστή μας.
Και έτσι, στο τέλος είπε οτι θέλει να με δει σε άλλο άλογο, μιας και μ'αυτό δεν μπορεί να καταλάβει κανείς αν ιππεύω ή όχι.
Εντάξει. Είχε δίκιο. Αλλά μόλις το άκουσα, η καρδιά στα πατώματα... πού θα έβρισκα στα καλά καθούμενα άλλο άλογο? Για να μην αναφέρω αυτό το άθλιο συναίσθημα, γνωστό και ως "είσαι άχρηστη" που με περιλούζει κάτι τέτοιες στιγμές.
Την υπόλοιπη μέρα, δεν την πάλευα και πολύ, ήμουν στον κόσμο μου, παρά το εξαιρετικά ενδιαφέρον μάθημα για το στήσιμο διαδρομών. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το πόσο άχρηστη είμαι, που πρέπει να βρω άλλο άλογο για να δουν αν μπορώ να ιππεύσω.
Ευτυχώς για εμένα, συνωμότησε το σύμπαν, ο Δημήτρης και ο Νίκος, και την Πέμπτη το πρωί, θα μπορούσα να δοκιμάσω μια φοραδούλα, να βλέπαμε αν μπορούσα να την πάω.
Πέμπτη πρωί, ανέβηκα πάνω στην Θεά όλο προσδοκία, οτι ίσως επιτέλους να έβρισκα το αλογάκι που θα μπορούσα να εμπιστευτώ οτι θα τα πάμε καλά. Η Θεά ήταν το ένα τρίτο του προηγούμενου αλόγου, πολύ πιο ήρεμη στο μυαλό, πολύ πιο σπίντα στο πόδι.
Και με μένα πάνω της, για άλλη μια φορά, να μην ξέρω τι κάνω και πού πάω...
Έχοντας σφίξει γερά τα γόνατα επί δυο ημέρες, οι άνω προσαγωγοί μου είχαν γίνει πέτρα. Με αποτέλεσμα, όταν ανέβηκα στην φοραδούλα, που είναι πιο μικρόσωμη και λεπτή, να μην μπορώ να σταθώ με τίποτα με το κάθισμα. Κάλπαζε αυτή, άκουγα το φαπ φαπ φαπ του πισινού μου στην σέλα. Μια οπτασία πρέπει να ήμουν, χάρμα οφθαλμών σας λέω...
Και πάλι όμως, έχοντας τον Βασίλη και τον Δημήτρη από κάτω να με βοηθάνε, και ιδιαίτερα με τον Δημήτρη να μου διορθώνει μια το χέρι, μια το πόδι, μετά ξανά το χέρι, μετά την μέση, πάλι το χέρι, λίγο ξανά το πόδι (και λοιπά) κατάφερε ο άνθρωπος κάποια στιγμή να χαλαρώσει εμένα, και κάτω από εμένα, το άλογο. Και εκείνη την στιγμή, ένοιωσα οτι κάπως γίναμε ζευγάρι!
Η Πέμπτη τελείωσε ομαλά και αρκετά αισιόδοξα για εμένα, έχοντας βρει πλέον ένα αλογάκι διαφορετικό, που δεν με τραμπούκιζε σαν τον Αρμάντο.
Την Παρασκευή είχαμε πρακτικά στο ντρεσσάζ - μόνο που αντί για την ήρεμη ίππευση που είχα κατα νου, είχα άλλο ένα βατερλώ. Δεν πρόλαβα να την ζεστάνω αρκετά και έτσι ήταν τέρμα τσιτωμένη στο μάθημα - για να μην αναφέρω οτι δεν είχαν καταφέρει ακόμα να ξεπιαστούν οι προσαγωγοί. Γενικά, ήμουν αυτό που λένε, για λύπηση. Και αφού πέρασε το σαρανταπεντάλεπτο όπου η Ναταλί μας εξηγούσε πώς να κάνουμε ώμο εντός και ώμο εμπρός (κάτι που πετύχαμε για 2-3 βήματα κάθε φορά), παραταχθήκαμε για την αξιολόγηση.
Και εκεί έφαγα το δεύτερο χαστούκι της εβδομάδας, όλο δικό μου. Κατά γενική ομολογία, ως θετικό έχω οτι ακούω τι μου λέει ο προπονητής και το προσπαθώ, αλλά πρέπει να δουλέψω τα βασικά μου. Αυτό, για την περίπτωση που κάποιος δεν είναι σίγουρος τι σημαίνει, να εξηγήσω πως σημαίνει οτι δεν κάνεις τίποτα σωστά, μιας και έχεις κάτι κενά σαν μαύρες τρύπες στις γνώσεις της βασικής τεχνικής ίππευσης.
Δεν ήταν ωραίο συναίσθημα μπορώ να πω. Καθόλου ωραίο. Ήταν κάτι ανάμεσα σε "να ανοίξει η γη να με καταπιεί" και "δεν κάνω ούτε έναν σπασμό στους μυς του προσώπου μου γιατί θα με πάρουν το κλάμματα". Όπου και με πήραν, δεν μπορώ να πω. Τουλάχιστον το σώμα μου είχε αρκετή αξιοπρέπεια να κρατηθεί και να μην βουρκώσει μέχρι να ακούσει το κλείδωμα στο μπάνιο.
Και μετά, αφυδατώθηκα. Κλασσικές σκέψεις απογοήτευσης και αυτολύπησης, σαν να κόβεσαι σε μάθημα που ξέρεις απ'έξω όλη την χρονιά. Πώς είχε γίνει αυτό και είχα έρθει τόσο πίσω στην ίππευση? Μπορεί να μην ίππευα τέλεια, αλλά σίγουρα ίππευα πολύ καλύτερα κάποτε, μιας και θυμάμαι να χρησιμοποιώ τα πάντα σχεδόν σωστά: χέρια, πόδια, λεκάνη, βάρος, τα πάντα! Ενώ την Παρασκευή, το μόνο που έκανα ήταν να προσπαθώ να μην τραβάω το φοραδάκι στο στόμα...
Όταν αποφάσισα το βράδυ να μιλήσω με κάποιον άσχετο με την ιππασία, για να πω κι εγώ την πίκρα μου, αυτό που μου είπε ήταν ότι "τι κάθεσαι και τους ακούς, δεν ξέρουν αυτοί πώς ιππεύεις εσύ, έτσι στο είπαν, για να σου την πούνε".
Και τότε όλα ξεκαθάρισαν στο μυαλό μου. Ήταν πάρα πολύ απλό. Όχι, τα παιδιά δεν με ξέρανε από πριν, δεν είχαμε προηγούμενα και δεν είχαν και καμία όρεξη να με κρίνουν. Τους έβαλαν να το κάνουν. Που σημαίνει πως οτι κι αν είπαν, το είπαν εντελώς αντικειμενικά. Και αυτό που είδαν και έκριναν, ήταν αυτό ακριβώς που τους έδειξα, την ίππευσή μου εκείνη την στιγμή. Αφού λοιπόν αυτό που συμφώνησαν ήταν οτι χρειάζομαι επιστροφή στα βασικά, αυτό ακριβώς θα έκανα, αν θέλω πραγματικά να βελτιωθώ. Όσο καλύτερα μπορούσα, και από το πιο χαμηλό σκαλί μάλιστα. Αν μπορούσα από σειρραγωγέα, ακόμα καλύτερα! Αυτός άλλωστε πρέπει να ήταν και ο λόγος που με στεναχώρησαν τόσο πολύ αυτά που άκουσα: το γεγονός πως μέσα μου ήξερα πως ήταν αλήθεια.
Το Σάββατο το πρωί στο κλειστό ιπποδρόμιο είχε αγώνες ιππικής δεξιοτεχνίας. Πριν τελειώσουν, είχα ήδη ρωτήσει τον Δημήτρη αν έχει χρόνο να ασχοληθεί μαζί μου να με "σουλουπώσει", πράγμα που μετάνιωνα κάθε φορά που έβλεπα έναν αγωνιζόμενο να περνάει από μπροστά μου. Κοίταγα πώς ίππευαν αυτοί, και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τα χάλια μου. Δεν ήθελα να καβαλήσω, ήθελα να πάω να κάτσω στην πιο σκοτεινή γωνιά μέχρι να φύγουν όλοι. Έλα μου όμως που δεν μπορείς να πεις τέτοιες μαλακίες σε ανθρώπους που είναι δίπλα σου, φίλοι σου, και θέλουν να σε βοηθήσουν... Άλλωστε, το φοραδάκι δεν ήταν ποτέ αρνητικό μαζί μου, η μόνη που χρειαζόταν να ξεκολλήσει τον κολλημένο της εγκέφαλο, ήμουν εγώ.
Έτσι το απόγευμα, ανέβηκα πάλι στην Θεά και αφού την ζέστανα, έβγαλα αναβολείς και κάτσαμε σε κύκλο αρκετή ώρα, με τον Δημήτρη να με διορθώνει σε κάθε λεπτομέρεια, με υπομονή, και όταν πετυχαίναμε κάτι, με ενθουσιασμό, πράγμα που μετέδιδε κι εμένα. Αυτή την φορά, τα βρήκαμε πολύ πιο γρήγορα και πολύ πιο εύκολα με την μικρή, και η ίππευση μαζί της ήταν πλέον απόλαυση. Σε ένα απόγευμα, είχα δουλέψει τα βασικά μου, και τα είχα διορθώσει. Σίγουρα δεν τα είχα τελειοποιήσει, αλλά πλέον ήταν τα πάντα διαφορετικά στο κάθισμα, και ένοιωθα τα πάντα πιο σωστά.
Έτσι, η δεύτερη εβδομάδα στην Σχολή έκλεισε για μένα με αρκετό δάκρυ και απελπισία μέχρι και την Παρασκευή, ενώ την τελευταία στιγμή, με έσωσε ο Δημήτρης. Και ο Νίκος. Και η Θεά.
Πλέον νοιώθω πώς να δουλέψω μαζί της, κι ακόμα κι αν δεν προλάβω να την ζεστάνω σωστά και εγκαίρως, ξέρω οτι έχω αλλάξει αρκετά την στάση μου, και αυτό είναι ένα κέρδος προσωπικό, που κανείς άλλος δεν μπορεί να μου το δώσει ή να μου το πάρει.
Στο μόνο που ελπίζω τώρα, είναι να προλάβω να την ιππεύσω λίγο ακόμα με τον Δημήτρη, για να βεβαιωθώ πως έχω κάνει κτήμα μου όσα μου έχει πει, και οτι μπορώ να μπω ξανά στον στίβο εξέτασης, χωρίς να τρέμω οτι θα γίνω ρεζίλι.
Και τέλος, ξέρω αυτό :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου