Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Η μέρα μας !

Και ναι, επιτέλους, είχε φτάσει η μεγάλη μέρα, και για τους 2 μας! Η μέρα που για πρώτη φορά μετά από πάρα πολύ καιρό ο κοντός θα πήγαινε σε ξένο μέρος, η πρώτη του φορά που θα εξεταζόταν στο ντρεσσάζ και η πρώτη μου φορά που θα πήγαινα σε αγώνα με άλογο που είχα ετοιμάσει μόνη μου, χωρίς προπονητή.
Στις 06.00 ο Μαυρούλης είχε ταϊστεί και έμπαινε στο φορτηγό, ενώ εγώ μόλις άνοιγα τα μάτια μου. Αφού διπλοτσεκάρισα οτι είχα όλη την στολή, την ιατρική μου βεβαίωση, τα χρήματα για το φορτηγό, την συμμετοχή, τα πράγματα του Νέρο, αδιάβροχο (για έναν ηλίθιο λόγο, κάθε φορά που έχω αγώνες ιππασίας, βρέχει! Είδατε τι έριξε την Δευτέρα?), τα μαλλιά μου πιασμένα και ο,τι άλλο μου πέρναγε από το μυαλό, ξεκίνησα για τον ΙΟΒ.

Φτάνοντας στις εγκαταστάσεις κατά τις 08.00 βρήκα πολύ άνετα χώρο να παρκάρω και κατάφερα να στριμώξω το φανταστικό μου υπερόχημα - έντερπράιζ - ταΚούμα - πλέον σελαρία και ντουλάπα εκεί που έδεσα και τον κοντό.
Εδώ μπορεί να πάρει κανείς μια ιδέα για την "φωλιά" μας ^_^


Αφού κανόνισα το θέμα της συμμετοχής μας, αποφάσισα να μην ρισκάρω στον αγώναμε την συμπεριφορά του. Τον σέλωσα, έβαλα μπότες και κράνος, πήρα και τον συραγωγέα και αφού τον άφησα να ζεσταθεί με μερικούς γύρους, ανέβηκα για ένα πρώτο ζέσταμα. Η ώρα ήταν 10.00 και μέχρι τη 13.30 που τρέχαμε, είχαμε χρόνο...
Όπως το είχα προβλέψει, στην αρχή έψαχνε συνέχεια τον χώρο, τα άλογα, τους ανθρώπους και τα βήματά του ήταν νευρικά. Του άφησα όσο χρόνο ήθελε να συνηθίσει, πρώτα σε βάδην και μετά σε τροχάδην. Κάποια στιγμή, αφού καλπάσαμε, ξεκινήσαμε να κάνουμε κύκλους και σερπαντίνες.
Το μόνιμο πρόβλημα βέβαια είναι πως αν δεν έχεις έναν προπονητή να σου λέει τι να κάνεις, οι άλλοι είτε δεν σου δίνουν σημασία, είτε δεν ξέρουν τι κάνεις και άθελά τους σε κόβουν. Δεν είχε και πολύ σημασία όμως, μιας και ήθελα απλά να τον κουράσω λίγο, ώστε να μην συμπεριφέρεται σαν πουλάρι στο τεστ.
Στις 11.00 είχα κατέβει και τον είχα ξεσελώσει, του είχα βάλει τον κουβά με το νερό να πιεί και αφού έβγαλα μπότες και κράνη, έφυγα σφαίρα για το σπιτάκι της επιτροπής. Το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να έχουν γίνει διαγραφές και να τρέχω νωρίτερα, χωρίς να το ξέρω και φυσικά, χωρίς να έχω κανέναν να μου το πει!
Χωρίς προπονητή και χωρίς σταυλίτη την πάλευα, αλλά χωρίς έναν φίλο να με βοηθάει... όχι και τόσο...
Τελικά, στις 12.30 τον ξανασέλωσα και αφού τον περπάτησα ξανά στους στίβους προπόνηση, τον άρχισα ζέσταμα για τον αγώνα. Για άλλη μια φορά, η απουσία προπονητή με "επισκίασε" μιας και όλος ο καλός ο κόσμος με έκοβε ή έμπαιναν μπροστά μου πολύ αποφασιστικά και βλοσυρά. Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι, αλλά τελικά, σκέφτηκα, το ίδιο αγχωμένοι με μένα είναι όλοι γύρω μου, γι'αυτό και μάλλον δεν βλέπουν γύρω τους, οπότε, άστο μην εκνευρίζεσαι, στο ίδιο καζάνι είμαστε :Ρ


ΚΑΙ ΦΤΑΝΕΙ Η ΩΡΑ ΚΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ για να τρέξουμε !!! Ευτυχώς που πριν αρχίσουμε περνάμε γύρω γύρω και χαιρετάμε τους κριτές, και έτσι μπόρεσε ο κοντός και τσέκαρε μια το τοπίο, οτι δεν υπάρχουν ύπουλα τσακάλια και αιμοβόροι λύκοι κρυμμένοι κάπου για επίθεση.

Μπαίνουμε, πάμε ίσια κάτω, αααααλτ, χαιρετάω εγώ, ο κοντός κύριος και ακίνητος, και ξεκινάμε...
Τροχαδάκι κατευθείαν (!), στροφή αριστερά κλπ κλπ... Φυσικά, εκτός από ελάχιστες στιγμές, δεν καταδέχτηκε να κρατήσει την κεφάλα του στην στομίδα, και ναι, ναι θα το πω, θα τον καρφώσω στεγνά τον κάφρο, που μες τη μέση του τεστ άρχισε να χλιμιντρίζει! Όπως και αν έχει πάντως, τελειώσαμε το τεστ με ένα καλό και ένα κακό.
Το καλό είναι πως το τελειώσαμε. Δεν είχαμε ροντέο, δεν μας ακυρώσανε, δεν έκανε καραγκιοζιές.
Το κακό είναι πως προς το τέλος, φαίνεται τον είχα κουράσει περισσότερο απ'όσο έπρεπε και στο τελευταίο τροτ για να χαιρετήσουμε και να βγούμε, άρχισε να κουτσαίνει λίγο :(

Αφού τον ξεσέλωσα και τον μπούκωσα με αχλάδια, φιλιά και χάδια, μάθαμε την βαθμολογία μας. Εντάξει, δεν πιάσαμε το 55% που ήθελα, αλλά αυτό ήταν 80% δικό μου λάθος! Πήραμε όμως ένα συμπαθητικό για πρώτη του φορά 53,47%, το οποίο μας έφερε στην φανταστική 29η θέση! Μόλις 5 θέσεις πριν το τέλος, αλλά αν θέλει να δει κανείς το ποτήρι μισογεμάτο, αυτό σημαίνει πως ήμασταν καλύτεροι από 5 άλλα ζευγάρια, με καλύτερα άλογα και προπονητές.

Πολύ περήφανη για τον μικρό μου, αν και αρκετά ανήσυχη για το πόδι που κούτσαινε, τον φόρτωσα στο φορτηγό για να ξεκουραστεί επιτέλους και αυτός και να πάω κάπου και εγώ να αφήσω το κουφάρι μου, μιας και δεν ήξερα αν νύσταζα, πείναγα ή πόναγα περισσότερο!

Ήταν μια πολύ όμορφη μέρα!



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου