Ξέρετε, είμαι πολύ πεισματάρης άνθρωπος - μερικές φορές. Όχι αισιόδοξος, απλά πεισματάρης. Δεν πιστεύω σε μένα, οτι αν κάνω κάτι, θα το κάνω σωστά, αλλά αν θέλω να κάνω κάτι, θα το κάνω. Τούμπα να'ρθει ο κόσμος.
Ε λοιπόν, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ μέχρι σήμερα!
Απ'όταν βγήκε το πρόγραμμα αγώνων του 2012, είπα οτι τέλος πάντων φέτος, θέλω να τρέξω 2-3 αγώνες. Έτσι για τον χαβαλέ, για την σημαία, για την εμπειρία. Όχι για την πρωτιά και την θέση (χαχχ λες και θα είχα ελπίδες). Από την άλλη βέβαια, θα ήθελα να έχω μια αξιοπρεπή παρουσία, όχι χύμα στο κύμα.
Έτσι, όταν είδα οτι τον Φεβρουάριο είχαμε τον 1ο αγώνα Ιππικής Δεξιοτεχνίας, είπα στον Νέρο "κοντέ, καιρός να δουλέψουμε λίγο...". Ο καιρός ήταν σκατά. Αλλά δεν μας πτοούσε. Το κρύο κρύο αλλά και η προπόνηση προπόνηση. Βέβαια όταν άρχισε να ρίχνει χιόνι και να έχει πολλές βροχές, αναγκαστήκαμε να μείνουμε στο μποξ. Παρ'όλα αυτά, ακόμα και χωρίς πολύ προπόνηση, είχα αποφασίσει να πάω - με τον Νέρο, όχι με άλλο άλογο. Και έτσι, αφού μουλάρωσα εγώ, και ήταν έτοιμο το βουνό να πάει στον Μωάμεθ, ο Μωάμεθ έφυγε και οι αγώνες αναβλήθηκαν.
Ε δεν πειράζει είπα, θα έχω χρόνο να προετοιμαστούμε καλύτερα για τον 2ο αγώνα της χρονιάς, που και πάλι ήταν στο Μαρκόπουλο. Και όλα πήγαιναν καλά (ντάξει, μέσες άκρες έτσι?) μέχρι την Δευτέρα. Με το που βγήκε η προκήρυξη, ο κοντός κουτσάθηκε. ΔΕΝ θα αναλύσω την στεναχώρια για το κούτσαμα του κοντού τώρα (έπεται ανάρτηση όμως). Απλά θα σας παραθέσω το μπαράζ από σκέψεις που πέρναγαν από το μυαλό μου από την Δευτέρα μέχρι και το Σάββατο. Γιατί η Κυριακή είναι από μόνη της, άλλο κεφάλαιο.Δευτέρα πρωί: Τι καλά, μετά την δουλειά θα πάω στον κοντό μου να ετοιμαστούμε για την Κυριακή! Να πω και στον Ηλία να με δηλώσει στον αγώνα. Ε θα πληρώσω εκεί...
Δευτέρα απόγευμα: Αγάπη μου! Τι καλά που μαζεύεσαι κι ας κάνεις ροντέο!!! Όχι ρε γαμώτο... κουτσαίνει ή μου φαίνεται? Σκατά! Βάδην και κατεβαίνω τώρα! Ε ρε γαμώτο Νέρο, ήταν ΑΝΑΓΚΗ να κάνεις ροντέο πριν το ζέσταμα?
Τρίτη πρωί: Λες να κουτσαίνει ακόμα? Τι θα κάνω? Να τον αφήσω μέσα? Να τον ιππεύσω? Θα τον ιππεύσω. Αν τον αφήσω πάλι στον συραγωγέα, θα κάνει ξανά καμιά μαλακία και θα τρέχω πάλι...
Τρίτη απόγευμα: χμμμμμ θέλει λίγο πόδι στον αριστερό καλπασμό... Ίσως να πάρω την μάστιγα. Σιγά, στο Μαρκόπουλο δεν θα χρειάζεται τίποτα, αέρα θα πηγαίνει τόσο χεσμένος που θα είναι. Ωχ ωχ ωχ... σκατά, σκατά, σκατά, κουτσαίνει πάλι !!! Όοοοοχιιιι... γαμώτο! (ναι, όλη την εβδομάδα έβριζα. Ανεχτείτε με - καταλάβετέ με, συμπονέστε με).
