Η αυτοβιογραφία ενός αλόγου: Κεφάλαιο 19

Για να διαβάζει κανείς αυτά τα κείμενα, κατά 99% έχει διαβάσει και αυτό το βιβλίο

Και αν όχι, τότε το οφείλει στον εαυτό του, να διαβάσει την κανονική έκδοση και όχι την παιδική. Είναι πολύ καλογραμμένο, σίγουρα καλύτερο από άλλες ιππικές βλακ-ιστορίες, και όχι, δεν εστιάζει στο πώς ένα κοριτσάκι κέρδισε τον Παγκόσμιο Δυσκολότερο Αγώνα Όλων των Εποχών με το άλογό της, το οποίο αν και αουτσάιντερ, κατάφερε να βγουν πρώτοι, επειδή το αγαπούσε πολύ και αυτό επίσης την αγαπούσε. 

Όχι. 

Είναι η ιστορία ενός αλόγου, που περπάτησε έναν δρόμο στρωμένο με καλές προθέσεις, έφτασε στην κόλαση και κατάφερε να βγει από αυτήν. Το αντίθετο του "Τρυφερού Γουίλιαμ" που δεν θα το πρότεινα ποτέ και σε κανέναν να το διαβάσει, εκτός αν θέλει να καλλιεργήσει στον εαυτό του αναίτιες ενοχές και τύψεις. 

Είναι ένα βιβλίο που περιγράφει τις απλές χαρές ενός αλόγου, τον εύκολο τρόπο με τον οποίο μπορεί κανείς να καταστρέψει κυριολεκτικά το σώμα και το πνεύμα ενός υγιούς και δυνατού ζώου, το δέσιμό του με άλλα άλογα και ανθρώπους και το πόσα μπορεί να προσφέρει σε ένα ζώο αγέλης η επαφή και οι σχέσεις φροντίδας και αγάπης. 

Και το καλύτερο? Είναι το πρώτο από όλα τα άλλα βιβλία μυθιστορήματα που ακολούθησαν και προσπάθησαν να το αντιγράψουν. Διαβάστε το. Δεν υπερβάλλει πουθενά και είναι απλά υπέροχο.

Υπήρχαν κεφάλαια που όταν ήμουν μικρή, μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση. 

Όπως ας πούμε το κεφάλαιο 18, που η Μαύρη Καλλονή τρέχει με τον Τζων για να φέρουν τον γιατρό και όταν γυρίζουν στον στάβλο, ο μικρός Τζο δεν την φροντίζει καλά, και έτσι αρρωσταίνει.

Ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση μου είχε κάνει το κεφάλαιο 19, γιατί απλώς δεν μπορούσα να το καταλάβω. Λεγόταν "Απλή άγνοια"!

Γιατί μου έκανε εντύπωση? Τότε, μου έκανε εντύπωση γιατί δεν ήξερα τι σημαίνει η λέξη "άγνοια". Ακόμα και στο παιδικό που το έβλεπα στο βίντεο, νόμιζα οτι η "άγνοια" ήταν κάποιου είδους κακό φαγητό που έδωσε ο μικρός Τζο στο άλογο και αυτό αρρώστησε... 

Έλεγε κλαίγοντας (στην ταινία) οτι δεν έφταιγε, ήταν απλώς άγνοια! Και ο Τζων γινόταν έξαλλος. 

Πολλά χρόνια μετά, μου έκανε εντύπωση το πώς το αφεντικό της Καλλονής, μπόρεσε τόσο εύκολα να επικαλεστεί την άγνοια του μικρού βοηθού. 

Σκατά.

Η άγνοια στην καλύτερη περίπτωση αφήνει μικρά προβλήματα πίσω της, στις περισσότερες περιπτώσεις, αφήνει προβλήματα και στις χειρότερες, αφήνει ατυχήματα ή θανάτους. 

Η μια δεν ήξερε πως το άλογο είχε ανάγκες προφύλαξης από το κρύο και την βροχή - κάποια στιγμή άρπαξε μια ωραιότατη πνευμονία το ζώο και πέθανε.

Ο άλλος δεν ήξερε για την διατροφή και του έμεινε πετσί και κόκκαλο το άλογο, στη μέση ενός λιβαδιού, με το τρίχωμα να πέφτει και το δέρμα να σκίζεται.

Ένας άλλος, του πέρασε μια στομίδα - θάνατο για μόστρα ή δεν ξέρω κι εγώ τι, και το ζώο τρελάθηκε στον πόνο, του πάταγε κάτι ανορθώσεις ως τ'αστέρια, και κάπως έτσι έβγαλε όνομα για "δύσκολο" και "τρελό" ζώο, και ευτυχώς δεν το σκότωσαν, αλλά το κράτησαν για να δείχνει μάγκας ο ιδιοκτήτης στις τοπικές παρελάσεις 3 φορές τον χρόνο.

Βέβαια δεν προκαλούνται όλα τα δεινά από άγνοια - αδιαφορία, αλλά και από την απλή καλή άγνοια. Σαν αυτή που περιγράφεται στο βιβλίο. Την άγνοια των καλών προθέσεων, της διάθεσης για πειραματισμό ίσως, θεωρώντας διάφορα πράγματα δεδομένα και αγνοώντας συνολικές συνέπειες μιας πράξης. 

Πολλές φορές τελευταία έχω σκεφτεί αυτή την σκηνή από το παιδικό βίντεο, το κεφάλαιο 19 από το δεύτερο ιππικό μου βιβλίο. 

"Άγνοια, το χειρότερο πράγμα στον κόσμο, μετά την κακία".

Και το ενδιαφέρον είναι πως όταν δηλώνεις πως δεν ξέρεις, και το παραδέχεσαι, έχεις λιγότερες πιθανότητες να βλάψεις το άλογο ή να του δημιουργήσεις πρόβλημα, παρά όταν νομίζεις οτι ξέρεις και γνωρίζεις και θέλεις να επιβεβαιωθείς μέσω του αλόγου. 

Οπότε τι? Δεν θα πρέπει ποτέ να τολμήσουμε κάτι παραπέρα απ'αυτά που μας έχουν μάθει, από φόβο μην προκαλέσουμε κακό στο άλογο? Όχι, εντάξει, δεν λέω να φτάνουμε στο άλλο άκρο. 

Αλλά καλό θα ήταν πάντα να έχει κανείς κατά νου, αν δεν είναι 100% σίγουρος πριν κάνει κάτι, οτι θα υπάρχει κάποιος που θα μπορεί να του το επιβεβαιώσει αν γίνεται σωστά ή όχι. Γιατί αλλιώς, ή θα πετύχει το πείραμα, ή θα αποτύχει. Αν πετύχει, όλα καλά, αν αποτύχει όμως? 

Το κόστος της άγνοιας, δεν είναι η ίδια η άγνοια, αλλά το τι μπορεί να προκαλέσει η δράση μας μέσα στα πλαίσιά της. 

Προσωπικά, στάθηκα ως ένα βαθμό τυχερή με τον Nero. Τυχερή γιατί όσο δοκίμαζα πράγματα μαζί του είχα "κοντά" μου έναν πεταλωτή που γνώριζε το άλογο και το πρόβλημά του, καθώς και τι θα έπρεπε να αποφεύγω, και επίσης "κοντά" μου είχα κάποιον έμπειρο αναβάτη, που ήξερε να μου πατάει κανα ξέχεσμα όταν το χρειαζόμουν για να διορθώνω λίγα αλλά βασικά πράγματα. Και όταν βρεθήκαμε και από κοντά, μου έδειξε ακόμα περισσότερα. Επίσης, ήμουν τυχερή επειδή ως τότε είχα αποκτήσει μια καλή πείρα στο να κρίνω και να χειρίζομαι καταστάσεις τέτοιου είδους, και τέλος, ήμουν τυχερή που δεν σκοτώθηκα εγώ και δεν σακατεύτηκε από τα πολλά ροντέο ο Κοντός.

Είδατε? πολύ τύχη...

Αλλά πλήρη επίγνωση οτι αυτό που έκανα είχε θέματα που δεν μπορούσα να τα λύσω μόνη μου. Πλήρη επίγνωση οτι αυτή η προσπάθεια ήταν επικίνδυνη όσο ήμουν μόνη. Πλήρη επίγνωση οτι η υγεία του αλόγου θα έπρεπε να έρχεται πρώτη, αλλά όχι εις βάρος της σχέσης μας. Κουτσός μπορούσε να είναι, μαλάκας όχι. 

Και φτάνω σήμερα να ακούω διάφορα πράγματα, που κάνουν το μαλλί μου από σπαστό, να γυρίζει σε μπούκλα. Και σκέφτομαι, να κάτσω να εξηγήσω τι συμβαίνει και γιατί αυτά που ακούω είναι άκυρα, ή  να επικαλεστώ την άγνοιά τους, και να μην κακοκαρδίσω ούτε εμένα, ούτε άλλους? 

Πραγματικά, θέλω να επιλέξω το δεύτερο. Δεν είναι δική μου δουλειά να ασχολούμαι με το τι σκέφτεται και κάνει ο καθένας. Κολλάω όμως στην σκέψη οτι μπορεί μια μέρα να γίνει καμιά σοβαρή στραβή, από άγνοια, και να ξέρω μέσα μου οτι αν ήμουν λίγο στριμμένη ή αν ενδιαφερόμουν λίγο περισσότερο, πιθανόν να είχε αποφευχθεί το οτιδήποτε. 

Γιατί οι υποδείξεις και οι παρατηρήσεις "μετά" δεν ωφελούν ποτέ, αλλά συχνά, πιο πριν είτε δεν είναι ευπρόσδεκτες, είτε τις αγνοούν.