Τελικά, αυτόν τον αγώνα, 2 Απριλίου, δεν πήγα να τον τρέξω ποτέ. Δεν μου έδωσαν τον Λαλάκη. Αν ήθελα βέβαια, θα μπορούσα να πάρω τον Νέρο, είπαν. Μάλιστα. Δεν έχουν πρόβλημα να μου δώσουν για αγώνα ένα άλογο που έχει ευαισθησία στο πόδι, που έμεινε χωρίς πέταλο για δύο μήνες, που αυτούς τους δύο μήνες δεν τον ίππευε κανείς και που στο τέλος δεν έβγαινε από τον σταύλο γιατί τα υπόλοιπα πέταλα είχαν στραβώσει. Αφού σου λέει, τον πετάλωσες τώρα! Ρε μαν, έχεις ιδέα από άλογα όταν κάθεσαι και μου λες τέτοιες κοτσάνες?
Τέλος πάντων...
Είχα καταστεναχωρηθεί. Αυτιά και ουρά, πεσμένα. Ηθικό στο πάτωμα. Τόση δουλειά και στο τέλος, τίποτα.
Το μόνο καλό είναι οτι πλέον ο Νέρο είναι σε θέση να τον ιππεύω πάλι. Λίγο λίγο όμως. Χθες δέκα λεπτά, σήμερα δεκαπέντε κλπ. Το πρόβλημά μου είναι πως είναι πολύ φρέσκος και τον νοιώθω σε κάθε του βήμα οτι ψάχνει να "τρομάξει", να τρέξει, να κάνει την βλακεία του τέλος πάντων, με πιθανή κατάληξη εμένα στο χώμα και αυτόν στη φυλακή.
Τέρμα η ίππευση με τα χαλαρά ηνία. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτό πάνω στον Νέρο χωρίς τραγικά επακόλουθα.
Χθες τον ίππευσα με πολλά μποφώρ να φυσάνε γύρω μας. Ήμασταν για γέλια και για λύπηση. Ο Νέρο φουλ αγχωμένος με τον αέρα και τους ήχους, εγώ φουλ αγχωμένη με πιθανές αντιδράσεις του Νέρο... Ελπίζω σήμερα να είναι κάπως καλύτερα.
Κάναμε λίγο τροτ - βάδην - τροτ. Είναι κομμάτι ντεφορμέ το χρυσό μου είναι η αλήθεια. Ούτε ξεκινάει ούτε σταματάει αμέσως. Ούτε ευθεία πάει. Λίγο μπαχαλάκιας κοινώς, όπως όταν πρωτοξεκινήσαμε ένα πράγμα.
Ξανά από την αρχή λοιπόν, να κάνουμε μαζί τα βασικά, μία μία τις ασκήσεις - μόνο που αυτή την φορά, ξέρω τι λάθη να μην κάνω, και ξέρω τι λάθη να διορθώσω σε μένα.
Και κάπως έτσι, εγώ και η βλακώδης μου αισιοδοξία, συνεχίζουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου