Riding (ιππεύειν)

Για αρχή, θυμάμαι απ’όταν ήμουν φοιτήτρια στην Λάρισα, είχα έναν καλό μου φίλο, που αγαπούσε πολύ τα ζώα και το έβρισκε παράλογο και καταπιεστικό, απλώς και μόνο το να ιππεύεις άλογο.

Επειδή λέει, είμαστε βάρος στην πλάτη του, επειδή το πονάμε και επειδή είναι κόντρα στην φύση του και του επιβαλλόμαστε.

Χμ.

Αυτά, κατά περιόδους, τα άκουγα ξανά και ξανά, και βαριόμουνα να απαντήσω. Τι να εξηγείς τώρα, σε άτομα που ναι μεν αγαπάνε τα ζώα, αλλά με την πολύ γενική έννοια. Αυτή του τύπου «αγαπώ όλα τα αθώα πλάσματα». Όχι του τύπου «αγαπάω κάτι και μαθαίνω πράγματα γι’αυτό ώστε να μπορώ να το προστατέψω, να το αναπτύξω, να του προσφέρω κάτι καλό». Ο καθένας βέβαια μπορεί να αγαπάει ο,τι θέλει όπως θέλει. Αλλά για να ξεκαθαρίζω την δική μου θέση (μιας και δικό μου είναι το μπλογκ και μπορώ να λέω οτι βλακείες θέλω), ορίστε η γνώμη μου.

Τα άλογα ΉΤΑΝ άγρια ζώα. Και μετά, ο άνθρωπος τα εξημέρωσε. Όπως ο σκύλος ήταν χρήσιμος στον άνθρωπο και έτσι εξημερώθηκε σε βαθμό που δύσκολα να μπορεί πλέον να επιβιώσει στην φύση μόνος του, έτσι και τα άλογα, εξημερώθηκαν από τον άνθρωπο και σαν είδος, προσαρμόστηκε ως ένα βαθμό στο να εξυπηρετεί τις ανάγκες του ανθρώπου. Οπότε όχι, δεν είναι κόντρα στην φύση τους να τα καβαλάμε. Δεν καβαλάμε κατσίκες για παράδειγμα, γιατί θα τους σπάγαμε την πλάτη...

Το άλογο όμως, έχει αναπτύξει πλέον τον σωματότυπό του που καλύπτει ένα σωρό ανάγκες του ανθρώπου. Αρχικά, τα καβαλάγαμε στο κυνήγι, για να καλύπτεται η μυρωδιά μας από την δική τους και να πλησιάζουμε πιο εύκολα άλλα κοπάδια αλόγων. Ταυτόχρονα, κυνηγούσαμε γενικά πιο εύκολα, λόγω της ταχύτητας που μας έδιναν. Έγιναν σύντροφοι στις μάχες και τους πολέμους και η ανδρεία τους στις συμπλοκές αναφερόταν ξανά και ξανά, όταν γίνονταν ένα με τον αναβάτη τους στην μάχη. Αυτά τα ζώα βοήθησαν στο να γίνουν μεγάλες μεταφορές πληθυσμών από την προϊστορία ακόμα και  μπορούσαν να κουβαλούν φορτία που εμείς δεν αντέχαμε. Σε συνδυασμό με τον τροχό, τα κάρα έδωσαν για αιώνες πολλές λύσεις στο εμπόριο, τις μετακινήσεις, το χτίσιμο. Τα άλογα ήταν πάντα δίπλα μας. Όχι οι ζέβρες για παράδειγμα, που δεν εξημερώθηκαν ποτέ...

Τώρα, ΕΣΥ που διαβάζεις, θα ανήκεις σε μια από τις 2 κατηγορίες. Είτε ξέρεις όταν ιππεύεις την προϊστορία των αλόγων, είτε δεν την ξέρεις.

Αν δεν την ξέρεις, κακώς. Οφείλεις να ξέρεις κάποια πράγματα, όταν θες να λες οτι αγαπάς τα άλογα και θες να υπερασπίζεσαι την ευημερία τους.

Μπες και διάβασε, μάθε 5 πράγματα σχετικά με το πώς καταλήξαμε σήμερα εγώ, εσύ, η Ωνάση, ο θείος Μπάμπης και ο καθένας να μπορούμε να καβαλάμε άλογα. Διάβασε και μάθε τι έχει αλλάξει – και τι όχι, στην μορφολογία και τα χαρακτηριστικά του αλόγου, από την προϊστορία ως σήμερα. Στοίχημα θα εκπλαγείς...

http://discovermagazine.com/2002/mar/featride#.UMRZ6-RFWXs

Τα πονάμε? Ναι, σίγουρα τα πονάμε όταν τα ιππεύουμε κάνοντας απανωτά λάθη. Τα πονάμε όταν δεν τα πεταλώνουμε σωστά, τα πονάμε όταν τους αλλάζουμε απότομα την διατροφή, τα πονάμε όταν δεν φροντίζουμε το βάρος μας να είναι ανάλογο με αυτό που μπορούν να μεταφέρουν, τα πονάμε όταν τα χτυπάμε, τα πονάμε όταν τα βάζουμε να κάνουν ειδικές ασκήσεις, χωρίς να τα έχουμε προετοιμάσει και τέλος, τα πονάμε τόσο με τα κωλόχερά μας όταν τραβλογάμε τα ηνία, όσο και με τα πόδια μας, όταν χώνουμε ΧΩΡΙΣ να το καταλαβαίνουμε, τα σπιρούνια μας στο κρέας τους. Αλλά κυρίως, τα πονάμε όταν δεν έχουμε ιδέα πώς λειτουργούν τα βοηθήματα που χρησιμοποιούμε. 

Ένα σπιρούνι με σωστή χρήση μπορεί να πονέσει ένα άλογο πολύ λιγότερο από μια στομίδα με λάθος χρήση. Μια στομίδα τύπου Hackamore (Χάκαμορ) μπορεί να τσακίσει στον πόνο ένα άλογο – χωρίς καν να είναι μεταλλική στομίδα στόματος. Μια στομίδα τύπου Weymouth να δείχνει μακράν πιο ψαρωτική από μια απλή, αλλά και ο 2 στομίδες είναι εξίσου ικανές για πόνο. Οπότε, το καλύτερο θα ήταν, πριν αρχίσει κάποιος να αφορίζει τις στομίδες, να μάθει πώς δουλεύουν, τι σκοπό εξυπηρετούν και ποιες ανάγκες καλύπτουν.

Ναι τα πονάμε, αλλά όχι τόσο εύκολα όσο νομίζει κανείς, και όχι, δεν εξυπακούεται οτι ίππευση = πόνος. 

Αντιθέτως, ΑΓΝΟΙΑ και ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ = πόνος.

Τους επιβαλλόμαστε. 

Ναι καλά... Πείτε μου μια φορά, που το άλογο που ιππεύατε δεν ήθελε να κάνει κάτι, και το εξαναγκάσατε να το κάνει, και το έκανε. Τα πάντα στην ιππασία είναι θέμα συνεργασίας και να μάθει κανείς να ζητάει από το άλογο το τι θέλει, με σωστό τρόπο.

Ο σωστός τρόπος δεν είναι ντε και καλά ο καλός και γλυκός τρόπος. Μπορεί να χρειαστεί να γίνει αυστηρός. Όχι βίαιος, αλλά αν ένα άλογο δοκιμάζει τα όριά του πάνω σου, πρέπει να είσαι πολύ ξεκάθαρος τι ανέχεσαι και τι όχι, γιατί αλλιώς είναι επικίνδυνο τόσο για σένα, όσο και για το ίδιο το άλογο. Αλλά το να εξαναγκάσεις ένα άλογο να κάνει κάτι, είναι από ριψοκίνδυνο μέχρι αδύνατο. Στην τελική, μπορείς να οδηγήσεις ένα άλογο στην πηγή – αλλά δεν μπορείς να το κάνεις να πιεί.

Το πιο απλό παράδειγμα είναι ο Νέρο. Το άλογο αυτό, απλώς δεν γουστάρει να το ιππεύουν. Τέλος. Ε λοιπόν, δεν ιππεύεται. Ο Last από την άλλη, γουστάρει τα εμπόδια. Και γι’αυτό όταν πρόκειται για υπερπήδηση εμποδίων, έχει το πιο σωστό βήμα και σήκωμα ποδιών από τα άλλα άλογα του σταύλου. Υπάρχουν άλογα που πηδάνε εμπόδια, υπάρχουν άλογα δεν πηδάνε επειδή φοβούνται. Φωτιά να έπιανε πίσω τους, δεν θα πήδαγαν φράχτη. Δεν θα ζήταγα ποτέ από τέτοιο άλογο να πηδήξει εμπόδιο, γιατί ξέρω οτι δεν θα το πήδαγε – θα καταλήγαμε με κάτι σπασμένο. Το πόδι του? Το σβέρκο μου? Δεν ξέρω...

Συμπέρασμα? Όχι, δεν έχω τύψεις που ιππεύω, μπορώ να λέω ταυτόχρονα οτι αγαπάω τα άλογα, και οτι τα ιππεύω, και επίσης, ΞΕΡΩ οτι δεν τους προκαλώ πόνο ή οτι δεν τους επιβάλλομαι με δυσάρεστο τρόπο. Όταν ιππεύεις ένα άλογο χωρίς να έχει σοβαρές αντιρρήσεις  τότε ξέρεις οτι είσαι πάνω σε ένα ζώο που θέλει να συνεργαστεί μαζί σου – ακόμα και αν σου πάρει χρόνια να μάθεις να του ζητάς κάτι σωστά.

Και κλείνοντας για σήμερα, μιας και το θυμήθηκα...

Natural Horsemanship MY ASS !

Η Φυσική Ιππευτική Τέχνη, αποτελεί από μόνη της σαν έκφραση ένα οξύμωρο. Ή κάτι είναι φυσικό, ή είναι τέχνη. Και τα δύο, δεν. Μπορείς να έχεις απόλυτη επικοινωνία στην εκπαίδευση ενός αλόγου χωρίς να του περάσεις ούτε λουρί, ούτε κολάρο, ούτε χάντρα για το μάτιασμα? Είναι φυσική τέχνη. Οτιδήποτε άλλο, δεν είναι.

Ο πραγματικός ορισμός της Φυσικής Ιππευτικής Τέχνης ήταν πάντα:

«Η φιλοσοφία της εργασίας με τα άλογα με την προσφυγή στα ένστικτα τους και την νοοτροπία αγέλης.»

Σήμερα, φαίνεται πως έχει έναν εντελώς νέο ορισμό.

Φυσική Ιππευτική Τέχνη

1. Μια φανταστική ετικέτα να επισυνάψετε στην μπροσούρα της εκπαιδευτικής σας μεθόδου, που σας εξασφαλίζει υψηλά κέρδη και απεριόριστες ευκαιρίες branding - εφαρμόζεται κυρίως από καουμπόηδες που βαρέθηκαν να σπάνε πλευρά στα ροντέο και απευθύνονται σε άτομα που φοβούνται το πρώτο "μπραφ" που θα κάνει το άλογό τους ή που τα έχουν ταλαιπωρήσει τόσο πολύ που τα έχουν φέρει σε νευρωτική κατάσταση.

2. Μια ομάδα, ή μέθοδος που τροφοδοτεί τις ανασφάλειες σας, ενώ σας δίνει ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας μέσα από τεχνάσματα και διαφημιστικές εκστρατείες.

3. Μια δικαιολογία για να παίζετε παιχνίδια με το άλογό σας, αντί να ιππεύετε, λόγω της απειρίας σας, της ανασφάλειάς σας ή του φόβου αποτυχίας σας.

4. Η άγνοια της αληθινής φροντίδας ενός αλόγου, της ιππασίας και της συμπεριφοράς του ίππου.

5. Μια μόδα, ένα τρέντυ σύστημα που μπορεί να εφαρμόσει κανείς, αντί να δουλέψει πάνω σε κλασσικές σχολές ιππικής (βλέπε Περί Ιππικής) που εργάζονται με τα αληθινά ένστικτα και την σωστή νοοτροπία του αλόγου.

(δες πιο πολλά εδώ - δεν είναι επιστήμη, αλλά εγώ συμφωνώ) 

Ορίστε. Τα έβγαλα από μέσα μου και αν εφαρμόζεις ή νομίζεις πως εφαρμόζεις Φυσική Ιππευτική Τέχνη στο άλογό σου, ΣΙΓΟΥΡΑ το κάνεις για έναν από τους παραπάνω 5 λόγους.

Για να εξηγούμαι. Δεν θεωρώ κακό το να έχει κανείς ανασφάλεια ή να φοβάται το άλογό του. Σε όλους μας έχει συμβεί και συμβαίνει. Αλλά αυτό από μόνο του είναι πρόβλημα, και πρέπει να αντιμετωπιστεί, ΟΧΙ να παρακαμφθεί. Μάθε να μην φοβάσαι το άλογό σου όταν το καβαλάς και άσε τα παιχνίδια για μετά. Αλλά έχε στο νου σου οτι άλλο τα παιχνίδια και άλλο η επικοινωνία. Μπορείς να επικοινωνείς με το άλογό σου, χωρίς ντε και καλά να το βάζεις να κάνει τον καραγκιόζη...

Το να παίζεις με το άλογό σου και το να του μαθαίνεις κολπάκια, είναι κάτι το πολύ ευχάριστο, όπως και οι χαλαρές βόλτες άλλωστε, και σίγουρα αποτελεί ένα ευχάριστο διάλειμμα από μια ρουτίνα αλλά αν περιοριστείς μόνο εκεί, να ξέρεις οτι δεν κάνεις ιππασία, ούτε καλύπτεις όλες τις ανάγκες του αλόγου σου.  

Coming up next: Horse loving…

(Αγαπώντας τα άλογα)