Το ιππικό μου καλοκαίρι... Αύγουστος

Ο Αύγουστος με βρήκε στην Θεσσαλονίκη, μερικώς μετακομισμένη. Αφήνοντας πίσω το σπιτάκι της Αθήνας, ανεβήκαμε με το αγόρι μου στα πάτρια εδάφη του, αυτός για δουλειά και μόνιμα, εγώ για εύρεση δουλειάς - ή έστω, να κόψω κίνηση στην αγορά, να δω αν με παίρνει και εμένα να μετακομίσω για μόνιμα.

Από τα βασικά πράγματα που όφειλα να ψάξω, ήταν αλογάκια και ιππικοί όμιλοι. Τα αλογάκια τα βρήκα εύκολα, γιατί εκεί που μέναμε ήταν οικισμός εκτός Θεσσαλονίκης, και όλο και κάποιο μουσούδι έβλεπα σε κάποιο χωράφι. 

Οι όμιλοι όμως, ήταν μια άλλη υπόθεση. Λίγο που η δουλειά του αγοριού ήταν μακριά, λίγο που ήταν "καινούργιος" στο γραφείο και τον έτρωγαν οι αποστάσεις και οι πρώτες μέρες σε νέο περιβάλλον, λίγο κάτι εκκρεμότητες και λίγο να βρεθούμε με φίλους, δεν βοήθησαν όλα αυτά να επισκεφθώ ομίλους.

Αλλά για να είμαι ειλικρινής, απ'όσα είδα σε facebook, το οποίο και χρησιμοποίησα για να ρίξω κυριολεκτικά μια ματιά, δεν θα ήθελα να ιππεύσω εκεί.

Και εξηγούμαι. Δεν είμαι ψώνιο σε οτι αφορά αλογάκια Σχολών. Αντιθέτως, πιστεύω πως ένας καλός προπονητής μπορεί να σου κάνει μάθημα ακόμα και σε μουλάρι, αν εσύ είσαι ανοιχτός ως μαθητευόμενος και ως ιππέας. Για τον λόγο αυτό, δεν έχω ποτέ πρόβλημα να δοκιμάσω να κάνω μάθημα σε Σχολές ιππασίας ανα την Ελλάδα.

Πλην όμως, έχω την απαίτηση ο όποιος δάσκαλος ή προπονητής, να μου βγάζει κάποια εμπιστοσύνη. Και στον συγκεκριμένο όμιλο, αυτό που είδα ήταν ένα πιτσιρίκι που ιππεύει χειρότερα από εμένα. Το σύνηθες πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να μου πει κάτι με το οποίο διαφωνώ, και κάνοντάς το, πηγαίνω "πίσω" αντί για "μπροστά". Τύπου "κλώτσα το μέχρι να καλπάσει". Συγνώμη, αλλά αυτό με συχαναγκάζει. 

Έτσι, η ιππασία σε όμιλο Θεσσαλονίκης δεν πραγματοποιήθηκε. Πιστεύω βέβαια πως με λίγο ακόμα ψάξιμο, θα βρεθεί κάτι στα μέτρα μου.

Η καλύτερη ιππικοσυνάντηση, έγινε ένα απόγευμα. Όπου μετά από αρκετό καιρό - έναν χρόνο ίσως? ξαναβρέθηκα με τον Χρήστο και την Στέλλα. Μόνο που αυτή την φορά, πήγαμε για καφέ στα δικά τους εδάφη, με αποτέλεσμα να μπορέσω να δω τον Μακ και τον Τσιτσίκο. Μορφές!

Όσο κουλ κι αν φαίνονται, παραμένουν απίστευτα διαόλια και οι δυο τους, ιδιαίτερα αν πιστέψω τις ιστορίες με τα κατορθώματά τους που ακούω από τον Χρήστο.

Δεν καβαλήσαμε, αλλά και μόνο που είδα τα μουσούδια τους, χάρηκα! Για την ακρίβεια, ήθελα να μπω μέσα από την περίφραξη και να τους κατσιάσω μέχρι αηδίας, αλλά έχε χάρη που είχε ρεύμα η κορδέλα. Φιλάκια σε μυτάκια, ασφυκτικές αγκαλιές, τρίψιμο αυτιών και γούτσου κινήσεις αποφεύχθησαν λόγω ηλεκτρισμού και τα άλογα παραμένουν υγιεί και ασφαλή.

Μαμάκης και Τσιτσίκος, σε ανέμελες καλοκαιρινές στιγμές...

Γυρίζοντας Αθήνα, στο τέλος της άδειάς μου, έκανα τον ιππικό μου απολογισμό. Είχα δει αλογομούσουδα? Ναι! Είχα καβαλήσει όσο ήθελα? Οχι. Είχα περάσει γενικά καλά?Ναι. Οπότε, όλα καλά.

Πλην όμως, λόγω ρευστότητας σε όλες τις πτυχές της ζωής μου -προσφάτως μετακομισμένο αγόρι μακριά, λήξη σύμβασης και άγνωστο πότε θα εγκριθεί έργο για νέα σύμβαση, επιστροφή στο παιδικό δωμάτιο του σπιτιού μου που δεν χωράω, αποστολή βιογραφικών άνευ απάντησης σε εταιρείες, κλπ, προβληματισμοί σχετικά με την πρόοδο της ίππευσής μου και οι δυνατότητες που έχω ή όχι, για εξέλιξη, κάτι αντίστοιχο με τις μηχανές, που ακόμα να μαζέψω λεφτά να αντικαταστήσω την κλεμμένη - είχα περιέλθει σε μια κατάσταση εκνευρισμού και στεναχώριας.

Και ως γνωστόν, σε δυο πράγματα ξεσπάω όταν είμαι έτσι. Στο δέρμα του προσώπου μου, και την ακαταστασία γύρω μου. Έτσι, την Τετάρτη μετά το Δεκαπενταύγουστο, έχοντας τελειώσει κάτι δουλειές στο γραφείο, είχα ανοίξει πόλεμο με τα συρτάρια μου. Παράλληλα, μίλαγα και με την Μαίρη, τα νέα της και την γνωστή ιστορία "πόσο σας ζηλεύω, τι καλά που περνάτε εκεί στον Ιφιτο, θέλω να έρθω κι εγώ".

Ε να έρθεις! μου λέει η Μαίρη. 

Το σκέφτηκα λίγο, αλλά λέω μέσα μου, 70 ευρώ το ΚΤΕΛ πήγαινέλα στον Πύργο, δεν λέει, μιας και δεν τα έχω. Σκατά. Ρώτησα μήπως θα μπορούσε το πρώτο ΣΚ του Σεπτέμβρη, μιας και το τελευταίο του Αυγούστου είχα μαμά που γιόρταζε και φίλη που παντρευόταν. Όχι, γιατί τότε είχε η Μαίρη γάμο. Το δεύτερο ΣΚ είχα πάλι εγώ γάμο. Το τρίτο ΣΚ θα έχει αγώνες οπότε θα ανέβει Αθήνα. Το τέταρτο ΣΚ θα πάω Θεσσαλονίκη. Να το βλέπαμε ίσως από Οκτώβρη? (κάπως έτσι γινόταν πάντα και ποτέ δεν κατέβαινα, από το 2008).

Ταυτόχρονα όπως μιλούσαμε, εγώ συνέχιζα την μάχη με τα συρτάρια. Πέταμα χαρτιών, πέταμα πραγμάτων, αρχειοθέτηση, τακτοποίηση, κλπ. 

Κάποια στιγμή, ανοίγω έναν φάκελο, και βρίσκω 50 ευρώ. Τα κοιτάω.

-Ρε, πόσο έχει να έρθω κάτω με το ΚΤΕΛ? ρωτάω

- 46 ή 48 ευρώ, δεν θυμάμαι ακριβώς, μου απαντάει.

Ξανακοιτάω το 50ευρω. Μερικά πράγματα δεν είναι τυχαία.

-Ντάξει, σ αφήνω, παίρνω να κλείσω θέση στο ΚΤΕΛ για μεθαύριο! της απαντώ.

Καθώς καλούσα το νούμερο, σκέφτηκα "είπε κάτι για καλλιστεία? θα μου φάνηκε".

Όπερ και εγένετο. Παρασκευή απογευματάκι νωρίς, κατέβηκα σαν κυρία από το λεωφορείο με την φουστίτσα μου, με παρέλαβε η Μαίρη, πήγαμε στον όμιλο, άλλαξα επιτόπου και καβάλησα την λατρεμένη μου Goldy.

Αυτό το φοραδάκι με τα τόσο ιδιαίτερα και εκφραστικά αυτάκια, ήταν σαν να το καβάλαγα χρόνια τώρα. Σαν να μην ήταν η τελευταία φορά το 2008. 

Η Μαίρη μου το πήγαινε προς το άλμα το θέμα, αλλά την φρέναρα. Ώπα μανδάμ, μπάστα, γιατί έχω να κάνω προπόνηση 5 μήνες, και να πηδήξω εμπόδιο 6! Κάτσε λίγο να σεταριστώ πάνω στην κυρα-Γκόλντυ, μην με ψάχνεις μετά!

Αφού κατέβηκα, ανέβηκε η Μαίρη στον δικό της. Ένας κούκλος ντόπιος, ο Μοχίτο. Που απ'ότι κατάλαβα, ως βαρβατάκος της βγάζει ώρες ώρες την ψυχή με τις ιδιοτροπίες του, αλλά είναι επι το πλείστον καλότροπος και πειθαρχημένος. Και την εμπιστεύεται όσο δεν πάει.

Αυτό το έβλεπα στα εμπόδια, που φάνηκε να είναι το αγαπημένο του παιχνίδι, όσο ανεβάζαμε την βαλβίδα, τόσο καλύτερα πήδαγε. 1.30 το είχε για πρωινό. Αφού κάναμε κάποιες ασκήσεις ώστε να συγκρατεί λίγο τον ενθουσιασμό του - και εγώ τον δικό μου για την πρόοδο στην ίππευση της φίλης μου, ξεϊδρώσαμε τα αλογάκια, και πήγαμε σπίτι.

Όπου και μου διευκρίνισε οτι το Σάββατο έχουν Ιππικά Καλλιστεία σε έναν όμιλο/σύλλογο κάπου εκεί δίπλα και θα πήγαιναν τα παιδιά από τον όμιλο, πιο πολύ για επίδειξη δυνατοτήτων, να δει ο κόσμος τι δουλειά γίνεται στον όμιλο, ώστε αν ενδιαφέρεται κανείς για μαθήματα κλπ, να πάει. Σωστότατη σκέψη. 

Μετά αντιλήφθηκα οτι αυτό σήμαινε δύο πράγματα. Οτι το Σάββατο θα πήδαγα εμπόδια. Και οτι θα πήδαγα μπροστά σε κόσμο, που αντίθετα απ'ότι στους αγώνες που σε βλέπουν μόνο οι γονείς σου (και αν), εκεί θα κοιτάζαν μόνο εμάς. Άουτς.

Σάββατο νωρίς το απόγευμα, σελώσαμε Γκόλντυ και Μοχίτο. Και αφού κάναμε το ζεσταματάκι μας, πηδήξαμε μια άσκηση, τύπου Χ, 3 καλπαστικά, καθετάκι. 

Ομολογώ οτι η δικιά μου, μέχρι να την μάθω, μου έκανε λίγα νερά μια δυο φορές. Αλλά με κατατόπισε καταλλήλως η Μαίρη, και συμμαζευτήκαμε και οι δυο. Παρόλο που το φοραδάκι πήδαγε καλά, ένοιωθα "κάπως" εμένα. Κάπως σαν μπάμια ένα πράγμα. 

Αφού έκανε και η Μαίρη ζέσταμα στον Μόχα, πηδήξαμε εναλλάξ ένα εμπόδιο. Μετά, στήσαμε κολλητά δυο εμπόδια, και είπαμε να δοκιμάσουμε να πάμε ταυτόχρονα, δίπλα δίπλα. Εντάξει. Δεν το καταφέραμε ΑΚΡΙΒΩΣ, αλλά τουλάχιστον δεν απέχαμε και καλπαστικά μεταξύ μας. Εκεί που Μόχας σηκωνόταν, η Γκόλντυ πάταγε το τελευταίο της μπροστινό πριν το άλμα. Τσεκάραμε πάντως οτι δεν είχαν πρόβλημα να καλπάσουν και να πηδήξουν τόσο κοντά το ένα με το άλλο και είπαμε να το δοκιμάζαμε αυτό το βράδυ στα Καλλιστεία.

Θέλω να παρακάμψετε την στάση μου στο εμπόδιο (είπαμε, είχα κανα 6μηνο να πηδήξω)
και να εστιάσετε στο γεγονός οτι η Γκολντάρα ΠΕΡΑΣΕ τον Μοχίτο ! Χα !

*Κάθε φορά που λέω ή γράφω την λέξη Καλλιστεία, σκέφτομαι την ατάκα "Παγκόσμια Ειρήνη". Αυτό που θέλαν όλες οι υποψήφιες στο Μις με το Ζόρι.

Και ξεκινάει μια ιστορία, να φορτωθούν 5 άλογα και δυο σετ εμποδίων, σε ένα τρέλερ των 2 θέσεων. Το καλό ήταν πως ο Αλέξης, ο οδηγός του αυτοκινήτου με το τρέηλερ όχι μόνο το "είχε" στην οδήγηση άνετα, αλλά αποδείχθηκε μια χαρά παιδί για χαβαλέ και παρέα. Οπότε όλα καλά. Ξεπάτωμα βέβαια, πήγαινέλα επί 3 φορές, φόρτωνε και ξεφόρτωνε άλογα και εμπόδια. 

Αλλά έφτασε η στιγμή, και τα παιδιά μπήκαν στον στίβο των καλλιστείων.

Ο οδηγός Αλέξης, το όχημα και το τρέηλερ. Και πάνω απ'όλα, στυλ

Ακόμα και στα μάτια μου, που είμαι εξοικειωμένη με πειθαρχημένα άλογα, η εικόνα των παιδιών να ιππεύουν σε μια σειρά το ένα πίσω από το άλλο τα άλογά τους, με ίσες αποστάσεις, σε βάδην, τροτ και καλπασμό, αλλάζοντας ίππευση με διαγωνίους, μέσα σε μια μικρή αρένα, ήταν εντυπωσιακό σαν θέαμα!
Λίγο το μέγεθος της αρένας, που έκανε τα άλογα να φαίνονται πιο μεγάλα και υπογράμμιζε την πειθαρχία τους, λίγο οι βραδινοί προβολείς που τα φώτιζαν αλλά ταυτόχρονα μας στράβωναν κιόλας, τους έδιναν μια όψη μεγαλείου.
Εκείνη τη στιγμή, δεν μ'ενδιέφερε να ιππεύσω. Και μόνο να τους έφτιαχνα τα εμπόδια να τα περνούσαν όλοι και να περνάγαμε όλοι καλά και να έβλεπε ο κόσμος πόσο καλά ιππεύουν τα παιδιά, θα μου αρκούσε.
Παρόλα αυτά, μόλις τελείωσαν το ζέσταμα, η Γκόλντυ άλλαξε αναβάτη, και βρέθηκα στην πλάτη της. Τροτάραμε λίγο χαλαρά πάνω από ένα καβαλέτι, και περάσαμε σε καλπασμό ένα άλλο, ανεβασμένο στους 60-70 πόντους. Τα παιδιά πήδαγαν πολύ ήρεμα, σε αντίθεση με την προηγούμενη φασαρία που επικρατούσε, με τα άλογά τους αρκούντως συγκρατημένα αλλά και ζωηρά, ενώ το Γκολντάκι πήγαινε αέρα, αλλά με προβλημάτιζαν αρκετά οι προβολείς έτσι όπως χτυπούσαν πάνω στις βαλβίδες και στα μάτια μας. Οι σκιές δίναν κι έπαιρναν και μερικές φορές έμοιαζε τα εμπόδια σαν να ήταν πιο φαρδιά.

Πάρτε βλέμμα η φοραδούλα... σαν να ετοιμάζεται να τρολάρει...

Μετά από αρκετά περάσματα, τα δυο καβαλέτι που ήταν στημένα στις δυο αντικριστές πλευρές της αρένας, μεταφέρθηκαν στην μέσα. Προστέθηκαν και δυο φίλλερ από αυτά τα ασπροκόκκινα της τροχαίας και προσπαθήσαμε με την Μαίρη να δούμε από πού θα μπορούσαμε να τα πηδήξουμε, χωρίς να στραβωθούν τα άλογα από τους προβολείς.
Από κάτω προς τα πάνω, είχαμε τους προβολείς πίσω μας, αλλά δεν φαινόταν να βολεύονται τα άλογα για κάποιο λόγο. Ίσως γιατί χάζευαν την σκιά τους? Δεν ξέρω.
Έτσι, δοκιμάσαμε από πάνω προς τα κάτω. Η Γκόλντυ τα έδωσε όλα! Ανασηκωμένο σώμα και αυτιά, κάθε βήμα της σταθερό και κάθε άλμα της καθαρό. Με εξαίρεση μια φορά που δεν έβλεπα το εμπόδιο λόγω προβολέα, και την πήγα πολύ κοντά. Ακόμα κι έτσι, η καλή μου κατσικοπήδηξε, ρίχνοντας το εμπόδιο. Στο επόμενο πέρασμα όμως, ήμασταν και οι δυο κυρίες.
Μετά από μερικά άλματα που αυξάνονταν το ύψος τους σε κάθε πέρασμα, αποφάσισα να αφήσω το κοριτσάκι να ξεκουραστεί.
Ο στίβος ήταν πολύ βαθύς με άμμο από την θάλασσα, και κάθε άλμα ήταν αρκετά κουραστικό για τα πόδια τους. Επιπλέον, ο Μοχιτάκος είχε να συνεχίσει την επίδειξη σε ύψος και φάρδος.
Όσο πήγαινε και ανέβαινε το εμπόδιο για την Μαίρη και ο Μοχίτο το πέρναγε αέρα, αλλά τους δυσκόλευε ο κόντρα προβολέας. Έτσι ήρθε η στιγμή που ο μικρός δεν είδε καλά το εμπόδιο, φρέναρε, και μετά συνέχισε με άλλες δυο αρνήσεις. Όσο κι αν ήταν φαρδύ το όξερ με βαλβίδα κάτω, δεν μπορούσε να δει τίποτα, φαίνονταν όλα ένα ενιαίο ακαθόριστο μαύρο.
Το ενδιαφέρον του κόσμου πάντως, είχε αυξηθεί.
Η Μαίρη αποφάσισε να τον φέρει από κάτω, παρόλο που δεν βολευόταν ο μικρός. Και όντως, έχοντας πίσω του τους προβολείς, πήδηξε το 1.20 σαν 1.40, εισπράττοντας χειροκροτήματα και ενθουσιασμό. Αυτό το άλογο νομίζω είναι λίγο ψώνιο. Επιζητεί τον θαυμασμό και μόνο όταν έχει την προσοχή όλων, αποδίδει καλύτερα. Τι να πει κανείς... βαρβατάκια... τ'αγαπάμε κι ας μας παιδεύουν!

Σσσσσσσσσςςς... κάναμε και νέους φίλους, πίσω από την πλάτη της Γκόλντυ...

Από την ώρα που τελείωσε η εκδήλωση, μέχρι να γυρίσουν όλα τα άλογα και εμπόδια στον στάβλο, μας ξαναβγήκε λίγο η πίστη, αλλά είχα περάσει τόσο καλά, που δεν με ένοιαζε.
Έχοντας βάλει τα αλογάκια στα μποξ τους, αφού τους περάσαμε μια τα πόδια με νερό πίεσης, λιώσαμε ο καθένας σε μια καρέκλα, και φάγαμε από ένα σάντουιτς, ώρα 03.00 το βράδυ. Προσωπικά, ήμουν έτοιμη να κοιμηθώ με την μπουκιά στο στόμα, αλλά έκανα κουράγιο γιατί ντάξει ρε παιδί μου, ας μην γίνομαι παντού ρεζίλι οτι νυστάζω και κοιμάμαι οπουδήποτε...

Ο Μοχίτο, σνομπάροντας το τρέηλερ της επιστροφής. 

Την Κυριακή, ήταν ημέρα επιστροφής και πήγαμε για έναν "πρωινό" καφέ δίπλα στην θάλασσα, η συμμορία του χθεσινοβραδινού σάντουιτς. Όσοι δηλαδή κατάφεραν να ξυπνήσουν...
Μπαίνοντας το απόγευμα στο λεωφορείο για Αθήνα, υποσχέθηκα στην Μαίρη οτι πλέον θα κατεβαίνω πιο συχνά. Παράλληλα, την έβαλα να μου υποσχεθεί πως κι αυτή θα ανεβαίνει πιο συχνά σε αγώνες. Οπότε, οι επόμενοι μήνες - εκτός αν βρω δουλειά πιο σύντομα απ'ότι υπολογίζω και μετακομίσω Θεσσαλονίκη, προβλέπονται να έχουν χρώμα Ιφίτου!
Και το αποκορύφωμα του Πυργιώτικου Σαββατοκύριακου? Η Goldy κέρδισε την δεύτερη θέση και ένα αργυρό μετάλλιο στα Καλλιστεία! Εμ βέβαια, τι να λέμε τώρα, ήταν μια κοκκινομάλλα κούκλα !
Προσωπικά, θα την ψήφιζα για νούμερο 1#, αλλά εντάξει. Θα σεβαστώ την άποψη των κριτών...

Και κάπως έτσι ονειρεμένα, τελείωσε το ιππικό μου καλοκαίρι για το 2014...