Λιωμένο παγωτό...

* Moody alert *

Είναι κι αυτό το τραγούδι, από Ξύλινα Σπαθιά, που όσο κι αν οι στίχοι του ακούγονται παράταιροι, πολλές φορές ταιριάζει γάντι στο πώς νοιώθω...

Το 2014 ήταν μια περίεργη χρονιά ως τώρα για μένα. Πολύ δουλειά, όχι πολλά λεφτά. Λίγη ιππασία, άτσαλο πρόγραμμα. Ήταν φορές που ίππευα 2 - 3 φορές την εβδομάδα, και άλλες, 2 - 3 φορές τον μήνα. Ήταν φορές που ίππευα μια βδομάδα σχεδόν συνεχόμενα, και άλλες φορές, όπως τώρα, που έπεφταν κάτι κενά κάπου 4 μήνες. 

Δεν μου άρεσε αυτή η κατάσταση. Μ'αρέσει να έχω το πρόγραμμά μου, να ξέρω οτι μπορώ να το ακολουθήσω και να μην χάνω ούτε προπονήσεις, ούτε την επαφή μου με τα παιδιά στον στάβλο, ούτε και με τα μουσούδια του στάβλου. Ως ένα βαθμό, ίσως να φταίω εγώ, που δεν πάτησα πόδι στην δουλειά, να διεκδικήσω το ωράριό μου. Ήταν και τα προγράμματα στον στάβλο κάπως περίεργα φέτος, με αρκετούς αγώνες των πενταθλητών και γενικά, δεν μου έκατσε τίποτα που να με βοηθήσει να ιππεύσω με κάποιο πρόγραμμα. 

Όλο έλεγα οτι "από βδομάδα θα πηγαίνω πιο τακτικά" και οτι "θα ασχοληθώ πιο σοβαρά", αλλά πάντα κάτι γινόταν, και όλο στα ίδια έμενα. 

Σχετικά με όλες τις χρονιές, το 2014 - ως τώρα, είναι η μόνη χρονιά που νοιώθω οτι δεν έχω κάνει τίποτα. Δεν έχω εξελίξει την τεχνική μου, δεν έχω κάνει "κάτι" που να το εδραιώσω και να νοιώθω οτι το κατέχω. Πριν δυο χρόνια περίπου, είχα βελτιώσει το κάθισμά μου. Τώρα νοιώθω οτι το χάνω κι αυτό. 

Ίσως να φταίει που κάθε φορά που κατάφερνα να φτάσω ως τον στάβλο, ήμουν αποκομμένη από την προηγούμενη προπόνηση την δική μου αλλά και των άλλων, που ίππευαν πιο συχνά, και που πολλές φορές ήμουν με διαφορετικό άλογο. Διαφορετικό στις ανάγκες του και τις δυνατότητές του. 

Αυτό - σε συνδυασμό με έλλειψη γυμναστικής, μου έβγαλε κάποια στιγμή πρόβλημα στην μέση και το αριστερό πόδι - να 'ναι καλά ο Λαλάκης μας, ο ακροδεξιός, που από αριστερά με πέθαινε ανα περιόδους...

Ίσως πάλι να μην φταίει τίποτα, και απλώς να τρώγομαι με τα ρούχα μου. Κάπως έτσι νοιώθω, οτι κυνηγάω την ουρά μου, οτι όλο "κάτι" θέλω να κάνω, αλλά όσο κι αν το προσπαθώ, "είμαι ακόμα εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι", σε μια στασιμότητα που "κολλάει στο χέρι". 

Πιθανόν βέβαια, και αν όλα πάνε καλά, από Σεπτέμβριο να δω αλλαγές, προς το καλύτερο, προς το πιο ενδιαφέρον, και προς κάτι καινούργιο. 

Επί του παρόντος πάντως, απλώς ελπίζω να μου φτιάξω κάπως την διάθεση...

"...εδώ έχει πάντα ήλιο

μόνο που με τρομάζει

οπότε λέω θα φύγω

είχα πει θα φύγω, είχα πει

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ

κι αυτό το καλοκαίρι

λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι..."

Κυριολεκτικά, να με φωτίσει ο Θεός να βγάλω άκρη με τον κυκλοθυμικό μου εαυτό...