4οι αγώνες Ανάπτυξης - ΙΟΒ 31/3/13

Και ξημέρωσε η μέρα !!!

Με τα όσα ευχάριστα (αναμονή 8 χρόνων) και τα όσα δυσάρεστα (κλίμα στον στάβλο). 

Μετά από σκληρή προπόνηση που δεν έκανα, μιας και μεσοβδόμαδα δεν μπορούσα ούτε εγώ ούτε η Μαρίνα να πάρουμε άδειες, έχοντας πηδήξει τελευταία φορά διαδρομή πριν 2 μήνες και κάνοντας την σκληρή άσκηση του "βόσκω χύμα χορταράκι και ξεκουράζω τα κοκαλάκια μου", ήμουν έτοιμη να δοκιμάσω με τον Rigo τις διαδρομές των δυσθεώρητων κατηγοριών 0.80 και 1.00 (κοινώς, 80 πόντοι και 1 μέτρο).

 

Το καλό του να ιππεύεις τον Rigo είναι πως ξέρεις οτι το άλογο που έχει πρόβλημα όταν είναι δεμένο, ΔΕΝ είναι δεμένο, αλλά είναι από κάτω σου. Προθέρμανση στον πρώτο στίβο, σούπερ. Προθέρμανση στον δεύτερο στίβο, σούπερ, αν και δεν μπορούσα από εκεί να δω την Νατάσα με τον κοντό. Άκουσα όμως από το μεγάφωνο οτι δεν είχαν ρίψη ή άρνηση, και ενθουσιάστηκα !!!

Μπαίνουμε λοιπόν στον δεύτερο στίβο προθέρμανσης με τα εμπόδια. Κανονικά, υπάρχει μια τυπική διαδικασία που φωνάζουν το όνομά σου για να μπεις εκεί, ώστε να μην μαζεύονται πάνω από 10 άλογα την φορά. 

Στην περίπτωσή μας δεν ίσχυε αυτό, χωρίς όμως να προκαλούνται προβλήματα. Η Μαρίνα πήρε το ύφος "ξέρεις τι να κάνεις, μην με αναγκάσεις να γκαρίζω σαν γαϊδάρα, μου χαλάς το στυλ!" και μου είπε "ξεκίνα". 

Ξεκίνησα λοιπόν, τροχαδάκι, καλπασμό και πάτησα μια φωνάρα "Χιιιι!!!" που ψάρωσαν όλοι. Μιλάμε, γκάρισα. Μια φορά πάντως, κανείς δεν μπήκε μπροστά μου χαχαχαχαα...

Πηδάμε το Χ, πάω και στο κάθετο, πάω και στο όξερ... Μια χαρά τα περάσαμε, αλλά σαν να ήταν ψηλά για 80 πόντοι... Εντωμεταξύ, γνωστός προπονητής που είχε θητεύσει στον στάβλο, είχε κάτσει και με κοίταζε, μια εμένα, μια την Μαρίνα, μια την Νατάσα, να δει πώς πάνε τα άλογα... 

Ο μεσιέ Ριγκολέτο, ΠΕΤΑΓΕ στο κολέκτινγκ... έκλεισε στόματα ο μουσούδος!

Φωνάζουν κάποια στιγμή το όνομά μου, μπαίνω με καλπασμό, και τον πάω λίγο να του δείξω τα εμπόδια, μέχρι να φτάσουμε στο Start. Όλα καλά και ωραία, αλλά είχε αρχίσει να τραβάει ο κύριος, πολύ!

Η διαδρομή για το 0,80

 Επίθεση στο 1(όξερ), προσέγγιση στο 2 (κάθετο), κλειστή στροφή/πέταλο για το 3(όξερ) αλλά εκεί την πατήσαμε. Διότι τράβα τράβα ο κύριος, μου είχε πάρει μακρύ ηνίο, και μέχρι να το κοντύνω, είχα αρχίσει να φεύγω μπροστά. Μετά από 2 υπεκφυγές, πηδήξαμε και στα δύο καλπαστικά, αλλάξαμε πόδι και φορά, περάσαμε το τρομακτικό ουράνιο τόξο / όξερ, συνεχίσαμε με φόρα στο διπλό (όξερ/2/κάθετο), ανοίξαμε επιτέλους το βήμα μας προς το τέλος και περάσαμε πανηγυρικά το 6ο και 7ο (όξερ).

Αν εξαιρέσω την πατάτα μου στο 3ο εμπόδιο, ήταν μια πολύ όμορφη διαδρομή και παρά τον δισταγμό του που τον ένοιωσα σε 2 εμπόδια, δεν σταμάτησε πουθενά αλλού!

Φωτογραφίες από την Ναυσικά Βασιλιάδου

Πριν ανέβω στον Ρίγκο, είχαμε όλες την πεποίθηση πως αν ο Νέρο πονέσει, θα κάνει αρνήσεις. Ή αν τρομάξει, θα κάνει τις γνωστές νεριές του. Καλού κακού λοιπόν, μιας και δυστυχώς ο Νίκος (Φιοράκης) δεν θα έτρεχε, καθότι άρρωστος και με πυρετό, είχα σελώσει και τον Λαλάκη, να τον έτρεχε η Νατάσα. 

Πλην όμως, βρέθηκα να τον ιππεύω εγώ, γιατί θα με είδαν σαν μαραμένο μαρούλι, Μαρίνα και Νατάσα, και είπαν αμαρτία είναι να τον ιππεύω τόσο καιρό και να μην τον τρέξω. 

Λοιπόν. Κύριος Last, ΕΞ ΑΙ ΡΕ ΤΟΣ ! Μόνο βαθμούς για υπέρβαση χρόνου πήραμε, σε όλα τα άλλα, ήταν απλά άψογος!

Ένα χαμόγελο ΝΑ όταν κατέβηκα ! Πήρα και λίγο χρώμα... έστρωσε και λίγο το στρες...

Και μετά από ένα μίνι συμβούλιο, καταλήξαμε στο 1μ να τρέξει η Νατάσα πάλι με τον κοντό και εγώ με τον Λαλάκη, αντί του Ριγκολέτο.

Άιντε να τρέχουμε στην επιτροπή, να δηλωνόμαστε, να πληρώνουμε, κλπ κλπ και ευτυχώς οι κοπέλες της Γραμματείας, έδειξαν υπερβολική κατανόηση για την περίπτωσή μας.

Αυτή την φορά, μπήκαμε κατευθείαν για προθέρμανση στον 2ο στίβο με την Νατάσα, πλην όμως, άντε ντάξει, τροχάσαμε, καλπάσαμε λίγο, πηδήξαμε κάτι λίγο πάνω από 1μ (λύσσα κακιά να ψηλώνουν τα εμπόδια στο κολέκτινγκ) και μετά... σουλάααααααααατσο.

Όχι που θα κούραζα τον Λαστ με το να πηδάμε συνέχεια. Περίπατος και χάζεμα την Νατάσα και τον κοντό!

 

Flying Nero και πολύ στυλάκι ο μουσούδος - ή όπως τον έλεγε η Νατάσα "ο γλυκούλης μου"

Ήγγικεν η ώρα, που τρέχει μια κοπέλα και μετά εγώ. Τρέχει το κοριτσάκι, πέφτει κάπου σχετικά νωρίς, και χωρίς να το περιμένω τόσο σύντομα, με φωνάζουν. Εντάξει λοιπόν, ΕΜΠΡΟΣ ΓΕΝΝΑΙΕ ΜΟΥ ΙΠΠΕ !

Μπαίνουμε με κόντρα καλπασμό. Σκέφτηκα για λίγο να του το διόρθωνα, αλλά μετά λέω, δεν βαριέσαι, χρόνια τώρα, δεν τον βολεύει ο αριστερός καλπασμός, άσ'τον όπως βολεύεται τώρα και θα τα βρείτε στην διαδρομή. 

Όντως λοιπόν, μπήκαμε και κάναμε την διαδρομή μέχρι και το 7ο εμπόδιο, πολύ καλά. Είχε όμως άλλα 3 εμπόδια η διαδρομή του 1μ, επιπλέον της διαδρομής των 80 πόντων...

Στα τελευταία και καινούργια 3 εμπόδια λοιπόν, έγινε το εξής. Η μουχρίτσα ο Last, θυμόταν οτι η διαδρομή τελείωνε μετά το 7ο εμπόδιο. Και ενώ προσπαθούσα να του βάλω πόδι, χέρι, ψυχή, ο,τι είχα τέλος πάντων, για να πάει μπροστά, αυτός σχεδόν είχε αποφασίσει, οτι "μάγκες αυτό ήταν, ήμουν υπέροχος και γειαχαραντάν σας, πάω να φάω".

Οπότε, στο 8ο εμπόδιο, το οποίο ήταν διπλό, πήγαμε σχεδόν στο ρελαντί. Αν δεν τον είχα πιέσει να πηδήξει σε προπόνηση, από στάση, δεν θα πίστευα οτι τόσο σβηστός θα το πέρναγε. Κι όμως. Πέρασε το διπλό, πήγαμε στο επόμενο και εκεί, αφού ακόμα δεν το πίστευε οτι δεν είχε τελειώσει ο αγώνας, είπαμε να ρίξουμε κάτι, έτσι, για να έχει δουλειά ο κόσμος και να σηκώνει βαλβίδες. Το τελευταίο εμπόδιο, το περάσαμε ευτυχώς χωρίς δράματα. Βεβαίως στα τελειώματα, όπως και ο Ρίγγο, το τι φάπα, τύπου "τα καταφέραμε, μπράβο ρε τέρας", έπεσε, δεν λέγεται...

 

Μια μικρή παράλειψη: 

Μεταξύ 4ου και 5ου εμποδίου, παραλίγο να φάω τούμπα. Μιας και ο Λαλάκης μας δεν έχει εξοικειωθεί με ασκήσεις τύπου άλμα 2 καλπαστικά, αλλαγή, 2 καλπαστικά και άλμα προς άλλη πλευρά, με επιπλέον οτι το όξερ έδειχνε κάπως παρδαλό για τα γούστα του, όσο το πλησιάζαμε, κιότευε. Έβαλα λίγο περισσότερο πόδι, 1-2 φαπ με το μαστίγιο, και πέρασε, αλλά με τόση αγωνία μην του επιτεθεί του σαρκοβόρο ουράνιο τόξο, που στην προσγείωση με έστειλε στο σβέρκο του.

Έκανα ένα κυκλάκι σε καλπασμό για να ανακτήσω ισορροπία και κάθισμα και συνεχίσαμε, αλλά όπως καταλαβαίνετε, μας γονάτισαν στην ποινή υπέρβασης χρόνου.

Περιττό να προσθέσω πως στα ηνία μου κρέμαγε κανείς μπουγάδα...

Δεν με νοιάζει :) 

Περάσαμε πολύ ωραία και τόσο τα άλογα όσο και εμείς, μετά από χρόνια αποχής, ξεσκουριάσαμε!

Μου έκανε εντύπωση πάντως, το πώς έτρεχαν οι περισσότεροι. Αέρας τα άλογα, και οι επάνω απλώς κρατιόντουσαν με χέρια και πόδια, μέχρι να βγει η διαδρομή. Ρε παιδιά, ένα αλτ να σας έκανε το άλογο, ακόμα θα πηγαίνατε!

Την επόμενη φορά, ελπίζω να τα πάμε πιο καλά, αλλά δεν με ενδιαφέρει καθόλου να πάμε πιο γρήγορα - μόνο με πιο καλό ρυθμό.