Τετάρτη πρωί: Τι θα κάνω σήμερα? Δεν τον καβαλάω, αφού κουτσαίνει :( Τι θα κάνω? Πρέπει να πάρω και τον Ηλία να μου πει μια γνώμη. Η Γαλάτεια είπε να του δώσω παυσίπονο. Ναι, αυτό θα γίνει. Ας μην πονάει ο στόκος. Μπορεί και να είμαι υπερβολική. Μπορεί να μην κουτσαίνει σήμερα. Γιατί κουτσαίνει όμως ρε γαμώτο? Γιατί γιατί γιατί? Και να πεις οτι τον δούλευα πολύ ή σκληρά :( Α ρε Νέρο, αν δεν σ'αγαπούσα, θα σ'έσφαζα και θα σε τάιζα στα αδέσποτα της Αθήνας!
Τετάρτη απόγευμα: οκ, θα του πάρω φαρμακάκι. Προς το παρόν, βάδην στον συραγωγέα. Βαριέται ο κοντός. Και εγώ βαριέμαι. Ποιος δεν θα βαριόταν μισή ώρα περπάτημα γύρω γύρω? Ουφφφφφφφ άντε να δούμε αύριο.
Πέμπτη πρωί: Εντάξει το πήρα το φάρμακο. Άντε να δούμε.
Πέμπτη απόγευμα: Ωραία. Του το έδωσα, το πήρε, ελπίζω αύριο να είναι καλύτερα. Και με τον αγώνα? Τι γίνεται? Αν κουτσαίνει και πονάει, ίσως δεν θα έπρεπε να τον ιππεύσω, ακόμα και δεν πονάει με το παυσίπονο. Ναι ρε γαμώτο, αλλά πάντα όταν θέλω να τρέξω έναν αγώνα, όλα μου πάνε κόντρα! Μήπως να περιμένω μέχρι το Σάββατο και αν δεν κουτσαίνει, να μπούμε να κάνουμε το τεστ με 10 λεπτά ζέσταμα για να μην τον κουράσω? Ουφφφφ... τι να κάνω... να ζήταγα από τον Ηλία να πάω με άλλο άλογο? Αλλά ρε γαμώτο, εγώ με τον Νέρο δουλεύω, τον Νέρο θέλω να πάρω σε αγώνα, να μας βαθμολογήσουν και να μας πουν πώς και τι να διορθώσουμε! Αν πάρω ένα άγνωστο άλογο, θα πάω καλά αλλά τι θα κερδίσω? Τίποτα... Τον Λαλάκη? Μπααααααα... Είναι Πέμπτη. Σε 3 μέρες δεν γίνεται αυτό το τρένο άλογο. Τον Ρίγγο? Ούτε. Δίνει η Βίκυ λισάνς, το τελευταίο που θέλει είναι να έχει το άγχος οτι μπορεί να συμπέσουν οι εξετάσεις της με τον αγώνα μου... θα έχει και το άγχος της, άστο καλύτερα. Οπότε? Μήπως να μην πάω? Όχι όχι όχι, είπα οτι ΈΝΑΝ γαμοαγώνα θα τον πάω, και θα πάω! Γιατί τον Μάρτιο δεν ξέρω τι θα γίνει με την δουλειά, τον Απρίλιο θα λείπω και μέχρι τον Μάιο ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Οπότε? Δεν ξέρω. Μπερδεύτηκα. Κάτσε να ξημερώσει Παρασκευή...
Παρασκευή πρωί: _____/\_/\_/\______/\__/\__/\____ __ __ _ _ (εγκεφαλικό κενό - δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι).
Σάββατο πρωί: Τελικά έγινε μπέρδεμα με το όνομα, αλλά όλα οκ τώρα. Έφτασε η στιγμή και η μεγάλη ώρα! Ο Νέρο δεν κουτσαίνει στο βάδην ή στο τροτ στον συραγωγέα. Για να δούμε αν τον ίππευα... Ααααααααα καλά πάει! φτου φτου το καλό μου! Και δεν κάνει και ροντέο! Γιιιιιιιιιι-χααααααααααωωωΩΧχ ωχ ωχ ωχ όχι όχι... όχιόχιόχι... Τελικά κουτσαίνει λίγο. Άιστακομμάτια :( Τζάμπα χάρηκα... Γαμώτο! Και τώρα?
(μούτρα μέχρι το πάτωμα...)
Να πα να γαμηθεί. ΕΓΩ θα τρέξω. Φέρτε μου έναν γάιδαρο ΤΩΡΑ να τρέξω.
Τι? Δεν έχουμε γάιδαρο? Δεν πειράζει. Φέρτε μου τον Ρίγγο. Δεν με νοιάζει. Σκατά θα πάμε, σκατά βαθμό θα πάρω, αλλά δεν με νοιάζει. Θα πάμε και θα περάσουμε καλά. Έτσι, γιατί στην μάχη με την γκαντεμιά και τις πιθανότητες, κερδίζω ΕΓΩ επειδή ΕΤΣΙ. Και αν τους αρέσει (στις δυνάμεις της κακής μου τύχης...), κάτσε να το πω και στην Μαρίνα, αν δεν έχει αντίρρηση. Και στην Βίκυ.
Σάββατο απόγευμα: Ουφφφφφφ... ευτυχώς, δεν έχουν πρόβλημα. Ωπ να πάρω τον Βασιλείου, να πω στον άνθρωπο οτι θα πάρει ένα, όχι δύο άλογα. Οκ τέλειωσε κι αυτό. Ώπα ΚΑΤΣΕ τι μου είπε? Θα πάρει το άλογο στις 08.00??? Μόλις ΔΥΟ ΩΡΕΣ πριν τρέξω, θα φεύγει ο Ρίγγο από το ΓΟΥΔΙ? Ω Θεέ μου... ΓΙΑΤΙ? Γιατί με αγχώνεις έτσι? Δεν σου φτάνουν οι άσπρες τρίχες που μου βγάζει η μητέρα μου? Πρέπει να βγάλω κι άλλες? Δεν βαριέσαι... Εδώ με τόση γκαντεμιά, μπορεί και να σκάσει κανα λάστιχο και να μην φτάσει ποτέ ο Ρίγγο στο Μαρκόπουλο. Ποιος ξέρει?
Σάββατο βράδυ: είμαι καλεσμένη σε κάποιους οικογενειακούς φίλους, Καζάκους. Το ξέρετε οτι οι Καζάκοι είναι κατα παράδοση ιππείς νομάδες? Ναι. Το άλογο είναι μέρος της ζωής και της παράδοσής τους. Κάθε αγόρι Καζάκος πρέπει να ξέρει να ιππεύει άλογο. Όχι πόνυ, άλογο. Και τα αγαπούν πραγματικά. Και τα στολίζουν, και τα έχουν ελεύθερα να τρέχουν και ξέρουν να κρίνουν με ματιά αν είναι ευτυχισμένα στο περιβάλλον τους. Και τα μαγειρεύουν και τα τρώνε. Και έτσι, η Botakoz, που είναι φανταστική μαγείρισσα, μας είχε ως δεύτερο πιάτο (κόλαση τα πρώτα! υπέροχα!) ένα φαγητό που είχε σαν βάση κάτι σαν φύλο μακαρονιών, με ζωμό από κρέας βοδινού και αλόγου, κρεμμύδια, και από πάνω, το βρασμένο κρέας του βοδινού και του αλόγου. Το βοδινό λέει, το βράζεις 2 ώρες. Το άλογο, 3 με 4 ώρες. Το κρέας αλόγου ήταν απίστευτη εμπειρία για μένα. Δεν το περίμενα, αλλά όσο το έτρωγα, συνειδητοποιούσα οτι ξεπερνούσα το ταμπού που είχα σχετικά με το κρέας του αλόγου. Μέσα στο σπίτι, υπήρχαν παντού άλογα. Μέχρι και παιχνίδια για να καβαλάνε τα παιδιά, εικόνες, φωτογραφίες, στολίδια. Οι άνθρωποι αυτοί αγαπούσαν και σεβόντουσαν τα άλογα και μου σέρβιραν το κρέας του αλόγου, περιγράφοντας πώς το μαγειρεύουν στο Καζακστάν. Μου άρεσε η γεύση και μου άρεσε η εμπειρία. Και σκεφτόμουν οτι μπορεί αυτή η άτυπη.... θυσία, να έσπαγε την κακοτυχία μου. Αλλά ακόμα και αν δεν την έσπαγε, ήταν μια εμπειρία αντίστοιχη με το κρυφοκοίταγμα της Νάρνια μέσα από τα παλτά της ντουλάπας στην σοφίτα. Να βλέπεις τον πολιτισμό του Καζακστάν μέσα από το φαγητό τους. Θέλω να πάω εκεί, και θέλω να καλπάσω με ένα Καζάκικο άλογο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου