Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Αφιερωμένο στον ZLRV

Είναι κάτι στιγμές, σε κάθε στάβλο, που κάποια, ή κάποιος ή κάποιοι, λένε είτε με φοβερή συνέπεια, είτε σε στιγμές που σε εκπλήσσουν, κάτι απίστευτες κοτσάνες. Πράγματα που δεν στέκουν με τίποτα, καμία κοινή λογική και κανένα νόμο της φύσης.
Κι όμως, τα λένε, με σοβαρό ύφος και το ενδιαφέρον, είναι πως το εννοούν!

Εκείνες τις στιγμές λοιπόν, ένας θνητός είναι πολύ πιθανό να πέσει στην παγίδα να προσπαθήσει διορθώσει την λανθασμένη ιδέα. Και λέω παγίδα, γιατί αν σε μερικά απλά θέματα λογικής κάποιος δεν μπορεί να τα κατανοήσει μόνος του ή μόνη της, δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταλάβει ή να τα αποδεχτεί, δεν πα να έχει και όλη την Σχολή της Βιέννης να δίνει διάλεξη.

Ομολογώ, παλιότερα έμπαινα στο τρυπάκι να απαντάω - όταν ήξερα, και με όσα ήξερα. ΜΕΓΑΛΟ λάθος. Δεν υπάρχει λόγος. Ή το άτομο απέναντί σου ενδιαφέρεται όντως να μάθει κάτι, οπότε αντί να αρκεστεί στο πρώτο πράγμα που θα ακούσει / διαβάσει και δεν θα το διασταυρώσει κάπως για να το επιβεβαιώσει, τότε θα έπρεπε ήδη να ξέρει αν λέει ή όχι βλακείες. Και ελάτε τώρα, ας το παραδεχτούμε. ΟΛΟΙ μας ξέρουμε πότε λέμε πράγματα που δεν στέκουν - ασχέτως αν θα βόλευε την θεωρία μας γενικότερα.

Πλέον όμως, μιας και αποφάσισα να παραμένω περισσότερο ψύχραιμη και λιγότερο "βιαστική" στο να εξηγώ, η στάση μου κάτι τέτοιες στιγμές θα είναι, αναλόγως του μεγέθους της κοτσάνας...

1. Ανεκτό επίπεδο...


2. ΆΛΛΟ επίπεδο...



Εντάξει, ποτέ δεν είπα οτι τα ξέρω όλα... Αλλά μερικά πράγματα, οφείλει κανείς να τα καταλαβαίνει, να τα αντιλαμβάνεται και να τα κατανοεί από μόνος του...



Αφιερωμένο, μιας και με καταλαβαίνεις...


Υγ. Επιλέξτε την δική σας αντίδραση, στην εξής θεωρία:
"Ένα άλογο βγάζει την γλώσσα έξω όταν φοράει στομίδα επειδή κουτσαίνει και πονάει, ώστε να ισορροπεί καλύτερα".



1 σχόλιο: