Την Παρασκευή, κατάφερα και έκλεψα λίγο χρόνο από το γραφείο, παίρνοντας ένα πολύ σοβαρό ύφος και ανακοινώνοντας οτι " θα φύγω νωρίτερα γιατί έχω μια δουλειά".
Έτσι, βρέθηκα στον στάβλο αρκετά νωρίς για να κουρέψω τον Γκέηζερ.
Αν και αρχικά είχα υπολογίσει να του κάνω ένα κουρεματάκι α λα high trace, τελικά είδα οτι αυτό το άλογο, όταν ιδρώνει, ιδρώνει ΠΑΝΤΟΥ, και έτσι, κουρεύτηκε κορμός και λαιμός, αφήνοντας κεφάλι, πόδια και το σημείο που ακουμπάει η σέλα του με τρίχα.
Εδώ να πω οτι (1) ο Δημήτρης αν και πολύ καλός μπαρμπέρης είναι εντελώς ψυχαναγκαστικός όταν κάνεις εσύ αυτό που θέλει να κάνει αυτός και (2) τελικά τον κούρεψα σε γενικές γραμμές και άφησα κάτι ελάχιστες λεπτομέρειες για την επόμενη φορά, μιας και ο κυρ-Γκέηζερ είχε κόψει τις φλέβες του και εμένα είχε πιαστεί το χέρι μου από την πανάλαφρη και τελευταίας τεχνολογίας μηχανή κουρέματος που έχουμε. Τέλος (3) να πω οτι ΤΟΣΟ μακριά τρίχα δεν έχω κουρέψει ΠΟΤΕ. Ούτε από κεφάλι αγοριού, ούτε από άλογο. Μιλάμε για σοβαρή τρίχα.
Μου πήρε αρκετή ώρα να κουρέψω μασχάλες και γενικά, σημεία που το δέρμα κάνει δίπλες, γιατί φοβόμουν μην τον τσιμπήσω με τα ψαλίδια. Τελικά τα καταφέραμε, χάρη στην υπομονή του, και τον κούρεψα χωρίς να πληγωθεί πουθενά. Ανάσες εγώ............
Βρήκαμε και με τον Χασάν μια καλή κουβερτούλα να του φοράει τα βράδια, και όλα καλά!
Και κατεβαίνω στον στίβο για ίππευση. Η ομάδα είχε ως εξής: πήρε η Ήβη την φοράδα, πήρα εγώ τον Λαστ κα η Νατάσα τον Γκέηζερ. Εγώ και η Ήβη κάναμε την επίπεδή μας και η Νατάσα με τον Γκέηζερ, μας χάρισαν στιγμές γέλιου κατά την υπερπήδηση εμποδίων - κυρίως από τον σχολιασμό της Νατάσας για τον κατά γενική ομολογία, Γκαζιάρη Γκέηζερ.
Το θέμα είναι, οτι εγώ με τον Λαστ, να... πώς να το πω... Δεν είχαμε μεγάλη επιτυχία. Μας πήρε πολύ ώρα και αρκετούς κύκλους σε γωνίες και ευθείες, και οχτάρια, και ασκήσεις στον κύκλο σε τροτ και καλπασμό για να κόψει το στυλ του ιστιοπλοϊκού που έχει.
Συγκεκριμένα, με παίδευε από την δεξιά του πλευρά. Από την αριστερή φαινόταν να βολεύεται κάπως καλύτερα, να μαζεύεται, να ακούει το πόδι, γενικά, να επικοινωνεί. Από δεξιά, σαν κούτσουρο.
Καλά, φταίει και το γεγονός οτι του ζήταγα ασκήσεις που γενικά δεν κάνει χωρίς σπιρουνάκι και δεν φόραγα σπιρούνι. Με αποτέλεσμα, να πιέζω πολύ περισσότερο, να φτάνει ΚΑΠΟΙΑ στιγμή να "ακούει" στο πόδι και μετά από δυο βήματα, να χαλάει την άσκηση και εγώ να μην έχω επιπλέον δύναμη να τον στηρίξω.
Φρόντιζα να είμαι σε ευθεία, να μην γέρνω από την μια ή την άλλη, τσέκαρα να μην κάνω - το κατα δύναμη, για μένα μιλάμε - καμπούρα, να είναι σε ευθεία οι ώμοι μου, το κεφάλι μου επάνω, και λοιπά και λοιπά...
Στο τέλος, καταφέραμε σε βάδην και σε τροτ με μακρύ ηνία, να έχει την κεφάλα του σε 90 μοίρες και τον λαιμό σχετικά συμμαζεμένο, κρατημένο με αξιοπρέπεια και όχι σαν σκοινί μπουγάδας.
Έξοχα!
Πατ πατ πατ στο σβερκάκι του, τρίψιμο στο αυτάκι το ιδρωμένο, χαμόγελο περήφανης "μανούλας" που τέλος πάντων, αν και μετά από ιδρώτα, το καμάρι της τα κατάφερε!
Ξεΐδρωμα, και άντε να πάμε πάνω.
Με το που κατεβαίνω από την σέλα, μένω άγαλμα.
Από αριστερά όλα καλά, αλλά η δεξιά μου πλευρά, πόναγε σε βαθμό που δεν μπορούσα να κινηθώ χωρίς να κάνω αστείους μορφασμούς και ήχους.
Κοιτώντας την παρακάτω εικόνα, θα μπορούσα να πω οτι οι εξής μύες μου πόναγαν και διαμαρτύρονταν με κάθε τρόπο:
από την δεξιά πλευρά ΜΟΝΟ και αρχίζοντας από πάνω προς τα κάτω...
- Πλατύς ραχιαίος
- Πρόσθιος οδοντωτός
- Προσαγωγός
- Γαστροκνήμιος
Κοινώς, μια περικοκλάδα πόνου είχε τυλιχτεί γύρο από την δεξιά μου πλευρά. Πρώτη φορά με πονάει το εξωτερικό της γάμπας μου και η μισή μου πλάτη μόνο.
Αφού κατάφερα, με διάφορες διατάσεις, τεντώματα και ο,τι μπορούσα να σκεφτώ, να μπω στο αυτοκίνητο και να οδηγήσω ως το σπίτι, ένα καυτό μπάνιο που κράτησε ώρα, έδωσε ευτυχώς ένα τέλος σ'αυτόν τον πόνο.
Την επόμενη μέρα, δεν ήμουν σίγουρη αν ήμουν σε θέση να καβαλήσω, οπότε, πέρασα από τον στάβλο να χαζέψω λίγο και ίσως να φτιάχναμε καμιά διαδρομή.
Ο Νέρο ήταν έξω με τον Αντρέα, έναν παλιό πενταθλητή που χαίρομαι κάθε φορά που βλέπω να ιππεύει, μιας και είναι ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος, σωστός αθλητής και καλός ιππέας. Είχε ενδιαφέρον να τον παρακολουθώ στην υπερπήδηση, γιατί έχει τον αέρα του "παλιού" - και γενικότερα, την παλαιού τύπου ίππευση, με το βαθύ κάθισμα που δεν βλέπει κανείς συχνά πια, μιας και όλοι τρέχουν τα άλογά τους σχεδόν όρθιοι.
Μερικά στιγμιότυπα... (είχε και τις αρνήσεις του στο όξερ, αλλά αυτό ήταν από άποψη του Νέρο και όχι από λάθος του Αντρέα. Στο τέλος, μετά από τρεις τέσσερις αρνήσεις άνευ λόγου, έφαγε ο κοντός 1-2 ψιλές στα παχουλά του καπούλια και πήδηξε ωραιότατα και ξεκόλλησε το μυαλό του).
Όπως βλέπετε, μια χαρά το πέρναγε ο κυρ-Νέρος το κάθετο. Τι του βρώμισε όταν έγινε όξερ ήθελα να'ξερα...
Αίλουρος λέμε ο κοντός !!!
Λίγο αργότερα, όντως φτιάξαμε μια διαδρομή, με 6 συνολικά άλματα: 3 κάθετα, 1 όξερ, ένα διπλό (με κάθετα). Τίποτα το εξτρήμ και αρκετά άνετη και απλωμένη για να αρχίσουμε ξανά, αλογάκια και αναβάτες να περνάμε διαδρομές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου