Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Νοέμβριος 2014: Σχολή προπονητών ιππασίας. Και άλλα...

28 Νοεμβρίου τελείωσε ο μεγαλύτερος κύκλος της σχολής προπονητών ιππασίας. Με μια βδομάδα μέσα στον Οκτώβριο που πέρασε, και μια που έρχεται τον Ιανουάριο, οι συνεχόμενες ημέρες και εβδομάδες του Νοεμβρίου ήταν ουσιαστικά ο εκπαιδευτικός πυρήνας του προγράμματος.
Άλλα είχα φανταστεί οτι θα έγραφα, με όσα έγιναν όμως, μου πήρε καιρό να βρω διάθεση να γράψω...
Ήθελα να γράψω για το πώς είναι κάθε μέρα να ξυπνάς με ενθουσιασμό, να σκουντουφλάς μέχρι τον καφέ σου, που πίνεις απελπισμένα τις πρώτες γουλιές για να ανοίξουν τα μάτια σου, να είσαι στο τηλέφωνο με "συμμαθητές" που πλέον έχουν γίνει φίλοι σου και φροντίζει ο ένας τον άλλον, από το τάισμα του αλόγου, το καθάρισμα του στάβλου ή το πάνω κάτω στα ιπποδρόμια, μέχρι το "σου πήρα κάτι να φας", όταν οι ώρες ήταν λίγες και οι δουλειές πολλές.
Ήθελα να γράψω, πιο πολύ για να θυμάμαι αργότερα, όταν θα ξαναδιαβάζω το κείμενο, το πόσο ωραίο ήταν, που ακόμα και εκτός Σχολής, βρισκόμασταν σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο στους αγώνες. Άλλοι επειδή έτρεχαν, άλλοι επειδή τους "έτρεχαν", άλλοι για την βόλτα και σίγουρα όλοι, επειδή γουστάραμε αυτό που γινόταν. 
Το οτι δηλαδή, παρά τις όποιες κόντρες ή αντιπάθειες υπήρχαν μέσα στην σχολή, είχαμε γίνει ομάδα, ξέραμε πλέον ο ένας το όνομα 54 άλλων, ξέραμε τα ονόματα που βλέπαμε στις προκηρύξεις σε ποια πρόσωπα αντιστοιχούν, βοηθάγαμε μεταξύ μας ο,τι χρειαζόταν, κάναμε τον χαβαλέ μας, τρώγαμε στα καπάκια και κάποιο χώσιμο και μ'αυτά και μ' εκείνα, η ώρα έφτανε 21.00 και νοιώθαμε σαν να ήταν περασμένα μεσάνυχτα.
Αποφασίσαμε να παρτάρουμε διακριτικά ένα βράδυ Πέμπτης, στο Βαγόνι. Το "διακριτικά" ψόφησε μόλις πήρε μπρος το καραόκε, όπου ξεδιπλώθηκαν τα πολλαπλά ταλέντα των συμμαθητών... Επίσης, όχι μόνο ψόφησε, αλλά βρώμισε κιόλας, αφού το ξεχάσαμε παντελώς και συνεχίσαμε μέχρι πρωίας την έξοδο.

Με αποτέλεσμα, την Παρασκευή πρωί, να ιππεύω την πρώτη ώρα, με προπονήτρια την Νέλλυ. Εγώ δεν έβλεπα από την νύστα, η Νέλλυ δεν μπορούσε να βγάλει φωνή - έβγαζε όμως ζεν, πράγμα βασικό για να κυλίσει ήηηηηηηηηρεμα το μάθημα. Και μετά, είχα να εξεταστώ κι εγώ στην προπόνηση. Νομίζω από φωνή δεν είχα θέμα, αλλά από νύστα. Μέχρι να ξυπνήσω, είχε περάσει λίγη ώρα. Εσωτερικά συνεχόμενα χαστουκάκια για να ανοίξει το μάτι, το στόμα και γενικά το είναι μου. 
Από την άλλη, δεν ήταν όλα ρόδινα, αστεία, χαριτωμένα και ηλιόλουστα...
Είχαμε και πολλές στιγμές στεναχώριας, πίκρας και φρίκης. Όχι από όλους, αλλά όσο πέρναγαν οι μέρες, το έβλεπα οτι δεν φρίκαρα μόνο εγώ. Και εκτός από το ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα που είχα, τύπου "τι τέλεια που περνάμε" /\ και "τι κάνω εδώ εγώ, θέλω να φύγω να βολτάρω σε χωράφια" \/τα οποία, με την συχνότητα που εναλλάσσονταν, έκαναν την ψυχική μου διάθεση να μοιάζει με καρδιογράφημα: /\/\/\/\/\/\_______ (ε γλαρώναμε μερικές φορές στο μάθημα...) είχαμε και πιο μεγάλες στεναχώριες. 
Κοινώς, κάποιος μας είχε μουτζώσει. Αρχίζοντας την σχολή, είχαμε την Σάσα με σπασμένο χέρι, που παρά το πρόβλημα που είχε, προσπαθούσε πολύ σκληρά να είναι 100% ανταποκρίσιμη στις προπονήσεις. Μπαίνοντας στην τάξη όμως τον Νοέμβριο, είχαμε τα άσχημα νέα του Δημήτρη, που είχε σπάσει το πόδι του κατεβαίνοντας από το άλογο. Παρά τον πόνο που είχε, μόλις τελείωσε με τα χειρουργεία, ήταν παρών σε όλα τα μαθήματα, με τις δυο νέες του κολλητές, τις πατερίτσες. Και στα τελειώματα της σχολής, είχαμε κι άλλα δυο ατυχήματα, με την Νεκταρία να χτυπάει πέφτοντας από το άλογο τα γόνατά της, και την Ντίνα τις φάλαγγες του ποδιού της.
Με τα καλά και τα στραβά της πάντως, η Σχολή τελείωσε για τον Νοέμβριο, έχοντας γεμίσει τα στικάκια μας με υλικό προς μελέτη - και αργότερα, προς εξέταση...

Κι ως εδώ όλα καλά.
Μόνο που όσο σημαντικά κι αν σου φαίνονται διάφορα πράγματα, και όσο κι αν έχεις αγωνία και προβληματισμούς και άγχος, είναι κάποιες στιγμές που τρως ένα χαστούκι και στρώνεις. Βλέπεις τι πραγματικά είναι σημαντικό, και για τι πραγματικά αξίζει να στεναχωριέσαι.
Έτσι κι έγινε το Σάββατο με το που τελείωσε η Σχολή.
Ένα μήνυμα στο κινητό, "χάσαμε τον Γιώργο", ήταν αρκετό για να μουδιάσω ολόκληρη. Όσο και να το περιμέναμε, όσο καλά κι αν έχω μάθει πως ο θάνατος έρχεται με τόσο απόλυτο τρόπο, μέχρι να το συνειδητοποιήσω, ένοιωθα όπως όταν χτυπάει κανείς πολύ δυνατά στο κεφάλι.
Σου μιλάνε, και δεν καταλαβαίνεις ακριβώς τι σου λένε, το ξεχνάς. Περνάνε οι ώρες και δεν ξέρεις πώς. Μούδιασμα στο μυαλό και στο σώμα, και να μην ξέρεις τι να πεις και σε ποιον. Ο καθένας βιώνει τον θάνατο αγαπημένου του, μόνος του, ακόμα κι αν είναι σε ένα δωμάτιο με άλλους χίλιους.
Κι όταν αυτός που φεύγει είναι άνθρωπος με φωτιά μέσα του και ζωντάνια, και μέχρι το τέλος είχε δύναμη να γελάει, τότε δεν μπορείς να τον αποχαιρετίσεις μίζερα. Θα κλάψεις, γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Και σιωπηλά, και με λυγμούς. Αλλά και θα γελάσεις, γιατί τον έχεις στο μυαλό σου γίγαντα, να σου φωνάζει με την αγριοφωνάρα του, σαν δάσκαλος και σαν πατέρας, και μετά, θα κλάψεις πάλι, γιατί ξέρεις οτι δεν θα τον ξανακούσεις. Και στην κηδεία, θα φέρουν νταούλια και θα τον πας στον τάφο για αποχαιρετισμό, τραγουδώντας και χορεύοντας - ο ίδιος αν μπορούσε, θα κέρναγε και "κανα τσιπουράκι ρε παιδιά!", έτσι που μας είχε μαζεμένους όλους.
Και οι μέρες που ακολουθούν, σου αφήνουν ένα περιθώριο, να το χωνέψεις σιγά σιγά αυτό που έγινε. Ποιος έφυγε, τι κενό άφησε πίσω του, και τι κληρονομιά πνευματική, στο κάθε παιδί και "παιδί" του.

