Χθες είχα κανονίσει με την Μαρίνα να πηδήξω λίγο... μετά από σπέσιαλ ρηκουέστ δηλαδή, οτι "ρε κόουτς, πες μου μια μέρα και ώρα να έρθω, γιατί θέλω να πηδήξω, κοντεύω να ξεχάσω όσα ξέρω!", γιατί καλοί οι "χοροί" που έχουμε πλέον κάθε Παρασκευή, καλές και οι επίπεδες, αλλά ένα αλματάκι ρε παιδί μου, το πεθύμησα !
Πέμπτη λοιπόν, στις 6. Στον στάβλο από τις 5 η δική σας. Σαν τότε που ήμουν πιτσιρίκι και είχα μάθημα ιππασίας στις 10 και ξύπναγα τον δόλιο πατέρα μου από τις 7 για να είμαστε νωρίτερα εκεί.
Ψυχολογικά, ετοιμαζόμουν να βγάλω τον Τζιτζιφρίγκο - Πιρπιρίκο - Γκέηζερ. Αν και έχει αρχίσει να απλώνει η φήμη οτι αν δεν τον πας σωστά, πατάει κάτι φρένα που φτάνεις στ'αυτιά του - και ακόμα παραπέρα, τολμώ να πω οτι - τουλάχιστον στην επίπεδη, δεν είχαμε θέματα, οπότε ήμουν κάπως αισιόδοξη και για τα εμπόδια.
Πλην όμως, δεν υπολόγισα τον άγνωστο Χ, που είχε μάθημα με τον Ριγκολέτο, αλλά στα 10 πρώτα λεπτά, αποφάσισε οτι δεν μπορεί, αγχώνεται, φοβάται, δεν ξέρω τι. Οπότε, κατέβηκε αυτός, ανέβηκα εγώ.
Χωρίς μπότες - αφού χαζολογούσα ως εκείνη την ώρα. Και χωρίς κράνος, αφού όπως είχα, χαζολογούσα εκείνη την ώρα. Νόμιζα οτι θα του έκανα ένα ζεσταματάκι για να πάρει μπρος και να ακούει τον τύπο, αλλά εμφανίστηκε εντός πενταλέπτου η Μαρίνα με το κράνος μου. Πήρα και ένα κλαδάκι (και γαμώ τα μαστίγια, έχουμε κουρέψει όλους τους θάμνους!) και ήμουν λέμε, ρέισινγκ!
Εντάξει το ζέσταμα, εντάξει οι κάμψεις, εντάξει και οι ασκήσεις να σηκώνει τα πίσω πόδια. Παράλληλα, ο Δημήτρης είχε βάλει τον Ρινάλντο να κάνει ασκήσεις σε βαλβίδες, πότε δεξιά, πότε αριστερά, τροτ και καλπασμό, και ενώ στην αρχή ο μπέμπης το έπαιζε κοτούλα, μέχρι τέλος της προπόνησης είχε πάρει γραμμή τι του ζητούσαν και το έκανε πολύ ωραία.
Μόλις τελείωσε ο Δημήτρης, συμμαζεύτηκαν σε ένα Χ οι βαλβίδες και το πέρασα σε καλπασμό. Εδώ να θυμήσω οτι ο Ριγκολέτο κάνει επίθεση στα εμπόδια και βουτιά πάνω από αυτά. Εγώ είχα μείνει στον Λαστ ή τον Νέρο, που κάνουν πιο όρθια προσέγγιση, και ανασηκώνονται πιο κάθετα, οπότε με το που ξεκίναγε ο μεσιέ να κάνει ντου στο καημένο το Χ, νόμιζα πως όφειλα να τον "κόψω" λίγο.
Φανταστείτε ευθεία όπου το άλογο ξεκινάει επίθεση, κάπου στα μισά την κόβει, φτάνει στο Χ, δεν βολεύεται, πηδάει.
Με το που έγινε από Χ κάθετο, βολευτήκαμε και οι δυο μας. Δεν τον έκοβα, απλά του κράταγα το κεφάλι πιο ψηλά και πίσω και ο γλυκούλης πήδαγε υπέροχα. Το περάσαμε 2-3 φορές, το ψήλωσε λίγο ακόμα η Μαρίνα, το ξαναπεράσαμε 2 φορές και εντάξει. Εγώ πανευτυχής, με ένα χαμόγελο ΝΑ.
Ο Ριγκολέτος να απορεί "Τι έγινε ρε παιδιά? Μας την πέσανε πάλι? Γιατί πηδάω μέτρο? Πάμε αγώνες?" μιας και είχε καιρό κι αυτός να πηδήξει κάτι τέτοιο. Αξιοπρεπέστατος πάντως! Μπορεί να "έγλυφε" λίγο την βαλβίδα, σφιγγόταν όμως και δεν την έριχνε.
Για ντεφορμέ που ήμασταν και οι δυο μας, νομίζω καλά περάσαμε και δεν κάναμε βλακείες. Όχι οτι δεν υπάρχει τεράστιο περιθώριο βελτίωσης για εμένα, αλλά ο μουσούδος ήταν εξαιρετικός.
Φεύγοντας από τον στάβλο, έδωσα ζαχαρίτσα στον Πιρπιρίκο και του υποσχέθηκα να είμαι η ντάμα του στον Παρασκευιάτικο καθιερωμένο χορό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου