Back to Black

Μέσα σε δύο εβδομάδες, κατάφερα να καβαλήσω ΔΥΟ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΩΡΕΣ! Μιλάμε, θα δακρύσω από συγκίνηση!

Θυμάμαι παλιότερα που δεν δούλευα - ακόμα και όταν είχα αρχίσει να δουλεύω, που πάντα είχα χρόνο τις καθημερινές να πάω στον στάβλο για τον Νέρο. Τώρα έχω φτάσει να προσπαθώ να αδειάσω χρόνο για να ιππεύσω, και παρόλο που τα καταφέρνω, φτάνει η ώρα 5 το απόγευμα και είμαι κομμάτια.

Την προηγούμενη εβδομάδα, πήγα την Τρίτη το απόγευμα και η Μαρίνα μου χρέωσε τον Νέρο. Και προς δική μου ντροπή και εξευτελισμό - και δεν κωλώνω να το πω, ήμουν μια φαντασική ΚΟΤΑ.

Μια κότα πάνω σε ένα άλογο, που το μόνο που σκεφτόταν ήταν οι μέρες που δεν είχε καβαληθεί το μουρλάλογο που καβάλαγα. Ντάξει, μεταξύ μας, κλάιν ο συραγωγέας... Του αφήνει περιθώριο να ξεμουδιάσει και να εκτονωθεί λίγο, αλλά ταυτόχρονα, τον ζεσταίνει. Κάνω και εγώ το ζεσταματάκι μου όσο τον έχω στον συραγωγέα, δεν λέω, αλλά δεν συγκρίνεται το ένα με το άλλο.

Και να που ήμουν πάνω του και σκεφτόμουν κάθε μια φορά που με είχε ρίξει. Δεν είναι και το πιο έξυπνο πράγμα που θα μπορούσα να κάνω, αλλά είχε κολλήσει το μυαλό μου σε κάθε μέρος και τον κάθε τρόπο που με είχε αδειάσει παλιότερα. Και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα πέρα από βάδην. Με παρακάλαγε η Μαρίνα. Με το καλό. Με τον χαβαλέ. Με το κράξιμο. Με τη απειλή της μάστιγας. Τίποτα. Μέχρι που άκουσα και την γνωστή αποκαθήλωση "κατέβα και πήγαινέ τον στον στάβλο". Μου έδωσε τον Λαστ για την προπόνηση, αλλά όπως μου είπε χαρακτηριστικά "πρώτον, θα το πληρώσεις αυτό στην επόμενη προπόνηση και δεύτερον, πρέπει να το ξεπεράσεις".

Και για 17 μέρες δεν ξανακαβάλησα. Μια ο καιρός, μια το πρόγραμμά μου, μια το πρόγραμμα των προπονήσεων, ήμουν οφφ.

Σήμερα λοιπόν, πήγα προετοιμασμένη. Παλιά είχα κάνει ψυχολογική χαρτογράφηση του Νέρο. Κοινώς, γιατί, πότε και πώς έκανε το κάθε ροντέο. Δεν μπορούσα να τα αποφύγω, αλλά ήξερα πότε να τα περιμένω. Ταυτόχρονα, είχα για την κάθε περίσταση τον κατάλληλο τρόπο πεσίματος - κοινώς τον τρόπο που όταν θα με έριχνε, θα χτύπαγα όσο το δυνατόν λιγότερο. Επιπλέον, είχα βρει τι είναι αυτό που ήθελε για να πηγαίνει μπροστά και να μου δίνει και λίγη σημασία. 

Οπότε έκατσα και έκανα μια επανάληψη όλων αυτών και το πήρα απόφαση. Πρώτον θα εφάρμοζα όσα έκανα παλιότερα, για να πάει καλά μια προπόνηση. Και αν γινόταν καμιά μαλακία, θα ήμουν προετοιμασμένη να την προβλέψω και να "κρατηθώ" αναλόγως. 

Ξεκινήσαμε λίγο αλλού γι' αλλού...

Και όλως παραδόξως, το μάθημα πήγε τέλεια ! Εντάξει, ίσως φταίει οτι το πρωί τον είχε βγάλει ο Μήτσος για προπόνηση, οπότε δεν ήταν δα και φρεσκαδούρα, αλλά είμαι σίγουρη οτι βοήθησε η επανάληψη στην ύλη "Πώς να βγάλεις μια προπόνηση με τον Κοντό". 

Είπαμε και οι 2 να το παίξουμε για λίγο κουλ τυπάκια... Γιέεεα !!!

Δουλέψαμε κύκλους, διαγωνίους, αλλαγές καλπασμού, leg yield και μια απόπειρα half pass. Προς μεγάλη μου διασκέδαση, τόσο εγώ όσο και ο Κοντός, την είχαμε ξεχάσει αυτή την άσκηση. Οπότε είπαμε να αρκεστούμε στα πιο απλά στο τόσο ωραίο μας Ρηγιούνιον.

Και περάσαμε ΤΟΣΟ ωραία :)

Από τα μισά περίπου της προπόνησης είχα χαλαρώσει τόσο που ίσιωσα μέχρι και την καμπούρα μου (!) και στο τέλος είχα ξεχαστεί αρκετά για να τον αφήσω με χαλαρά ηνία να ξύσει το μουσούδι του στα πόδια του, ενώ τα δικά μου ήταν έξω από τους αναβολείς. Την στιγμή που συνειδητοποίησα τι έκανα, μου έδωσα ένα νοητικό "πατ πατ" στην πλάτη, έβαλα τα πόδια στους αναβολείς, και πήρα μια κάποια επαφή με τα ηνία. Ας μην προκαλώ και την τύχη μου τέλος πάντων...

Κυρίες και κύριοι. Η ψυχοσύνθεση του Νέρο, επιτέλους αποτυπώνεται στον φακό!