To fun του θέματος

Θυμάμαι από όταν άρχισα την ιππασία, σε τι μπελάδες έβαζα τους γονείς μου και τι λούκι τράβαγα για να μεταφέρω τον εαυτό μου από το σπίτι μου, στην σέλα.

Αρχικά, την νύφη πλήρωνε ο μπαμπάκας μου, που για αρκετά χρόνια είχε ένα πιτσιρίκι να τον ξυπνάει τις Κυριακές στις 8 το πρωί, για να την πάει μια διαδρομή 40', ως τους Θρακομακεδόνες. Τότε δεν υπήρχε η Αττική Οδός, το κόβαμε από Κηφισίας. Κυριακές πρωινά, κάτι ταλαίπωροι γονείς πίναν τον καφέ τους, κοιτάζοντας τα βλαστάρια τους να ποδοπατούνται από πεισματάρικα πόνυ, και για κάποιον διαστροφικό λόγο, να επιμένουν οτι αυτό είναι ωραίο, και οτι τα αγαπάνε.

Mega Sports, τα χρόνια της ίδρυσης...

Από αριστερά, τα πόνυ: Rocky, Margarita, Bianco, Gipsy

Όταν αργότερα πέρασα στην Λάρισα, φυσικά και έκανα την απαραίτητη έρευνα και βρήκα μέρη για ιππασία. Εκτός πόλης. Χωρίς μεταφορικό. Τι σε φορτηγάκι τροφοδοσίας έμπαινα, λεωφορείο και μετά περπάτημα, κανονίσματα με φίλες που είχαν μεταφορικό, γενικά πάντα ήταν μια πρόκληση το να φτάσω και να γυρίσω πίσω από τους στάβλους!  

Με την Dogatka στη Λάρισα

Για να μην αναφέρω την χρονιά που πηγαίναμε με κάποιο τρόπο το πρωί στον στάβλο, ιππεύαμε, κάναμε δουλειές, ταΐζαμε τα άλογα, και μέναμε να τα κοιτάμε. Ξεχνάγαμε να πάρουμε δικό μας φαγητό, και την βγάζαμε με ελληνικό καφέ και λίγο ψωμί, αν είχε, μέχρι το απόγευμα, που ιππεύαμε ξανά και το βράδυ γυρίζαμε Λάρισα, κάνοντας μια γενναία στάση σε σαντουιτσάδικα ή κρεπερί. Είχαμε φτιάξει λέμε, κορμί θανατηφόρο εκείνες τις μέρες! Τι δίαιτες και ιστορίες, απλά δεν είχαμε να φάμε...

Αλλά βγαίναμε κάτι βόλτες, δίπλα στο ποτάμι και μέσα στα χωράφια, φανταστικές. Όπου βρίσκαμε αχυρόμπαλες, τις πηγάγαμε. Το ίδιο ίσχυε και για χαμηλούς κορμούς. Ζούσαμε το όνειρο του και-καλά-cross country. Και κυρίως, γελάγαμε. 

Είχαμε βγει βόλτα μια μέρα που είχε χιονίσει πολύ, με την Ντίνα και την Μάγδα. Θυμάμαι επιστρέφοντας, μόνο ο πισινός μας δεν είχε παγώσει, κι αυτό επειδή καθόμασταν στην σέλα.

Η μια άλλη φορά, που γυρίζοντας από βόλτα, βρήκαμε ένα μικρό σκυλάκι, καλυμμένο ως πάνω με χόρτα και τα μάτια του κλειστά από τις τζίβες. Τον πήρε η Μάγδα πάνω στο άλογο, και μετά, αφού πέρασε από κτηνίατρο και χίλια κύμματα, τον πήρε σπίτι της και τον έχει ακόμα. Και έχουμε να λέμε την ιστορία του πώς βρήκαμε τον Ντιέγκο τον μάγκα!

Και όταν με το καλό γύρισα Αθήνα, δεν μπορούσα φυσικά 22 χρονών γαϊδάρα να τρέχω τον πατέρα μου δεξιά και αριστερά για ιππασία. Έπαιρνα το Β5, κατέβαινα Σταθμό Λαρίσης, έπαιρνα το τρένο, κατέβαινα στάση Δεκέλειας, περπάταγα μες την ερημιά για κανα τέταρτο και έφτανα στους στάβλους! Και το βραδάκι πάλι, ξαναγύριζα με τα πόδια μες την ερημιά στον σταθμό, πέρναγε το τρένο, και έπαιρνα - αναλόγως αντοχών, πότε το μετρό για Εθνική Άμυνα, πότε το Β5 αν το έβλεπα στην Αφετηρία. Μια ώρα να πάω, μια ώρα να ιππεύσω, μια ώρα σέλωμα/ξεσέλωμα/φιλάκια/αγκαλίτσες και μια ώρα να επιστρέψω. Σύνολο 3 ώρες - και πολύ συχνά, αν αργούσαν τα τρένα/τραμ/μετρό/λεωφορεία/κλπ, 4 ώρες.

Αλλά είχε κι αυτό την πλάκα του και την περιπέτειά του, ιδιαίτερα όταν πετύχαινα στο τρένο κι άλλο κόσμο που πηγαίναμε μαζί, όπως τα αδέλφια από Σαλαμίνα (Αντώνης και Βασίλης Μπακοθανάση) ή την Γαλάτεια. 

Αυτά με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τυχοδιοκτικής αναζήτησης. Ήταν και περίοδοι που είχα αυτοκίνητο για να πηγαίνω κάτι αποστάσεις μεγάλες... Όπως πχ όταν δούλευα στους στάβλους στην Σταμάτα και κάθε μέρα 40' πήγαινε, 40' γύρνα. Έφευγα 7 το πρωί, γύριζα 9 το βράδυ. Ούτε να φάω δεν άντεχα από την κούραση και το μόνο πράγμα προς κατανάλωση που είχαμε εκεί, ήταν καφές. Τόσους πολλούς καπουτσίνο σε μια μέρα, δεν έχω ξαναπιεί σε άλλη φάση της ζωής μου. Τρεφόμουν από καφέ, ζάχαρη και αφρόγαλα!

Αλλά είχε κι εκεί την πλάκα του, να πηγαίνεις κάθε μέρα, να ιππεύεις 3-8 άλογα, να κάνεις μαθήματα στα πιτσιρίκια - ή σε μεγάλους και όταν βαριόμασταν να κάνουμε μάθημα, απλά βγαίναμε κάτι φανταστικές βόλτες στην γύρο περιοχή. Και μια φορά τον μήνα, πηγαίναμε αγώνες όλη η ομάδα.

Τώρα που είπα βόλτες, θυμάμαι μια μεγάλη βόλτα που είχαμε πάει, πολλά άλογα - γύρω στα 20 πρέπει να ήμασταν, δεν νομίζω να έμεινε άλογο πίσω. Και επειδή κάπου προς Μαραθώνα χαθήκαμε, φτάσαμε τελικά μέχρι Καπανδρίτι! Και επιστρέφοντας, χωριστήκαμε σε 2 ομάδες για να βρούμε τον δρόμο προς τα πίσω, και τέλος πάντων, γυρίσαμε στον στάβλο μετά από 5 ώρες. Τις επόμενες 2 μέρες δεν ιππεύτηκε κανένα άλογο, παρά μόνο τα αφήναμε ελεύθερα στον στίβο να περπατάνε για να ξεπιαστούν. Κοιτιόμασταν πλαγιώς μεταξύ μας και ψιλογελώντας με ντροπή, λέγαμε "τι μαλακία κάναμε".

Ή δεν θα ξεχάσω στιγμές ιππασίας στο εξωτερικό. Όσο έμενα Τσεχία, πήγαινα με τα πόδια στον στάβλο, μέσα από το δάσος και μαθήματα μου έκανε η μόνη κυρία που είχε άλογο εκεί και ήξερε αγγλικά. Πολύ καλή και γλυκιά γυναίκα! Και μια μέρα, ένας κύριος που είχε 2 άλογα, αρκετά μεγάλος ο ίδιος και εξαιρετικός ιππέας, μου έδωσε το ένα του άλογο, το πιο μεγάλο, καβάλησε αυτός το μικρό, και βγήκαμε βόλτα μέσα στο δάσος. Με έβαζε να πηδάω κορμούς (κότα εγώ), καλπάζαμε σε αφράτα χώματα και το αποκορύφωμα, πιάνει μια βροχή τόσο δυνατή, που διστάζαμε να βγούμε από το δάσος, προς το ξέφωτο για να επιστρέψουμε, γιατί έπεφτε τόσο δυνατά η βροχή, που μας πόναγε. Όταν στο τέλος γυρίσαμε στον στάβλο, ήταν σαν να είχαμε κάνει όλοι μπάνιο. Τα άλογα τα στραγγίσαμε με το μαχαίρι, πετσέτες και ροκανίδι, και κάτι παρόμοιο (πετσέτες και σανό) δοκιμάσαμε για να στεγνώσουμε λίγο και εμείς. 

Και σε άλλες χώρες που ίππευσα θυμάμαι αυτό το αίσθημα της περιπέτειας που προέκυπτε πολλές φορές, είτε σε Ευρώπη (Ιρλανδία, Αγγλία, Σκωτία), είτε σε Ασία (Τουρκία, Καζακστάν).

Τα γράφω αυτά, γιατί μερικές φορές κάθομαι και σκέφτομαι τι κάνουμε γενικά, για να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε κάτι που θέλουμε και μας κάνει να περνάμε καλά. Όλα αυτά τα χρόνια, δεν είχα νοιώσει ούτε μια φορά την αίσθηση της "ταλαιπωρίας" από όλα αυτά τα τραβήγματα. Δεν θα ξεχάσω, είχα πάρει βραδινό τρένο από Λάρισα, 5μιση το πρωί ήμουν Αθήνα, έφαγα πρωινό στον Σταθμό Λαρίσης και στις 7 πήρα το τρένο για Δεκέλεια, ώστε 9 να είμαι πάνω στη σέλα και μέσα στον στίβο για προπόνηση. Το σκέφτομαι τώρα και φρικάρω.

Είναι σημαντικό για μένα στα χόμπυ που κάνω, να διασκεδάζω. Και τον τελευταίο καιρό, νομίζω οτι ναι μεν πέρναγα καλά στον στάβλο, αλλά δεν διασκέδαζα. Πήγαινα και σκεφτόμουν κάθε φορά, ωχ τι θα μου τύχει σήμερα, τι θα δω, ποιον θα δω, τι θα ακούσω, αν μου πούνε, τι να τους πω, πώς θα το πάρουν, και άλλα τέτοια. 

Μου έχει λείψει αυτό το χαμόγελο 

 

και αυτού του είδους οι βλακείες

Το συνειδητοποίησα στις διακοπές αυτό το πράγμα. Εντάξει η ιππασία είναι τεχνική, είναι επαφή και διαρκής επικοινωνία και συνεργασία με το άλογο, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάω πως είναι και κάτι που πρέπει να διασκεδάζω. Δεν είναι ανάγκη να τα παίρνω όλα και όλους σοβαρά. 

Νομίζω, θα πάω να καταπιώ το σιρόπι της Μαίρη Πόππινς με γεύση Πήτερ Παν. Όσο μεγαλώνουμε σοβαρεύουμε και δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνεται αυτό.

Στο fun λοιπόν, την διασκέδαση και το γέλιο !