Geyzer: going up n going down

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, είχα προπόνηση και τις 2 μέρες με τον Πιρπιρή. 

Το Σάββατο δουλέψαμε εγώ με τον κύριο και η Νατάσα με τον κοντό σε επίπεδη. Στην αρχή ήταν καλά, αλλά μόλις οι ασκήσεις έγιναν ελάχιστα πιο τεχνικές, ο κυρ-Γκέηζερ φάνηκε να ξεβολεύεται.

Αρχικά, είχαμε τις μικρές διαγωνίους σε τροχάδην, και μετά, σερπαντίνες με 3 καμπύλες. Ως εδώ καλά. Μετά όμως έπρεπε να κάνουμε μικρές διαγωνίους σε καλπασμό, με την αντίστοιχη αλλαγή ποδιού. Εκεί το έχανε διαρκώς. Τον άφηνα να τροχάσει 1-2 βήματα για να αλλάξει τον καλπασμό του,  μέχρι να συνηθίσει στην ιδέα της άσκησης και να "νοιώσει" και μόνος του οτι πρώτα πάμε αριστερά, και στην διαγώνιο, θα πρέπει να αλλάξουμε, να πάμε δεξιά. Και επειδή δεν μας βολεύει αυτό το καλπασμός-τροτ-καλπασμός, ας αλλάξουμε πόδι. 

Θα το πω. Προς το τέλος της άσκησης, είχε πάρει γραμμή τι του ζήταγα και άλλαζε πόδι. Όχι ακριβώς εκεί που ήθελα, λίγο αργότερα και πιο κοντά στην γωνία του στίβου, αλλά το θέμα είναι οτι άλλαζε. Γιέεεεεεεεειιιι !!!

Τα δύσκολα τώρα, ήταν στην σερπαντίντα. Δεν του άρεσε καθόλου. Άλλαζε στα μισά, στα άλλα μισά όχι. Και ο στίβος μας ήταν ο μισός, οπότε του έπεφταν στενά. Εμ, ας είχε το μυαλό του, να μην ξεβολευόταν.

Στο τέλος, κάναμε ένα μικρό τεστάκι ντρεσσάζ που μας έδωσε η Μαρίνα. Εκεί τον καμάρωσα. Το έκανε όλο σωστά - μιας και δεν είχε αλλαγές ποδιού στον καλπασμό, και τα αλτ του ήταν - επιτέλους -  ορθογώνια. Τι καλά :)

* Εδώ να εκφράσω μια απορία που έχω. Δεν καταλαβαίνω τι μανία πιάνει αρκετό κόσμο, αντί να μάθει να δουλεύει σωστά τα βασικά, να θέλει πάει κατευθείαν στα "δύσκολα". Είτε η δυσκολία είναι το είδος της ίππευσης, είτε η επιλογή αλόγου, είτε η αποχή από εξωτερικά βοηθήματα, δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνουν. 

Αφού τα βασικά δεν τα κάνουν σωστά, γιατί ζητάνε να κάνουν περισσότερα - με λάθος τρόπο, και βασιζόμενοι αποκλειστικά στην υπομονή του αλόγου και του εκάστοτε προπονητή.
Δεν λέω οτι τα κάνω όλα σωστά εγώ, αλλά αν αύριο ο προπονητής μου δώσει το πιο βαρετό άλογο που υπάρχει και μου πει, βγάλε αναβολείς και φτιάξε την στάση σου, δεν θα πω "μα εγώ θέλω το Χ άλογο ή μα εγώ θέλω εμπόδια ή το οτιδήποτε". Θα το βουλώσω, και θα κάνω ο,τι μου πει αυτός που εγώ προσωπικά έχω αποδεχτεί να είναι ο προπονητής μου. Αν για κάποιο λόγο δεν τον/την εμπιστεύομαι ή γουστάρω, πηγαίνω κάπου που να εμπιστεύομαι την κρίση, αντί να προσπαθώ να περάσω την δική μου. Πράγμα άλλωστε, το οποίο έχω κάνει. Και εγώ και πόσοι άλλοι αθλητές και ιππείς κάθε χρόνο - λέγε με μεταγραφή λόγω αλλαγής προπονητή.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τουλάχιστον 3 άτομα απ'όταν ήρθε η Μαρίνα, που το ένα ζήταγε συγκεκριμένο άλογο πιο πάνω από την ιππευτική ικανότητα, το άλλο ζήταγε να πηδήξει εμπόδια, επίσης πάνω από την ιππευτική ικανότητα, και το τρίτο, λέγοντας ψέματα, ζήτησε επίσης να πηδήξει εμπόδια, με συγκεκριμένο άλογο.

Και οι 3 έκαναν αυτό που ήθελαν. Και οι 3 δεν διόρθωσαν τίποτα, δεν έμαθαν τίποτα και έστω και για 45 λεπτά, "χάλασαν" ένα άλογο, βασιζόμενοι στην πρόθεσή του να κάνει ή να μην κάνει κάτι. Οπότε τι? Μάλλον απλώς κάλυψαν την δική τους ματαιοδοξία, βάζοντας σε μια παρένθεση την προπονήτρια, την εμπειρία της, της γνώσεις της, το πρόγραμμά της και τον λόγο για τον οποίο αυτή είναι εκεί.

Και μου κάνει εντύπωση, γιατί δεν το έχω πετύχει ποτέ και πουθενά αυτό το πράγμα. Ούτε σε άλλες Σχολές, ούτε σε αθλητές με τροφεία, ούτε σε αθλητές με ιδιόκτητα δεν έτυχε να πετύχω άτομα να "απαιτούν" να κάνουν κάτι από τον προπονητή, όταν ο ίδιος ο προπονητής διαφωνεί. 

Τέλος πάντων. Κλείνω εδώ.

Την Κυριακή, μου έτυχε πάλι ο Γκέιζερ, μιας και τον Νέρο τον είχε πάρει ο Αλέξης, τον Λαστ η Γαλάτεια, τον Ρίγγο ένας άλλος πενταθλητής και την φοράδα η Άρτεμις.

Οι ασκήσεις πήγαιναν πολύ καλά και αρχίσαμε με τον Αλέξη να πηδάμε. Ο Νέρο ήταν σε περίεργη διάθεση και τον ταλαιπωρούσε λίγο - ένα ροντέο σε μια γωνία, μια απουσία συγκέντρωσης όσο κάναμε επίπεδη, οι γνωστές Νεριές. Ο Γκέιζερ, κύριος. 

"Μαυράκη! Τους ώμους!", νομίζω η Μαρίνα έχει βαρεθεί να μου το λέει. Κάποια στιγμή απλά μου έλεγε "Γκρρμμμμμμμμ" και συνενοούμασταν....

Περάσαμε ένα Χ από πάνω προς τα κάτω και τούμπαλιν - το κάτω προς τα πάνω είχε μια μικρή δυσκολία γιατί ήταν πολύ κοντά στην στροφή, αλλά κανένα πρόβλημα.

Σύντομα το Χ έγινε κάθετο και το κάθετο ψήλωσε. Θα έφτασε 1μ και κάτι ψηλά κάποια στιγμή, και τα δυο μας αστέρια, Νέρο και Γκέιζερ, το περνάγαν αέρα!

Προσπάθεια βελτίωσης της καμπούρας... :)

Ο Αλέξης ψιλογκρίνιαζε για τον Νέρο, τον περίμενε να του κάνει καμιά μαλακία στην ευθεία του εμποδίου και προσπαθούσε όσο μπορούσε να είναι συγκεντρωμένος και να τον πηγαίνει σωστά. Προσπάθεια που ανταμείφθηκε από τα ωραία άλματα του Νέρο.

Εμείς είχαμε βρει τον ρυθμό μας και δεν είχαμε προβλήματα, όσο κι αν ψήλωνε, το είχαμε βρει πώς θα προσεγγίζαμε. 

Μέχρι που η Μαρίνα, πρόσθεσε άλλο ένα κάθετο, στο ίδιο ύψος με το πρώτο, δημιουργώντας έτσι ένα διπλό / λαγουδάκι. 

Το βλέπει ο Αλέξης, και τον ακούω:

-Ωχ !

-Τι?

-Ωωωωωωχ

-Τι ρε? (γνωστή κότα εγώ)

- Καλά, πρόσεχε μην πέσεις, γιατί φρικάρει με τα διπλά αυτός!

-Όχι ρε, φάε την γλώσσα σου! (φοράω και το παντελόνι που γλιστράει, μην ακούω τέτοια, ΜΗΝ ΑΚΟΥΩ ΤΕΤΟΙΑ)

- Καλά, εγώ σου λέω για να ξέρεις, έχε το νου, μην σηκώνεσαι πολύ ανέμελα στο δεύτερο άλμα...

