Hagan

2000, ο πρώτος μου αγώνας, στον Ιππικό Όμιλο Χαλκίδας.

Ο Hagan, ένα φιλότιμο βουλγάρικο αλογάκι, με έβγαλε ασπροπρόσωπη και ως τώρα μαζί του, είχα την πρώτη και μοναδική ροζέτα. 

Πρώτος αγώνας, προπόνηση-γνωριμία μαζί μου σε 5 μέρες, θέση στην 6άδα. Και μιλάμε για διαδρομές του 2000, που ήταν επίτηδες δύσκολες και λιγότερο επιεικής προς τους νέους αγωνιζόμενους.

Δεν νομίζω να τον ξεχάσω ποτέ, όπως δεν θα ξεχάσω πως την διαδρομή την έκανα παίρνοντας τόσο δυνατά αναπνοές από το στόμα, από το άγχος μου, που στο τέλος όταν κατέβηκα, με πόναγε ο λαιμός.

Όπως δεν θα ξεχάσω οτι ήταν η Κυριακή πριν την Καθαρά Δευτέρα, και οι γονείς μου έλειπαν από το σπίτι και έτσι, Σάββατο βράδυ, ο καλύτερος τρόπος για να προετοιμαστούμε για τον αγώνα μας, εγώ και η φίλη μου (ο δικός μου ήταν ο πρώτος, αυτή είχε ήδη εμπειρία) ήταν να βγούμε με τον αδελφό της προπονήτριας που ήταν συνομήλικος μας και να βγούμε στα Fridays για ποτό. 

Ποιος, εγώ, που μέχρι τότε δεν είχα ξαναπιεί.

Εκείνο το βράδυ, ήπιαμε. Κοκτέηλ τα κορίτσια και πολλάααααααα σφηνάκια. Ναι. Γιατί ο μπάρμαν ήταν ξάδελφος του "αρχηγού" της εξόδου μας.

Και ξημερώσαμε την Κυριακή του πρώτου μου αγώνα, έχοντας τσακίσει 3 άτομα ένα ταψί παστίτσιο για να ξεμεθύσουμε και ξεκινήσαμε κατά τις 5 το πρωί να πάμε Χαλκίδα, ακούγοντας έναν Σάκη να υπόσχεται στο ραδιόφωνο οτι "όλα καλάααααα - όλα καλά θα μας πάνε / κρατά γεράαααα γιατί στο τέλος νικάμε". Ή κάπως έτσι.

Μια φορά πάντως, πήγαμε, τερματίσαμε και περάσαμε υπέροχα! Και φυσικά στην επιστροφή, εορτάσαμε τον αγώνα μας στα Fridays με μπέργκερ και κόκα κόλα. Και αυτός ήταν ο πρώτος εορτασμός αγώνα σε Fridays, μια παράδοση που κρατάει ως τώρα τολμώ να πω !