4 Οκτωβρίου - Την ημέρα των Ζώων, γνώρισα Ανθρώπους...

Χθες πήγα πάλι στον κοντό μου... Να τον κατσιάσω λίγο και να τον δω στον συραγωγέα πως είναι.

Και τολμώ να πω οτι το χθεσινό απόγευμα ήταν ένα μπαράζ από ευχάριστες εκπλήξεις!

Για αρχή, και εστιάζοντας μόνο στον Νέρο, να πω οτι είχε να φορέσει στομίδα από τον Μάιο, οπότε με το που έβαλε τα ηνία, άρχισε να μασουλάει την στομίδα. Σαν να λέει "Γαμώτο, νόμιζα είχαμε ξεμπλέξει με αυτή την βλακεία"...

Στην συραγώγηση πάλι, επέδειξε εξαίρετη συμπεριφορά, ηρεμία και καθόλου κουτσαμάρα. Αν και λίγο υποτονικός στην αρχή, μόλις έκανε 1-2 βλακείες τύπου κλωτσάμε-καλπάζουμε-κλωτσάμε-καλπάζουμε, ξύπνησε το χρυσό μου και άρχισε επιτέλους να τροχάζει και να βαδίζει με πιο ξύπνιο βήμα - και βλέμμα.

Όταν πήγαμε πίσω στο μποξ, και αφού τον καθάρισα για δεύτερη φορά, του έκανα ένα μικρό μπωτέ. Καθάρισμα και αραίωμα χαίτης, φράντζας και ουράς - την ουρά την κόψαμε και λίγο γιατί έφτανε στα πατώματα.

Όλα καλά ως εκεί. Βλάκευε λίγο, τσιμπολόγαγε όσο μπορούσε, κανα μπούτι, κανα μαλλί, αλλά σε γενικές γραμμές και όπως έχω ξαναπεί, ευτυχώς έχει παραμείνει η ίδια βλακόφατσα!   :)

Η άλλη ευχάριστη και μεγαλύτερη έκπληξη, ήταν οι άνθρωποι που συνάντησα στους σταύλους. Μέχρι πέρυσι, προτιμούσα να μην συναντάω άνθρωπο, γιατί ή θα ήταν κάτι στόκοι και χαζόγιδα που τους πλασάρανε ως "προπονητές" ή θα ήταν διάφοροι ανευθυνοϋπεύθυνοι αυτοδιοριζόμενοι αρμόδιοι και αυτοχρισμένοι κόλακες στην Αυλή του Προέδρου της Ομοσπονδίας. Κατακάθια κοινώς, και οι μεν και οι δε.

Χθες όμως, ήταν παράδεισος κοινωνικοποίησης.

Η καινούργια προπονήτρια, η Μαρίνα, είναι ένα από τα πιο μορφωμένα άτομα που έχω πετύχει γενικά στην ιππασία και με καλή παιδεία. Να χαίρεσαι να μιλάς μαζί της, να συζητάς και να συνεννοείσαι! Να την βλέπεις να κάνει μάθημα ιππασίας και να καταλαβαίνεις πως έχει την ικανότητα να κρίνει και να αξιολογεί μαθητές και άλογα αναλόγως των αναγκών τους. Επιτέλους δηλαδή!  

- Φυσικά παραμένει ο φόβος οτι όπως και με κάθε άνθρωπο που αξίζει, θα καταφέρουν διάφοροι ηλίθιοι του χώρου να την ξενερώσουν, αλλά ελπίζω να μην συμβεί κάτι τέτοιο...

Για να μην πω για την Βίκυ, που έρχεται για μαθήματα, και ουσιαστικά είναι όσα ανέφερα για την Μαρίνα, απλώς με άλλη ιδιότητα, όχι αυτή της προπονήτριας αλλά αυτή της μαθήτριας. Της σωστής μαθήτριας όμως. Που κάθεται και ψάχνεται, που διαβάζει βιβλία σχετικά με ιππασία, που ξέρει τις αδυναμίες της και προσπαθεί να βρει λύσεις και που είναι σε θέση να αξιολογεί τι της προσφέρει το κάθε μάθημα και η κάθε συμβουλή.

Και ο Αλέξανδρος... το μόνο αγόρι χθες στους σταύλους, ο οποίος αν και τώρα αρχίζει να μπαίνει στο άθλημα της ιππασίας, όχι μόνο έχει υπομονή να μάθει αργά και σωστά μερικά πράγματα, αλλά ενδιαφέρεται ουσιαστικά για τα άλογα και για την φροντίδα τους, χωρίς να αφήνει μερικούς ηλίθιους που ανέφερα αρχικά να τον εκμεταλλεύονται ή να τον τραμπουκίζουν. Ο,τι καλύτερο δηλαδή για να δέσει η παρέα...

Όσο το σκέφτομαι, ήταν ίσως η πρώτη φορά που εκτός από την φροντίδα του κοντού, έκατσα να κωλοβαρέσω χαλαρά, χαζεύοντας τους άλλους να ιππεύουν, να κάτσω να μιλήσω μαζί τους και εν τέλη, να πάμε και για έναν γρήγορο καφέ εκεί κοντά.

Κοινό μας στοιχείο - των κοριτσιών τουλάχιστον, φαίνεται να είναι η απογοήτευση από το επίπεδο των ομίλων και των λοιπόν σχολών ιππασίας. Και δεν μιλάω μόνο για το επίπεδο προπόνησης/μαθημάτων, αλλά κυρίως, το κοινωνικό επίπεδο...

Σαν να αρχίζει να γίνεται μια μικρή όαση ήρεμης και σωστής ιππασίας το Γουδί...