-Μ'έχεις δει να είμαι πολύ ανέμελη μ'αυτά που ακούω?

-ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ ΚΑΙ ΕΛΑΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ !!! (βροντερή παρέμβαση της προπονήτριας - να 'ναι καλά οι Halls).

Ξεκινάει ο Αλέξης, πηγαίνει ο Νέρο, μπαίνει στην ευθεία, ανοίγει βήμα, τσουπ άλμα - πάτημα - άλμα, DIX POINTS στο ζεύγος Αλεξονέρο !

Ξεκινάω κι εγώ, τον βλέπω τον Πιρπιρή να κιοτεύει στην ευθεία, βάζω πόδι, ανοίγει βήμα, πάμε μέχρι το πρώτο. 

Και με αδειάζει με τον γνωστό τρόπο φρενάρω ΚΑΙ φεύγω αριστερά.

Φεύγω κι εγώ πάνω στο εμπόδιο, πόδια στην βαλβίδα, πλάτη στον ορθοστάτη, πέφτω και κάτω. Και επειδή δεν του άφηνα να ηνία (σιγά μην του χαριστώ), με πήγε και λίγο παραπέρα σέρνοντας. Έκτακτα. Σηκώνομαι, του σκάω μια φάπα του βλάκα, ξανακαβαλάω. 

Προσπαθήσαμε άλλες δύο φορές. Την τελευταία φορά με ξαναέριξε ακριβώς όπως περιέργαψα παραπάνω. Ε είπα να κάνω την υπέρβαση και να πάρω το μαστιγιάκι. Έφαγε 1-2 ψιλές στο καπούλι, για μάλωμα, γιατί είχα αρχίσει να κουράζομαι αυτό το ανέβα κατέβα, και τέλος πάντων, σαν ύψος, το είχε, το μυαλό του έπρεπε να ξεκολλήσει.

Παίρνουμε την στροφή, μπαίνουμε στην ευθεία, κοντά ηνία, η κεφάλα του ψηλά, πιο αργά η προσέγγιση, και ΧΟΠ πήδηξε το πρώτο, προσγείωσΜΠΑΑΑΑΑΜ !

Τον έχασα. Πότε προσγείωσε 4 πόδια και σηκώθηκε για το επόμενο, ούτε που τον πήρα είδηση. Και με κάποιο τρόπο, έσκασε τα κοκαλάκια του λαιμού του στα μούτρα μου, κατά την απογείωση. 

Από την λαιμομετωπική λοιπόν, που μου έπρηξε μύτη, χείλη και ούλα, μαύρισαν τα πάντα για 2-3 δευτερόλεπτα, όσο δηλαδή κράτησε το άλμα και ένα δυο καλπαστικά. 

Πλην όμως, αυτός δεν έκανε άρνηση, εγώ κατάφερα και δεν έπεσα, και έτσι όλα καλά !!!

Ο Αλέξης συνέχισε την άσκηση, περνώντας ένα ψιλούτσικο όξερ με τον Νέρο. Εμείς κάναμε λίγο τροτάκι, να βρει πάλι την καρδιά του ο Γκέιζερ και την όρασή μου εγώ, και ξαναπεράσαμε μερικές φορές το διπλό, αυτή τη φορά λίγο πιο χαμηλό, ώστε να μην τρομάζει. 

Εντάξει, ξεπέρασε τους δισταγμούς του και αφού πέρασε αξιοπρεπέστατα και τις δύο φορές, κάναμε το λυτρωτικό βάδην της αποθεραπείας.

Στο μποξ, αφού τον ξεσέλωσα και του έκανα όλο το μποτέ για το τρίχωμά του ώστε να ξεϊδρώσει (πρέπει να τον κουρέψω), τον κέρασα την ζαχαρίτσα και το μηλαράκι που είχε κερδίσει, του έξυσα τ'αυτάκι, και πήγα να πεθάνω στον πόνο σπίτι μου, καθώς οι μύες είχα αρχίσει να κρυώνουν και από τα χτυπήματα των πτώσεων, είχα αρχίσει να γίνομαι μονοκόματη σαν τον Ρόμποκοπ. 

Άντε και στην επόμενη προπόνηση !!!