Heaven couldn't wait...

Είναι μέρες που έχω γυρίσει στην Αθήνα, αλλά δεν έχω πάει από τον στάβλο. Θέλω να πάω να δω και τα παιδιά και τα άλογα, αλλά απλά, δεν μπορώ.

Το να μαθαίνεις για τον θάνατο κάποιου, ζώου ή ανθρώπου, ενώ είσαι μακριά, σε θλίβει μεν, αλλά η απόσταση και μόνο, σε βοηθάει κάπως.

Όταν όμως πας πιο κοντά, και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μέρη και εικόνες οικείες, που συνειρμικά το μυαλό σου αναζητάει πρόσωπα ή μουσούδια, η πραγματικότητα σου χτυπάει ξανά και ξανά το καμπανάκι, οτι όχι, δεν είναι εδώ αυτοί που ψάχνεις. 

Και ποτέ ξανά δεν πρόκειται να τους δεις, γιατί πια είναι σάρκα που λιώνει κάτω από το χώμα, κουφάρια άψυχα, και όχι ανάσες, ματιές, συναισθήματα και ζεστασιά.

Με πιάνει ένα αίσθημα πανικού, και φοβάμαι να μπω στον στάβλο και να δω τα άδεια μποξ τους. Ή να δω τον Λαστ και τον Νέρο, τους τελευταίους της ομάδας τους, να στέκονται. Σαν να περιμένουν την σειρά τους. Αλλά στην τελική, έτσι δεν κάνουμε όλοι? Περιμένουμε την σειρά μας να πεθάνουμε. Θέλω να πάω στον στάβλο, να πάρω αγκαλιά τον στριμμένο Λαστ, που  ξέρω οτι δεν θέλει πολλά πολλά με χάδια και αγκαλιές - εκτός αν έχεις καρότα, και να του πω οτι ακόμα κι αν δεν τον ιππεύω, τον αγαπάω τον βλάκα. Άσχετα που δεν θα καταλάβει τίποτα. 

Ακόμα κι αυτό όμως, φοβάμαι να το κάνω, φοβάμαι οτι θα μου κοστίσει πολύ περισσότερο όταν τον χάσω. Και κάπως έτσι, μένω απέναντι από τον στάβλο και προσπαθώ να με πείσω να περάσω την Κατεχάκη, με μια σακούλα καρότα, και να δω τα μουσούδια που τόσο μου έχουν λείψει...

Τελικά, ο Παράδεισος δεν μπορούσε να περιμένει...