Και έτσι, με ένα μυαλό σε κατάσταση σοκ, κάθε φορά που αφηρημένη κόλλαγα κάπου, κάθε βράδυ που έκλεινα τα μάτια μου, οι αναμνήσεις ζωντανεύαν. Εικόνες από το κλειστό, αλογάκια να περνάνε γυμναστικές ασκήσεις, εναλλάσσονταν με εικόνες σε ομιχλώδη τοπίο δάσους στον Έβρο και μια φωνή να ακούγεται "Μαρούλια! τα τσιγάρα και το κονιάκ μην ξεχάσετε!", και ξανά, το χαμόγελο της Δανάης, γέλια με τον Δημήτρη και τον Βασίλη στο καθιερωμένο μας μποξ-σελαρία meeting, και πάλι εναλλαγή, βράδια αξημέρωτα με πρόβες στο θέατρο, βράδια Αυγούστου, να μην ξέρουμε τι ώρα έχει πάει, αν θα φάμε ή θα αφήσουμε τα κόκκαλά μας εκεί, και τον Γιώργο να μας μετράει την είσοδο, την υπόκλιση, την έξοδο. Και αλλαγή πάλι, εικόνες της Ελένης να συμφωνεί οτι πρέπει να δουλέψω τα βασικά πάνω στο άλογο, και την φοραδούλα την Θεά να τρίβεται πάνω μου στο μποξ όσο την ξεσελώνα... Και στιγμές στιγμές, να μένω τελείως ακίνητη, νοιώθοντας τον χαμό, και άλλες να ανεβάζω παλμούς, όταν θυμόμουν όλη την δουλειά που πρέπει να κάνω για να ετοιμαστώ για τις εξετάσεις, να διαβάσω, να βρω άλογο να δουλέψω επίπεδη και εμπόδια, να κλείσω εκκρεμότητες στην δουλειά. Και μετά, την στιγμή που δεν άντεξα να τον φιλήσω για τελευταία φορά, για αντίο. Μόνο του έσφιξα το μπράτσο.

Τόσο περίεργο. Ένας μήνας τόσο γεμάτος με συναισθήματα, που δεν πίστευα οτι χώραγαν όλα αυτά μέσα μου. Τόση χαρά, τόσος ενθουσιασμός, τόση θλίψη, τόσο άγχος.

Έχει μπει Δεκέμβρης, και ακόμα προσπαθώ να βάλω συναισθήματα σε μια τάξη, για να ηρεμήσω, να δουλέψω, να προχωρήσω.
Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, ήταν οι Πανελλήνιοι Αγώνες Ιππασίας στο ΟΚΙΜ. Για πρώτη φορά εδώ και πάρα πολλά χρόνια, πήγα να δω και μου έκανε πολύ καλό. Μου έκανε καλό γιατί ξεχάστηκα, είχα να κάνω πράγματα, είχα να τρέξω λίγο, παρατηρούσα, μέτραγα, είδα φίλους μου που όλες αυτές τις μέρες δεν έβλεπα, τους χειροκροτούσα στις διαδρομές, κάναμε τον χαβαλέ μας στην κερκίδα, ήπιαμε τα ποτάκια μας στο πάρτυ μετά, χορέψαμε, ένοιωσα πάλι καλά. Όχι μουδιασμένη, όχι μόνη.

Από Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πύργο, Λάρισα, Σέρρες, Σαλαμίνα, τους αγαπώ πολύ τους φίλους μου :)

1 σχόλιο: