Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Πόσο κοστίζει η εμπιστοσύνη

Και ναι είναι γεγονός, μετά από δεν ξέρω και εγώ πόσους μήνες, ξανακαβάλησα τον κοντό. Και τολμώ να πω, οτι πέρασα ψιλοχάλια...

Η Μαρίνα είχε πάρει γραμμή από πέρυσι οτι γενικά δεν ήθελα να τον ξανακαβαλήσω, μετά το ψυχολογικό κλακάζ που μου είχε προκαλέσει και την φρίκη του τύπου "παρατάω την ιππασία". Αλλά ως γνωστόν, η υπομονή της με τις βλακείες μας έχει και κάποια όρια, και προσφάτως μου δήλωσε με το υφάκι δεν-σηκώνω-αντιρρήσεις, οτι "Μαυράκη, θα σου δίνω Νέρο και ξεκόλλα".

Επιπλέον, πρέπει να παραδεχτώ και εγώ μερικά πράγματα. Πρώτον, οτι δεν μ'αρέσει να είμαι το είδος του ιππέα που καβαλάει επιλεκτικά. Θέλω να μπορώ να ιππεύω όποιο άλογο μου τύχει, οπότε πρέπει να δουλέψω τα ψυχολογικά μου με τον κοντό.
Δεύτερον, δεν έχουμε πλέον και πολλές επιλογές. Χωρίς τον Φουξ και χωρίς τον Λαστ, που έχει χτυπημένα ποδαράκια και μόλις κλείσουν οι πληγές θα τον έχουμε για πιο χαλαρή ίππευση φέτος, και με τον Ρίγγο να κάνει σχεδόν τα πάντα, από αρχάριους μέχρι εμπόδια, δεν θα ήθελα να επιβαρύνω τον Ρίγγο με επιπλέον δουλειά μαζί μου. Οι εναλλακτικές μου λοιπόν θα ήταν η φοράδα, αλλά πόσο να δουλέψω με το κορίτσι, ιδιαίτερα όταν κι αυτή περνάει από ψιλοαρχάριους και ξαφνικά τις ζητάνε ασκήσεις ακρίβειας. 
Εντάξει, κάποια στιγμή θα στρώσουν τα πράγματα, ιδιαίτερα αν έρθει και ο γιγαντάκος από τον Πύργο, αλλά ως τότε?
Οπότε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πρέπει να αρχίσω πάλι να δουλεύω με τον Νέρο.

Θα είμαι ειλικρινής. Η Μαρίνα μου τον έδωσε αφού είχε δουλέψει πρώτα και ήταν κουρασμένος. Οπότε, θεωρητικά, δεν ήταν έτοιμος για μαλακίες του παλιού καιρού. Από την άλλη, είχα φορέσει τις καινούργιες μπότες και μιας και δεν έχουν "σπάσει" ακόμα, δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα πόδια μου. Δεν ένοιωθα πότε πίεζα, πόσο πίεζα και πού. Και είχα πολύ κοντά ηνία. Έτσι είναι, όποιος καεί με τον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι που λένε... Και επιπλέον, κάθε φορά που αυτός ήταν σωστός, εγώ φρίκαρα. Κάθε φορά που εγώ ήμουν σωστή, αυτός αναρωτιόταν για κάτι και σήκωνε κεφάλι. Οπότε τον μάζευα πάλι, αυτός ήταν σωστός και εγώ φρικαρισμένη. Και πονεμένη από τις μπότες - άσχετο, αλλά έπαθα από ένα έγκαυμα τριβής πίσω από τα γόνατα με τις μπότες και δεν μπορούσα να τεντώσω τα πόδια μου.

Επί του θέματος. Ίππευσα καλά τον Νέρο? Σίγουρα όχι. Πέρασα καλά? Όχι ιδιαίτερα. Ένοιωσα καλύτερα με τον εαυτό μου και τον κοντό στο τέλος της ίππευσης? Ναι. Σίγουρα ναι. Και ελπίζω όταν τον ξαναπάρω μερικές φορές, να μου περάσουν όλα και να τα ξαναβρούμε. 
Αλλά ξέρετε τι λένε για την εμπιστοσύνη.

-Πόσο κοστίζει η εμπιστοσύνη?
-Μια πουστιά.

Μου έκανε πολλές πουστιές στο παρελθόν ο κοντός. Και πρέπει να περάσει καιρός για να τις ξεχάσω, αλλά η αρχή έγινε :)  Μπορεί να μην είμαστε ποτέ όπως παλιά, αλλά ντάξει, θα μιλιόμαστε...


1 σχόλιο:

  1. Έλα ρε τον Νεράκο! Εγώ νομίζω πως φταίει που είχες καιρό να ιππεύσεις. Μόλις πάρεις τα πάνω σου ξανά με το άθλημα και σε θυμηθείς, θα θυμίσεις και στον Κοντό ποιος είναι το αφεντικό και ποιος τον γλίτωσε από την μιζέρια του μποξ και τον έκανε από καταπιόνα ξανά άλογο. Όχι γιατί είναι ψυχούλα εκείνος και θα το θυμηθεί από μόνος του, αλλά γιατί εσύ θα μπορέσεις ξεκάθαρα να του το ξαναδηλώσεις. Έλα και καλή ιππευτική χρονιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή