Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

A ride a day keeps the blues away...

Σάββατο πρωί - αργούτσικα...
Γενικά, με το τρέξιμο που έχω φάει στην δουλειά τον τελευταίο πολύ καιρό, όχι μόνο έχει χαλάσει η φυσική μου κατάσταση, αλλά έχω πάρει και μερικά κιλά. Το οποίο, από μόνο του σαν γεγονός φτάνει να μου χαλάσει την διάθεση, πόσο μάλλον όταν νοιώθω σαν σακί πατάτες όσο ιππεύω.

Πήγα με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα, και με το τζηνάκι μου, στους στάβλους, αποφασισμένη να μην ιππεύσω. Θα έβγαζα τον Νέρο συραγωγέα αν δεν τον ίππευε κανείς, θα έκανα μπανάκι τον Λαστ μιας κι έκανε ζέστη και γενικά μου έχει λείψει ο μουσούδος, και γενικά, θα ασχολούμουν με τον στάβλο.
Αυτά, μέχρι να εισπράξω το βλέμμα-κίλλερ της Μαρίνας, όπου και άλλαξα γνώμη. Σέλωσα τον μπέμπη Rinaldo, έβαλα τα μποτάκια που έχω πάντα πρόχειρα, ένα ζευγάρι τσαπς, κράνος, γάντια κι έτοιμη.
Ο μικρός, ψιλοβαριότανε στην αρχή, είναι η αλήθεια. Αυτό το βαριέμαι να πάρω τα πόδια μου μέχρι να φτάσω στον στίβο, και κάνω 1-2 στάσεις έτσι επειδή στη σπάει και το ξέρω και έχει πλάκα να στο κάνω.
Προσωπικά πιστεύω πως τα άλογα έχουν, εκτός από υψηλή νοημοσύνη, και τρελή αίσθηση του χιούμορ.
Τέεεεεελος πάντων, καβαλάω και ξεκινάμε την ίππευση. Χμ, είπαμε, δεν είμαι σε καλή φόρμα, αλλά κι ο μικρός, δεν πήγαινε πίσω.
Δεν ξέρω στον ιππόδρομο τι έκανε, αλλά το Σάββατο μας προσπέρασε σε στροφή ο Πέντυ σε τροχαδάκι. Αργκχχχχχ δεν περίμενα ΠΟΤΕ οτι ένα ιπποδρομιακό θα ήθελε ΤΟΣΟ πολύ πόδι! 
Οκ, ήμουν χωρίς σπιρουνάκι, χωρίς μαστίγιο και ήθελα να τον μαζέψω κιόλας, αλλά ειλικρινά, ούτε ο Λαστ δεν ήθελε τόση πίεση για να ανοίξει το βήμα του.

Είχαμε τις καλές μας στιγμές, που μάζευε κάθετα το μικρό του κεφαλάκι και σήκωνε το πόδια του - κάτι τέτοιες στιγμές πάει πολύ καμαρωτά, είναι για φωτογραφία!
Είχαμε και τις άμπαλες στιγμές μας, που σήκωνε την κεφάλα και έπαιρνε τις στροφές μονόμπατα. Τι να γίνει, σιγά σιγά θα διορθωθεί, σιγά σιγά θα προσπαθήσω να επανέλθω κι εγώ στα παλιά μου... Και η αλήθεια είναι πως ο Rinaldo είναι πολύ φιλότιμο αλογάκι.

Το καλύτερο όμως, ήταν στο τέλος. Αφού είχαμε ιδρώσει και οι δύο, με περισσότερο τροτάκι και βάδην απ'ότι καλπασμό, και αφού τον ξεσέλωσα και του έτριψα κόντρα την γούνα για να μείνει όρθια και να στεγνώσει πιο γρήγορα, πήγα να πάρω ανάσες και να κάνω τις διατάσεις της Νατάσας στον στίβο. Και άκουσα τον Γιάννη να μου λέει, οτι χαίρεται να με βλέπει να ιππεύω. Ε ναι, στην αρχή νόμιζα οτι με δούλευε - για το πατζαρί χρώμα που είχα πάρει, για τις αποτυχημένες ασκήσεις της ημέρας, γενικά για ο,τι σήκωνε χαβαλέ και δούλεμα. Ε και γέλασα - μέχρι που μου το διευκρίνισε, οτι δεν έκανε πλάκα, και οτι το εννοούσε. 
Και μου έφτιαξε τόσο πολύ την διάθεση - κυρίως γιατί και εγώ έχω άτομα που χαίρομαι να τους βλέπω να ιππεύουν, τους /τις χαζεύω για την ακρίβεια όταν ιππεύουν και δεν περίμενα ποτέ να ακούσω οτι κάποιος θα έβλεπε την δική μου ίππευση κάπως έτσι. 
Ευτυχώς που ήμουν ήδη κόκκινη και δεν ξανακοκκίνησα, αλλά σίγουρα χαμογέλασα και μου υποσχέθηκα να βελτιωθώ όσο γίνεται πιο γρήγορα.

Τελικά, ένα αλογάκι την ημέρα, κρατάει το όποιο στρες και στεναχώριες μακριά. Και μερικές φορές, αρκεί ένα απροσδόκητο σχόλιο από φίλο, για να απογειώσει την ημέρα :)

Μερικά ΣΚ πιο πριν, αγάπες με τον μικρό :)

1 σχόλιο: